ตอนที่ 9

หลังจากที่ ตาเเหวนหยงเฟยนั้นได้ออกมาแฉในวันงานประกาศงานของทางบริษัทในโปรเจคของอย่างเ ของหยางเฉิงดังนั้นเขาจึงหัวเราะและสะใจและชอบใจกับสิ่งที่ตัวเองนั้นได้ควรที่จะทำเพราะเรื่องนี้มันต้องมีความยุติธรรมเป็นอย่างมากเขาสามารถจัดการหลี่หยางได้มากมายเพียงแค่ดีดนิดเดียวนิ้วมือที่เรียวยาวเขาเพียงดีดนิ้วเพียงครั้งเดียวก็สามารถทำให้ หรี่อย่างนั้นเป็นที่นั่งตกลำบากได้เสมอทุกเมื่อ ดังนั้น 4 อย่างจึงตกใจกับสิ่งที่ เซเว่นหยงเฟยได้พูดไว้ว่าสำหรับสิ่งที่เขาได้ทำไปนั้นไม่ใช่เพียงแค่ความสนุกแต่ต้องการเพียงแค่อยากให้ ดีอย่างนั้นเข้าใจและความรู้สึกกฎเกณฑ์ของมนุษย์ทั่วไปไม่ใช่ดีแต่ใช้อารมณ์ของตัวเองโดยการฉุดกระชากลากคนอื่นมาเป็นของตัวเองนั้นมันไม่ถูกต้องแล้วอีกอย่างการขโมยข้อมูลคือซึ่งเป็นคนที่ไม่ซื่อสัตย์ ต่อวงองค์กรของงาน Project เกี่ยวกับโปรแกรมเมื่อครั้งนี้ ดังนั้น 4 อย่างนั้นเขาจึงรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นจากนั้นเขาจึงหนีไปที่เยอรมันทันทีแต่ก็เป็นสิ่งๆนึงที่ไม่สามารถลบล้างได้ก็คือร่างกายของตัวเองที่แทนที่จะเป็นเสมียนหยงเลยแต่ร่างกายตัวเองนั้นกลับเป็นของคนคนอื่นโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรดังนั้นเขาจึงเสียฟอร์มเป็นอย่างมากเขาจึงคิดที่จะกลับมาอีกครั้งคิดที่จะมาไถ่ถามว่าสรุปแล้วคืนนั้นตัวเขานั้นอยู่กับใคร

ณบริษัท โปรแกรมเมอร์ ชื่อดัง หยัง เฉิง

ณห้องทำงานของอย่างเฉิน ห

หลี่หยาง

นี่นายนายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าเจ้าหมอนั่นเป็นใครกันแน่ แล้วทำไมถึงมาทำลายฉันแบบนี้ฉันเจ็บใจชะมัดเลย นายสองคนต้องบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่านายสองคนร่วมมือกันใช่ไหม แม่ ทำไมไม่พูดอะไรหน่อยหรอ นายคิดว่านายย่ำยีพวกฉันฉันจะยอมพวกนายง่ายๆอย่างนั้นนักหรือไงกันเล่า ปัดโธ่เอ้ย แล้ว คุณหยงเฟยล่ะ คุณหยงเฟยอยู่ที่ไหนกันเล่า ทำไมไม่ออกมาสู้หน้ากับฉันล่ะ ทีอย่างนี้หดหัวเชียวนะ

