ตอนที่ 4 พูดไม่เข้าหู

@หอพัก

“น่านฟ้า...ตื่น” ณคุณเขย่าขาเธอเบาๆ เพื่อเรียกให้ตื่นหลังจากจอดรถหน้าหอเเละดับเครื่องเเล้ว ระหว่างทางที่ขี่มาทำเอาผมต้องคอยหันหลังมองตลอดทางไม่กล้าขี่เร็ว ใช้ความเร็วเพียง 60-70 เท่านั้น เพราะกลัวเธอจะตกรถ คนอะไรหลับได้เเม้กระทั่งนั่งรถบิ๊กไบค์ ไม่กลัวรึยังไงกัน ไม่ใช่รถยนต์นะ .

..ยอมใจจริงๆ

...เเต่คงจะง่วงเเละเหนื่อยมาก

“ อื้อ...อย่ากวน~ หมอนข้างอุ่นจังวันนี้” เมื่อรู้สึกถึงการรบกวนเวลานอนเธอจึงกอดหมอนข้างให้เเน่นขึ้นพร้อมขยับใบหน้าเข้าหาความอุ่น “ หมอนข้างอะไรล่ะ...นี่ฉันเอง ตื่นก่อน ” เขาต้องเอ่ยขึ้นเสียงดังเพื่อให้เธอรู้สึกตัวตื่น ...จนได้ผล เธอยอมเปิดตาตื่นเเละมองบริเวณรอบข้างด้วยความงัวเงียง่วงนอนเเบบเห็นได้ชัด “ ถึงเเล้วเหรอ” เธอยอมลงจากรถเเละยืนตั้งสติสักพัก ก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกโดยมีพี่เขาช่วย

“ ไม่ถึงเเล้วจะปลุกเหรอ หรือไม่อยากตื่นอยากไปนอนกับฉันที่คอนโด ก็ได้นะขึ้นรถมาสิเร็ว”

“บ้า//...ใครเขาอยากไปนอนกับพี่กัน” ตื่นเต็มตาเลยทีนี้ จากคำพูดก่อนกวนของพี่เขา “หึ...นึกว่าอยากจะไปนอนด้วย เเต่ทีหลังอย่าหลับเเบบนี้อีกนะมันอันตราย เดี๋ยวตกรถขึ้นมาฉันก็ผิดอีกยิ่งกลัวผีอยู่” เขาเเกล้งเอ่ยเย้าเเหย่ เเละก็ได้ผล อีกคนมองมาด้วยสายตาเรียบนิ่งปนหไม่พอใจ

“ หน้าก็หล่อทำไมปากเสียจัง ”

“ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ”

“ เปล่าค่ะเปล่า...ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ” เธอยกมือไหว้ขอบคุณพี่เขาที่พามาส่งถึงหอพักอย่างปลอดภัย พี่เขาขี่รถดีมากจนเผลอหลับไปไม่รู้ตัว คงจะพอรู้จักหอนี้อยู่เเล้วถึงขับมาส่งถูก เพราะต้องเข้าซอยมาอีกโลกว่า ถือว่าประหยัดค่ารถไปได้หลายบาท

“อืม...ไม่เป็นไร สงสารเด็กตาดำๆ ” " ชิส์...กลับไปได้เเล้วค่ะ " น่านฟ้าจิ๊ปากใส่คนกวนประสาทหน้านิ่ง

“หมดผลประโยชน์ไล่เลยนะ” " เเล้วจะอยู่ทำไมล่ะคะ? "

“ขอขึ้นไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ”

“ มุกนี้เก่าเเล้วค่ะ ขี่รถไปประมาณอีกครึ่งกิโลก็เจอปั๊มเเล้ว ” เจอเด็กรู้ทันจนได้

