07

“ไม่มีมารยาท เธอพูดกับท่านรองแบบนั้นได้ยังไง ขอโทษท่านเดี๋ยวนี้” นาตาลีเลขาเจ้าระเบียบบอกเสียงดุ ทำเอาคนถูกตำหนิถึงกับก้มหน้างุดๆ ด้วยความกลัว คงมีแต่เจ้าของห้องเท่านั้นที่กำลังกลั้นยิ้มแทบแย่ ก็แม่คนเก่งที่ไม่เคยกลัวใคร ตอนนี้หงอไปซะแล้ว สงสัยเขาคงต้องเพิ่มโบนัสให้เลขาเจ้าระเบียบซะแล้วสิที่ทำให้เขาได้เห็นภาพแบบนี้

               “ขอโทษค่ะ” จัสมินจำต้องพูดออกมาอย่างเสียมิได้ เมื่อถูกสายตาคาดคั้นของเลขาเจ้าระเบียบบังคับทางอ้อม

               “อะแฮ่ม! อืม! ไม่เป็นไร ทีหลังก็อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วกัน” ริชาร์ดพยายามปรับเสียง เพื่อไม่ให้สองสาวต่างวัยรับรู้ว่าเขากำลังกลั้นขำ มิหนำซ้ำยังแสร้งว่าให้เธอต้องกลายเป็นคนผิดมากกขึ้นอีก ทำเอาคนถูกว่าต้องกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ ตรงข้ามกับเจ้าของห้องที่กำลังมีความสุขเป็นพิเศษ

               หลังจากเลิกงาน ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสามสาวแทบไม่ได้เจอกันเลยในเวลางานตลอดทั้งวัน ดังนั้นเวลาเลิกงานจึงเป็นเวลาที่สาวๆ จะได้คุยปรับทุกข์กัน

               “โอย! เหนื่อยมาก ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเมื่อยแบบนี้มาก่อนเลย ให้ตายสิ! ถ้าไม่ใช่เพราะแกนะชมพู่ ฉันไม่ยอมมาทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด” ทันทีที่เจอหน้าเพื่อน แคทเทอรีนถึงกับบ่นออกมาอย่างเหลืออด เพราะตนนั้นถูกใช้ให้เดินไปเดินมาระหว่างเครื่องถ่ายเอกสารกับโต๊ะทำงานอยู่หลายรอบ อดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นเด็กส่งเอกสารเข้าไปทุกที หรือเธอจะโดนกลั่นแกล้ง

               “แล้วแกล่ะมิน งานแกเป็นยังไงบ้าง” ว่าจบแล้วแคทเทอรีนก็อดที่จะถามเพื่อนด้วยไม่ได้เหมือนกัน

               “แกกลายเป็นเด็กส่งเอกสาร ส่วนฉันก็กลายเป็นพนักงานชงกาแฟไง วันทั้งวันงานของฉันมีแต่ชงกาแฟแล้วก็ชงกาแฟ ไม่รู้ว่าพี่ริชาร์ดของแกเป็นโรคกาแฟขึ้นสมองรึไง ถึงได้สั่งกาแฟบ่อยขนาดนั้น ฉันว่าเลือดหมอนั่นต้องกลายเป็นสีดำแล้วแน่ๆ ถ้าไม่ติดว่าถูกคุณครูระเบียบจับตามองทุกฝีก้าวล่ะก็ แม่จะใส่น้ำปลาให้กินแทนน้ำตาลซะเลย ฮึ่ย! พูดแล้วก็เจ็บใจ นี่ฉันจะต้องทนกับสถานการณ์แบบนี้ไปอีกเท่าไหร่เนี่ย” จัสมินบอกอย่างเคืองๆ

               “คุณครูระเบียบ ใครอ่ะ อย่าบอกนะว่าพี่ริชาร์ดเขาจ้างครูมาคุมความประพฤติแกน่ะ” แคทเทอรีนอดสยองแทนเพื่อนด้วยไม่ได้