น

อย่างเฉิง

หดหัวหรอ ฉันปวดหัวกันตรงไหน มีแต่นายแหละที่มาโวยวาย แล้วจะทำไม แล้วอีกอย่างนึงนะ สิ่งที่ฉันทำมันก็ถูกต้องแล้วนี่ นายขโมยข้อมูลฉันนายขโมยงานของฉันนาน ใน ขโมยโปรเจคของฉัน ในขโมยลูกค้าของฉัน แล้วนายยังจะมีหน้ามาพูดอีกอย่างนั้นเหรอว่าฉันดูหมิ่นนาย แล้วยังจะมาพูดอีกหรอมันก็สมควรแล้วนี่แล้วนาย มาทำอะไรกับคนของฉันไว้ล่ะในอ่ะได้นักไม่ใช่หรอ เซเว่นยองเฟย เขาก็ แค่ตอบสนองไงเป็นบางเรื่องแต่เรื่องบางเรื่อง เขาก็ไม่ได้ทำกับนายแต่เขาให้คนของเขา เซ็นสัญญา ในการรักใคร่ของนายไงเล่าในนี้มันช่างโง่จริงๆเลย การที่นายจะทำกับใครนายไม่เจียมตัวซะบ้างเลยหรือยังไง แล้วอีกอย่างนึงนะ นายน่ะ ก็ จากการที่นายจะมีภรรยา แต่มันน่าสมเพชรนะ นายกลับเป็นภรรยาของเขากันซะเองฮ่าๆ ฮ่าๆๆ ขอโทษนะ ที่ฉันหาภรรยาให้นายไม่ทันแต่นายกลับเป็นภรรยาของคนอื่นแทนผมเกลียดนายแล้วนี่ นายอยากมีความรักเป็นตัวเป็นตนไม่ใช่อย่างนั้นหรอ อย่างน้อยคนของฉันก็ใจดี หาสิ่งที่เหมาะสมกับนายให้แล้วไม่ใช่หรือไงกันเล่านายก็คนที่จะภูมิใจไม่ใช่หรือมีคู่ของตัวเองเป็นตัวเป็นตนแล้วนี่

หลี่หยาง

นี่นาย นายกำลังดูถูกคนอย่างฉันนะ ใครฉันจะไปเป็นภรรยาของใคร ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับใครสักหน่อย นั่นมันก็แค่ ไม่ได้ตั้งใจเท่านั้นน่ะ แล้วอีกอย่างนึงก็นะ นายเนี่ยมันแสบกันชะมัดเลย เล่นงานซะทางอ้อมแบบนี้ได้ไงอ่ะ เฮ้ย แล้วนายไม่รู้หรอ ว่าคนอย่างฉันจะทำอะไรกับพวกนายได้บ้าง

ทันใดนั้นแสวงหยงเฟยก็เดินเข้ามาในห้องที่ทำงานของอย่างเชิง และพร้อมกับตบมือเป็นจังหวะดังดังออกมาทันใดนั้นหยางเชิงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ประธานและเดินเข้าไปหาเสวียนหยงเฟยทันที จากนั้นอีกอย่างก็ได้ยินเสียงของเสวียนหยงเฟยดังเข้ามาใกล้ๆข้างหู ของหลี่หยางแล้วผู้

เสวียนหยงเฟย

แสดงความยินดีกับหรี่อย่างว่ายินดีต้อนรับ สมาชิกใหม่ของบ้านเรา ดังนั้นดีใจด้วยนะ นายก็มีคู่ครองแล้วนี่ ในเมื่อนายอยากได้ฉันก็ ประเคนให้แล้วไงแต่ก็ขอโทษด้วยนะ คนที่นอนจะนายวันนั้นคงจะไม่ใช่ หยงเฉิน อยู่เฉิน ฉันคิดว่านายควร จะรับในคนนี้ออกไปดีกว่าไหม เขาเป็นภรรยาของนายนี่ นายควรดูแลภรรยาของนายให้ดีนะ ไม่ใช่ให้ภรรยาของนาย มาทำร้ายพวกฉันแบบนี้ นายควรดูแลภรรยาของนายให้ดีด้วยล่ะ ฉันน่ะขอโทษด้วย คนที่นอนกับนายเป็นคนของฉันเอง

ลี่หยงเฉิง

นายมาที่นี่ทำไม โดนดีหรือไง หรือว่านายต้องการเรื่องแบบนั้นอีกล่ะ นายอย่าลืมนะ ว่านายเป็นอะไรกับฉั

ปี่หยาม

อะไรก็ได้ ที่ที่ฉัน ยอมในวันนั้น ฉันไม่รู้นี่นา ว่าเป็นนาย แล้วก็นะ นายทำอะไรกับฉันโดยไม่ได้อีกรับอนุญาต ฉันอยากจะฆ่านายจริงๆ ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อย แล้วอีกอย่างนึงอ่ะคนของนาย ก็ทำเจ็บแสบกว่าฉันแบบนี้ ฉันยอมได้งั้นหรอ แล้วไงอ่ะ นายคิดที่จะ ตีทั้งนั้นหรอ ไม่กล้าหรอ