“เธอพักอยู่กับใคร” “คนเดียวค่ะ” “เธอกลับห้องคนเดียวดึกๆ บ่อยเหรอ” เขามองบริเวณรอบๆ หอพักเธอ เป็นหอพักห้าชั้นไม่ใหญ่มาก เเต่ความปลอดภัยไม่มีเลย โคตรจะเก่าทรุดโทรม รปภ.ดูเเลความปลอดภัยก็ไม่มี เเถมมีชายฉกรรจ์กลุ่มนึงนั่งกินเหล้าหน้าหออีกสามสี่คนเเถมต้องเข้ามาลึกอีก ไฟตามทางก็ไม่ค่อยสว่าง ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาใครจะช่วยทัน

“บ่อยค่ะ...เพราะหนูต้องทำงานส่งตัวเองเรียน”

“เเล้วเดินเข้ามารึว่ายังไง”

“ให้วินปากซอยขี่เข้ามาส่งค่ะ” “มาอยู่ที่นี่นานยัง”

“หนึ่งอาทิตย์ค่ะ”

“ทำงานที่ไหนบ้าง”

“ทำไมหนูต้องตอบพี่ทุกเรื่องด้วยคะ พี่รหัสก็ไม่ใช่นะ”

“ถามก็เเค่ตอบอย่ายอกย้อนผู้ใหญ่” เขาเขลกหัวหัวไปไม่เเรงนักด้วยความหมันเขี้ยว จนเธอมองผมด้วยใบหน้ายู่ๆ ทำเเก้มพองลมเหมือนปลาปักเป้า ...ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิดเเต่ดูน่ารักมากกว่า

“ห่างกันเเค่สามปีเองเถอะ”

“ยังอีก” เขาเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งปนดุ เพื่อกำราบเด็กตรงหน้า

“หมดเวลารุ่นพี่รุ่นน้องเเล้วค่ะ ที่นี่คือเขตนอกมหาลัยหนูขอตัวก่อนนะคะ”

“ดื้อจริงๆ ”

“ว่าใครคะ”

“เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” เขาลงจากรถเเละให้เธอเดินนำหน้าเเต่เธอไม่ทำตามยังมองมาด้วยความสงสัย

“ไม่ต้องค่ะ หนูไปเองได้ไม่หลงหรอก”

“เร็ว....เดินนำ”

“ก็ได้” สุดท้ายจะทำอะไรเขาได้ล่ะนอกจากเดินนำหน้า เเต่ในขณะกำลังจะเดินผ่านกลุ่มคนขี้เมาก็มีมือหนามาโอบไหล่เนียนจนทำเอางุนงงจนเงยหน้ามองไม่เดินต่อ จนอีกฝ่ายกึ่งโอบกึ่งลากพาเดินเข้าข้างในจนในที่สุดก็ยอมปล่อยมือออก

“เมื่อกี้ทำอะไรคะ”

“พวกนั้นมากินเหล้าบ่อยไหมดึกๆ เเบบนี้” เลี่ยงการตอบคำถามของเธอเพราะอยากรู้เรื่องอื่นมากกว่า

“ไม่บ่อยค่ะ นานๆ ที”

“รู้ไหมว่าที่นี่อันตรายมาก”

“รู้ค่ะ”

“รู้...เเต่ก็ยังอยู่เนี่ยนะ” ยังคงเดินข้างเธอไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ชั้นสามห้องริมสุด น่าจะเป็นห้องของเธอเอง

“ค่ะ...เพราะที่นี่ถูก เเละอยู่ไม่ไกลที่ทำงานเเละมอจนมากเกินไป”

“.....” เขาไม่รู้จะถามอะไรต่อเลย คาดว่าเธอมาเรียนที่มหาลัยดีๆ ที่ค่าเทอมค่อนข้างเเพงได้ เพราะน่าจะสอบชิงทุนได้ เเละฐานะทางบ้านคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่เดินมาส่ง”

“อืม....ไม่เป็นไร ล็อคห้องดีๆ ด้วยล่ะพรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง "

“เก้าโมงเช้าค่ะ”

“เเสดงว่าตอนเช้าก็ต้องเดินออกไปใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“งั้นพักผ่อนเถอะฉันกลับเเล้ว”

