Se connecterShare
ทำอย่างไรให้เจ้าหันมอง
Dernière mise à jour:
2025-04-05 08:21:30
Related chapter
บรรณาการไม่หาญรัก เจ้าอย่าใจร้ายกับข้านักเลย
เจ้าอย่าใจร้ายกับข้านักเลย“ท่านอาเล็กกกกกก”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูงเจิ้งลี่กังเท้าคางตรงหน้าบนโต๊ะร่างอักษรของเจิ้งจินเทา“ว่าอย่างไรไท่จือ” เสี่ยวจงรีบรินชา เจิ้งจินเทาวางพู่กันลงกอดอกหันมาสนใจเจิ้งลี่กัง“คือข้าได้ยินมาว่า ว่าที่ชายาของท่านอา อือของอาเล็ก นางมีเวทย์มนตร์”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูงหานห้าวตงก้าวขาเข้ามาข้างใน ได้ยินประโยคสุดท้ายพอดีถึงกับขมวดคิ้ว“วันนี้ข้าเลย นำสิ่งนี้มามอบให้กับท่านอา”ยิ้มกว้างสดใส ในทุกครั้งที่อยากเอาใจเจิ้งจินเทา ยังๆไม่ยอมแพ้จากน้ำศักดิ์สิทธิ์ครั้งนี้ยังไปที่วิหารเทียมฟ้าไปขอวัตถุมงคลมาให้กับเจิ้งจินเทาได้อีก“หมายความว่าอย่างไรเจ้าจะให้ข้าเอาสายสร้อยเส้นนี้ไป ทำอะไร”เจิ้งจินเทาเองก้ขมวดคิ้ว“ก็ว่าที่อาสะใภ้ของข้า นางมีเวทย์มนตร์เปลี่ยนท่านอาเล้กได้เพียงนี้และข้าไปเสาะแสวงหาสิ่งนี้มาเพื่อท่านมีเพียงสร้อยเส้นนี้เท่านั้นที่จะ..ต่อกรกับชายาของท่านข้าเห็นท่านอาเป็นแบบนี้แล้ว ข้าไม่สบายใจท่านแต่ไหนแต่ไรหญิงงามแค่ไหนก็ไม่เคยชายตามองแต่มาวันนี้กลับเปลี่ยนไป หากไม่ใช่ เวทย์หรือมนตร์ดำแล้วจะเป็นสิ่งใดได้”หานห้าวตงถึงกับปิดปากขำ“ต้าหวางไท่จือดั้นก้นไปถึงวิห
Dernière mise à jour : 2025-04-05บรรณาการไม่หาญรัก โบกมือลาแล้ว
“ท่านอา ท่านอาหญิงท่านสองคนจะไปจริงๆหรือ”เจิ้งลี่กังสีหน้าเศร้าสร้อยเดินมาส่งจ้งจินเทากับหลินฮวาที่หน้าประตูวัง เสี่ยวจงยืนรีรออยู่ด้านหน้าเกี้ยวหานห้าวตงยืนม้าคอย“ไม่ได้ไปไหน จวนฤดูร้อนของเราอยู่ห่างไปไม่ถึงร้อยลี้ด้วยซ้ำไป”“ท่านอาเล็ก ข้าจะต้องคิดถึงท่านทั้งสองมากแน่ๆ เสด็จพ่อบอกข้าว่าไม่อาจขัดเจตจำนงของท่านอา แต่ข้าเห็นว่าถึงจะไม่มีสงครามแต่ท่านอาก็ยังเป็นแม่ทัพของเราเช่นนั้นควรจะรั้งอยู่ที่นี่ข้าจึงจะสบายใจไม่ต้องกังวลสิ่งใด”“ขอบพระทัยฝ่าบาทยิ่งแล้วข้ากับ ชายาตั้งใจใช้ชีวิตสงบสุขที่นั่น ให้หลินฮวาคลอดอ๋องน้อยอย่างสบายใจครั้งนี้จึงถือว่าพาหวางเฟยไปหย่อนใจ ไท่จือท่านจไม่ต้องกังวลมีอะไรก็ส่งม้าเร็วไปเจิ้งจินเทารับรองจะมาถึงนี่อย่าทันท่วงทีครั้งนี้ข้าได้ให้หานห้าวตงคอยรั้งอยู่ที่จวนอ๋องไร้พ่ายเพื่อคอยอารักขาไท่จือและฝ่าบาท และท่านพ่อภรรยาอีกชั้น” ยกมือขึ้นโอบรอบเอวอวบของหลินฮวาตั้งใจพาหลินฮวาไปพักผ่อนที่จวนริมน้ำเพื่อหาเวลาอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง“ไอ้เรื่องความปลอดภัยข้าไม่ห่วงในเมื่อบ้านมืองสงบสุขเพียงนี้ นั่นก็เพราะท่านอาที่ปูทางมาตลอดมาวันนี้ข้าห่วงคือเรื่องที่ข้าจะเหงา หากว่าท่า
Dernière mise à jour : 2025-04-05บรรณาการไม่หาญรัก ทัพพ่าย
