บทที่ 7 ซุ้มองุ่นเงียบงามในจวน คำเชิญจากวังหลวง

หลังคืนที่เขาอุ้มนางกลับจากโรงเตี้ยม ไป๋หลินไม่ได้หลบหนีอีก ไม่ใช่เพราะเธอยอมจำนนต่อเขา... หากแต่เพราะกายยังสั่นไหวทุกคราที่เงาร่างของเขาปรากฏตรงบานประตู ส่วนหยางเซวียน... เขาไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ไม่ได้ฝืนดึงรั้งเธออีก เขาเพียงเงียบ แต่ในความเงียบนั้น กลับคล้ายสิ่งใดในตัวเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เขาไม่พูดคำว่า "รัก"

ไม่พูดคำว่า "อภัย"

แต่เขาจัดหาสาวใช้ชั้นดีให้เธอหญิงสาวนาม “ซูเหนียง” ผิวขาวเสียงอ่อน พูดจานุ่มนวล คอยนวดให้ไป๋หลิน เช็ดผมให้ ในตอนค่ำ หาชาอุ่นในยามเช้าแม้แต่ชุดนอนที่เธอสวม ก็ถูกเปลี่ยนเป็นผ้าหรูโปร่งบางที่ “เขา” เป็นคนสั่งด้วยตัวเอง

แม้จะถูกจับขังในจวนนี้ แต่ไป๋หลินกลับไม่รู้สึก เหมือนนักโทษ...มันคล้ายกับการเธอถูกกักตัวไว้ในกรงทอง กรงที่เมื่อเปิดออก เธอกลับลังเลจะเดินออกไป

เพื่อฆ่าเวลาเธอเริ่มลงมือปลูกสวนริมกำแพงด้านตะวันตกเธอคุกเข่าลงกลางดินอ่อน ปลายนิ้วกดเมล็ดองุ่นไว้ทีละเม็ด ไม้ไผ่ถูกสานเป็นซุ้มดิบ เถาองุ่นอ่อนงอกพันช้า ๆ มันกลายเป็นทางเดินที่ร่มรื่นที่สุดในจวน

ทุกอย่างเงียบสงบ… จนกระทั่งจดหมายเชิญจากในวังมาถึง “พระราชวังจะจัดงานเลี้ยงเพื่อเฉลิมฉลองชัยเหนือ แคว้นทางใต้” เสียงขุนนางต่ำต้อยอ่านจดหมายด้วยน้ำเสียงสั่น หยางเซวียนถือถ้วยชาในมือ—ดวงตานิ่ง

“ขอเชิญขุนนางระดับสูงพร้อมภรรยาเข้าร่วมเพื่อถวายเครื่องราชบรรณาการและร่วมโต๊ะสนทนาพระราชา…”

เขาวางถ้วยลงหันไปมองนางที่ยืนอยู่ตรงมุมลาน

“ไป๋หลิน” เขาเรียกชื่อเธอเสียงเรียบ

เธอหันมา ดวงตาสบกับเขาแบบไม่สะทกสะท้านเธอรู้… ถ้าเข้าสู่วังหลวง นี่ไม่ใช่แค่งานเลี้ยงแต่มันคือ "ฉากใหม่" ในพล็อตใหญ่นิยายที่เธอเคยอ่าน… เต็มไปด้วยการเมือง การทรยศ และเลือด

เขาก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยื่นกล่องไม้หอมในมือมาให้อย่างเงียบงัน “ข้าเตรียมชุดไว้ให้เจ้า”

เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย พลางเปิดฝากล่องอย่างระแวงปนสงสัย ภายในคือผ้าไหมเนื้อบางเบาสีแดงไวน์เข้ม เย็นมือยามสัมผัส เงาไหมสะท้อนแสงอ่อนราวแสงจันทร์บนผิวน้ำ บนเนื้อผ้าปักลายดอกโบตั๋นบานสะพรั่งด้วยไหมสีเงินละเอียดทุกกลีบ ดูราวกับจะมีชีวิตเมื่อแสงตกกระทบ แบบชุดเน้นสัดส่วนอย่างประณีต ช่วงเอวรัดพอดีเน้นความอ่อนบางของเรือนกาย เปิดไหล่ด้านหนึ่งเผยผิวเนื้อเนียนระเรื่อราวกลีบชมพู

