08

“ก็เพราะเป็นเพื่อนไง ยัยแคทมันถึงได้กล้าพูดตรงๆ แกก็จะได้เลิกคิดมากสักที เอาน่าแบบนี้น่ะดีแล้ว เขาเรียกผู้หญิงซ่อนรูปไง ลูบทั้งคืนก็หาไม่เจอ ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ อย่าคิดมากสิ คิดในแง่ดีการที่หน้าอกแกเล็กแบบนี้มันก็เป็นเรื่องดีอยู่นะ อย่างน้อยมันก็ทำให้แกอยู่รอดปลอดภัย ไม่มีอะไรบุบสลายไปซะก่อน เพราะมันคงไม่บุบไปมากกว่านี้แล้วแหละ” ท้ายประโยคจัสมินแอบเหน็บเบาๆ ไม่วายที่คนหูดีจะได้ยินจนหันขวับมามองตาขวาง     “ฮ่าๆๆ เอาล่ะๆ ฉันว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้แล้วก็แยกย้ายกันกลับไปจัดการตัวเองให้สวยก่อนดีกว่าไหม จำไม่ได้รึไงว่าวันนี้ยัยเทเรซ่าชวนพวกเราไปปาร์ตี้วันเกิดที่ไนต์คลับ งานนี้ไม่มีใครยอมใครแน่ โดยเฉพาะยัยลิลลี่คู่ปรับตลอดกาลของแกนะชมพู่ ยัยนั่นต้องพาโทบี้ไปเย้ยแกด้วยแน่ๆ เพราะฉะนั้นแกจะต้องสวยที่สุดในคืนนี้ เอาให้หมอนั่นเสียดายจนอยากจะกลับมาขอแกคืนดีไปเลยสิ” ได้ยินที่แคทเทอรีนพูดมา ชมพูแพรถึงกับตาวาว อดจินตนาการไปก่อนล่วงหน้าไม่ได้ ว่าถ้าหากเป็นอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

               “หึๆๆ ฮ่าๆๆ แกเสร็จฉันแน่ยัยลิลลี่” ชมพูแพรหัวเราะและพึมพำอยู่คนเดียว ทำเอาเพื่อนทั้งสองมองหน้าอย่างรู้กัน

               “คิดเองเออเองอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย เมื่อไหร่แกจะเลิกมโนสักทีวะพู่ เฮ้อ! ไปๆๆ แยกย้าย ห้องใครห้องมัน ไว้เจอกันที่ไนต์คลับตอนสามทุ่มละกัน ไปล่ะ” ว่าแล้วจัสมินก็เดินออกไปก่อน ทำเอาสองสาวรีบจ้ำตามไป

เมื่อถึงเวลานัด ชมพูแพรก็เป็นคนที่สายอีกตามเคย เพราะต้องใช้เวลาจัดการกับหน้าอกเจ้าปัญหาที่ทำให้เธอเสียความมั่นใจอยู่นาน อีกทั้งยังพยายามแต่งองค์ทรงเครื่องให้สวยเซ็กส์ซี่กว่าที่เคย ด้วยไม่อยากให้คู่ปรับเก่าอย่างลิลลี่ดูถูกได้อีก แต่ให้ตายเถอะ ความสวยของเธอมันดูไม่มั่นคงเอาซะเลย ก็แม่คุณดันงกไม่เข้าท่า ทำอะไรพิเรนๆ มีอย่างที่ไหนใช้ลูกโป่งอัพไซส์ให้ตัวเอง แทนที่จะเป็นซิลิโคนบลาอย่างที่ควรจะเป็น แต่ก็นะถึงมันจะทุลักทุเลไปบ้าง ผลที่ออกมามันกลับใช้ได้เลยทีเดียว

               “โอย! ตายๆๆ สายจนได้ สองคนนั้นเอาแกตายแน่ชมพู่เอ๊ย” ชมพูแพรมาในชุดสายเดี่ยวสีน้ำเงินยาวกรอมเท้าเน้นสัดส่วนและขับผิวขาวๆ ของเธอให้โดดเด่นมากขึ้น แน่นอนว่าชุดแบบนี้จะต้องสวมคู่กับรองเท้าส้นสูง ซึ่งเธอก็ไม่พลาด แต่ไอ้ที่พลาดเห็นจะเป็นเรื่องความซุ่มซ่ามของเธอละมั้ง

               ความรีบร้อนบวกกับความไม่เคยชินกับรองเท้าส้นสูงปรี๊ดคู่นี้ ทำให้เธอเสียหลักล้มเซไปด้านหน้า แต่โชคยังดีที่เธอสามารถยึดก้นของผู้ชายคนหนึ่งไว้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงล้มลงไปกองกับพื้นให้ต้องอายอีกแน่ๆ

               ‘แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ก้นเหรอ ฉันยึดก้นเป็นที่พึ่งอย่างนั้นเหรอ’ เหมือนเธอจะเพิ่งคิดได้ว่าบางอย่างที่เธอจับอยู่ตอนนี้ มันคือก้นของผู้ชายคนหนึ่งที่เดินอยู่ด้านหน้า และเพิ่งมีโอกาสได้สังเกตชัดๆ ว่าทั้งสองมือตะปบอยู่ที่ก้นของผู้ชายคนนั้นเต็มๆ เรียกว่าเต็มไม้เต็มมือกันเลยทีเดียว

               “กรี๊ด! เต็มมือเลย ฮือ...! มือฉันโดนเปิดซิงไปแล้ว ด้วยก้นของผู้ชายแปลกหน้า ฮือ...!” เธอกัดฟันกรีดร้องออกมาเบาๆ ด้วยไม่อยากให้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาไปมากกว่านี้