“ท่านอ่อง ศึกในครั้งนี้แคว้ยฉีพ่ายแพ้ย่อยยับ แม่ทัพต้วนแห่งแค้วนฉียินดีให้ท่านปลิดชีพเขาเพื่อแลกกับชีวิตของราษฎรและทหาร ที่เหลือเพียงหยิบมือ”ร่างสูงชลูดในอาภรณืตามแบบแม่ทัพใหญ่ก้าวขายาวๆยังค่ายทหารที่มีแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณของกองทัพแคว้นฉี“นำเขากลับ แคว้นเว่ยในฐานะเชลย”ส่งเสียงดังออกคำสั่ง“เจ้าคนใจร้าย จะเอาพ่อข้าไปไหน”สาวน้อยต้วนหลินฮวากอดแข้งกอดขาบิดาไว้มั่น ปฏิญาณไว้ว่าแม้ตายก็ไม่ยอมปล่อยบิดาไป เพราะตอนนี้ตลอดมาเหลือเพียงบิดาผู้เดียว แม้กระทั่งยามรบยังติดตามดั่งรองแม่ทัพของแค้วนฉีก็ไม่ปาน คนผู้นั้นใบหน้าหมดจดงดงามไฉนใจคอถึงได้โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ ชนะศึกแต่กลับจะฆ่าแกงล้างผลาญ“หลินฮวา เจ้าไปเสีย”ส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสด้วยวัยเพียง 15ปี“ท่านพ่อ หลินฮวาจะไปกับท่านเป็นตายไม่ยอมหนีไปไหน”บุรุษหนุ่มรูปงามท่านอ๋องเจิ้งจินเทาส่ายหน้าไปมาคล้ายเบื่อระอาเสียเต็มประดา“ดี เช่นนั้นนำนางตามติดไปด้วย เชลยหนึ่งได้ถึงสองนับว่ากำไรโดยแท้”ต้วนหลินฮวา มองบุรุษรูปงามผู้นั้นด้วยสายตาเกลียดชัง หลินฮวากอด แขนบิดาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจะพลัดพรากจากกัน“บัดนี้ดินแดนทางเหนือ
Dernière mise à jour : 2025-03-06บรรณาการไม่หาญรัก ไม่รับ
“ต้วนเจี้ยนหลินคารวะท่านอ๋องแปด”ฉุดมือหลินฮวาให้คุกเข่า หลินฮวามีท่าทีฮึดฮัด แม่ทัพต้วนส่งสายตาดุดุ จินเทาอ๋องเหลือบตามองหลินฮวาที่ไม่หลบตาเขามองเขาตาแป๋ว“ท่านแม่ทัพไม่ต้องเกรงใจ ในเมื่อมาที่นี่แล้วก็เหมือนเป็นแขกคนหนึ่ง”ผายมือให้นั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขา“ท่านอ๋องเกรงใจไปแล้ว ข้าเป็นเชลยหากฝ่าบาทแคว้นฉีรู้ว่าอยู่ดีกินดีเช่นแขกเมืองเช่นนี้ กลับไปแคว้นฉี คง..ไม่พ้นหัวหลุดจากบ่า อีกทั้งอาจถูกกล่าวหาว่าเป็นไส้ศึก” เจิ้งจินเทายิ้ม“ข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อท่านเพียงผู้เดียวเหล่าทหารที่เหลือของแคว้นฉีก็ถูกปล่อย ออกจากการคุมขัง ใครมีลูกเมียพ่อแม่จะกลับแคว้นฉีก็ไม่ขัดแต่หากใครจะอยู่ที่แคว้นเว่ยตั้งรกรากหรือเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฝ่าบาทก็ทรงมอบเงินทุนให้ไม่น้อย”“เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างที่สุด”ต้วนเจี้ยนหลินคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้ของแคว้นเว่ยจะทรงคุณธรรมถึงเพียงนี้“ท่านแม่ทัพ...และบุตรีก็พักผ่อนเสียให้สบายใจ หากจะกลับข้าก็คงไม่อาจรั้ง แต่กลับไปท่านแม่ทัพเองก็รู้ถึงโทษทัณฑ์ที่จะได้รับและหากจะรั้งอยู่ที่นี่ ข้าจะกราบทูลฝ่าบาท ให้รับท่านเข้าช่วยงานในราชสำนัก และกองทัพของแคว้นเว่ย”“ข้า ต้วนเจี้ยหลินถือกำเนิดที
Dernière mise à jour : 2025-03-06บรรณาการไม่หาญรัก ชายาเอกชายารอง