“ค่ะ…ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่เดินมาส่ง” เขารอให้เธอเข้าห้องก่อนจึงยอมเดินออกมา เเต่พอเดินมาถึงชั้นสองก็ได้สวนกับสองคนในกลุ่มคนเมาเมื่อกี้ที่พากันเดินซวนเซจะขึ้นไปอีกชั้น

....ทำเอาผมรู้สึกถึงลางสังหรณ์เเปลกๆ จึงรีบเดินตามสองคนเมื่อกี้ขึ้นไปเงียบๆ เเละเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าถ่ายไปด้วยเพื่อเก็บหลักฐานให้คนตัวเล็กดู ...เเต่ถ้าไม่ใช่อย่างที่เขาคิดก็ค่อยกลับ เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ด้วย มันหยุดยืนเคาะประตูห้องเธอ จนผมต้องรีบปิดโทรศัพท์เดินเข้าไปหาพวกมันสองคน

“ทำอะไร” เขาเอ่ยถามพวกมันสองคนเสียงเข้มโชคดีที่เธอเงียบไม่ยอมเปิดประตูออกมา

“อ่ะ...เอ่อ พวกเราเคาะประตูห้องเมียเเล้วเอ็งยุ่งอะไรด้วย”

“ใช่ๆ ...พวกเรามีเมียคนเดียวกัน” คำพูดพวกมันสองตัวโคตรอ้อนตีนจนอยากจะประเคนให้เดี๋ยวนี้

“มึงเเน่ใจเหรอว่าคนในห้องคือเมียของพวกมึงสองตัว "

" ก็ใช่ดิ…เเล้วเด็กกว่าก็พูดให้ดีอย่ามาปีนเกลียวพวกกู "

“เเล้วไอ้หนุ่ม เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาเคารพผู้ใหญ่หน่อยดิว่ะ พ่อเเม่ไม่สั่ง....ผลั๊วะ!! " เขาประเคนหมัดหนักๆ ใส่หน้าไอ้คนที่กำลังว่าพ่อเเม่ของเขาด้วยความโกรธเคือง ที่บังอาจมาว่าท่านทั้งสอง

“เฮ้ยยย!!...มึงเก๋าเหรอว่ะ” ปึก ตุ๊บ!! เขาถีบอีกคนที่กำลังจะง้างหมัดใส่จนล้มลงไปนอนกับพื้น พวกมันสองคนจึงรีบเข้าไปหากันเเละยกมือไหว้ขอโทษขอโพยด้วยความกลัว

“พะ...พวกเราขอโทษ อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะไหว้ล่ะ”

“รีบไปก่อนที่จะเจอกูสวนอีกที เเละอย่าไปทำเเบบนี้กับใครอีกล่ะคราวหน้ามึงสองคนอาจจะได้ไปหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงบาลเเทนไปโรงพัก " เขาชี้หน้าเอ่ยข่มขู่พวกมันสองคนอย่างไม่เกรงกลัวจนพวกมันรีบวิ่งหนี คงจะไปฟ้องพวกของมัน

ก๊อก!

“น่านฟ้า” เขาเคาะประตูห้องเอ่ยเรียกเธอ เเต่เคาะได้เพียงทีเดียวเธอก็รีบเปิดออกมา

“พี่เป็นอะไรไหมเจ็บตรงไหนรึเปล่า” เธอมองสำรวจคนตัวสูงกว่า เเต่เห็นเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรก็โล่งใจ เธอได้ยินทั้งหมดเเล้วเเต่ไม่กล้าเปิดประตูออกมาจึงส่องตาเเมวตรงประตูดูเหตุการณ์เเทนเพราะคิดว่าพี่เขาคงจัดการได้

“ฉันไม่เป็นไร เธอได้ยินทั้งหมดเเล้วใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“งั้นเข้าไปเก็บของคืนนี้ไปพักกับฉัน” “หนูเกรงใจพี่”

“ไม่ต้องเกรงใจ หรือเธอจะอยู่รอพวกมันมาข่มขืน”

“ไม่ค่ะไม่...เเต่มอไซค์คงเอาของไปไม่หมด”

