ทวงบัลลังก์คืน

          เสือเข้มผู้โหดเหี้ยมได้มีความรักโดยอย่างไม่ตั้งใจ จากเมื่อก่อนอยากอยู่ไปเรื่อยๆแต่ในปัจจุบันความคิดนั้นได้เปลื่ยนไปอย่างมาก เพราะยิวได้สร้างห้องแห่งรักไว้ในหัวใจ จึงทำให้เสือเข้มเกิดความทะเยอะทะยานอยากได้ยิวมาครอบครองเขาจึงต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อจะทวงราชบัลลังก์คืนแกตัวเขาและยิว

            การรวบรวมกำลังพลในค่ายเสือ ถึงจะไม่ได้มากมายเท่ากับกองทัพแห่งเมืองเมฆาบุรี ที่ตอนนี้เปลื่ยนชื่อเป็นเมืองวิหค กว่าที่เสือเข้มจะระดมบรรดาโจรทั่วเมืองเมฆาบุรีได้ใช้เวลานานพอสมควร และได้ติดต่อจากเมืองอื่นๆอีกมากมายเพื่อมาช่วยในครั้งนี้ โดยมีผลตอบแทนพื้นที่บางส่วนให้ไว้อาศัยอยู่ และทรัพย์สินในวังอันมีค่าบางส่วน

            ในที่สุดวันที่เสือเข้มรอคอยก็มาถึง เขาได้บุกเข้าเมืองเมฆาบุรีแบบกองโจร ไม่ได้ปะชิดสู้ตรงๆ เพราะขืนทำอย่างนั้นไม่มีทางที่จะชนะแม่ทัพวิหคและอำมาตย์มงคลได้อย่างแน่นอน โดยการครั้งนี้เสือเข้มเป็นผู้วางแผนและสั่งการเองทุกอย่าง โดยเริ่มต้นยามค่ำคืนอันเงียบสงัดและเผลอไผลไม่คาดคิดว่าจะมีเหตุการณ์อันร้ายแรงเกิดขึ้น

            “พี่น้องทุกคนพร้อมกันหรือยัง”เสือเข้มประกาศก้องใกล้ๆเมืองชั้นใน

โดนจะแบ่งกำลังเป็นสามส่วน ส่วนแรกปะชิดรอบชายแดนคอยสร้างกับดักและลอบทำร้ายเหล่าทหาร กองกำลังที่สองอยู่ภายในเมืองชั้นนอก คอยปกป้องเหล่าทหารบุกเข้ามาและหนีออกมาจากในตัวเมืองเมฆา และท้ายสุดกองกำลังที่สามได้แอบแฝงกายเป็นราษฎร รอจนได้เวลาจึงบุกเข้าตีเมืองชั้นในอย่างทันที

            “พวกเราบุก”

            การบุกจู่โจมในครั้งนี้บรรดาเสือร้ายเร้นกายอยู่ความในมืด เริ่มฆ่าเหล่าทหารหน้าป้อมยามทีละคนๆโดยใช้ธนูอาบยาพิษ เพียงได้สัมผัสถึงกับเสียชีวิตทันที เพียงชั่วเวลาไม่นานเสือเข้มและพรรคพวกก็จัดการบรรดาทหารเฝ้าประตูเมืองไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

            เมื่อทุกอย่างเป็นใจเสือเข้มและเหล่าบรรดาสหายได้บุกจู่โจมทุกตำหนัก ยกเว้นเสือเข้มที่บุกไปเรือนอำมาตย์มงคล ด้วยความแค้นส่วนตัวที่ได้หักหลัง เพียงไปถึงหน้าประตูเรือนเสือเข้มจุดไฟเผาเรือนด้วยความเคืองแค้น และฆ่าคนในเรือนทั้งเป็นโดยไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย และคอยเฝ้ารออำมาตย์มงคลออกมาจากเรือน อย่างใจจดใจจ่อด้วยความอารมณ์ครุ่กรุ่น

            ไม่นานเท่าไรอำมาตย์มงคลได้ออกมาจากเรือน และกำลังจะเตรียมหนีออกจากเมือง ซึ่งก็ไม่เป็นดั่งใจคิด เพราะเสือเข้มยืนกอดอกเฝ้ารอด้วยใบหน้าอันเยือกเย็น โดยมีฉากหลังเป็นหล่าเสือทั่วแคว้นทุกแดนทิศ กำลังต่อสู้กับทหารในเรือนของอำมาตย์มงคล

            “เสือเข้ม”อำมาตย์มงคลมีสีหน้าที่ตกใจ

            “เรียกผิดเรียกใหม่ได้นะไอ้มงคล”

            “องค์ชายเมธี คือข้า  เอ่อ”อำมาตย์มงคลพยายามหาทางแก้ตัวแต่ไม่ทันการเสียแล้ว เพราะแค่เสือเข้มยกมือขึ้น บรรดามือธนูที่แอบอยู่รอบเรือนได้ยิงธนูใส่อำมาตย์มงคลนับไม่ถ้วน