หานห้าวตงประสานมือรอรับคำสั่งอยู่ด้านหน้า“ต้าหวัง ท่านอ๋องเก้า เข้าเฝ้าฝ่าบาทเรื่องชายาเอกของต้าหวัง”“ข้ารู้แล้ว เพียงแต่ไม่อยากใส่ใจน้องเก้าแต่เดิมก็ไม่ถูกจริตกับข้าอยู่แล้วเรื่องบางเรื่องแม้จะดีเพียงใดเขาก็ไม่เคยเห็นด้วย”“ฝ่าบาทกับต้าหวัง ถูกเลี้ยงมาโดยไทเฮาสนิทชิดเชื้อกันกว่าผู้ใดไม่แปลกที่พวกเขาย่อมรู้สึกว่าฝ่าบาทเอนเอียงมาทางต้าหวัง”“ข้ากับฝ่าบาท มองตารู้ใจ เรื่องที่เขาหวังดีกับข้า ข้าเข้าใจดี แต่เรื่องชายาเอกกับชายารอง ข้าก็อยากจะให้เจ้าเก้าทูลยับยั้งสำเร็จจะดีไม่น้อย”“ต้าหวัง ท่านต้องเผชิญความยากลำบากมาช่วงเวลานี้ ทุกคนรอบกายล้วนหวังดีอยากให้ ต้าหวังมีความสุข”เจิ้งจินเทายิ้มเรือนพักรับรองของจวนอ๋อง ที่พำนักชั่วคราวของ ใต้เท้าต้วนและต้วนหลินฮวา“ฮองเฮาเชิญคุณหนูที่ตำหนักชิงหนิงกง”นางกำนัล ย่อตัวด้วยท่าทีนอบน้อม ต้วนเจี้ยนหลินมองสบตาลูกสาว ตบที่หลังมือเบาๆตำหนักชิงหนิงกง“ต้วนหลินฮวาถวายพระพรฮองเฮา”อิงเผยฮองเฮา มองหลินฮวาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม“ลุกขึ้น เงยหน้าให้ข้ามองเจ้าชัดๆ ” หลินฮวาเงยหน้าขึ้นช้าๆ“ข้าคิดไว้ไม่ผิด หญิงทางเหนือไม่ว่าจะเป็นหน้าตาผิวพรรณล้วนงดงามสดใส อีกไม่นา
Dernière mise à jour : 2025-03-06บรรณาการไม่หาญรัก ไม่หาญรัก
“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงลูก หลายเรื่องที่เคยห่วงมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้ถึงคราวต้องงัดเอากลยุทธ์ที่ท่านพ่อเคยสั่งสอนมาใช้ในยามวิกฤติ”พูดปลอบใจบิดา แม้วาจาจะเข้มแข็งเพียงใดแต่ใจดวงน้อยกับไหวเอนศาลาฉาฮวาที่งดงาม เจิ้งจินเทานั่งขัดสมาธิหลับตานิ่งรอให้หลินฮวามาทรุดกายลงนั่งด้านตรงกันข้าม เงียบกริบอีกคนยังหลับตานิ่ง“เจ้ามาช้า คราวหลังอย่าให้ข้าต้องรอ”น้ำเสียงเรียบเฉย แต่หลินฮวากลับรู้สึกว่านั่นคือคำสั่ง“ข้าไม่ได้อยากมา”“เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย”ไม่สนใจว่าหลินฮวาจะกล่าวว่าเช่นไรเสี่ยวจง ยกเครื่องเสวยตรงหน้าคนทั้งสอง หลินฮวามองเครื่องเสวยอย่างตื่นตาตื่นใจ เคยเข้าวังหลายครั้งก็ไม่เคยได้ร่วมเสวยสักครั้งด้วยบิดาบอกหลินฮวาว่ากิริยาเช่นหลินฮวาไม่สมควรร่วมเสวยอย่างยิ่งเผลอทำตาโตด้วยความตื่นเต้นกับเครื่องเสวยที่น่ากินตรงหน้าหยิบตะเกียบเมื่อเห็นว่า เจิ้งจินเทายังนั่งหลับตานิ่ง เหมือนไม่สนใจจะกิน คีบเอาเครื่องเสวยที่คิดว่าน่ากินที่สุด แต่เจิ้งจินเทายกมือขึ้นฟาดที่มือบางอย่างแรงจนตะเกียบหลุดมือ“ท่าน”สีหน้าอีกคนยังเรียบเฉย มีแต่ท่านพ่อเท่านั้นที่กล้าทำแบบนี้กับ หลินฮวา“ผู้น้อยเช่นไรจึงกล้าเสวยก่อน”หลินฮ
Dernière mise à jour : 2025-03-06บรรณาการไม่หาญรัก คิดไม่ถึง1
