บทที่ 8 นี่ชวนเดท

บทที่ 8 นี่ชวนเดท

เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับคนโสดและแก่เช่นเธอ ณิชเอามือเท้าคางลงขอบสระว่ายน้ำของคอนโดมิเนียมที่อยู่ชั้นบนสุดในยามเช้าตรู่

ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ได้สามอาทิตย์เธอก็รู้แล้วว่าคนที่คอนโดมิเนียมแห่งนี้ตื่นสายเพียงไร ฉะนั้นยามเช้าของทุกวันอาทิตย์จะเป็นวันที่เธอมาจับจองครองสระว่ายน้ำขนาดย่อมนี้เพียงคนเดียว

นอนบนท่อนแขนข้างสระว่ายน้ำสุดหรูทำตัวราวกับเป็นเจ้าของ เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าส่องแสงรำไรสีทอง ความเงียบสงบอย่างแท้จริงซึ่งหาได้ยาก พรางคิดถึงนายคนนั้น หนุ่มอิตาลีนัยน์ตาสีน้ำตาลร่างสูง อาเดรียโน โดริอา

ร่างแกร่งหายไปจากห้องสมุดพร้อมหนังสือวิศวเครื่องกลสำหรับเรือเดินทะเลได้สามอาทิตย์แล้ว แต่เธอหยิ่งเกินกว่าจะโทรศัพท์ไปทวงหนังสือ

ภาพหน้าคมเข้มยืนใช้ศอกเท้ากับผนังลิฟต์วันนั้นยังตราตรึง เธอยังสังเกตอีกว่าปากสวยของเขาเลอะเต็มไปด้วยสีแดง มันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากลิปสติกของสาวร่างเล็กที่มาด้วย

ช่างน่าเสียดายที่คนรูปหล่ออย่างเขาเป็นคนแบบนี้ คาสโนวา เจ้าชู้ และมักมาก อันเป็นลักษณะนิสัยที่เธอไม่มีวันเลือกมาเป็นสามี

แต่เอะ! ฉันไม่ได้อยากได้เขามาเป็นสามีหรอกนะยายนิด

“บ่นพึมพำอะไรคนเดียวแต่เช้า”

“อุ๊ย! บ้าจริง ฉันตกใจหมด”

มัวแต่หลงอยู่ในภวังค์ความคิดเพลินจนไม่ทันได้ยินเสียงเดินของชายร่างแกร่ง คนที่เธอกำลังคิดถึงอยู่ เหลียวมองเห็นคนร่างโตกำลังลงน้ำ พลันใบหน้าแดงซ่านเพราะเผลอไปจ้องจุดที่น่าสนใจมากที่สุดในร่างชายหนุ่ม ใต้กางเกงขาสั้นว่ายน้ำรัดรึง จึงรีบสะบัดหน้ากลับ

หน้าไม่อายจริง ๆ เธอจ้องมันไปได้ยังไง!

ตู้ม! ซ่า! จ๋อม! จ๋อม!

เสียงน้ำใกล้เข้ามาทำให้เธอหันกลับไปมองอีกครั้งเห็นร่างสูงกำลังว่ายตรงมายังเธอจึงรีบหนี แต่ยังไม่ทันถึงไหนร่างของเขาก็จมมุดหายไปยังใต้น้ำจนเธอมองไม่เห็นว่าเขาไปทางไหน

ซ่า!!!

“ว้าย!!”

จู่ ๆ อาเดรียโนก็โผล่ร่างสูงขึ้นตรงหน้าขณะที่เธอกำลังเดินหนี ใบหน้าคมเข้มเปียกน้ำไหลลู่เป็นทาง เขายกมือขึ้นลูบน้ำออกจากใบหน้าพรางยิ้มกว้าง

“จะรีบไปไหนคาร่า”

“ฉะ ฉันลงน้ำนานแล้ว”

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเชื่อมมองมายังเธอ และเต็มเปี่ยมด้วยอารมณ์ปรารถนา เขามองไหล่ขาวนวลโผล่พ้นน้ำ ผมของเธอเปียก หน้าใสแก้มแดงดั่งเด็กสาว

“คุณอายุเท่าไรแล้ว”

ณิชเงยหน้าจ้องเขาปากเม้มนิ่งโกรธเคือง คิ้วเรียวขมวดเป็นปมไม่พอใจอย่างแรงที่เขาบังอาจมาถามอายุ

“ทำไม! ฉันจะอายุเท่าไรมันก็เรื่องของฉัน!!”

