บทที่ 2

อาจเพราะบรรยากาศในบ้านของลูกศิษย์มันปลุกเร้าอารมณ์เป็นพิเศษ ไม่นานความปรารถนาก็พลุ่งพล่านจนฉุดไม่อยู่ ฉันแหงนคอหลับตาพริ้ม มอบความสุขให้ตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จมดิ่งอยู่ในห้วงแห่งความซาบซ่านสุดขีด

ระหว่างนั้น ฉันได้ยินเสียงเปิดประตูแว่ว ๆ แต่ฉันกำลังดื่มด่ำกับความสุขซาบซ่านจึงไม่ได้ใส่ใจ

ฉันราวกับได้กลิ่นเหงื่ออันเข้มข้นของหลีฉีเหิง ในหัวปรากฏภาพเรือนร่างท่อนบนอันกำยำของเขาขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ จินตนาการว่าเขากำลังทาบทับอยู่บนตัวฉัน มือของฉันลูบไล้แผงอกของเขา จ้องมองหยาดเหงื่อที่ไหลรินไปตามจังหวะการเคลื่อนไหวอันเร่าร้อน

ฉันอดไม่ได้ที่จะครางออกมา

“อ๊า... รังแกพี่สาวแรง ๆ สิ ฉีเหิงเก่งที่สุดเลย... อ๊า...”

หลังจากชักกระตุกอย่างรุนแรงระลอกหนึ่ง ฉันก็หมดแรงเอนหลังพิงถังน้ำชักโครก แล้วค่อย ๆ ลืมตาที่พร่ามัวขึ้น

ความรู้สึกมึนงงที่แล่นปราดในสมองทำให้ฉันต้องใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะสังเกตเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู

“เอื้อก”

ลูกกระเดือกของอีกฝ่ายขยับขึ้นลง สายตาของเขาจับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่วางตา

“กรี๊ด!”

ฉันกรีดร้องออกมา เมื่อมองเห็นชัด ๆ ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือหลีฉีเหิงที่ฉันเพิ่งจะนึกถึงเมื่อครู่นี้เอง

ฉันรีบชักมือออกทันที ดึงกระโปรงลงมาปิด ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับลูกศิษย์ของตัวเองอย่างไร ในหัวสับสนวุ่นวายไปหมด

“เธอ... เธอ... เธอเข้ามาได้ยังไง?!”

หลีฉีเหิงเองก็เพิ่งได้สติ ใบหูของเขาแดงก่ำขึ้นมาทันที ก่อนจะอธิบายอย่างกระอักกระอ่วน “ผมออกกำลังกายเสร็จแล้วหาคุณไม่เจอ ได้ยินเสียงแปลก ๆ ในห้องน้ำ...”

พอได้ฟัง ใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าว ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองเขาเลย

การมาปลดปล่อยอารมณ์ในบ้านของลูกศิษย์ แถมยังร้องเรียกชื่อเขา แล้วยังมาถูกจับได้คาตาอีก ทำให้ฉันไม่มีหน้าไปเผชิญหน้าเขาเลยจริง ๆ

“เธอออกไปก่อน เดี๋ยวฉันจะตามไปสอนบทเรียนของวันนี้”

หลีฉีเหิงขานรับเสียงต่ำ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

ฉันมองไปอย่างสงสัย แต่เมื่อได้เห็นก็ถึงกับตกตะลึง

ส่วนนูนเด่นที่อยู่ตรงเป้ากางเกงกีฬาของเขา ขะ... ขนาดนี้มันน่าตกใจเกินไปแล้วมั้ง? ถ้าหากว่ามันเข้ามาข้างใน…

เดี๋ยวนะ! เขามีอารมณ์เหรอ?

ฉันเผลอเงยหน้าขึ้น แล้วสบตากับหลีฉีเหิงเข้าพอดี

เขาคงรู้ตัวว่าเมื่อครู่ฉันกำลังจ้องมองตรงนั้นของเขาอยู่ ใบหน้าจึงแดงก่ำ รีบเบือนหน้าหนีแล้วหันหลังเดินจากไป

ฉันรีบล้างมือลวก ๆ เห็นว่าปลายนิ้วของตัวเองเริ่มเหี่ยวย่น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อมองตัวเองในกระจกที่ดูยั่วยวน ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า เมื่อครู่ที่หลีฉีเหิงเห็นฉันในสภาพยั่วสวาทแบบนี้ เขาถึงได้ตั้งโด่ขึ้นมาใช่ไหม?

พอคิดถึงตรงนี้ ในท้องน้อยก็รู้สึกร้อนวาบขึ้นมาอีก ฉันขยับขาบดเบียดกันอย่างอึดอัดใจ พลางด่าทอตัวเอง ขับไล่ความคิดสกปรกพวกนั้นออกไป ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก

หลีฉีเหิงไปนั่งรอที่หน้าเปียโนแล้ว เขายังคงไม่ใส่เสื้อเหมือนเดิม มีหยาดเหงื่อไหลริน

ฉันเดินเข้าไปอย่างอึดอัด พยายามแสร้งทำเป็นใจเย็น “ลองเล่นท่อนที่ฉันเคยสอนไปแล้วอีกครั้ง”

“ครับ”

หลีฉีเหิงไม่ได้มองฉัน ใบหูของเขายังคงแดงก่ำอยู่ตลอดเวลา เขาก้มหน้าแล้วเริ่มบรรเลงเพลง

ฉันขมวดคิ้ว “เล่นผิดไปหลายโน้ตเลย ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอไม่เคยพลาดเยอะขนาดนี้ หรือว่ายังทำใจให้สงบไม่ได้เหรอ?”

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเด็กคนนี้บอกว่าตัวเองเพิ่งอกหักมา สภาพจิตใจคงยังไม่เข้าที่ ฉันจึงลดเสียงให้อ่อนลง

“ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันจะนำเล่นให้อีกรอบ”

ฉันก้มตัวลง แนบร่างของตัวเองเข้ากับแผ่นหลังของเขาจากด้านหลัง เพื่อที่จะได้จับมือของเขาสอนได้ถนัด

“นิ้วของเธอไม่ต้องขยับนะ ฉันจะนำเอง ตั้งใจเรียนล่ะ”

“...ครับ”

น้ำเสียงของหลีฉีเหิงแหบพร่าอย่างประหลาด

พอฉันนำเขาเล่นจนจบหนึ่งรอบ ก็พบว่าบนตัวของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อยิ่งกว่าเดิม แถมยังซึมมาจนชุดเดรสบาง ๆ ของฉันเปียกชื้น ทำให้เสื้อชั้นในของฉันเผยออกมาให้เห็นรำไร หน้าอกขนาด 36D แนบชิดไปกับเนื้อผ้าจนแทบจะทะลักออกมา

“ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้ล่ะ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” ฉันเผลอยื่นมือไปอังหน้าผากของเขา

ดวงตาของหลีฉีเหิงแดงก่ำ เขาพูดเสียงแหบ “อาจารย์ครับ ผมรู้สึกทรมาน”

“ทรมานตรงไหน?”

ทันใดนั้นหลีฉีเหิงก็คว้ามือของฉันแล้วลุกขึ้นยืน กดมือของฉันทาบลงไปบนกางเกงของเขา

ฉันเบิกตากว้าง มันใหญ่มากจริง ๆ…

“อาจารย์ครับ ตรงนี้มันทรมาน พอมันได้เห็นอาจารย์แล้ว มันก็สงบลงไม่ได้เลย”