“หลินฮวากำลังคิดว่าหากเขาจะมีชายาเอกแล้วทำไมฝ่าบาทจึงแต่งหลินฮวาเป็นชายารองอีกคน”บิดายิ้มอ่อนโยน“การมีชายาหลายคน เป็นเรื่องที่บุรุษทั่วไปชมชอบ ฝ่าบาทคงตั้งใจประทานสมรสชายาเอกให้แต่แรกแล้ว แต่เพราะเราสองคนมาที่นี่จึงไม่แคล้วให้เจ้ารั้งตำแหน่งชายารองเสีย เพื่อตั้งใจจะรั้งพ่อให้อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน เรื่องรักใคร่เห็นว่าต้าหว้งคง ไม่คิดถึงข้อนี้ แต่ที่ฝ่าบาทต้องทำเช่นนี้เพราะเหมือนกับจะให้ความสำคัญกับต้าหวัง ไม่น้อยที่เดียว”“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงทุกอย่างไม่มีอะไรน่าห่วงลูกจะต้องอยู่ในฐานะชายารองอย่างมีความสุข”กล้ำกลืนความขมขื่นไว้กลัวบิดาจะเห็นมัน แสร้งยิ้มกว้างกลบเกลื่อน ความกังวลภายใน“ว่าแต่ มีอะไรให้ลูกกินแก้หิวบ้างไหม” ยิ้มเหมือนเด็กเล็กๆ“ยังทำตัวเหมือนเด็กๆไม่ผิด เช่นนี้พ่อจะวางใจให้เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องขายหน้าพ่อได้อย่างไรกัน”หลินฮวากอดเอวหนาซบหน้าลงบนอก หัวเราะเสียงใส“ไม่เป็นไรไปหาอะไรกินในห้องเครื่องลำพังดีกว่า”วิ่งออกจากห้องไปทันทีหลินฮวามาถึงห้องเครื่องในเวลาไม่นานนักนางกำนัลห้องเครื่อง วัยกลางคนยืนขว้างอยู่หน้าห้อง“ ท่านป้ามีอะไร เหลือให้ข้ากินบ้างไหม”พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวา
Dernière mise à jour : 2025-03-06บรรณาการไม่หาญรัก ชายา...เอก
“แต่...ต้าหวังบอกว่าหากยังไม่กลับต้าหวังจะมาตามที่ตำหนักบูรพา”ลี่กังเลิกคิ้วสูงรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เจิ้งจินเทาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องเช่นนี้เป็นแน่“ข้าว่าเจ้ากลับไปก่อนดีกว่า ข้าให้ขันทียกเครื่องเสวยอีกชุดตามไปที่เรือนรับรอง”“ข้าอิ่มแล้ว แต่ยังไม่อยากกลับ”หลินฮวาพูดขึ้นดังๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงยืนอยู่ข้างนอกประตูนั้นเป็นของเจิ้งจินเทา พูดยังไม่ทันขาดคำร่างสูงก้าวยาวๆ เข้ามาในตำหนักบูรพา“อาเล็ก ช้าก่อนอย่าเพิ่งโมโหไป”เจิ้งลี่กัง เข้าขว้างเจิ้งจินเทาที่ก้าวเท้าเข้าหาหลินฮวา“ไท่จือนางกำลังจะแต่งเข้าจวนข้า ถือว่าเป็นคนของข้าครึ่งหนึ่งแล้ว ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องภายใน”คว้าแขนหลินฮวาลากออกจากตำหนักบูรพาไปหลินฮวาขืนตัวไว้สุดแรงแต่รูปร่างเมื่อเทียบกันแล้ว อย่างไรจะสู้กำลังเขาได้“ปล่อยเลยนะ ข้ากำลังจะแต่งแล้วก็ยังไม่ได้รับปากว่าจะแต่ง เช่นนั้นข้ายังไม่ได้เป็นคนของท่าน หากเรื่องที่ท่านข่มเหงกัน รู้ไปถึงฝ่าบาทข้าก็อาจหาข้ออาจปฏิเสธที่จะแต่งได้”ปล่อยมือแต่กลับซ้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน“เจ้ากล้าหรือ”หลินฮวาตกใจไม่น้อย ขันทีนางในต่างจ้องมอง เจิ้งลี่กังวิ่งตามออกมา“อาเล็ก ได้โปรดอย่าทำอะไรน
Dernière mise à jour : 2025-03-08
Latest chapter
บรรณาการไม่หาญรัก โบกมือลาแล้ว
