บทที่ 12 พามาบ้านแล้วววว

บทที่ 12 พามาบ้านแล้วววว

“คุณเข้าไปแล้วเงียบ ๆ นะ ไม่ต้องพูดมาก”

เสียงหวานนุ่มกำชับหนุ่มอิตาลีเมื่อเดินใกล้ถึงหน้าอาคารพาณิชย์ขายของ ก่อนหยุดแล้วหันมาจับคอปกเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาให้เรียบร้อย

“ก็คุณพูดเองว่าพ่อกับแม่ของคุณพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แล้วผมจะสื่อสารกับพวกท่านได้ยังไง”

หน้าแกร่งก้มมองสาวร่างสูงโปร่งแต่เตี้ยกว่าเขาพอสมควรกำลังปัดฝุ่นตรงบ่าตรวจความเรียบร้อยก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เรียกขวัญกำลังใจ เงยหน้าจ้องเขาใช้นิ้วชี้ยกขึ้นชี้หน้า

“อย่าทำให้เสียเรื่อง ฉันต้องรอดจากการจับคู่ ไม่งั้นฉันจะล้มดีล”

ว่าแล้วใบหน้าหวานซึ้งก็สะบัดแล้วเดินนำเขาไปยังหน้าตึกสามชั้นแล้วหันกลับมาขยับมือกวักเรียกตรงข้างตัวดั่งกลัวว่าใครจะเห็น

อาเดรียโนยิ้มกว้างขำขันลักษณะของบรรณารักษ์สาว แต่สาวเท้าตามเธอเข้าไปในตึกขายของจิปาถะจำพวกรถยนต์ เสียงทักทายดังขึ้นเมื่อเห็นณิชมาถึง

“โกวนิดมาแล้ว โกวนิดมาแล้ว”

ณิชโน้มร่างลงลูบตัวหลานชายแต่ไม่อุ้มเหมือนทุกครั้งเพราะเกรงใจคนร่างโตที่มาด้วย เธอเอี้ยวหน้าส่งสัญญาณให้อาเดรียโนเข้ามาใกล้ แล้วจับมือเขาไว้จูงให้เดินเข้าไปยังหลังร้าน

“นี่ม๊า และโน้นป๊า”

ชายชาวอิตาลียกมือไหว้เก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่ค่อยไหว้ตามมารยาทคนไทย เขาเห็นผู้ชายอีกคนนั่งยิ้มกว้างหน้าเด็กกว่า

“อ้อ นั่นน้องชายฉันเอง นี่อาเดรียโน โดริอา เป็นคนอิตาลี”

เขาเอี้ยวหน้ามองหญิงสาวเมื่อเธอพูดภาษาอังกฤษปนภาษาไทย แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรก็มีมือนุ่มอวบยุ่นแบบคนสูงวัยมาดึงเขาไปนั่งที่โต๊ะ พูดภาษาไทยใส่เขาจนอาเดรียโนมึนงง

“ม๊าบอกให้คุณนั่งตรงนี้”

ณิชชี้ไปยังเก้าอี้โต๊ะทานข้าวประจำของที่บ้าน แล้วจึงนั่งลงตามข้างกัน หยิบจานส่งให้อาเดรียโนพร้อมกับช้อนส้อม เธอยิ้มกว้างเมื่อเห็นสีหน้าฉงนยามมองพ่อกับแม่ของเธอใช้ตะเกียบกินข้าว

“คุณใช้ตะเกียบไม่ได้หรอก ใช้ช้อนส้อมเถอะ”

“เจ้ นี่แฟนจริงเปล่า”

เธอหันกลับมาหาณภัทรเมื่อเขาเอ่ยถามขึ้น แล้วยิ้มกว้างพยักหน้ารับ เห็นป๊ายังจ้องอาเดรียโนไม่วางตาทั้งที่มือจับจับตะเกียบคีบของเข้าปากคาไว้

