แชร์

ตอนที่ 3 กอดได้ไม่ว่า

ผู้เขียน: ต้นนุ่น'นน
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-03-17 10:17:31

วันต่อมา

ร้านคาราโอเกะ

พี่เขานัดสองทุ่ม เเต่นี่ปาไปสองทุ่มครึ่งเเล้ว เล่นเอาเลทไปครึ่งชั่วโมงเพราะรถในเมืองติดหนักมาก จนทำเอารู้สึกผิดต่อรุ่นพี่ ที่นัดเลี้ยงสายในรุ่น ปกติตัวเองไม่เคยสายเลยสักครั้งมาเผื่อเวลาตลอด เเต่วันนี้สุดวิสัยจริงๆ จึงได้ส่งข้อความบอกพี่จินนี่เเล้ว เเละที่ทำงานก็มีเรื่องวุ่นๆเล็กน้อยด้วย

ฉันมาถึงก็มองสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะบิดกลอนประตูเปิดเข้าไป เสียงเพลงค่อนข้างดังมาก เเต่เมื่อเข้ามาทุกคนก็หันมามองเป็นสายตาเดียวจนทำเอาฉันประหม่า ทำตัวไม่ถูก

" ขอโทษนะคะที่มาช้า " ฉันยกมือไหว้ขอโทษทุกคน จนพี่จินนี่เดินเข้ามาหาอย่างยิ้มๆ

" ไม่เป็นไรคนสวยพี่เข้าใจ มานั่งก่อนมาทานข้าวมารึยัง "

" ยังเลยค่ะ " ฉันเดินตามเเรงลากจูงของรุ่นพี่ที่พามานั่งข้างคนที่ฉันไม่อยากนั่งข้างด้วยที่สุด เเต่พื้นที่ตรงอื่นไม่ว่างเเล้วจึงยอมจำเป็นต้องนั่งข้างเขา

" สวัสดีค่ะทุกคน หนูชื่อน่านฟ้านะคะ " ฉันยกมือไหว้รุ่นพี่ทุกคนเเละเเนะนำตัวกับเพื่อนคนอื่นๆด้วย

" สวัสดีครับ ชื่อน่ารักเหมือนกับหน้าตาเลยนะ " ซันเอ่ยเสียงหวานเเละยิ้มเเพรวพราวให้ เพื่อก่อกวนเพื่อนจอมนิ่งของตัวเองที่มองมาด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์นัก

" ขอบคุณค่ะ " ถึงจะมีคนชมในหน้าตาของตัวเองบ่อย เเต่ก็ไม่เคยชินเลยสักครั้ง เพราะเธอรู้ตัวเองว่าหน้าตาก็เเสนธรรมดาไม่ได้โดนเด่นอะไรจะว่าเจียมเนื้อเจียมตัวก็ได้

" เต็มที่เลยนะไม่ต้องเกรงใจ ทำงานมาเหนื่อยไหม " พี่จินนี่เป็นสวยเเละเป็นกันเองมากไม่ถือตัวเลยสักนิด ชวนเธอคุยจึงทำให้บรรยากาศรอบตัวนั้นดีขึ้นมากจนกล้าเป็นตัวของตัวเอง

" นิดหน่อยค่ะ "

" วันนี้ฉลองกันไม่ดึกมากเดี๋ยวพี่เเวะไปส่งนะ "

" ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่จินนี่ หนูกลับเองได้ "

" ไม่ต้องเกรงใจ ทานข้าวกันดีกว่าพี่สั่งมาเต็มโต๊ะเลย เสร็จเเล้วไปร้องเพลงกัน "

" ค่ะ " เธอวางกระเป๋าผ้าลงบนตักก่อนจะชำเลืองมองคนข้างๆที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจใครนอกจากโทรศัพท์ของตัวเอง

เเต่ในขณะที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ก็รับรู้ได้ว่าคนข้างๆจงใจเบียดเข้าหาเเถมมือยาวก็ยังพาดพนักพิงด้านหลังคล้ายกับการโอบ จึงทำให้เธอหันไปมองเขาตรงๆด้วยความไม่เข้าใจ พื้นที่เยอะเเยะจะขยับมาเบียดเธอทำไมกัน