“ท่านอา ท่านอาหญิงท่านสองคนจะไปจริงๆหรือ”เจิ้งลี่กังสีหน้าเศร้าสร้อยเดินมาส่งจ้งจินเทากับหลินฮวาที่หน้าประตูวัง เสี่ยวจงยืนรีรออยู่ด้านหน้าเกี้ยวหานห้าวตงยืนม้าคอย“ไม่ได้ไปไหน จวนฤดูร้อนของเราอยู่ห่างไปไม่ถึงร้อยลี้ด้วยซ้ำไป”“ท่านอาเล็ก ข้าจะต้องคิดถึงท่านทั้งสองมากแน่ๆ เสด็จพ่อบอกข้าว่าไม่อาจขัดเจตจำนงของท่านอา แต่ข้าเห็นว่าถึงจะไม่มีสงครามแต่ท่านอาก็ยังเป็นแม่ทัพของเราเช่นนั้นควรจะรั้งอยู่ที่นี่ข้าจึงจะสบายใจไม่ต้องกังวลสิ่งใด”“ขอบพระทัยฝ่าบาทยิ่งแล้วข้ากับ ชายาตั้งใจใช้ชีวิตสงบสุขที่นั่น ให้หลินฮวาคลอดอ๋องน้อยอย่างสบายใจครั้งนี้จึงถือว่าพาหวางเฟยไปหย่อนใจ ไท่จือท่านจไม่ต้องกังวลมีอะไรก็ส่งม้าเร็วไปเจิ้งจินเทารับรองจะมาถึงนี่อย่าทันท่วงทีครั้งนี้ข้าได้ให้หานห้าวตงคอยรั้งอยู่ที่จวนอ๋องไร้พ่ายเพื่อคอยอารักขาไท่จือและฝ่าบาท และท่านพ่อภรรยาอีกชั้น” ยกมือขึ้นโอบรอบเอวอวบของหลินฮวาตั้งใจพาหลินฮวาไปพักผ่อนที่จวนริมน้ำเพื่อหาเวลาอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง“ไอ้เรื่องความปลอดภัยข้าไม่ห่วงในเมื่อบ้านมืองสงบสุขเพียงนี้ นั่นก็เพราะท่านอาที่ปูทางมาตลอดมาวันนี้ข้าห่วงคือเรื่องที่ข้าจะเหงา หากว่าท่า
บรรณาการไม่หาญรัก เจ้าอย่าใจร้ายกับข้านักเลย
เจ้าอย่าใจร้ายกับข้านักเลย“ท่านอาเล็กกกกกก”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูงเจิ้งลี่กังเท้าคางตรงหน้าบนโต๊ะร่างอักษรของเจิ้งจินเทา“ว่าอย่างไรไท่จือ” เสี่ยวจงรีบรินชา เจิ้งจินเทาวางพู่กันลงกอดอกหันมาสนใจเจิ้งลี่กัง“คือข้าได้ยินมาว่า ว่าที่ชายาของท่านอา อือของอาเล็ก นางมีเวทย์มนตร์”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูงหานห้าวตงก้าวขาเข้ามาข้างใน ได้ยินประโยคสุดท้ายพอดีถึงกับขมวดคิ้ว“วันนี้ข้าเลย นำสิ่งนี้มามอบให้กับท่านอา”ยิ้มกว้างสดใส ในทุกครั้งที่อยากเอาใจเจิ้งจินเทา ยังๆไม่ยอมแพ้จากน้ำศักดิ์สิทธิ์ครั้งนี้ยังไปที่วิหารเทียมฟ้าไปขอวัตถุมงคลมาให้กับเจิ้งจินเทาได้อีก“หมายความว่าอย่างไรเจ้าจะให้ข้าเอาสายสร้อยเส้นนี้ไป ทำอะไร”เจิ้งจินเทาเองก้ขมวดคิ้ว“ก็ว่าที่อาสะใภ้ของข้า นางมีเวทย์มนตร์เปลี่ยนท่านอาเล้กได้เพียงนี้และข้าไปเสาะแสวงหาสิ่งนี้มาเพื่อท่านมีเพียงสร้อยเส้นนี้เท่านั้นที่จะ..ต่อกรกับชายาของท่านข้าเห็นท่านอาเป็นแบบนี้แล้ว ข้าไม่สบายใจท่านแต่ไหนแต่ไรหญิงงามแค่ไหนก็ไม่เคยชายตามองแต่มาวันนี้กลับเปลี่ยนไป หากไม่ใช่ เวทย์หรือมนตร์ดำแล้วจะเป็นสิ่งใดได้”หานห้าวตงถึงกับปิดปากขำ“ต้าหวางไท่จือดั้นก้นไปถึงวิห
บรรณาการไม่หาญรัก ทำอย่างไรให้เจ้าหันมอง
