บทที่ 9 ไวน์ บอล ขาดแต่พิซซ่า

บทที่ 9 ไวน์ บอล ขาดแต่พิซซ่า

ก๊อก! ก๊อก!

แอ๊ด!

ณิชกวาดตามองอาเดรียโนหนุ่มอิตาลีนัยน์ตาคมกล้าสีน้ำตาล เขาสวมชุดธรรมดาอย่างมากจนเธอแปลกใจแล้วก้มมองตัวเองผายมือออกให้เขาเห็น แล้วส่งสายตาตั้งคำถาม

ดูสิ! ชุดเดท!

อาเดรียโนยิ้มกว้างมองตามมือเรียว เขากวาดสายตาไล่ไปตั้งแต่ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางบางเบาจนถึงไหล่ขาวพ้นสายเดี่ยวของชุดเดรสรัดรูปสีดำเรียบหรูกระทั่งถึงร้องเท้าส้นสูงสามนิ้ว

“คุณสวยมากคาร่า ไปกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อน ฉันแต่งตัวเต็มยศขนาดนี้ ส่วนคุณอย่างกับชุดอยู่บ้าน!”

เธอขืนมือที่เขายกขึ้นมาเกาะกุม พยายามดึงเธอให้เดินออกจากห้อง มือเรียวของเธอยังจับขอบประตูไว้แน่น

“ปล่อยมือได้แล้ว ไม่งั้นจะไม่ทันดูรายการสด”

ณิชปล่อยมือจากขอบประตูแล้วปิดเรียบร้อย เดินตามอาเดรียโนไปอย่างสงสัย นี่เขากำลังพาเธอไปไหนกัน

ติ๊ง!

มือใหญ่ดันหลังเธอเข้าลิฟต์แล้วกดชั้นสี่สิบ

สี่สิบ!

“นี่อย่าบอกนะว่าจะเดทกันบนห้องคุณ?”

“ใช่คนสวย ผมเตรียมอาหารไว้แล้ว ทำเองกับมือเลยนะ”

“ตะ แต่ว่า มะ มันห้องนอนคุณ ฉันว่าไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากจะเสี่ยง”

อาเดรียโนปัดมือของสาวหน้าหวานลงจากท่าโบกปฏิเสธ เขายิ้มกว้างกรุ่มกริ่มแต่แฝงด้วยความอบอุ่น

“ไม่อยากรู้เหรอว่ารังรักของผมเป็นยังไง”

สาวหน้าหวานเผลอใจล่องลอยไปกับรอยยิ้มชั่วร้ายที่ผุดขึ้นริมฝีปากแสนเย้ายวนคู่นั้น เธอมองรอยหยักชัดเจนขอบปากบนคล้ายกระจับ

“เฮ้! คุณจ้องปากผมอยู่นะคาร่า”

ณิชกระพริบตาถี่ ๆ ขับไล่อาการตาพร่าแล้วคำพูดของเขาก็ซึมเข้ามาในสมอง พ่วงแก้มแดงซ่านขึ้นทันตาอับอายที่โดนอาเดรียโนจับได้แสร้งทำเป็นปัดคอเสื้อของชายหนุ่มตรงบ่า

“เปล่าสักหน่อย เสื้อคุณเปื้อนและฉันทนไม่ได้”

อาเดรียโนจับมือสาวสวยไว้ก่อนที่จะปัดมากไปกว่านี้ ส่งรอยยิ้มร้ายกาจมากกว่าเดิม แสนเร้าใจ

“ระวังให้ดีคาร่า ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูน”

เธอชะงักจ้องดวงตาส่องประกายเจิดจ้าสีน้ำตาลเข้ม อุณหภูมิภายในลิฟต์สูงลิบเหมือนคืนนั้น เธอรีบดึงมือออกแล้วหันหน้าไปทางอื่น

ติ๊ง!!

“โชคดีเป็นของคุณคนสวย เราถึงชั้นสี่สิบแล้ว”

อาเดรียโนเดินออกไปรอข้างนอกลิฟต์ สังเกตเห็นร่องรอยความไม่แน่ใจบนใบหน้าหวานซึ้ง

สาวร่างระหงตรงหน้ายังใสซื่อและเป็นคนจริงใจคนหนึ่ง ไม่อาจปกปิดอารมณ์ความรู้สึกใดได้ ทุกอย่างปรากฎชัดเจนบนใบหน้าสวยหวาน

ใจบนอกแกร่งเต้นตึกตักตื่นเต้นราวกลับไปเป็นเด็กหนุ่มริรักขณะรอคอยการตัดสินใจ แล้วลอบผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อบรรณารักษ์สาวพาร่างเปี่ยมด้วยอิสตรีเพศออกมาจากลิฟต์เดินตามเขาไปยังห้องพักแต่โดยดี

แสงไฟสลัวทอดยาวตามโถงทางเดิน ร่างระหงในชุดเดรสสวยเดินตามคนร่างสูงห่างเพียงสองก้าว อาเดรียโนเดินอย่างมั่นใจและหนักแน่นกระทั่งสุดโถงทางเดินทำให้เธอรู้ว่าห้องของเขาเป็นห้องหัวมุมกระจก มองเห็นวิวได้ร้อยแปดสิบองศา นั่นหมายถึงราคาที่ต้องจ่ายด้วยเช่นกัน

แอ๊ดด!