“ป๊า กินข้าวสิ มีอะไรก็ถามเดี๋ยวหนูตอบให้”

ชายสูงวัยเบือนหน้าออกมาจากชายร่างสูงมองเห็นลูกสาวยิ้มกว้างกว่าปกติใบหน้าเปล่งปลั่ง

“ลื้อเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่า อาผู้ชายคนนี้หล่อเกินไป จ้างมาเท่าไร”

“ป๊า!! ไม่ได้จ้าง”

“งั้นลื้อพิสูจน์สิ”

“พิสูจน์ไงป๊า เนี่ยก็พามาบ้านแล้วเนี่ย”

“ลื้อก็ลองคิดดูว่าจะทำยังไงให้พวกอั๊วเชื่อ”

หลังจากพูดจบพ่อก็ก้มหน้าคีบปลานึ่งซีอิ้วจากจานกลางขึ้นมา เธอเหลือบมองอาเดรียโนที่มองตามมือของพ่อเธอด้วยความทึ่ง

“ผมอยากลองตะเกียบบ้าง”

อาเดรียโนเอี้ยวหน้ามาหาหญิงสาว เขาเห็นข้าวเม็ดหนึ่งติดมุมปากซึ่งเป็นลักษณะนิสัยรักความสะอาดทำให้ทนไม่ได้ต้องใช้มือหยิบออกมา แต่สาวร่างสูงกลับสะดุ้งหันมองหน้าเขา มีเสียงฮือฮาเบา ๆ รอบโต๊ะ อาเดรียโนจึงมองไปโดยรอบเห็นรอยยิ้มกว้างสดใสกว่าเดิมจึงเอียงหน้าถามคนด้านข้าง

“ไม่มีอะไรหรอก เฉย ๆ ไว้อาเดรียโน ทุกอย่างกำลังไปได้ดี”

แต่เขาไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวเจ้าเล่ห์ปากจัด เธอบอกเขาอย่างอารมณ์ดีและชักชวนเขาทานโน้นนี่บนโต๊ะ เสียงพูดคุยสนทนาด้วยภาษาไทยยังดำเนินต่อไปโดยที่เขาไม่ได้มีส่วนร่วม

นั่นทำให้เขามีเวลาสำรวจคนในโต๊ะ พ่อของณิชเป็นชายวัยกลางคนรวมเสื้อกล้ามสีขาวอย่างที่เขาเคยเห็นคนจีนในประเทศไทยชอบสวมใส่อยู่บ้าน รูปร่างสูงผอมผิวขาวและใบหน้ามีรอยย่นร่องรอยของการหัวเราะ ส่วนแม่ของณิชเป็นสาวร่างเล็กกว่าแต่ท้วมอย่างหญิงวัยกลางคน เธอมักทำโน้นนี่ตลอดเวลาไม่ค่อยนั่งที่โต๊ะเท่าไร

เขามองกลับไปยังน้องชายและเด็กตัวเล็กคงเป็นลูกชายของเขา เพราะพวกเขาทั้งคู่นั่งใกล้กันและน้องชายของณิชคอยดูแลเรื่องอาหารให้ตลอด มือแกร่งตักอาหารรสมือของแม่ณิชเข้าปากนอกจากอร่อยมากแล้วยังให้ความรู้สึกแปลกประหลาดอีกอย่างหนึ่ง  อาเดรียโนนึกไปถึงแม่ที่อิตาลี

ระหว่างมื้ออาหารเย็นแสนวุ่นวายและบรรยากาศอบอุ่น แม้มีเสียงดังต่อว่า เสียงกระเง้ากระงอด แต่เขาสัมผัสถึงความรักที่มีให้กันของครอบครัวของณิช ชายหนุ่มเอี้ยวหน้ามองใบหน้าหวานที่บางครั้งหัวเราะจนตาหยี บางครั้งก็พูดออกมาทั้ง ๆ ที่ข้าวยังเต็มปากจนทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา

“ถึงเวลากลับแล้ว ไปกันเถอะ”

“เออ ผมต้องบอกลาพ่อกับแม่ของคุณเป็นภาษาไทยยังไง”

ณิชยกคิ้วโก่งขึ้นยิ้มกว้างพาเขาลุกจากเก้าอี้ทานข้าวแล้วจับหันไปทางพ่อกับแม่ที่ยังนั่งอยู่ เธอทำท่ายกมือไหว้แล้วใช้ข้อศอกกระทุ้งให้อาเดรียโนทำตาม ร่างสูงแกร่งค่อยยกแขนกำยำขึ้นท่าเดียวกับณิชแล้วก้มศีรษะลง

“สวัสดีครับพ่อ แม่”

“สะ สาหวัดดีกรับ พ่อ แม่”

เขาเหลือบตามองผ่านมือที่พนมอยู่เห็นชายหญิงสูงวัยยิ้มแก้มปริลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเข้ามากอดเขาจนแน่น

“แล้วมาใหม่นะ แม่กับพ่อยินดีต้อนรับ”

หลังจากนั้นก็โดนดันหลังให้กลับออกไปและเมื่อเหลียวกลับไปดูอีกครั้งยังเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของท่านทั้งสอง

“ป๊าว่าไง”

ทันทีที่ทั้งสองลับตาแม่ของณิชก็เอ่ยขึ้นขณะเก็บจานบนโต๊ะโดยมีน้องชายของณิชเป็นผู้ช่วย เสียงพ่องึมงำ

“ก็ดีนะ ดูรักกันดี”

“ม๊าว่ายิ่งกว่ารัก ดูหมอนั่นจะหลงลูกสาวเรา มองตาเชื่อมตลอด”

“ม๊าก็พูดเกินไป”

“ไม่หรอก ม๊าอาบน้ำร้อนมา แค่มองก็รู้ เราเตรียมหาฤกษ์แต่งงานได้เลย”

เสียงหัวเราะอย่างสดใสของแม่ทำให้ณภัทรขนลุก มองหน้าพ่อที่เงยหน้าขึ้นสบตาเขาพอดีแล้วจึงส่ายหน้าระอาใจ นึกไปถึงพี่เขยในอนาคต อย่าได้เข็ดขยาดกับบ้านนี้เสียก่อนแล้วกัน

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ลงมายังชั้นหนึ่งทำให้ณิชใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอยืนกระสับกระส่ายเหลียวมองชายหนุ่มด้านข้าง พยายามคิดหาคำพูดเพื่อเลี่ยงเพราะอันที่จริงเธอไม่พร้อมเลยสักนิด

เขาเดินนำเข้าไปแล้วหันกลับมายืนรอ จ้องเธอด้วยความปรารถนาที่ไม่ปกปิดเลยแม้แต่น้อย เธอจึงต้องจำใจพาร่างสูงโปร่งของตัวเองตามเขาเข้าไป

ขณะเอื้อมมือกดเลขชั้น มือแกร่งยื่นออกมาจับมือเล็กเรียวของเธอไว้กุมแน่น ดึงนิ้วของเธอให้กดลงบนชั้นสี่สิบ ก่อนดึงร่างเธอให้ถอยหลังแนบไปกายแกร่งด้านหลัง

หัวใจดวงเล็กของคนร่างระหงเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน ทั้งเขาและเธอต่างเงียบงัน ปล่อยให้ความร้อนแรงไฟพิศวาสไหลวนภายในลิฟต์จนร้อนเร่า

ไม่กี่นาทีภายในลิฟต์ระหว่างขึ้นมายังชั้นบน เธอพลันเกิดความรู้สึกหน่วงในช่องท้อง มือใหญ่ทาบบนหน้าท้องเรียบแบนของเธอ เขากางออกดันแน่นอย่างเป็นเจ้าของ มีเพียงลมหายใจกระชั้นด้านหลังเธอจึงรู้ว่าเขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้เธอ