ทำอย่างไรให้เจ้าหันมอง“เสี่ยว จงเก็บเครื่องเสวยเหล่านี้กลับไปเสีย”“เอ่อ เอ่อต้าหวางจะไม่รอ เอ่อ คุณหนูหลินฮวาอีกสักครู่หรือไร”เจิ้งจินเทาถอนหายใจ“ไม่ข้ากำลังจะออกไปแล้วตอนนี้งานราชสำนักกำลังเร่งรัดข้าไม่อาจรอได้หากนางมาก็ให้นางเสวยเพียงลำพังบอกว่าข้าออกไปที่วังหลวงเสียแล้ว”“แต่ แต่ต้าหวาง ท่านก็อย่าใจร้ายกับคุณหนูให้มากอีกหน่อยก็จะแต่งนางแล้ว เอาใจนางหน่อยจะดีไหม ที่นางไที่ตำหนักบุรพาเพราะไท่จือเป้นคนที่เอาใจเก่งแล้วนางก็สำนึกผิดแล้วยอมคุกเข่าแต่ท่านอ๋องท่านเองก็ทำเกินไปหน่อยหักหาญน้ำใจคุณหนูเพียงนั้น....”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูง“เสี่ยวจงเจ้าจงใจว่าข้าว่าข้าไม่เข้าใจการเอาใจหญิงงามอย่างนั้นหรือ แล้วเจ้ายังแอบดูสิ่งที่ข้าทำกับคุณหนูของเจ้าอย่างนั้นหรือ"คิดถึงรสจูบหวานหอมเมื่อวานหากหลินฮวานางจะยินดีให้เขาจูบรสจูบจะหวานกว่านี้สักกี่เท่ากัน แต่ดูนางเขาสิเห็นเขาเป็นศัตรูตลอดมา“เสี่ยวจงมิบังอาจ แต่เสี่ยวจงอยากจะบอกท่านอ๋องว่าคุณหนูหลินฮวานางยังเด็กเพิ่งจะสิบห้าแล้ว แล้วไท่จือก็อายุไม่อ่อนแก่กว่ากันเท่าไหร่ ฉะนั้นสองคนอาจสนิทสนมกันได้ไม่ยาก ท่านอ๋องท่านก็แค่เอาใจคุณหนูหลินฮวาหน่อยหากว่า
บรรณาการไม่หาญรัก บรรณาการรัก
“ไหนว่าเราเข้ามาอยู่ในฐานะแขก ท่านพ่อ เห้นไหมเขา ให้ลูกอดข้าว”“หลินอวาเราในฐานะเชลย ตอนนี้เจ้ากำลังจะเป็นบรรณาการของเขาเช่นนั้นคำพูดของต้าหวางเจ้าต้องคอยเชื่อฟังให้มากไม่มีเขาจึงไม่มีเราในวันนี้”“ท่านพ่อท่านพูดแบบนี้คนแบบนั้นจึงได้ใจ”“หุบปากเจ้าเสียหลินฮวา”เจิ้งจินเทาเดินเอามือไพล่หลังเข้ามาบริเวณที่พำนักที่ร่มรื่นสงบของหลินฮวาและต้วนเจี้ยนหลิน“ต้าหวาง”หลินฮวาย่อกาย แล้วเดินหลบเข้าข้างในเสียเชอะทำเหมือนว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่หลินฮวานิาทาเขาไว้ ต่อหน้าท่านพ่อของหลินฮวาเป็นเทพสงครามที่องอาจไม่มีให้เสียหน้า“ท่านแม่ทัพ”ประสานมือนอบน้อม หลินฮวาถอนหายใจ คนผู้นี้แสดงกิริยาต่อหน้าบิดาของหลินอวาเสียดิบดีมิน่าเล่าท่านพ่อเลยไม่เคยมองเขาในด้านไม่ดี“เกรงใจไปล้วต้าหวางข้าก็เพียงแค่แม่ทัพที่ไร้ทัพต้าหวางมีสิ่งใดให้รับใช้เชิญว่ามา”เจิ้งจินเทายิ้มบางๆ“ก็…แค่อยากจะแวะมาถามสารทุกข์สุขดิบว่าทั้งต้วนไม่สิ ท่านต้วนหับบุตรีของท่าน อยู่ที่นี่สบายดีหรือไม่”หลินหิวที่นั่งหลบอยุ่ในบ้านขมวดคิ้ว“เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องแวะมาเชียวหรือ”สายตาบอกว่าไม่อยากจะเชื่อหลินฮวาเองก้ไำม่เชื่อในสิ่งที่เจิ้งจินเทาพูดมา“อ
บรรณาการไม่หาญรัก เรื่องของเจิ้งลี่กัง
“ท่านอาเก้าท่านเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่”“แล้วไท่จือเล่าเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่อย่าบอกนะว่าเราสองคนใจตรงกันมาเพื่อว่าที่ชายาของพี่แปดเหมือนกัน”ไข้าต่างกับท่าน”ปกปิดสิ่งที่ซ่อนไว้ก็เสี่ยวจงบอกเขาว่าวันนี้คุณหนูต้วนจะเข้ามาพบฮองเอาตามพระบรรชาหากอยากพบนางจะต้องมาที่นี่ไม่น่าเชื่อว่าจะพบหูซื่อเย่ที่ออกมาจากส่วนในของตำหนักชิงหนิงกง“ท่านอาเก้าท่านอาเพิ่งจะออกมาจากส่วนใน….”