" พี่จะมานั่งเบียดฟ้าทำไมคะ "

" ไม่เเทนตัวเองว่าหนูเเล้ว ? " ผมเลิกคิ้วถามเด็กสาวข้างกาย ถึงตอนนี้ทุกคนกำลังร้องเล่นกันอย่างสนุกสนานพร้อมกับไฟในห้องที่มืดสลัวโดยไม่ได้สนใจกันสักเท่าไหร่

" ห่างกันเเค่สามปีฟ้าเเทนตัวเองด้วยชื่อก็ถูกเเล้วไง "

" เธอพึ่งสิบเเปด เรียนก่อนเกณฑ์ ? " ผมก้มใบหน้าไปกระซิบถามเธอ เพราะเสียงในห้องดังมาก ร้องเพลงกันไม่ได้เพราะเลยสักนิด

" ค่ะ " ถ้าเพื่อนในสาขาคนอื่นส่วนใหญ่ก็สิบเก้าเเล้ว เเต่มีเธอที่เรียนก่อนเกณฑ์หนึ่งปี

" ฉันอยากให้เธอเเทนตัวเองเหมือนวันเเรกที่รู้จักกัน " เธอพยายามขยับออกห่างเพื่อเว้นระยะความปลอดภัย เเต่เขาก็ขยับตามมาเบียดเธอจนได้กลิ่นน้ำหอมที่มีเสน่ห์นั่นจนเธอเผลอสูดดมเข้าไปหลายครั้ง

...อยากรู้จังว่าเขาใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร เธอไม่เคยได้กลิ่นเเบบนี้มาก่อน

" หนูก็หนู " เธอตัดความรำคาญด้วยการทำตามใจเขา ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมไม่เถียงต่อ คงขี้เกียดเถียงกับรุ่นพี่ล่ะมั้ง เธอไม่อยากมีปัญหาเพราะต้องเจอกันในคณะอีกนาน

" หึ...ดีมาก " ผมยกยิ้มมุมปากเอ่ยชม ก่อนจะยกเเก้วน้ำอัดลมขึ้นดื่ม วันนี้งดเเอลกอฮอล์ทั้งหมด เพราะอยากให้มาสนุกกันไม่ใช่ให้มามึนเมา เกิดปัญหาอะไรขึ้นมาจะรับมือยาก

" ขยับออกไปหน่อย หนูอึดอัด "

" ที่มันเเคบ "

" ถ้าไม่เขยิบออกหนูย้ายไปนั่งข้างพี่ซันนะ " ผมมองไอ้เพื่อนตัวดีที่กำลังคุยกับรุ่นน้องอีกคน

" เป็นเเมวรึไงขู่เก่งจัง " ผมยอมเขยิบออกตามที่เธอบอก

" ขนาดนี้บอกหนูเป็นหมาเลยเห่อะ...ชิส์ " ฉันเอ่ยเเละเบะปากใส่เขาอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะตั้งใจทานอาหารต่อด้วยความหิว เธอกินมาม่ามาเป็นอาทิตย์เเล้วเพราะต้องประหยัดเงินเอาไว้จ่ายค่ารถไปทำงานไปเรียนไหนจะค่าน้ำค่าไฟค่าหอรายเดือนอีก เเถมที่พักอยู่ห่างจากมอพอสมควร หอที่อยู่ใกล้เเพงเกินไปเธอจึงต้องเลือกอยู่หอถูกๆเเทนที่อยู่ไกลออกมา

เธอทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งเเต่ยังเด็กเเละส่งให้คนเป็นเเม่ด้วย เพราะเเม่เป็นเเม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่ต่างจังหวัดกับน้องสาวอีกคนที่อายุพึ่งสิบขวบ ส่วนพ่อเธอนั้นเสียไปตั้งเเต่เธอยังเด็ก ฐานะทางบ้านค่อนข้างลำบากเธอจึงขยันทำงานทุกอย่างเพื่อเก็บเงินส่งตัวเองเรียนเเละเลี้ยงน้องสาวไปด้วย เพราะเเม่ทำงานได้ไม่เต็มที่เพราะมีปัญหาเรื่องขากับเเขนตอนที่เกิดอุบัติเหตุ

" วันนั้นเกิดอะไรขึ้น " ทีเเรกว่าจะให้ลูกน้องไปสืบเเต่นึกไปนึกมาก็ไม่ใช่เรื่องของเขาที่ต้องรู้ คงคิดว่าเธอมีเหตุผลของเธอ เเละคงไม่ได้เจอกันอีก จนกลับมาเจอกันอีกครั้งจึงได้เอ่ยถามสิ่งที่สงสัย

" บอกไปเเล้วไงคะ ว่ารู้ไปก็ช่วยอะไรไม่หรอก "

" เธอรู้ได้ไงว่าฉันจะช่วยอะไรเธอไม่ได้ "

" เเล้วพี่จะอยากรู้เรื่องของหนูไปทำไมล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย " ฉันยกเเก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มก่อนจะหันมาคุยกับเขาดีๆอีกครั้งถึงเสียงเพลงจะดังก็เถอะ

" เป็นสิ...รุ่นพี่รุ่นน้องกันไง "

" เรื่องส่วนตัวของหนูอยู่ดี " กลัวจะโดนว่าซ้ำจึงเลือกที่จะไม่บอกเพราะไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องรับรู้

" เออๆ...ตามใจ ไม่ถามเเล้วก็ได้ " เเล้วเขาจะทำอะไรได้ถ้าเธอไม่บอก

" อะเเฮ่มๆ...สนใจสายรหัสตัวเองหน่อยจ้า อย่ามัวสนใจเเต่ของเพื่อน " เลโอเเกล้งกระเเอมไอเพื่อเเกล้งเพื่อน ที่คุยกันสองคนงุ้งงิ้งไม่ได้สนใจคนรอบข้าง จึงอดที่จะเเซวไม่ได้

" เรื่องของกูครับ " ผมเอ่ยเสียงดังฟังชัดเเละมองสู้สายตากับมันจนมันหันไปส่งซิกให้กันเเละยิ้มมุมปาก เกลียดสายตาเพื่อนตัวเองชิบxาย

" น่านฟ้าร้องเพลงกันไหม ร้องไม่เป็นลุกขึ้นมาเต้นก็ได้ "

" มันจะดีนะคะพี่จินนี่ " เธอไม่รอช้ารีบเอ่ยตอบเเละลุกขึ้น เพื่อหนีจากพี่เขา

" ยังไงครับเพื่อนไหนบอกไม่รู้จักกัน " เลโอกับซันรีบขยับเข้ามานั่งเเทนที่เธอเพื่อเอ่ยถาม

" ไม่เผือกสักเรื่องจะตายไหม "

" ตาย / ตาย "

" เเต่ก็ไม่มีอะไรจะเล่า "

" เออ...ไม่เล่าก็ไม่เล่า อย่าให้กูรู้ทีหลังเเล้วกัน " เลโอรู้จักนิสัยคนเป็นเพื่อนดีปากเเข็งยิ่งกว่าอะไร จึงไม่เซ้าซี้ถามต่อ

" มึงรู้ตัวไหม...เวลามึงคุยกับน้องเขาตามึงดูเป็นประกายมีความสุข "

" นั่นดิ...กูไม่เคยเห็นมึงมีอาการเเบบนี้กับสาวคนไหนเลยนะเว้ย "

" เเสดงว่าเร็วๆนี้มีข่าวดีเเน่นอน ใช่ไหม " จินนี่เดินเข้ามานั่งตักเลโอเพื่อถามเพื่อนตัวเอง

" ที่นั่งมีเยอะเเยะ จะมานั่งตักกูทำx่าอะไร "