            “ไปดีเถอะนะ อย่างน้อยท่านก็มีบุญคุณกับข้า”

            เมื่อเสือเข้มพูดจบก็หันหลังกลับไปยังตำหนักของราชาวิหคทันที โดยไม่เหลียวมามองแม้แต่น้อย ถึงแม้จะรู้สึกร้อนผ่าวจากไฟด้านหลังก็ตาม

            “พวกเราไปตำหนักราชาวิหค”

            ในระหว่างทางเดือนนั้นบรรดาทหารแห่งเมืองเมฆาบุรี กำลังต่อสู้กับบรรดาสหายเสือร้ายนับร้อย ที่สู้แบบกองโจรมีทั้งแบบปะทะโดยตรง บางส่วนแอบซุ่มคอยดักฆ่ายามทีเผลอ ส่วนเสือเข้มเดินกึ่งวิ่งจนไปถึงประตูตำหนักราชาวิหค ซึ่งเขาได้เห็นภาพตรงนี้เป็นราชาวิหคกำลังโดนรุมจากเหล่าเสือร้ายนับสิบ ด้วยวัยที่มากจนได้แต่ตั้งรับซะส่วนใหญ่ จนเกือบเสียท่าอยู่หลายครั้ง ถึงแม้จะมีทหารหลายสิบนายคอยเข้ามาช่วย แต่ก็ไร้ผลเพราะมีกองโจรคอยลอบทำร้ายโดยไร้ตัวตน

            “องค์รักษ์เข้มเอ็งเป็นกบฏรึ”สายตาของราชาวิหคแว่บมองเสือเข้ม

            “เอ็งมากกว่ามั้งข้ามาทวงบัลลังก์ให้องค์ชายเมธีต่างหาก”

            “ข้าไม่เชื่อ”

            “ตามใจ”เสือเข้มไม่พูดอะไรต่อจากนี้ เขาชักดาบออกจากฝักและวิ่งไปหาราชาวิหคทันที

            ในช่วงเวลานั้นราชาวิหคกำลังตั้งรับกับเหล่ากองโจรนับสิบ จนไม่สามารถป้องกันตัวจากดาบที่กำลังพุ่งมาได้ ดาบของเสือเข้มจึงพุ่งแทงเข้ากลางอกจนเลือดไหลกระฉูดออกมากระเด็นเต็มหน้าของเสือเข้ม

            “เอ็ง”ราชาวิหคยังพูดไม่ทันทบจบร่างก็ฟุบลงนั่งคุกเข่าและล้มพร้อมกับสิ้นลมหายใจ

            “พวกเอ็งข้ามีทางให้เลือกระหว่างสวามีภักดิ์กับข้าหรือจะตายตามราชาวิหค”

            เมื่อสิ้นคำพูดของเสือเข้มเหล่าทหารเมืองเมฆาบุรี ต่างหยุดสู้รบกับกองโจรเพราะคิดว่าสู้ไปก็ไร้ประโยชน์

            “ดีมาก”เสือเข้มหัวเราะลั่น

            “เสือเข้มข้าได้พาตัวองค์ชายวิจารณ์มาให้ด้วย”เพื่อนเสือเข้มได้พาวิจารณ์มาตรงหน้าตำหนักราชาวิหคและใช้เท้าถีบให้นั่งลง

            “โอ๊ย พ่อ”องค์ชายวิจารณ์ร้องลั่นเมื่อเห็นร่างของพ่อตัวเองนอนกองอยู่กับพื้น

            “ข้าจะไม่ให้เอ็งได้เสียใจนานหรอก”

            เสือเข้มพยักหน้าให้สหายตัวเอง หลังจากนั้นสหายของเสือเข้มได้ใช้ดาบแทงไปที่หน้าอกขององค์ชายวิจารณ์ เพียงชั่ววินาทีร่างนั้นก็ล้มลงนอนกับพื้นตามราชาวิหคไป

            เมื่อทุกอย่างในเมืองเสร็จสิ้น เสือเข้มจึงไปยังท้องพระโรงต่อทันที เพื่อประกาศอะไรบางอย่างให้เหล่าทหารกล้าได้รับรู้ ในช่วงเวลานี้เสือเข้มหึกเหิมอย่างมาก และดีใจที่ทำได้สำเร็จเขาจึงอยากจะไปขอบคุณยิวในตอนนี้ทีเดียว ที่ได้ทำให้เขามีความทะเยอทะยานจนมีวันนี้ ซึ่งสิ่งที่เสือเข้มจะทำให้กับยิวกำลังจะเกิดขึ้น