หูซื่อเย่ถอนหายใจส่ายหน้าไปมา“ข้าไม่แปลกใจเลย ว่าตำแน่งไท่จือได้มาเพราะโชคช่วย ข้ากับฮองเฮามีเรื่องหารือเรื่องความปลอดถัยในตำหนักชิงหนิงกงข้าจึงต้องตรวจตราทุกซอกมุม”“ท่านลงมือเองเลยหรือปกติข้าเห็นแต่ท่านสั่งการ สั่งการและสั่งการ”“นานแค่ไหนแล้วที่นั่งบนตำหนักบูรพา” สีหน้าและแววตาหยามเหยียดของหูซื่อเย่ทำให้เจิ้งลี่กังกัดฟันแน่น“อาเก้าท่านเองก็เป็นอ๋องมานานเท่าไหร่แล้วเคยออกไปนอกเขตวังหลวงบ้างหรือไม่”“หุบปากเจ้าเสียไท่จือคิดว่านั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพาแล้วยิ่งใหญ่เกินใครหรืออย่างไรจึงไม่ต้องนับถือใคร”“ข้านับถือคนที่ควรนับถืออย่างอาเล้กต้าหวางที่น่านับถือกว่าอ๋องบางคนที่เอาแต่สร้างบารมีรวบรวมซ่องสุม”“เจ้าว่าใครซ่องสุม”เจิ้งล
บรรณาการไม่หาญรัก เรื่องของหูซื่อเย่
“อย่าๆๆๆทำแบบนี้ท่านอ๋องเก้าท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ปิงซูเยียนส่งเสียงร้องครางด้วยความกระสันเมื่อหูซื่อเย่งัดเอาทุกกระบวนท่ามาปรนเปรอซูเยี่ยนก็นางมาหาเขาที่จวนอ๋อง เพราะพรุ่งนี้นางจะต้องแต่งเข้าจวนต้าหวังอ๋องไร้พ่ายเจิ้งจินเทาคนนั้น“อ่าาาาาข้าติดใจรสสวาทของเจ้าเสียแล้วซูเยี่ยน เจ้าไม่ต้องแต่งดีไหม”“ไม่แต่งแล้วท่านอ๋องจะให้ซูเยี่ยนอยุ่ในฐานะใดกัน”เอวหนาขยับเร่งจังหวะซู๊ดปากด้วยรู้สึกเสียวกระสันอย่างที่สุด“เจ้าอยาอยากให้ข้ายกเจ้าไว้ในฐานะใดกันเล่าในเมื่อเจ้าก็รู้ว่าข้าไร้ซึ่งชายาและอำนาจในมือ หากข้าสามารถนั่งบัลลังก์มังกรได้ข้าจะแย่งชิงเจ้ามาจากเจิ้งจินเทาเสียแล้วตำแหน่งฮองเฮาก็ควรมอบให้เจ้าดีไหม”ซูเยี่ยนยิ้ม“ท่านอ๋องท่านไม่ได้ปดข้าใช่ไหม”“ใครกล้าปดเจ้าเจ้ายอมมอบายให้ข้าเพียงนี้ทั้งๆที่พรุ่งนี้จะเข้าหอกับเจิ้งจินเทาเจ้ากลับยอมเป็นคนของข้าซูเยี่ยนข้าเช่นไรจึงจะกล้าไม่ดีกับเจ้า”จูบซอกซอนมือล้วงลึกไปที่หว่างขา กระตุ้นสวาทอีกครั้งไม่เลิกรา“ท่านอ๋องงงงท่านปากหวานเสียจริงข้ามีหรือจะยอมใจแข็งข้าไม่แต่งกับเจิ้งจินเทาดีไหมท่านก็พาข้าหนีไปใช้ชีวิตสองคน”“ไม่ได้ทำเช่นนั้นเราต้องหนีจนตาย ทางที
บรรณาการไม่หาญรัก ต้องเวทย์2
“ไท่จือท่านแน่ใจหรือว่าเราจะทำแบบนั้นจริงๆ“ทำแบบไหน”เจิ้งลี่กังผู้ใจจดใจจ่อกับการประคองน้ำศักดิ์ตามคำแอบอ้างของหลวงจีนในวัดเทียมฟ้า“ก็แบบว่าเอาน้ำนี่”“หืมมอย่าเรียกน้ำนี่เจ้าไม่ได้ยินที่ไต้ซือพูดหรือไรเสี่ยวจง”เสี่ยวจงพยักหน้าขึ้นลง“ช้่างเถอะจะน้ำอะไรก้ช่างแต่ไท่จือท่าเอาไปสาดใส่ต้าหวางเกรงว่าต้าหวางจะทรงกริ้ว”“กริ้วก็กริ้ว ข้ายอมเพื่อให้ท่าอาหลุดพ้นจากเวทย์มนตร์ของนางจิ้งจอกนั่น”“เสี่ยวจงก้ไม่เห้นว่า คุณหนูหลินฮวาจะเป้นนางจิ้งจอกตรงไนหนางเพิ่ง15ใบหน้างดงามอ่อนเยาว์”“นั่นๆนั่นอย่าไงรเเล่าอ่อนเยาว์ นางเป็นนางจิ้งจอกจึงอ่อนเยาว์”“ไท่จือ ใครอายุ15ก็อ่อนเยาวืทั้งนั้นข้ากับท่านตอน15ก็อ่อนเยาว์”“นางอ่อนเยาว์มากไหม ถ้านางอ่อนเยาว์มากเสดงว่านางคือนางจิ้งจอก”เสี่ยวจงถอนหายใจ“เอาแบบนี้ข้าคิดออกแล้ว”“คิดอะไรออก”“คิดว่าคนที่ต้องเวทย์มิใช่ต้าหวางหากเป็นไท่จือ”“หะ นางมีเวทย์มนตร์แม้กระทั่งข้าที่ไม่เคยเห็นหน้านางยังต้องเวทย์นางหรือไรนางร้ายกาจจริงๆ”“ไท่จือท่านผิดแล้วท่านต้องเวทย์ของหลวงจีนที่วัดเทียมฟ้าต่างหาก”“ข้าไม่เข้าใจข้าจะต้องเวทย์ของไต้ซือได้อย่างไร”“ก็จากที่ดูอะไน ท่านลองเชื