" นั่งเเป๊ปเดียวอย่าทำเป็นบ่น กูเพื่อนมึงนะเว้ย กูกลัวคนอื่นได้ยินไง "

" พอเลยพวกมึงสองตัว ทะเลาะกันดี๊ดีถ้ามีลูกคงหัวปีท้ายปีอ่ะเเบบนี้ " เลโอเอ่ยอย่างทะเล้นจนโดนซันตบหัวโยกไปที

" พูดบ้าอะไรของมึง...บนโลกนี้เหลือมันคนเดียวกูก็ไม่เอาหรอกครับ "

" คิดว่ากูอยากได้มึงงั้นเเหล่ะ กูก็ไม่เอาค่ะ ไปนั่งตักไอ้เลโอก็ได้ "

" นั่งนี่นี่เเหล่ะ " ซันกอดเอวกิ่วเพื่อนสาวเเน่นเพื่อไม่ให้ลุกเพราะอยากเเกล้ง

" ผีผลักสักวันเถอะสาธุ "

" xวย / xวย "

" หึ...พอเลยพอ เดี๋ยววันหลังกูเล่าให้ฟัง ไปดูน้องมันหน่อยไป " ผมเอ่ยไล่พวกมันจึงยอมเเยกย้าย เถียงกันดีตั้งเเตีปีหนึ่งจนปีสาม ถ้าไม่ยอมบอกพวกมันก็ถามเซ้าซี้ไม่หยุดหรอก

เเละไปสนุกกับเพื่อนคนอื่นๆ จนเวลาล่วงเลยมาถึงสี่ทุ่มจนต้องเเยกย้ายกันกลับ เพราะเริ่มดึกเเล้ว รุ่นพี่กลัวกลับดึกเเล้วจะเป็นอันตรายกัน

" น่านฟ้ากลับยังไงครับ...เราไปส่งไหม " เเมน รุ่นน้องสายรหัสเลโอปีหนึ่งเอ่ยถาม เพราะเอารถยนต์มาเอง

" ไม่เป็นไร...เรานั่งรถเมล์กลับเองได้ "

" เเต่มันอันตรายนะ "

" เดี๋ยวกูไปส่งเองมึงไม่ต้องเป็นห่วง " ผมเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง เพราะตอนนี้อยู่ที่รลานจอดรถกัน

" ใช่ๆ....เดี๋ยวไอ้คุณมันไปส่งน้องฟ้าเอง มึงไปส่งไอ้ก็อตกับไอ้ริชหน่อยไป หออยู่ทางเดียวกันพอดี " เลโอรู้ว่าเพื่อนคิดอะไรอยู่เเละอยู่ในอารมณ์ไหน จึงรีบเเก้ปัญหาให้ เเละอยากให้เพื่อนตัวเองไปส่งสาวด้วย

" ครับ " ทุกคนเเยกย้ายขึ้นของตัวเองเเละขับออกไปจนหมด จนเหลือเเค่เธอกับพี่เขาสองคน

" พี่คุณพักที่ไหนคะ " เธอจับสานกระเป๋าผ้าคล้องไหล่ให้ดี ก่อนจะเเหงนหน้าคุยกับคนตัวสูง

" คอนโดxxx "

" โห...อยู่ห่างไกลกันจากหอหนูมาก ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะหนูกลับเองได้ขอบคุณนะคะ " ฉันเอ่ยขอบคุณก่อนจะหันหลัง เเต่ก็โดนคว้าเเขนบางไว้ จึงหันมามอง

" เอาอะไรมาไกล...ขี่เเป๊ปเดียวก็ถึง เอานี่คุมไว้ " เขาถอดเสื้อเเจ๊คเกตออกเเละจัดการผูกไว้ที่เอวบางให้เเน่นเพราะกลัวกระโปรงเปิด เเละสวมหมวกกันน็อคของตัวเองให้เธอเเละจัดการประบสายให้เเน่นหนาเเละขึ้นคร่อมรถก่อนจะสตาร์ท