ณิชเอี้ยวตัวหนีแต่ลำแขนกำยำกักเธอไว้เสียก่อน เขาเท้าฝ่ามือกับขอบสระด้านหลังทำให้เธอจำต้องถอยหลังจนชิดกำแพง

“ผมแค่ไม่อยากพรากผู้เยาว์”

“พรากผู้เยาว์!”

ดวงตาฉงนฉงายแหงนมองหน้าคมเข้มที่กำลังใกล้เข้ามา ร่างบางพลันตอบสนองแอ่นรับอย่างไม่น่าเชื่อ ใจเจ้ากรรมเต้นโลดแรงแทบทะลุออกนอกทรวงอก

หลุบตามองรอยหยักขอบปากบนแสนเร้าใจพรางสงสัยในรสชาติและสัมผัสของเขาจะเป็นเช่นไร ลมหายใจอุ่นร้อนปัดเฉียดแก้มใสของเธอไป

“ผมจะไม่จูบคุณวันนี้หรอกคนสวย”

ตากลมโตเบิกกว้างมองหน้าแกร่งที่ค่อยถอยห่างออกจากเธอไปหลังจากกระซิบถ้อยคำอันชวนโมโหข้างหู พร้อมกับนำความอุ่นร้อนจากไปด้วย

ปากเย้ายวนเม้มแน่น ดวงตากลมหรี่ลงหาเรื่อง ก่อนเปิดปากอ้าออกเตรียมปล่อยถ้อยคำผรุสวาทที่อัดแน่นข้างใน

แต่เมื่อสบนัยน์ตาสีน้ำตาลคมกล้าเจิดจ้าทำให้เธอรู้ว่าเขาแค่ยั่วให้เธอโมโหก็เพียงเท่านั้น จึงหุบปากลงสะบัดหน้าว่ายหนีไปยังทางขึ้น

“คุณไม่คืนหนังสือมาสามอาทิตย์ ฉันจะปรับคุณจนคุณไม่กล้าไปยืมหนังสืออีก”

อาเดรียโนยิ้มกว้างหลังจากได้ยินเสียงหวานใสตะโกนบอกเมื่อขึ้นจากสระว่ายน้ำไปแล้วก่อนจะหุบลงสนิท กายแกร่งใต้น้ำชูชันรับภาพร่างสูงระหงท่อนขาเรียวยาว สะโพกผายออกในชุดบิกีนี่สีเข้ม

“เฮ้! นิด”

ร่างแกร่งยังยืนอยู่ที่เดิม แข็งโด่ชูชันใต้น้ำ จ้องร่างระหงหันกลับมามองด้วยความสงสัย

ผมดำยาวเปียกลู่ไปด้านหลังมือยังกำผ้าเช็ดตัวไม่ทันได้ปกปิดร่างกาย สายตากระหายคมกล้าดุจเหยี่ยวกวาดไล้อย่างรวดเร็วไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง โดยเฉพาะเนินทรวงและเนินเนื้อสาวสามเหลี่ยมที่ปิดแทบไม่มิดก่อนเลื่อนสายตาขึ้นสบตาเธอด้วยสายตาล้ำลึก

“ผมจะจูบคุณเร็ว ๆ นี้ แต่ไม่ใช่ที่สาธารณะ จูบทั้งตัว”

เสียงทุ้มสั่นพร่าเอ่ยขึ้นจนณิชสะดุ้งเฮือก สะท้านไปทั่วแผ่นหลัง หน้าหวานตกใจจนควบคุมสีหน้าไม่อยู่ ปล่อยให้ความตื่นตระหนกฉายชัดแล้วเดินถอยหลังก่อนหันกลับออกวิ่งหายลับไปทางประตู

อาเดรียโน แกมันบ้า แกกำลังเอาตัวเองไปยุ่งกับหญิงสาวที่กำลังหาคู่ เฮ้อ!!

ตุบ!