               “บ้าเหรอ ใครเขาจะลงทุนขนาดนั้นเล่า ครูที่ฉันบอกน่ะหมายถึงเลขาหน้าห้องสุดเนี้ยบของท่านรองของแกนั่นแหละ แกรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้ทำเอาภาพนิยามเลขาหน้าห้องในสมองของฉันเปลี่ยนไปเลย เอ้อ! แล้วว่าแต่แกล่ะชมพู่ นั่งเงียบแบบนี้ อย่าบอกนะว่าโดนเหมือนพวกฉันด้วยอีกคนน่ะ เฮ้ย! นี่ตกลงบริษัทนี้เขาจ้างพนักงานมาทำอะไรกันแน่เนี่ย” จัสมินพูดเสียงดังตามอารมณ์ขุ่นเคืองที่มากขึ้น

               “อื้อ! เปล่านี่ วันนี้ฉันได้ทำงานเยอะแยะเลยล่ะ แล้วฉันก็ไปเจออะไรบางอย่างมาด้วย ไว้ฉันมั่นใจมากกว่านี้ ฉันจะเล่าให้พวกแกฟังนะ” สองสาวที่นั่งฟังอยู่ถึงกับมองหน้ากันด้วยความงุนงง เพราะนอกจากชมพูแพรจะไม่เจอเหตุการณ์เหมือนกัน เธอยังมีทีท่าแปลกๆ อีก

               “แกบอกว่าแกได้ทำงานอย่างนั้นเหรอ อะไรยังไง ไหนเล่ามาซิ” จัสมินคาดคั้นเพื่อนด้วยความอยากรู้

               “ก็ไม่มีอะไร ฉันก็แค่ทำงานทั้งหมดแทนเลขาท่านประธานวันนี้ไง พอดีพี่เขาไม่สบาย เขาก็เลยขอช่วยให้ฉันทำแทนก็แค่นั้นเอง” คำพูดของเธอทำเอาเพื่อนทั้งสองอดที่จะอิจฉาด้วยไม่ได้ ถึงไม่ได้ทำงานตามความถนัดที่เรียนมา แต่อย่างน้อยเธอก็ยังได้ทำงาน

               “แล้วที่ว่าไปเจออะไรมา มันคืออะไรไหนบอกมาซิ เดี๋ยวนี้เลย ให้ไวด้วย” จัสมินยังคาดคั้นอย่างไม่ยอมลดละ

               “ก็เจอความจริงที่ว่าฉันจะต้องทำงานร่วมกับผู้ชายชีกอน่ะสิ ฮือ...! แล้วแบบนี้ความสาวความสวยที่ฉันอุตส่าห์เพียรพยายามรักษามา มันจะอยู่รอดปลอดภัยไหมอ่ะแก” สองสาวถึงกับตกตะลึงตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน ถึงว่าทำไมนั่งหน้าเครียดไม่พูดไม่จาตั้งนานสองนาน ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เองง

               “ที่นั่งเครียดเมื่อกี้ เป็นเพราะเรื่องน่ะเหรอ” จัสมินถามแล้วก็อยากจะขำออกมา แต่ติดที่เพื่อนยังทำหน้าเครียดอยู่

               “ก็ใช่น่ะสิ แกไม่เป็นฉันแกไม่รู้หรอก การต้องทำงานกับเสือผู้หญิงน่ะมันน่ากลัวแค่ไหน ยิ่งผู้หญิงที่หน้าตาดีอย่างฉัน อ๊าย! แกคิดดูสิว่าฉันจะรอดเงื้อมมือของผู้ชายคนนั้นได้ยังไง เขาได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย แล้วถ้าเขาเกิดสนใจฉันขึ้นมา แล้วฉันจะปฏิเสธเขายังไง” ที่เครียดนักหนาก็เพราะว่าคุณเธอจินตนาการไปเป็นเรื่องเป็นราวนี่แหละ

               “เฮ้อ!” เพื่อนรักทั้งสองถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกัน กับการตีตนไปก่อนหน้าของชมพูแพร เรื่องกระต่ายตื่นตูมและฟูมฟายเนี่ยคุณเธอถนัดนักล่ะ