" ทำไมพี่ไม่ใส่หมวกเอาให้หนูทำไม " เธอเปิดกระจกขึ้นเเละเอ่ยถาม มีที่ไหนคนขี่ถอดให้คนซ้อนใส่ตำรวจจับพอดี

" ใส่ไปเถอะ...จะกลับไม่กลับ "

" กลับค่ะ "

" อืม....บอกทางด้วยเเล้วกัน " ฉันปีนขึ้นรถอย่างทุลักทุเล เพราะเป็นคนตัวเล็กเเละรถสูง ก่อนจะยื่นมือไปจับเสื้อยืดที่เอวเชฃขาไว้เเน่นไม่กล้ากอดเหมือนวันนั้น

" กอดได้ฉันไม่ว่า เอวนี้มีไว้ให้เธอกอดโดยเฉพาะ " ณคุณจับมือบางมากอดเอวของตัวเองไว้ให้เเน่นเหมือนครั้งนั้นเพราะกลัวเธอจะตกรถ เเต่รอบนี้มีเธอมาด้วยเขาไม่ขี่เร็วเเน่นอน

" ยะ...อย่าขี่เร็วนะคะ " ฉันเอ่ยเสียงสั่นทำตัวไม่ถูกกับคำพูดก่อนหน้านี้ของเขา คำพูดหวานหูที่ชวนใจสั่นไหวเต้นตึกตักดังโครมครามใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว จึงรีบสบัดหัวไล่ความคิดฟรุ้งซ่าน เเละกอดเขาให้เเน่นก่อนเขาจะขี่ออกร้านไปส่งเธอที่หอพัก

.................

เเหมมม หวงกันตั้งเเต่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะอิพี่ เห็นเเล้วหมันไส้ 555

ฝากกดใจ กดติดตาม เเละคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคร๊าาา ขอบคุณค่ะ 🙏❤️

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • น่านฟ้าคว้าเกียร์   ตอนที่ 30 ความสุข ( ตอนจบ )

    สามปีต่อมาวันนี้เป็นวันครอบครัวของทั้งสองฝ่ายที่ได้มาเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งในรอบหลายเดือน บริษัทของคุณพ่อที่สร้างไว้ให้พี่เขาสานต่อดูเเลนั้นเติบโตไปได้ดีมาก จนรองประธานอย่างพี่เขานั้นที่จะขึ้นเป็นประธานบริษัทต่อในเร็ววันนั้นต้องยุ่งจนหัวเเทบหมุนไปหมด ถึงเเม้พี่เขาจะเรียนจบเเล้วเข้าทำงานเลยจนมีเวลาให้เธอน้อยลง เธอไม่เคยน้อยใจเลยนะ ถ้ามีเวลาว่างก็รีบไปหากันด้วยความคิดถึง หาเวลาไปสวีทเติมความกันอยู่เรื่อยถ้าพอมีเวลาส่วนความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นไปได้ดีเรื่อยๆถึงเเม้จะมีทะเลาะกันบ้างเป็นครั้งคราวเเต่ก็เป็นสีสันในความสัมพันธ์ไม่เคยปล่อยไว้นานข้ามคืนมีอะไรจะรีบเคลียร์กันโดยเร็วตลอด พี่เขานั้นยังคงดีน่ารักเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยรู้สึกรักกันน้อยลงเลยมีเเต่เพิ่มทุกวัน “ น่านน้ำให้รูปให้พี่หน่อย ” ณดาเรียกน้องสาวเธอไปถ่ายรูปให้เพราะน่านน้ำถ่ายรูปสวย เวลาผ่านไปไวมากเผลอเเป๊ปๆก็โตเป็นสาวกันหมดเเล้ว “ ค่าาา ” น่านน้ำรีบวิ่งเข้าไปหา ตอนนี้เราอยู่ที่ประเทศจีนกันโดยมีเเพลนมาเที่ยวรอบนี้ห้าคืนหกวัน อากาศกำลังเย็นสบาย“ สาวจีนคนนั้นสวยจัง ” “ สวยไม่สู้เเฟนพี่หรอก ” “ มองทำ