บรรณารักษ์สาวมองหนังสือที่วางลงบนโต๊ะก่อนเงยหน้าขึ้นมองหนุ่มอิตาลี เธอยื่นมือออกไปหยิบหนังสือแต่เขาดึงกลับเสียก่อน

“เอะ!”

“ขอโทษที่เอาไปเสียนาน พอดีเดินทางด่วน”

เธอหรี่ตามองหนังสือในมือสีเข้ม ก่อนจะทำเสียงเชอะ! แล้วรับหนังสือเพื่อนำไปเข้าระบบรับคืนพร้อมคำนวณค่าปรับ

“สามพันบาท”

“อะไรนะ! โอ้โห้ นี่รีดเลือดกันหรือไงคนสวย”

เสียงทุ้มคัดค้านแต่ยังยืนบัตรเครดิตการ์ดออกมาให้อยู่ดี เธอมองบัตรเครดิตระดับไฮคลาสสำหรับผู้มีเงินฝากเกินหนึ่งร้อยล้านบาท

“มีใบเดียวเหรอ จ่ายเงินแค่สามพันต้องใช้บัตรระดับนี้เลยเหรอคะ หรือว่าอวดรวย”

อาเดรียโนหน้าแดงก่ำมองมือบางที่นำบัตรเข้าเครื่องสำหรับชำระเงิน นี่เขาอยากได้แม่สาวปากจัดคนนี้ไปได้ยังไงกัน

“มีหลายใบแต่บังเอิญหยิบมาใบเดียว”

เสียงกัดฟันกรอดพูดลอดไรฟันทำให้ณิชค่อยอารมณ์ดีหลังจากที่ขุ่นมัวตั้งแต่เช้าเมื่อวาน

ร่างแกร่งตรงหน้าจะรู้ไหมว่าเขาทำให้เธอนอนฝันถึงเมื่อคืน ช่างเป็นฝันแสนหวาบหวามจนร่างของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อยามตื่นขึ้นมารุ่งเช้า  เธอหน่วงไปทั้งเนินสาวและเกือบถึงปลายทาง อีกนิดเดียว!

“ผมจะยืมต่อด้วย ยังอ่านไม่จบ”

ตาคมเข้มมองมือเรียวบางกระแทกกระทั้นเล็กน้อย ถ้าเทียบจากเมื่อที่เขาเจอเธอครั้งแรก บรรณารักษ์สาวร่างสูงเปลี่ยนแปลงไปมาก เธอไม่รวบผมมวยดั่งคนแก่อีกต่อไปแล้ว กลับปล่อยให้มันสยายลงกลางแผ่นหลัง ทั้งดำเงาและดกหนาจนเขาต้องการรู้ว่ามันจะนุ่มเหมือนไหมดั่งที่เห็นหรือไม่

เขามองลำคอระหงที่พ้นคอเสื้อแบบปาดไหล่สีเข้มหรูหราที่เผยความขาวนวลใสแต่ก็ไม่ได้ปาดลึกจนเกินไปคล้ายต้องการให้คนมองค้นหา ภาพอกอวบอิ่มเมื่อวานทำให้เขารู้ว่าสาวผู้แสนเรียบร้อยคนนี้ซ่อนรูปไม่เบา

เสี้ยวหน้าหวานซึ้งผิดไปจากริมฝีปากกว้างทำให้ดูขัดแย้งกันในตัว ดวงตาที่เคยหลบใต้แว่นหนากลับเผยความกลมโต เขารับหนังสือมาจากมือเรียวที่ยื่นให้

“คุณได้คู่เดทหรือยัง”

“พูดเบา ๆ สิ ที่นี่ห้องสมุด ยัง! แต่จะเร็ว ๆ นี้ คุยไว้หลายคน”

น้ำเสียงหวานกดต่ำลง ดวงตากลมโตเหลียวมองไปด้านข้างดั่งกลัวว่าใครจะมาได้ยิน

“งั้นเย็นนี้ไปเดทกัน ผมจะไปรับที่ห้องหลังคุณเลิกงาน”

บรรณารักษ์สาวผุดลุกจากเก้าอี้ยกมือขึ้นอยากตะโกนเรียกแต่ทำไม่ได้ หนุ่มร่างสูงชาวอิตาลีได้เดินออกจากห้องสมุดไปก่อนแล้ว จึงทำได้แค่นั่งโมโห