ประตูใหญ่หนาหนักผิดไปจากห้องพักราคาหลักล้านต้น ๆ ของเธอโดยสิ้นเชิง ห้องกว้างกว่าราวสามเท่าแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจนตกแต่งสไตล์คอนเทมโพรารี่[1] โทนสีสว่างอบอุ่น เครื่องเรือนคล้ายกับตัวเขาเอง แข็งแรงไม่หรูหราแต่ให้ความรู้สึกมั่นคง มีกลิ่นอายย้อนยุคนิด ๆ

 “ฉันยอมรับตรง ๆ ว่าห้องคุณไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลยอาเดรียโน”

อาเดรียโนยกยิ้มมุมปากพลางเดินนำไปยังโซฟาหน้าโทรทัศน์จอใหญ่ เธอมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะเล็กตรงกลางแล้วหันมองหนุ่มร่างสูงกำลังหย่อนร่างลงบนโซฟาตัวนุ่ม

“มาสิ ผมทำเองทั้งหมดเลยนะ”

ร่างระหงเดินอ้อมไปอีกข้างแล้วนั่งลงห่างจากเขาพอสมควร มีอาหารอิตาลีสองสามอย่างบนโต๊ะ แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าลักษณะผู้ชายเช่นเขาจะทำได้

“มันเหลือเชื่อ คุณสั่งเดลิเวอรี่มาหรือเปล่าแล้วเอามันใส่จาน แล้วก็แสร้งบอกว่าคุณทำเองเพื่อให้สาว ๆ ประทับใจ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมจะทำแบบนั้นไปทำไม มีความประทับใจอีกมากที่ผมทำได้โดยไม่ต้องใช้แผนหลอกลวงแบบนั้นหรอกคาร่า”

“เช่น อะไร”

เธอหยิบส้อมขึ้นมาแล้วม้วนสปาเกตตี้แบ่งใส่จานเล็กของตัวเองแล้วเอาเข้าปาก เบิกตากว้างเมื่อพบว่ารสชาติดีเยี่ยมจนน่าประหลาดใจ

“เราชายชาวอิตาลีต้องทำให้ผู้หญิงของเราอิ่มเป็นอย่างแรก ส่วนคำตอบว่าผมจะสร้างความประทับใจอะไรให้คุณได้บ้าง ผมจะบอกคุณทีหลัง แต่ว่าตอนนี้ผมต้องดูบอลแล้วล่ะ”

“บอล?”

หน้าหวานซึ้งมองโทรทัศน์ขนาดห้าสิบสองนิ้วที่ถูกเปิดขึ้นและบอลยุโรปเพิ่งเล่นครึ่งแรกไปได้สิบนาที เธอตวัดหน้ากลับไปทางชายหนุ่มร่างสูงด้านข้าง เขากำลังรินไวน์ส่งให้เธอ ฉลากบนขวดเห็นได้อย่างชัดเจน ไวน์ราคาแพงหลักเกือบหมื่น

“ฉันสวมชุดแสนสวยเมื่อคุณบอกว่าจะพามาเดท แต่คุณพาฉันมาดูบอลที่ห้อง?”

เกร้ง!

มือแกร่งยกแก้วไวน์ขึ้นชนแก้วไวน์ของเธอที่ยังวางอยู่บนโต๊ะพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“ยินดีต้อนรับสู่โลกของผม และเดทแรกของเรา”

ถ้าไม่ใช่เพราะความหิวและอาหารอร่อยเธอคงทิ้งส้อมและเดินออกจากห้องไป แต่ไหน ๆ คนร่างโตก็อุตส่าห์ลงมือทำอาหารเองเพื่อเธอ ฉะนั้นเธอก็จะทานมันให้หมดแล้วกัน

มือแกร่งของอาเดรียโนยังรินไวน์ต่อเนื่องแม้ว่าไม่ได้เหลียวมองว่าตรงแก้วหรือไม่จนเธอต้องขยับแก้วเข้าไปหาปากขวดเสียเอง เสียงทุ้มสบถสาบาน บางคราวโห่ร้องมือตบเข่าฉาด ตาจ้องอยู่จอห้าสิบสองนิ้วตลอดเวลา

อาการอิ่มท้องเริ่มทำให้ร่างระหงเอนตัวพิงพนักโซฟานุ่ม ยกขาข้างหนึ่งขึ้นบนเบาะโซฟาแล้วเอียงตัวไปยังอาเดรียโน

“ทำไมไม่เป็นเบียร์ ฉันเห็นในหนังผู้ชายมักดื่มเบียร์และกินข้าวโพดคั่วตอนดูบอล”

เกร้ง!

ร่างแกร่งชะโงกเข้ามาใกล้โน้มศีรษะส่งเสียงทุ้มเบาหลังจากชนแก้วของเธอ

“ยกเว้นผู้ชายอิตาลีเช่นผม”

เธอยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมด ในเมื่อเดทแรกพระเจ้าให้เธอมานั่งเฝ้าผู้ชายดูบอล ฉะนั้นเธอจะดื่มไวน์ราคาแพงระยับที่เขาจงใจเปิดให้เธอดื่มแทนก็แล้วกัน

“เฮ้! คาร่า บอลจบแล้ว”

ดวงตากลมหวานปรือตาขึ้นมองมึนงงเล็กน้อย อาเดรียโนปัดปอยผมที่ตกลงมาบังใบหน้าหวานซึ้งออกไปทัดหู เธอนั่งตัวเอียงใช้แขนของตัวเองแทนหมอนพิงพนัก ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มจากฤทธิ์ไวน์อิตาลี เขาหลุบตามองริมฝีปากบางกว้างคู่นั้น แล้วค่อยโน้มศีรษะลง

ปากกว้างอวบอิ่มรสชาติของไวน์ที่ดื่มไปเกือบหมดขวด อมเปรี้ยวนิดหน่อยและขมติดปลายลิ้น กายแกร่งขยับใกล้อีกนิดคว้าเอวเธอดึงจนร่างระหงขึ้นมานั่งบนตัก

[1] สไตล์การตกแต่งบ้านแบบร่วมสมัย ผ่านเก่าใหม่ลงตัว อบอุ่นโทนเย็น