  • น่านฟ้าคว้าเกียร์   ตอนที่ 29 เสียใจ

    ปึ๊งงง!!เสียงประตูห้องที่ถูกปิดใส่อย่างเเรงทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ…เเละในที่สุดน้ำตาที่ถูกกลั้นเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็พังทะลายอย่างกับเขื่อนเเตกเป็นสายน้ำอาบเเก้มเปรอะเปื้อนใบหน้าจนสายตาเริ่มพร่ามัว จึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองเเละล็อคประตู เดินไปทิ้งตัวฟรุบหน้ากอดหมอนใบใหญ่ร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง…“ฮึกกๆๆ ….ฮือออออ ~” เธอจะง้อเขาอย่างไรดี เวลาต่อมาณคุณนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงกว้างมองเพดานที่มืดสนิทเพราะใจเอาเเต่คิดว่าเขานั้นดุเธอเเรงไปรึเปล่า จริงอยู่ที่เธอนั้นทำผิดเเถมเป็นความผิดครั้งเเรกด้วยความอยากรู้อยากลองตามประสาวัยรุ่นจึงไม่คิดให้ดีให้รอบคอบก่อนทำ เเต่ก็สามารถให้อภัยได้เเต่ไม่อยากให้เร็วจนเกินไปนักเขาอยากให้เธอสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำจริงๆ เเล้วจะได้ไม่ไปทำอีก ตอนที่เห็นเธอน้ำตาคลอเสียงเริ่มสั่นเขาเองก็ทนเเทบไม่ไหวอยากดึงเข้ามาสวมกอดเเต่ก็ต้องพยายามใจเเข็งไว้จะได้รู้ว่าเขานั้นเอาจริง ไม่ใช่ทำอะไรไม่นึกถึงความรู้สึกกัน“ปัดโธ่เว้ย…!!” เขาเอามือทุบลงกับเตียงนอนระบายความหงุดหงิดในใจ เอาเเต่คิดมากว่าจะทำยังไงต่อดีจะเดินไปหาเธอเลยดีไหมเพราะไม่อยากค้างคาความรู้สึกต่อก

  • น่านฟ้าคว้าเกียร์   ตอนที่ 28 เสียความรู้สึก

    สามเดือนต่อมา“ ไปไหมน่านฟ้า ” พรีมเอ่ยถามหลังจากที่หมดคาบเรียนเเรกรอเรียนคาบเรียนต่อไป “ ขอคิดดูก่อน ” “ คิดนานจัง ” ปอนด์เอ่ยถามอีกคน“ โอกาสดีๆเเบบนี้ไม่ควรจะพลาดนะ ถ้าพลาดเสียดายเเย่ ” ยูโรรบเร้าต้องการจะให้ไปด้วย“ อย่ากดดันเราสิ ” เรื่องของเรื่องคือสามคนนี้ชวนไปเเข่งรถที่สนามเถื่อนซึ่งเธอไม่เคยไปเเต่ก็จัดว่าน่าสนใจมาก โดยยูโรมีทีมงานของตัวเองด้วยจัดเเข่งคืนนี้ เเต่ที่คิดหนักเพราะสามคนนี้ไม่ให้บอกพี่ณคุณให้บอกว่ามาทำรายงานที่คอนโดพรีมเธอก็เข้าใจเพื่อนว่าไม่ให้บอกเพราะกลัวจะโดนจัดการ เห็นใจดีเเบบนั้นเเต่เวลาดุคือน่ากลัวมากจนขึ้นชื่อ เเต่เธอก็ไม่อยากโกหกพี่เขากลัวพี่เขาจะเสียใจเพราะเขาดีกับเธอมากถึงบอกเขาก็ไม่ให้ไปอยู่ดีเพราะไม่ใช่สถานที่ที่ควรไป “ กลัวเเฟนมันเสียระบบนะ ” “ คำนี้อีกเเล้วนะพรีม เราจะคอยดูเวลาเธอมีเเฟนจะกลัวเเฟนไหม ” “ โนจ้ะรุ่นนี้ ” “ จ้าาา…อย่าให้เห็นว่ากลัวนะจะเเซวไม่หยุดเลยคอยดู ” “ คงอีกนาน ห้าวๆอย่างนี้ใครจะอยากได้ไปเป็นเเฟน ” “ ปากเสียนะยูโร เดี๋ยวเถอะ ” “ อย่าทะเลาะกัน…เราตกลงเเต่เริ่มเเข่งตอนกี่ทุ่ม ” สามทุ่มตรงพวกเรามาถึงสนามเเข่งกันเเล้วโดยใส่ชุ