หากเธอเดิน ชายผ้าจะพลิ้วคล้ายคลื่นน้ำ สะกดทุกสายตา โดยเฉพาะสายตาของเขา ที่กำลังมองมาเงียบ ๆ ไม่กล่าวอะไรอีก

ค่ำคืนนี้... แสงเทียนนับร้อยสะท้อนกับพื้นหินหยกขาวของวังหลวงราวกับนางกำลังเหยียบย่างอยู่บนแสงจันทร์ที่ระยิบระยับใต้ฝ่าเท้า ผ้าไหมสีไวน์แดงแนบไปกับเรือนกายทุกย่างก้าว อ่อนพลิ้วเมื่อเคลื่อนไหว แต่กลับขับให้นางดูสง่างาม ไหล่ข้างหนึ่งที่เผยออกอย่างพอดิบพอดี ส่งให้ผิวเนื้อที่โผล่พ้นชายผ้าแลดู น่าหลงใหล ทว่ายังคงไว้ซึ่งความสงบเยือกเย็นของสตรีผู้สูงศักดิ์

ทุกอย่างในท้องพระโรงดูเงียบสงบ...ทว่าในใจผู้คนกลับเต้นเร้า เมื่อบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับนาง เขาสวมอาภรณ์เรียบหรู ตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดีเฉพาะสำหรับขุนนางชั้นสูง ปักดิ้นเงินเป็นลายเมฆคล้อยอย่างวิจิตร กลับมิได้ฉูดฉาด แต่ขับให้ดูสง่างามดั่งหยกดำในม่านราตรี “หยางเซวียน” เขาก้าวเดินด้วยจังหวะมั่นคง สงบนิ่ง ราวขุนเขาเคลื่อนตัว เมื่อทั้งสองเดินเคียงกันผ่านประตูทองของท้องพระโรงเสมือนภาพจิตรกรรมโบราณเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิต ไม่มีถ้อยคำ ไม่มีเสียงลือ แต่ทุกสายตา... กลับจับจ้อง ทั้งเพราะอำนาจอันสงบของเขา และความงามเย้ายวนอันสูงส่งของนาง

ภายในท้องพระโรง เสียงสนทนาแผ่วเบาลงชั่วครู่ สายตาของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ล้วนเหลียวมองมาด้วยความริษยา ทั้งที่ปากมิได้เอ่ยอะไรเพราะค่ำคืนนี้... มีเพียงนางเท่านั้นที่งามจับตา

โคมห้อยนับพันไล่จากเพดานโถงลงถึงเสาม่านแพรทอทองพลิ้วรับลม อาหารจากเจ็ดแคว้นวางเป็นชั้น ๆ จนโต๊ะแทบล้นเครื่องสายบรรเลงแผ่วจากมุมผนังกลิ่นกำยานหอมปะปนกลิ่นผลไม้หมักและสายตานับสิบที่กำลัทอดมอง “เธอ”

เสียงหัวเราะในวังไม่ใช่เสียงแห่งสันติ… และคำชมจากฮ่องเต้ คือดาบสองคมที่คมยิ่งกว่าน้ำชาของเหล่าขุนนาง

ท่ามกลางแสงเทียนพันเล่มในโถงหยกบนบัลลังก์หยกทองที่ยกพื้นเหนือทุกโต๊ะ ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉิน เสด็จขึ้นพร้อมเสียงระฆังโลหะ เครื่องทรงเรียบสง่าแต่แผ่รัศมีอำนาจ

แม้จะมีอายุเพียงสี่สิบเศษแต่ดวงเนตรนั้น… เหมือนอ่านทะลุใจคนทั้งโถงได้ในพริบตา

พระองค์ยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อยเสียงในโถงหยุดลง ขุนนางทุกระดับชั้นคณะทูตจากแคว้นใกล้ไกลต่างลุกขึ้นทำความเคารพพร้อมกัน

“คืนนี้… เราเฉลิมฉลองไม่ใช่เพียงเพราะชัยชนะ แต่เพราะ ‘ความกล้า’ ของผู้แบกแผ่นดินไว้ทั้งทหาร ช่างฝีมือ และแม้แต่ภรรยาผู้รออยู่ที่บ้านล้วนมีคุณูปการ”

เสียงปรบมือดังลั่นแต่น้ำเสียงฮ่องเต้ยังคงเรียบ ทรงกวาดสายพระเนตรไปทั่วโต๊ะหยุดชั่วครู่ที่โต๊ะของขุนนางหนุ่มพระเนตรขุ่นวูบหนึ่งแต่น้อยจนแทบสังเกตไม่เห็น….