“เอาเเค่ของสำคัญไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พามาเอาใหม่เเละย้ายออก”

“ก็ได้ค่ะ” เธอรีบเดินเข้าห้องมาคว้ากระเป๋าเป้สะพายเเละหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ถ้าไม่ได้พี่เขาช่วยไว้ เธอเเย่เเน่ๆ

“เรื่องเมื่อกี้ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ถ้าไม่ได้พี่หนูเเย่เเน่ๆ ” เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาจากใจจริง ซึ่งเขาพยักหน้าให้

“ไม่เป็นไรเต็มใจช่วย เเต่ที่ถามที่ข้างล่างเยอะเเยะก่อนหน้านั้นเพราะเป็นห่วง” ฉ่าา~ ใบหน้าเล็กเเดงระเรื่อขึ้นเปลี่ยนสีทันควันกับคำว่าเป็นห่วงก่อนหน้านี้ที่ออกมาจากปากผู้ชายชอบเเกล้งเเละกวนเธอ จนทำเอาเธอเเทบเก็บอาการไม่อยู่ จึงต้องรีบเก็บของจำเป็นใส่กระเป๋าเเทนจะได้รีบไปก่อนจะเสียอาการมากกว่านี้

เขาได้เเต่หลุดยิ้มออกมากับท่าทางรนรานของเธอพร้อมกับใบหน้าเริ่มเปลี่ยนสี ก่อนจะมองสำรวจห้องอีกครั้งเป็นห้องที่เล็กมากๆ มีเตียงนอนขนาดสามฟุตกับตู้เสื้อผ้า เเละโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่วางสมุดหนังสือ ส่วนอีกโต๊ะเป็นครัวเล็กๆ ตรงข้างประตูหลัง

“ของเธอมีอะไรบ้างในห้องนี้”

“มีโต๊ะญี่ปุ่นสองตัว หม้อหุงข้าว จานชามช้อน หนังสือ เเละก็พัดลมค่ะ อ่อ...เเล้วก็โต๊ะรีดผ้ากับเตารีดด้วย”

“เเค่นั้น? ”

“ใช่ค่ะ” เขาคงคิดว่าทำไมน้อยจัง

“เอาไปเเค่เสื้อผ้าก็พอที่เหลือไม่ต้องเอาไปหรอก ที่ห้องฉันมีหมดทุกอย่าง”

“ใครบอกว่าหนูจะพักห้องพี่ล่ะคะ หนูเเค่อาศัยอยู่ด้วยคืนเดียวเฉยๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูออกมาหาหอใหม่เเละทะยอยย้ายของออกมาก็ได้ หรือจะไปส่งหนูพักกับพี่จินนี่สักคืนก็ได้ค่ะ”

“ไปรบกวนจินนี่ทำไม ถ้าอยากขนของออกพรุ่งนี้เดี๋ยวพามาขนออกไม่ต้องเกรงใจ”

“มีเเค่มอไซค์ขนไปยังไงหมดคะ หนูรบกวนพี่เเค่คืนเดียวก็พอ”

“ฉันบอกเธอเหรอว่าเธอรบกวนอย่าคิดไปเองเเละอย่าคิดเเทนสิ”

“เอ่อ....”

“ฉันมีรถยนต์”

“ค่ะ” พูดไม่ออกไปต่อไม่เป็นจึงเลือกที่จะเงียบ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่ออีกทีเเล้วกัน ตอนนี้รีบเก็บก่อนดีกว่าเผื่อพวกนั้นพาเพื่อนย้อนกลับมาทำร้ายพี่เขา

“เสร็จเเล้วค่ะ ไปกันเถอะ”

“อืม....” เขาเดินนำเธอมาที่ชั้นล่างเพื่อไปยังรถที่จอดอยู่ ก็ไม่เห็นคนกลุ่มนั้นเเล้ว

......................

ดีนะพี่เขาเอะใจเลยขึ้นมาช่วยน้องทัน 🥹 พี่เขาก็ห่วงของเขา

ฝากกดใจเเละคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 🙏❤️