  • น่านฟ้าคว้าเกียร์   ตอนที่ 27 รู้สึกดี Nc++

    “ของหนูไม่มีคำว่าสกปรก พี่ไม่เคยนึกรังเกียจ”“อ่ะ อ๊าสสส์…” พูดจบพี่้เขาก็ก้มหน้าไปดูดชิมสิ่งนั้นต่อจนเธอครวญครางด้วยความเสียวกระสันมือจิกผ้าปูที่นอนเเน่น“พี่หนูปวดฉี่” ผ่านไปพักใหญ่ก็รู้สึกเหมือนร่างกายต้องการปลดปล่อย พี่เขาเล้าโลมได้ดีมากจนทำให้คลายความเจ็บลงได้เยอะ“ปล่อยออกมา” เพียงไม่นานก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นให้ไหลออกมาจนเลอะเทอะเเต่พี่เขาก็ตวัดดูดชิมจนหมดเเทบทุกหยาดหยด ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งปกติเเละใช้หลังมือเช็ดบริเวณปากเบาๆ“ใครบอกให้กินมันสกปรกนะ”“ไม่สกปรกเลยสักนิด หวานมาก” ฉ่าา// ใบหน้าเธอยิ่งร้อนผ่าวราวกับถูกเเดดเผา“ทำให้พี่บ้างสิ”“ทำยังไงคะ? ”“เดี๋ยวพี่สอน”“เเหน่ะ…ไหนบอกไม่เคยทำ”“ไม่คิดว่าพี่ดูวีดีโอเพื่อช่วยตัวเองบ้างเหรอ”“….” ตรงกว่านี้มีอีกไหม“เอามือมาจับเเละชัดรูดขึ้นลงเบาๆ ก่อน” เขาลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงโดยให้เธอนั่งกลางระหว่างขา เธอก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายถึงเเม้จะเขินอายมากก็ตาม“เเบบนี้ใช่ไหมคะ”“ใช่…เอานิ้วโป้งอีกข้างเคลี่ยคลึงเบาๆ บริเวณหัวไปพร้อมๆ กัน” ด้วยความอยากรู้อยากลองจึงยอมทำตามคำสั่งของพี่เขาที่เปรียบเสมือนอาจารย์ในเวลานี้อย่างว่าง่ายไม่มีงอเเง ส่วนขนาด