“แขกจากแคว้นหลี ข้าเห็นนางรำของพวกท่านในค่ำนี้

อ่อนช้อยเหมือนกลีบบุปผาในสายหมอกแคว้นต้าฉินยินดีที่พวกท่านยังมีมิตรไมตรีเช่นเคย”

คณะทูตหลีลุกขึ้นประสานมือขอบพระทัยแต่เบื้องหลังรอยยิ้มของทูตอาวุโสแววตานั้นไม่ได้สบายใจนัก

“แคว้นเว่ย—ข้ารับรู้ถึงข้อเสนอสมรสเพื่อเชื่อมแคว้น

จะพิจารณาด้วยเมตตาแต่ข้ายังหวังว่า… สิ่งที่ส่งมานั้นไม่ใช่แค่ ‘ของสวยงาม’ หากแต่มีหัวใจพร้อมภักดี”

ทุกเสียงหัวเราะแผ่ว องค์หญิงสิบสามผู้ที่ถูกเสนอชื่อ… หลุบตาต่ำแต่ในขณะที่ไป๋หลินกลับนั่งนิ่ง ยกจอกสุราช้า ๆ

ไม่แม้แต่เหลือบตามองใคร บรรยากาศยังคง “รื่นเริง”

เพลงยังบรรเลง หญิงรับใช้ยังคอบบริการองุ่นหวานเหล่าขุนนางยังอ่านคำชมมิหยุด แต่ภายใต้แสงเทียนที่พร่างพราวขุนนางทุกคนต่างขัดดาบไว้ใต้ลิ้น

แต่ละคำที่พูด แต่ละจอกที่ยื่นล้วนแฝงความหมาย ข้อเสนอที่แลกด้วยเลือดบ้างล่อให้ติดกับ บ้างขู่ให้ก้มหัวและ คือราคาที่จ่ายเพื่อซื้อตัว

คืนนี้ไม่มีใครแน่ใจเลยว่าพรุ่งนี้เช้า ใครจะยังมีตำแหน่งเดิม

แม้จะอยู่ในชุดที่งามพอให้เหล่าสนมหญิงหลายคนเม้มปาก แต่ไป๋หลินนั่งเงียบอยู่ตรงนั้นด้วยหัวใจที่ล่องลอยไกลกว่าผืนพรมหยกใต้ฝ่าเท้า

นักเขียนเฮงซวย… ไรท์บ้าคงกำลังหัวเราะฉันอยู่แน่ ๆ ใช่ไหม? เธอบ่นในใจ จิบเหล้าองุ่นทีละน้อยดวงตาลอยผ่าน ม่านนางรำและโคมทอง กลิ่นไวน์ม่วงฉ่ำจากแคว้นใต้ยังคง ติดที่ปลายลิ้นแต่ความขมในใจมันลึกกว่า

บรรดาพระเอกแกก็ขนมาให้ฉันถึงเจ็ดคน… จะตาย ก็ไม่ให้ตายจะรักก็ไม่ให้รักง่าย ๆ จะหนีก็ไม่รอด เอ๊ะ… แล้วนี่ฉันต้องนั่งเป็นไม้ประดับโต๊ะกับไอ้พล็อตบ้าๆ ในวังหลวงให้นางสนมกับขุนนางหัวโขนพวกนี้ จ้องตั้งแต่หัวจรดเท้าทำไมกัน?

เธอเหลือบมองหยางเซวียนข้างกายใบหน้าคมนิ่ง ชุดเต็มยศสงบนิ่ง… แต่เฉียบ เย็น… แต่เสน่ห์ทะลุชั้นหิน

จนเธอได้แต่จิบไวน์อีกครั้ง อีกครั้ง…แล้วกัดฟันน้อย ๆ

อย่างน้อย...ก็ยังมีพี่พระเอกหน้าตาถูกสเป็กไว้ให้มองเล่น

กับเหล้าองุ่นรสดีในวังบ้า ๆ นี่ที่ยังพอทำให้ทำใจอยู่ได้