               “จะแต๊ะอั๋งกันอีกนานไหม จับนานขนาดนี้เอากลับไปนอนกอดที่บ้านด้วยเลยไหมล่ะ ผู้หญิงสมัยนี้นี่หากินกันง่ายนะ ถามจริงเถอะเธอคิดจะจับผู้ชายง่ายๆ ด้วยการไล่จับก้นแบบนี้จริงๆ น่ะเหรอ” ริคาโด้ค่อยๆ หันกลับมามองเธอในขณะที่มือของเธอยังไม่เลื่อนไปไหน คงมีแต่เขาเท่านั้นที่เลื่อน เลื่อนจากด้านหลังเป็นด้านหน้า จากก้นก่อนหน้าจึงเปลี่ยนเป็นหน้าขาล่ำๆ แทน ซ้ำร้ายไปกว่านั้นหน้าของเธอก็ดันอยู่ห่างจากความล่ำที่ว่านั่นไม่ถึงคืบ

               “เฮือก! กรี๊ด...!” ด้วยความตกใจเธอจึงกรีดร้องออกมาพร้อมกับรีบขยับถอยโดยไม่ทันระวัง ยังผลให้เธอหงายเงิบลงไป ยังดีที่ได้เขาคนเดิมช่วยเอาไว้อีกครั้ง แต่แล้วการช่วยของเขากลับสร้างความเดือดร้อนให้เธออีก

               “โป๊ะ!” เสียงลูกโป่งที่หน้าอกของเธอแตก จากน้ำมือและน้ำใจของเขาที่รีบคว้าเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มคะมำหน้าคว่ำลงกับพื้น แต่ให้ตายเถอะ คว้าตรงไหนไม่คว้า ดันคว้าหน้าอกของเธอซะนี่ ก็บอกแล้วว่ามันไม่มั่นคง ยังดีนะที่แตกไปแค่ข้างเดียวยังเหลืออีกข้างนึง เอ๊ะ! หรือว่าไม่ดี เพราะถ้าแตกข้างเดียว นั่นก็หมายความว่า...นมไม่เท่ากันน่ะสิ

               “ฉิ..หาย นมแตก” ริคาโด้เผลออุทานออกมา และเสียงของเขาก็ทำให้สติสัมปชัญญะของเธอกลับมา

               “กรี๊ด...! ไอ้โรคจิต ไอ้บ้ากาม แกจับนมฉัน” ทันทีที่ได้สติ ชมพูแพรก็กรีดร้องออกมาเสียงดัง ทำให้เขารีบปล่อยมือออกจากหน้าอกทั้งสองข้างและหันมาปิดปากเธอแทน

               “นี่ จะแหกปากเสียงดังทำไมเล่า เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องก็ได้แห่กันมาหมดหรอก” เขาพยายามปิดปากเธอไว้ แต่เธอก็ดิ้นหลุดมาจนได้

               “มาสิดี คนเขาจะได้รู้ไงว่าคุณมันเป็นพวกโรคจิต บ้ากาม ลามก ทุเรศที่สุด” ชมพูแพรโกรธจนตัวสั่น เดือดดาลจนอยากจะเข้าไปตบหน้าคนฉวยโอกาสแรงๆ ติดที่อีกฝ่ายตัวใหญ่เกินไป และเธอก็ไม่ใช่คนสู้คน ไม่อย่างนั้นเธอคงตายไปตั้งแต่อนุบาลสามแล้วล่ะ

               “ก็เอาสิ คนเขาจะได้แห่มาดูของแปลกกัน คนอะไรเกิดมาหน้าอกไม่เท่ากัน” คำพูดของเขาทำให้เธอต้องก้มมองตัวเองอีกครั้ง 

“กรี๊ด...! หน้าอกฉัน” เธอกรีดร้องออกมาอีกครั้งอย่างแสนเสียดาย เพราะกว่าที่เธอจะทำหน้าอกได้แบบนี้ เธอต้องเสียเวลาไปมาก แต่เขากลับใช้เวลาเพียงนิดเดียวในการทำลาย แบบนี้มันไม่แฟร์เลย

               “เอาเลยแหกปากให้ดังๆ เลย  อยากให้คนอื่นออกมาเห็นคุณในสภาพนี้ก็เชิญร้องให้ดังๆ เอาให้แห่กันมาหมดทั้งร้านเลยยิ่งดี” ริคาโด้ใช้วิธีท้าทาย ซึ่งดูเหมือนมันจะได้ผลเพราะมันทำให้เธอยอมหุบปากแต่โดยดี แต่ที่ไม่ดีคือตรงนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนอีกแล้วน่ะสิ

               “เอ่อ! นายครับ มีอะไรให้พวกผมช่วยไหมครับ” หลังจากที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ อยู่นานสองนาน เคนและโคดี้บอดีการ์ดคนสนิทของริคาโด้ก็เข้ามาถาม

               “ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง” ได้ยินเจ้านายว่ามาอย่างนั้น บอดีการ์ดทั้งสองจึงได้แต่ถอยห่างออกไป แต่ก็ยังอดมองมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

               “เอาล่ะทีนี้มาคุยเรื่องหน้าอกของเรา เอ๊ย! ของคุณ เอ้อ! ผมหมายถึงเรื่องลูกโป่ง เอ้อ! เรื่องนม โว้ย! เอาเป็นว่าเรามาคุยกันเรื่องความไม่เท่าเทียมกันที่หน้าอกของคุณซึ่งมาจากการกระทำของผม แต่ทั้งหมดมันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดมาจากความซุ่มซ่ามของคุณเองให้จบๆ ไปสักที” ริคาโด้พยายามสรรหาคำพูดเพื่อให้ฟังดูดี แต่เมื่อรู้สึกว่ายิ่งพยายามก็ยิ่งแย่ จึงต้องพูดออกมาตรงๆ