บทที่ 8 บนรถม้าในคืนที่นางเมามาย... (1)

เธอเงยหน้าขึ้นจอกในมือกระทบแสงเทียนจนเป็นประกาย แววตาเหม่อเหมือนคนกำลังดื่มอารมณ์มากกว่าแอลกอฮอล์

แต่หัวใจลึก ๆ มันก็กำลังเต้นเร็วกว่าเดิมเพราะเสียงเขา… ที่โน้มมาใกล้หูเมื่อครู่

“พอได้แล้ว”

เขาเอ่ยเบา ๆ แต่น้ำเสียงนั้นเด็ดขาดกว่าผู้ใดในงาน นิ้วเขาหยิบจอกออกจากมือเธอวางบนถาดไม้ แล้วหันไปยิ้มจางกับขุนนางตรงหน้า

“ข้าขออภัย นางไม่ดื่มมาก ข้าชอบให้ข้าภรรยาจำทุกคำพูดของพวกท่านได้ตอนเช้า”

เสียงหัวเราะดังแผ่วจากโต๊ะข้างบางคนปรบมือ แต่ไม่มีใครกล้ายื่นจอกให้เธออีก

แสงเทียนในพระราชวังค่อย ๆ ดับลงเป็นระยะ ๆ ตามจังหวะฝีเท้าของขบวนเสด็จ ฝ่าบาททรงพระดำเนินผ่านทางเดินกว้าง ท่ามกลางเสียงสวดและเสียงบรรเลงเครื่องสายที่ค่อย ๆ จางหายไปในค่ำคืนนี้

ขุนนางและราชฑูลต่างค้อมศีรษะส่งเสด็จในความเงียบงัน แววตาซ่อนความคิดลึกซึ้ง ดุจมรณะในเงามืดที่ยังไม่อาจเผยออกมาได้ ท่ามกลางความนิ่งสงัดนั้น เสียงฝีเท้าสองคู่ค่อย ๆ ก้าวออกจากเงามืดของพระราชวัง เขาประคองเธอที่ยังลืมตาเบา ๆ ให้ก้าวตามเขาอย่างช้า ๆ แน่วแน่ สายลมเย็นพัดผ่าน ใบหน้าของนางสะท้อนแสงจันทร์ดุจดวงดาวในคืนมืด

ทั้งคู่เดินผ่านโถงกว้างออกไปสู่ถนนใหญ่ที่มีรถม้าจอดรออยู่ไม่มีคำพูดใดถูกเอ่ย ทั้งหมดถูกถ่ายทอดด้วยสายตาและสัมผัส

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากประตูวัง เสียงล้อไม้บดกับพื้นทางดังก้องในความเงียบ เงาร่างของทั้งสองเลือนลางไปในม่านหมอกค่ำคืน

บนรถม้า... กลีบหวานเมามายลอยละล่อง จังหวะสุดท้ายก่อนคืนงานเลี้ยงในวังจะสิ้นสุดลง กลิ่นสุราจาง ๆ ปะปนอยู่ในอากาศ เงียบงันท่ามกลางความเงียบที่หนักแน่น กลิ่นดอกเหมยแสงเทียนตามทางวังดับลงทีละดวงและรถม้าสีดำ ที่จอดรออยู่ใต้บันไดหินก็เคลื่อนตัวช้า ๆ ออกจากพระราชวัง

ภายในรถม้า… เงียบแต่นั่นไม่ใช่ความเงียบสงบ

เพราะบนเบาะนุ่ม มีร่างหนึ่งนั่งพิงเขาอยู่ใบหน้าแดงจัด หายใจหอบ ลมหายใจเต็มไปด้วยกลิ่นหวานจากจอกที่สามที่สี่ที่ห้าในวัง

“ข้าไม่เมา…” ไป๋หลินพึมพำแต่มือกลับเลื้อยมาจับปลายชายเสื้อเขาดวงตาเธอปรือ ริมฝีปากแย้มแบบที่เขาจำได้ว่าเห็นครั้งสุดท้ายตอนนางกำลังขึ้นควบเขาริมหน้าต่างโรงเตี้ยม

“ข้าแค่… ร้อน” เธอกระซิบ พร้อมขยับตัวขึ้นมาคร่อมตักเขาชุดไวน์แดงถูกรั้งขึ้นสูง เผยต้นขาเนียนตรงหน้าหน้าอกใต้ ผ้าคลุมบางแนบอกเขามือเรียวข้างหนึ่งเลื่อนไปปลดสายคาดเอวเขาช้า ๆ