บรรณาการไม่หาญรัก ต้องเวทย์
“ต้าหวางท่านอาเล็กข้าได้ยินว่าท่านอา มีสาวสวยเคียงข้่างเช่นนี้นี่เองจึงรีบกลับจวนในทุกวัน”“หืมมม ไท่จือได้ยินมาผิดแล้วหญิงงามสาวสวยคำพูดเพ้อพกของใครกัน”เจิ้งลี่กังเหล่ตา“หืม เช่นนั้นหรือที่ข้าได้ยินมาผิดไปแล้วใช่ไหมตายจริงข้าก้เชื่อคนง่ายด้วยสิ เขาว่ากันว่าอาเล้กไปรับกลับมาคราวนี้ได้บรรณาการชิ้นเอกมาจากแคว้นฉี ข้าเองชื่นชอบหญิงงามอาเล็กหากไม่ว่าอะไร หลานรักคนนี้ขอพบหน้าบรรณาการของท่านสักครั้ง”“ไม่ได้”เสียงเข้มแข็งขัน“อ้าว ทำไมเล่าหญิงงามงามลำพังไร้คนเชยชมชื่นชมเช่นไรจึงเรียกหญิงงาม”“ไท่จือ ท่านมีหญิงงามมากมายให้เชยชม คนนี้ เจิ้งจินเทาบังอาจพูดว่าไม่ได้”เจิ้งลี่กังอมยิ้ม“น่าตื่นเต้นข้าชักอยากจะเห้นหน้านางเข้าจริงๆเสียแล้วว่าจะงดงามเพียงใด จึงทำให้ท่านอาเล็กที่เป็นดั่งครอบครัวจึง กล้าใจแคบกับข้าได้ลงคอ”“ไม่ได้ ข้าบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้”เผลอพูดไปด้วยความโมโห เจิ้งลี่กังอ้าปากค้างเสี่ยวจงรีบดึงมือเจิ้งลี่กังไปเสียอีกทาง“เอาจริงๆนะเสี่ยวจงข้าไม่เข้าใจบรรณาการของท่านอาคนนั้นงามล่มสวรรคืเลยรือไรจึงหวงนักหวงหนา“ไท่จือ ต้าหวังไม่ได้หวงท่าน แต่ว่านางนะ เกลียดชังต้าหวังต้าหวังเ้กรงว่าหากไ
บรรณาการไม่หาญรัก ตอนพิเศษ2
ทัพของแคว้นฉี และเหล่าทหารต่างปกป้องท่านแม่ทัพและหลินฮวากระบี่ในมือ ถูกกางกั้น เบื้องหน้าไม่ให้คนของแคว้นเว่ยเข้าถึงตัวแม่ทัพและบุตรีหลินฮวาที่บัดนี้หมดเรี่ยวแรงมือกำกระบี่แน่น ด้วตาตื่ตตระหนกทัพองแคว้นแีแน่แล้วต้องพ่ายแพ้ ใบหย้าขะมุกขมอม กัดฟันยืยหยัดไม่ถอย“ยอมจำนนเสีย”หานห้าวตงตวาดเหล่าทหารของแคว้นฉีไม่กี่สิบนายที่ยืนรายล้อมแม่ทัพกีบหลินฮวาไว้ปกป้องยิ่งชีวิตต้วนเจี้ยนหลิน ทรุดตัวลงกับก้มหน้ามองพื้นดิน“ข้าต้วนเจี้ยนหลิน ยอมจำนนแล้วขอเพียง ปล่อยทหารและราษฎรที่อาศัยที่ชายแดนแห่งนี้ไปเสียอย่าได้ฆ่าแกงกันเลย”น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว หลินฮวาทรุดกายลงข้างบิดา ก้มหน้ากัดฟัน“ยอมจำนน มีค่าใดกัน”“ข้ายอมให้ท่านปลิดชีพข้าเพื่อแลกกับชีวิตของทหารและราษฎรทั้งหลาย”“ท่านอ่อง ศึกในครั้งนี้แคว้ยฉีพ่ายแพ้ย่อยยับ แม่ทัพต้วนแห่งแคว้นฉียินดีให้ท่านปลิดชีพเขาเพื่อแลกกับชีวิตของราษฎร และทหาร ที่เหลือเพียงหยิบมือ”ร่างสูงชะลูดก้าวขายาว ๆ ยังค่ายทหารที่มีแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณของกองทัพแคว้นฉี“นำเขากลับแคว้นเว่ยในฐานะเชลย”คำพูดที่หลุดออกจากปากทำเอาเจิ้งจินเทาถอนหายใจด้วยความโล่งอกทุกอย่างลุล่วงไปด้ว