ทันใดนั้น องครักษ์ของเสวียนหยงเฟย ก็ได้ จับหรี่หยางอุ้มขึ้นบ่าแล้วอุ้มออกไปข้างนอกห้องทันทีจนทำให้เขาทั้งสองคนได้แอบยิ้มเบาๆเพียงเล็กน้อยดูเหมือนว่าองครักษ์ของตัวเองจะได้คู่ครองแล้วจริงๆสงสัยก็คงจะต้องปล่อยให้องครักษ์ของตัวเองคอยดูแลภรรยาของตัวเองต่อไปดีกว่า

หรี่หยาง

นี่นายคนบ้าปล่อยฉันอย่างนี้นะ ใครสั่งให้นายมาอุ้มฉันแบบนี้ ปล่อยฉันนะ คนบ้าคนละยังหายฉันไม่ได้ยอมรับนายซะหน่อย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ปล่อยฉันอีกอย่างนั้นหรอฉันตีนายจริงๆนะ

ลี่หยงเฉิง

นายหุบปากซะ แล้วก็เงียบอยู่เฉยๆ ไม่ต้องมาดิ้นใส่ฉันไม่งั้นนายได้เจอดีแน่ หุบปาก ฉันไม่ปล่อยไนท์ง่ายๆหรอก คนงี่เง่าอย่างนายมันต้องเจอคนอย่างฉัน ฉันไม่สนใจหรอกนะ ว่านายจะคิดยังไงกับฉันแต่ฉันรู้เพียงแค่ว่าตอนนี้นายเป็นของฉัน เจ้านายของฉันทั้งสองคน เขาไม่มาสนใจคนอย่างนายหรอก

คนงี่เง่าไร้สาระอย่างไร มันก็คงเป็นเหมือนฉัน ฉันจะกำราบนายให้อยู่หมัดเลย

ทันใดนั้นลียงเชิงก็ได้อุ้มลี่อย่างขึ้นบนบ่าและยังไม่ยอมปล่อยลงมาอย่างดังกล่าวจนกว่าจะถึงห้องพักรับแขก ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีเอาผ้าหดยัดปาก มีอย่างไว้ และอุ้มไปถึงจนห้องรับแขกที่มีอยู่ห้องชั้นด้าน 3 ของห้องชั้น 3 ห้องพักรับแขก และจึงโยนหมี่หยางลงบนโซฟาแล้วขึ้นเขามีอย่างทันที ดังนั้นเขาจึง แจ้งอีกอย่าง โดยการ ใช้ Link ตั้งแต่ที่เรือ ดีอย่าง ที่ใบหูของอีกอย่าง อ่อนโยนดังนั้นมียาจึงตกใจ และเสียวหูขึ้นมาทันที ดังนั้นมีหยามจึงพยายามไม่รู้สึกความสามารถแต่สุดท้ายก็โดนมีอยู่เฉยๆ ใช้มือของตัวเองนั้น กับข้อมือของดีอย่างไว้ และกึ่งกับโซฟา ดังนั้นเขาจึงจบข่าวอย่างอ่อนโยนอีกครั้งจนทำให้หรืออย่างนั้นต้องตกใจเป็นอย่างมากและจนทำให้อย่างนั้นถึงกับตะลึงในความรู้สึก และมีความรู้สึก ขึ้นมาทันที และขนลุก ไปทั้งตัว มีอาการร้อนแรงขึ้นมาทันทีแล้วหลงตัวเองจะมาทำแทน ดังนั้น เขาจึงทำอะไรไม่ถูก และสงบนิ่งไป สักพัก เขาสนุกนิ่งโดยอาจารย์อย่างเขินอาย เลยไม่รู้ตัว เขาเขินอายและไม่กล้ามองหน้าจนทำให้ตัวเองหน้าแดงโดยไม่รู้ตัวคุณทำให้หมี่เหลืองแข็งนั้นหัวเราะขึ้นมาทันทีที่เห็นมีอย่างนั้นหน้าแดงต่อหน้าของเขา