               “นี่! ยัยเบ๊อะ คิดเพ้อเจ้ออะไรของแกเนี่ย มาทำงานวันเดียวถึงกับฟุ้งซ่านขนาดนี้ หรือว่าทำงานมากไปจนเลอะเลือนไปแล้ว” จัสมินอดต่อว่าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นฝ่ายนั้นคงจินตนาการไปไกลกว่านี้แน่

               “เลอะเลือนอะไรล่ะ พวกแกไม่รู้อะไร วันนี้ฉันไปห้องน้ำ แล้วฉันก็ยังแอบได้ยินมาว่าประธานบริษัทนี้น่ะเจ้าชู้มาก เป็นเสือผู้หญิง ฟาดเรียบมาแล้วทุกราย ขนาดเลขาหน้าห้องเขายังฟาดมาแล้วเลยนะแก แล้วฉันล่ะ ฉันยังสาว ยังสวย ยังใหม่สำหรับเขา แล้วมีเหรอที่เขาจะไม่สนใจ ฮือ...! แกช่วยฉันคิดหน่อยสิ ว่าฉันควรจะทำยังไงดี ไปศัลยกรรมให้ขี้เหร่เลยดีไหม” เอ่อ...นอกจากขี้มโนแล้วยังชอบดราม่าอีก

               “นี่ๆๆ หยุดและตั้งสติซะชมพู่ ทั้งหมดที่แกเล่ามา ฉันขอถามประโยคเดียวเลย เขาที่แกเล่ามาทั้งหมดเนี่ย เคยเจอรึยัง” ความจริงข้อนี้ของจัสมินทำเอาชมพูแพรถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

               “เออ! ยังไม่เจอ แต่ที่ฉันได้ยินกิตติศัพท์ของผู้ชายคนนี้มา มันน่ากลัวจริงๆ นะแก” จัสมินและแคทเทอรีนถึงกับหันมามองหน้ากันด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ นี่ขนาดยังไม่ได้เห็นตัวจริง แม่คุณยังตื่นตูมขนาดนี้

               “แกฟังฉันให้ดีนะชมพู่ เท่าที่ฉันรู้มา พี่ริคาโด้น่ะเขาเจ้าชู้ก็จริง แต่จากสเป๊กผู้หญิงที่เขาควงมาทั้งหมดทั้งมวล ฉันว่า...เขาไม่สนใจแกหรอก ไม่สิ! บางทีเขาอาจจะไม่มองแกด้วยซ้ำ จะบอกให้นะผู้หญิงที่เขาควงแต่ละคนทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ อกเป็นอก เอวเป็นเอว โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจเนี่ย น้องๆ ภูเขาไฟเลยนะแก ส่วนหน้าอกถนนทางหลวงอย่างแก...ยังห่างไกลจากคำว่าผู้หญิงของเขาอีกล้านปีแสงเลย” แคทเทอรีนพูดขึ้นบ้าง ด้วยพอรู้กิตติศัพท์เรื่องผู้หญิงของริคาโด้ญาติของเธอมาบ้างเหมือนกัน

               “พูดขนาดนี้ ตะโกนด่าฉันเลยก็ได้” ชมพูแพรประชดหน้างอพลางก้มมองที่หน้าอกของตัวเอง แล้วก็ยิ่งเจ็บใจที่ทุกอย่างไม่ผิดไปจากที่เพื่อนพูดเลยสักนิด

               “เอ้า! ได้เหรอ” แคทเทอรีนทำท่าบ้าจี้ตาม

               “นี่! ฉันเพื่อนแกนะ ไม่รักษาน้ำใจยังไม่พอ ยังคิดจะด่ากันอีก ตกลงแกเป็นเพื่อนฉันจริงปะเนี่ย” ชมพูแพรบอกอย่างงอนๆ แน่นอนว่ามันน่าขำมากกว่าในสายตาของเพื่อนทั้งสองคน