“ไป๋หลิน…” เสียงเขาต่ำ เตือนเบา ๆ แต่ไม่มีแรงห้าม

เพราะตอนนี้เธอก้มลงมาเลียเบา ๆ ตรงลำคอเขาแล้วกระซิบว่า 

“ข้าอยากตอบแทนชุดนี้… ด้วยปากข้า”

เขากลืนน้ำลาย มือเขาสอดใต้ชุดเธอทันที จับสะโพกแน่น

“เจ้ารู้ใช่ไหม… ว่าข้าจะไม่หยุดถ้าเริ่ม”

“ก็อย่าหยุด” เธอหัวเราะเสียงหวาน..ริมฝีปากยกยิ้มยั่ว

เธอกดริมฝีปากลงกับริมฝีปากเขาจูบร้อนจัดจนลมหายใจขาด มือยังจับสายคาดเอวที่เพิ่งปลดไม่สุด เส้นผมสลวยเลื่อนตกลงมาปิดข้างแก้ม ใบหน้าแดงจัด ดวงตาปรือเหมือนกำลังฝัน แต่ลมหายใจร้อนวาบจนแทบเผาผิวเขา เขากระชากสายเสื้อเธอลงทันที เผยอกอิ่มนุ่มแน่น ปากเขากดลงทันที ดูดแรงที่ยอดอก เธอสะดุ้ง ครางไม่เป็นคำ

เขามองลง เห็นต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงขึ้นมาสูงจนแทบถึงสะโพก กลีบกลางใต้ชั้นผ้าบางชื้นจนมองออกในแสงตะเกียงสลัว เขาเอื้อมมือไล้ตั้งแต่เอวขึ้นไปถึงอก จับเค้นเต็มกำมือก่อนจะก้มลงจูบซอกคอเธอ เสียงครางพร่าหลุดจากปากเธอ เอวเธอบดลงบนหน้า ตักเขาตรงกับท่อนเอ็นแข็งจัดของเขาที่เสียดสีกับเป้ากางเกง

ปลายนิ้วเธอลากผ่านแผ่นอกแข็งร้อนใต้เนื้อผ้าเหมือนตั้งใจจะจุดไฟเผา

“เจ้าเมาแล้ว” เขาพูดเสียงต่ำ แต่น้ำเสียงไม่มั่นคงนัก

ภายในรถม้า เสียงล้อไม้บดกับพื้นทางดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ในอกของไป๋หลิน…หัวใจเต้นรัวไม่ต่างจากกลองศึก

ความอุ่นจากไวน์ยังวนเวียนในเลือด ทำให้ผิวกายเธอร้อนผ่าวเหมือนถูกโอบด้วยเพลิง ดวงตาเธอปรือเยิ้ม แต่ในความพร่าไหวของสติกลับมีประกายซนร้ายซ่อนอยู่

ใบหน้าใกล้เขาจนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาชัด มือเล็กเลื่อนไปจับชายเสื้อคลุมของเขาอย่างเชื่องช้า ไม่ดึงแรง แต่ค่อย ๆ แหวกออกทีละนิด เธอขยับสะโพกช้า ๆ บนตักเขา แค่พอให้สัมผัสถึงความแข็งร้อนที่ดุนดันใต้เนื้อผ้าหนาทุกครั้งที่ขยับ แรงกดไม่มาก…แต่ต่อเนื่อง

เหมือนสายน้ำที่ค่อย ๆ กัดเซาะหินแข็งทีละน้อย ทำให้เขาต้องกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ครางออกมา

ปลายนิ้วเธอเลื่อนลงต่ำ กดผ่านแผ่นท้องแข็งแรงของเขา หยุดอยู่แค่เหนือเข็มขัด…วนเบา ๆ อย่างจงใจแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาของเธอแดงวาวจากฤทธิ์สุรา

“บอกแล้ว…ข้าไม่ได้เมา” เธอกระซิบ เสียงหวานพร่าเหมือนกำลังลูบเขาด้วยเสียงตัวเอง

เธอเอียงคอเล็กน้อย ยิ้มมุมปากเหมือนแมวที่กำลังล่า ก่อนโน้มตัวมาชิด ปลายนิ้วเล็กแตะที่ขอบเอวเขา ไล่ต่ำลงมาช้า ๆ ความร้อนจากปลายนิ้วเลื้อยตามผิวเขาจนขนลุกตลอดแนว จากนั้นเธอกดสะโพกลงเบา ๆ ให้ความนุ่มร้อนของเธอสัมผัสกับส่วนแข็งที่ดุนเป้าอยู่ใต้กางเกงเขา