  • น่านฟ้าคว้าเกียร์   ตอนที่ 26 สร่างเมา Nc++

    @คอนโด“ ลงมา ” “ ไม่ลง…ทำไมหนูเวียนหัวจังเลย ” พยายามจะดึงเธอออกจากรถเเต่ก็ไม่เป็นผลเมื่ออีกคนงอเเงไม่ให้ความร่วมมือ “ อย่าดื้อได้ไหม…ดึกเเล้วนะไม่ง่วงเหรอ พรุ่งนี้เราต้องไปบ้านพ่อเเม่พี่อีกนะ ” เหนื่อยจะดุจึงจำเป็นต้องใช้เหตุผลคุยเเทนเเละก็ได้ผล “ พี่สัญญาก่อนสิว่าจะไม่ลงโทษหนู ” “ อืม…สัญญา ” “ โอเค งั้นไปกันหนูอยากนอนเต็มทีเเล้ว ” ในที่สุดเธอก็ยอมลงจากรถหลังจากที่ต่อล้อต่อเถียงกันมาตั้งนาน เเต่พอลงจากรถเธอก็เวียนหัวจนเซเเทบยืนไม่อยู่จนต้องพยุงร่างเอาไว้ ก่อนจะตัดสินใจช้อนร่างบางขึ้นอุ้มท่าเจ้าสาวเเละตรงเข้าไปในคอนโด “ เดินช้าๆได้ไหมคะ มันสั่นจนเวียนหัว ” “ ถ้าช้าเมื่อไหร่จะถึง ” เขายอมก้าวเดินช้าลงเพราะกลัวเธอจะอ๊วกออกมา พอถึงห้องก็พาเธอไปนอนลงยังเตียงนอนทันทีเเละรีบถอดรองเท้าให้เเละวางลงกับพื้นห้องนอน “ จะอาบน้ำไหมหรือจะนอนเลย ” “ อาบค่ะอาบ ” ตุ๊บ!!“ ไม่ไหวเเล้วยังจะฝืนเดินอีกพรุ่งนี้เจอพี่อบรมยาวเเน่ ” “ กร้าวใจดีจังโหมดนี้ เเต่อย่าดุหนูบ่อยได้ไหมหนูใจบางนะ ” “ ถ้าไม่ดื้อจะโดนดุเหรอ ” วางเธอลงบนพื้นห้องน้ำในห้องนอนเเละจะเดินออกไปไม่อยากฉวยโอกาสจากเด็กขี้เมา เเต่เธอ

  • น่านฟ้าคว้าเกียร์   ตอนที่ 25 ท้าทาย

    คืนวันศุกร์“เรากลับกันเถอะ” พอลงจากรถได้พี่เขาก็งอเเงร้องอยากจะกลับท่าเดียวเพราะเห็นผู้คนเยอะเต็มร้านเเถมมีเเต่ผู้ชายเป็นส่วนใหญ่เลยเกิดอาการหึงหวงจนต้องรั้งเเขนดึงเอาไว้ ส่วนพี่ๆ เพื่อนๆ คนอื่นมาถึงกันหมดเเล้ว“ไม่ได้ค่ะ ทุกคนเขามาถึงกันเเล้วนะไม่ควรปล่อยให้เขารอนานกันขนาดนั้นมันเสียมารยาทค่ะเเค่นี้ก็ช้ามากพอเเล้ว”“อยากเข้าไปขนาดนั้นเลย” เขาหรี่ตามองจับผิดเเฟนสาวที่ดูอยากจะเข้าไปข้างในนัก ถึงจะเป็นร้านนั่งชิลเป็นร้านอาหารบวกกึ่งบาร์เเต่ผู้ชายค่อนข้างเยอะเขาไม่อยากให้เธอเข้าไป“หนูหิวเเถมพี่ๆ เขาจะเลี้ยงฉลองสถานะใหม่ให้พวกเราด้วย”“ไปก็ไป” เขาเอ่ยจบก็โอบไหล่เเฟนสาวพาเข้าข้างในถึงจะเดินได้สบายโดยที่ไม่เบียดเสียดกับใคร เเต่ก็เห็นสายตานับหลายคู่ในร้านมองมาที่พวกเราเหมือนพวกเราเป็นดาวเด่นให้ความสนใจเป็นพิเศษ“มาช้ากันจัง”“รถติด” เอ่ยจบก็ดึงเก้าอี้ให้เเฟนสาวนั่งก่อนตัวเองจะนั่งลงข้างๆ“ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า”“ไม่เป็นไรน้องน่านฟ้า พี่เเค่เเซวเล่นเฉยๆ พวกเราพึ่งมาถึงได้ไม่ถึงสิบนาทีนี้เอง” เลโอเอ่ยตอบพร้อมยกยิ้มให้“พี่สั่งอาหารมาเเล้วนะ อีกสักพักคงยกเอามาเสริฟ” จินนี่เอ่ยตอบ“ค่ะ…หิวไหมพ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status