            เพียงเวลาไม่นานเสือเข้มก็มาถึงยังท้องพระโรง เขามองเหล่าบรรดาทหารและสหายของตัวเอง

            “ข้าพูดไม่เก่ง แต่ในเมื่อทุกคนได้ตายหมดแล้วไมว่าจะเป็น ราชาวิหค องค์ชายวิจารณ์ อำมาตย์มงคล ซึ่งแน่นอนเราต้องมีคนปกครองนครแห่งนี้ แต่ข้าไม่มีความเหมาะสมทั้งปวง ข้าจะเสนอชื่อ องค์ชายเมธีซึ่งเป็นรัชทายาทองค์เก่า มาเป็นราชาแห่งเมืองนี้ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าองค์ชายเมธีนั้นได้ถูกจับเป็นตัวประกันที่เมืองศิลานคร มีทางเดียวเราต้องชิงตัวกลับมาให้ได้ ทุกคนเห็นว่าอย่างไรบ้าง”

            “ข้าเห็นด้วย”เหล่าทหารต่างกู่ร้องก้องห้องโถงใหญ่

            “ดี มันต้องให้ได้อย่างนี้ แต่ตอนนี้ข้าจะสถาปนาตัวเองเป็น ผู้สำเร็จราชการแทนไปก่อนจนกว่าองค์ชายเมธีกลับมา ใครเห็นด้วยกับข้าบ้าง”

            “ข้าเห็นด้วย”เสียงดังกึกก้องเหมือนเดิม

            ในช่วงเวลาที่ท้องพระโรงกำลังมีเสียงยินดีดังกึกก้องอยู่นั้น ก็ได้มีสหายของเสือเข้มเข้ามาภายในท้องพระโรง

            “เสือเข้ม พวกเรากำราบเหล่าแม่ทัพและทหารตามชายแดนหมดสิ้นแล้ว ทุกคนยินดีและยอมรับให้องค์ชายเมธีเป็นราชาองค์ต่อไป”

            “ของข้าก็เหมือนกัน”สหายอีกคนพูดเช่นเดียวกัน ด้วยความหึกโหมอย่างมาก

            “ดี หลังจากวันนี้เราจะบุกเมืองศิลานคร ทุกคนพร้อมร่วมรบกับข้าหรือไม่”

            “พร้อม”เสียงยังดังกึกก้องอยู่เหมือนเดิม

            “ดีมาก รอข้าจัดการพวกที่เหลือให้หมดสิ้น หลังจากนั้นเราจะเดินทางไปยังเมืองศิลานครทันที”

            เสือเข้มหัวเราะลั่นดังทั่วท้องพระโรง ด้วยความสะใจและดีใจที่จะได้เจอยิว หลังจากวันนั้นถึงแม้จะได้รับการปฏิเสธจากยิวก็ตามที เขาไม่สนเรื่องเล็กน้อยยิบย่อยอยู่แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เสือเข้มตั้งมั่นไว้ว่าจะชิงตัวยิวมาให้ได้

            กัสได้อ่านนิยายตอนนี้จนจบเขาตกใจอย่างไม่เคยเป็นไม่มาก่อน เพียงแค่วันเดียวเหตุการณ์กลับตาลปัตรไปในทางดีเสียนี่ กัสไม่สามารถที่จะยอมได้เขาจึงจะต้องเขียนให้พังไปข้างหนึ่งให้ได้ ในระหว่างที่เขากำลังจะลงมือเขียนนิยายต่อนั้น พลันเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

            “ฮัลโหล”กัสรู้สึกใจดีใจอย่างมากที่พีคโทรมาหา

            “กำลังทำอะไรอยู่”

            “อ่านหนังสืออยู่ พี่พีคมีอะไรหรือเปล่าโทรมาซะดึกเลย”

            “มีสิ คือ บทละครเวทีไม่ผ่านนะที่ส่งไป แต่ตอนนี้พี่กำลังหาเรื่องใหม่อยู่นะ”

            “กัสเอาใจช่วยนะ แต่มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า”

            “ไม่มีหรอก พี่โทรมาบอกแค่นี้แหละ”

            “กัสดีใจนะที่พีคิดถึงเป็นคนแรก กัสเอาใจช่วยนะหวังว่าครั้งนี้บทละครของพี่จะผ่านไปได้ด้วยดี”

            “ขอบใจกัสมากนะที่เอาใจช่วยพี่ แค่นี้ก่อนก็แล้วกันพี่ไม่รบกวนแล้วนะ”

            เมื่อพีคกดวางมือถือแค่นั้น กัสได้โทรหาเป็กทันที เพราะเขาคิดได้เมื่อพีคพูดจบ ว่าเป็กนี่แหละจะเป็นตัวช่วยอย่างดี เขาจึงโทรหาเป็กอย่างรวดเร็ว

            “ฮัลโหล”เป็กรับโทรศัพท์ทันที

            “คืนนี้เป็กมาหาเราได้ไหม”

            “ได้สิ แค่นี้เลยนะเราจะรีบไป”เป็กกดวางโทรศัพท์มือถือทันที

            กัสนั่งยิ้มอย่างยินดี เพราะเขาจะให้เป็กช่วยอีกครั้งหนึ่ง และเป็นครั้งที่สำคัญอย่างมาก และจะเป็นครั้งที่หวังไว้ว่าจะได้กลับมาใกล้ชิดกับพีคอีกคราหนึ่ง