หยางเซวียนสูดลมหายใจแรง โธ่สวรรค์…มันตึงไปหมดแล้ว แรงกดนั้นนุ่ม…แต่เหมือนมีไฟแผ่ว ๆ เผาเส้นประสาทของเขาทีละจุด

เธอค่อย ๆ ขยับ ถู วน กด ทุกจังหวะช้าอย่างจงใจให้เขาทรมาน แล้วราวกับรู้ว่าเขาแทบหมดความอดทน เธอก็ขยับสะโพกต่ำลง…ต่ำลง…จนปลายร้อนของเขาสอดเข้าไปในกลีบเปียกนั้นทีละนิด

แจะะ...

เขากัดฟันแน่น เส้นเอ็นที่ขมับปูดขึ้นทันที ความอุ่นร้อนภายในเธอโอบรัดรอบส่วนปลายของเขา ลึกขึ้นอีก…ตอดเบา ๆ จนเขาสะท้าน

เธอยังไม่หยุด กลืนเขาเข้าไปต่ออย่างช้า แต่ไม่หยุดแม้เสี้ยววินาที ราวกับตั้งใจจะให้เขารับรู้ถึงความนุ่มลื่นนั้น

เขาเอนหัวพิงเบาะ หลับตาแน่น สูดลมหายใจลึกเพื่อกลั้นเสียงครางที่ค้างในลำคอ หัวใจเต้นกระหน่ำ เส้นเลือดเต้นตุบ ๆ ไปตลอดความยาวของแท่งร้อนที่กำลังถูกดูดกลืนทีละน้อย

“เจ้ากำลังทำให้ข้า…” เขากัดฟัน เสียงพร่า แต่คำพูดยังไม่ทันจบ เธอก็ขยับสะโพกลงต่ำ ครอบเขาเต็ม ๆ

พรวด !!

เสียงน้ำฉ่ำจากร่องเธอดัง แจะ ชัดในความเงียบ ความร้อนจากเขาแผ่ซ่านเข้ามาจนเธอแทบขาดใจ กลีบในตอดรัดแน่นทันทีราวกับกลัวเขาจะหลุดหาย ความใหญ่และความแข็งตึงคาอยู่ในตัวเธอทุกส่วน จนท้องน้อยเธอตึงร้อน

เธอหอบแรง ร่างเกร็ง ขยับเอวเบา ๆ ทุกครั้งที่ยกขึ้น เสียงน้ำยิ่งดัง

 

แจะ… แจะ… แจะ…

เขาก้มหน้าครางต่ำในลำคอ มือเขากดสะโพกเธอแน่น บังคับให้รับเขาลึกกว่าเดิม

“ตอดข้าแบบนี้…เจ้ารู้มั้ยว่าข้าจะทนไม่ไหว”

ไป๋หลินหัวเราะพร่า แต่เสียงสั่นเพราะความเสียวแล่นขึ้นสันหลัง

“ก็อย่าทน… ปล่อยข้าเต็ม ๆ”

เขาไม่รอ เริ่มกระแทกจากด้านล่าง แรง ลึก เร็วขึ้น เสียงน้ำฉ่ำกระทบเนื้อดังลั่นในรถม้าปิดทึบ

แจะ แจะ แจะ ปั่ก!

"เซวียนนน ข้า อ๊า ข้า....เสียว"

กลีบเธอตอดรัดแรงขึ้นทุกครั้งที่เขากระแทกถึงสุด เธอครางไม่เป็นคำ มือจิกไหล่เขาแน่น น้ำไหลชุ่มลงมาตามโคนเอ็นร้อนของเขา จนเบาะนุ่มใต้ร่างเปียกเป็นวงพร่าเหมือนจะกินเธอทั้งตัว

เขาก้มลงกระซิบข้างหู เสียเสียง

“ข้าจะไม่หยุด…จนกว่ารถม้าจะถึงเรือน”

รถม้าโยกไหวไปตามถนนหิน แต่แรงโยกของล้อนั้นกลับกลืนหายไปในแรงกระแทกที่โหมรัวจากใต้ร่างเธอ