บทที่ 10 เวอร์จิ้น!!

บทที่ 10 เวอร์จิ้น!!

“อื้อ เดรียโน”

มือใหญ่อุ่นร้อนประคองใบหน้าหวานไว้ ตรึงให้เธอรับจูบหนักหน่วงที่ตามมา แทรกลิ้นร้อยรัดเปิดปากแทะเล็ม

“เปิดปากสิ ใช้ลิ้นคาร่า”

เสียงทุ้มพร่าบนริมฝีปากกว้างยามเขากดจูบอีกครั้ง เปิดปากอวบอิ่มด้วยลิ้นเรียวแล้วกวาดไล้ทั่วโพรงปาก มือเลื่อนไปท้ายทอยระหงจับไว้แน่นขณะอีกมือรูดซิปด้านหลังลงแล้วทาบมือร้อนลงกลางแผ่นหลังเปลือยเปล่า กายแกร่งสะท้านเมื่อพบว่าแผ่นหลังว่างเปล่าไร้สายชุดชั้นใน

“คุณเมาหรือเปล่าคาร่า บอกผมสิ”

“อือ ไม่ค่ะ”

“ดี”

ปากหยักสวยได้รูปร้อนแรงแผดเผาในความรู้สึกของณิช แอ่นร่างหยัดหายามมือร้อนล้วงลงด้านล่างลูบหัวเข่าขึ้นมายังต้นขา มือใหญ่ทาบลูบไล้ไปตามผิวเนียนนุ่มค่อยเลื่อนมือขึ้นสูงอีกนิดจนใกล้จุดหมายหากแต่มือเรียวเล็กหยุดเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ได้ มันมากเกินไป”

“แล้วต้องแค่ไหนถึงไม่มากเกินไปคาร่า อกผมใกล้ระเบิดแล้ว เดรียโนน้อยก็เช่นกัน”

เขาพลิกมือจับฝ่ามือเล็กไปยังต้นเหตุของเรื่องจนร่างนุ่มนิ่มบนตักสะดุ้ง

เธอปรือตาลืมขึ้นมองสีหน้าปวดร้าวของหนุ่มตรงหน้าพลันยิ้มขึ้นมา

“งั้นคุณต้องเรียกสาวคนอื่น แล้วเดรียโนน้อยถึงจะสงบ”

“บ้าฉิบ! จะเรียกคนอื่นได้ยังไง ไม่ว่าจะนอนกี่คนมันก็ไม่สงบหรอกผมรู้ดีคาร่า พวกเธอไม่ใช่คุณ”

ณิชซบหน้าลงกับบ่าแกร่งสัมผัสแข็งชันในมือทำเธอร้อนฉ่าและหยาดเยิ้ม กายสาวหน่วงท้อง อาการกางเกงในเปียกชื้นแปลกประหลาด

นี่เธอยังเมาไวน์อยู่ใช่ไหม

“ฉันสามสิบแล้วเดรียโน”

หน้าเข้มโน้มลงจูบเธอหนักหน่วง จับมือเล็กกดแน่นพร้อมกับครางเข้ามาในปากเธอ ลิ้นร้อนไต่เรื่อยลามไปยังซอกคอเพื่อขบเม้ม

“ผมชอบผู้หญิงโตเต็มวัย ถ้าคุณหมายความถึงการอธิบายเรื่องอายุที่ผมเคยถามไปครั้งก่อน”

ลิ้นร้อนขบดูดลาดไหล่ขาวเนียน ได้ยินเสียงครางหวานใสในลำคอ จึงผละมือออกจากมือเธอเพื่อล้วงเข้าไปยังต้นขาคู่งามอีกครั้งโดยที่เธอไม่ขัดขืน กระทั่งปลายนิ้วสัมผัสถึงความเปียกชื้นที่แผ่ซึมออกมายังกางเกงชั้นใน ร่างในอ้อมกอดสะท้านเมื่อเขาค่อยแหวกสิ่งขวางกั้นออกแทรกจนพบสิ่งที่ต้องการ นุ่มนวล เปียก และอ่อนไหว

“ฉันสามสิบ และฉันต้องการสามี อื้อ แม่ฉันส่งข้อความมาเร่งฉันทุกวัน อา อ่า”

อาเดรียโนขยับนิ้วแตะประโลม แผ่นหลังเขาชื้นเหงื่อจากอารมณ์ไฟปรารถนา เลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง คอเสื้อชุดเดรสเลื่อนลงจนพ้นเนินทรวงอวบอิ่ม ยอดถันถูกปกปิดด้วยแผ่นซิลิโคน

“นั่นไม่มีปัญหา ผมจะช่วยคุณหาสามี เราจะช่วยกันเลือกอย่างดี อ่า แต่วันนี้ผมอยากได้คุณ ผมอยากเข้าไปแบบนี้”

ร่างบางสะท้านซบหน้าลงบ่าร้อนปิดปากกลั้นเสียงหวีดร้องยามนิ้วเขาแทรกเข้าทางรัก นิ้วหยาบระคายร่องรักนุ่มนิ่มและแม้ว่ามีน้ำหวานช่วยแต่มันยังยากเย็น

“ฉะ ฉันเกรงว่ามันจะไม่ได้อาเดรียโน อ่า อา คุณ เบามือหน่อย ฉัน”

อาเดรียโนไม่ผ่อนแรง ไฟรักร้อนแน่นอกจนต้องการทึ้งเสื้อผ้าออก หน้าคมเข้มโน้มศีรษะลงกลางทรวงใช้ปากคาบแผ่นซิลิโคนปิดยอดถันออกจนกระทั่งเห็นความเต่งตึงเล็กสีชมพูระเรื่อ

“ทำไมไม่ได้คาร่า อีกนิดเดียวคุณก็นอนแผ่หราบนโซฟานี่แล้ว”

“ฉันยังเวอร์จิ้น คุณรู้จักคำนี้ไหมอาเดรียโน อ่า”

มือที่กำลังขยับเขยื้อนล้วงลึกใต้ชุดเดรสกลางเนินเนื้ออวบอูมหยุดนิ่ง เขายืดตัวเงยหน้าจ้องมองเธอด้วยแววฉงน

“คุณอายุสามสิบ และคุณบริสุทธิ์?”

“ใช่”

“บ้าฉิบ!”

“ป๊า! โกวนิดมา โกวนิด โกวนิด”

ร่างระหงสูงโปร่งเดินยิ้มเข้าไปในอาคารพาณิชย์สามชั้นที่แบ่งชั้นล่างสุดไว้สำหรับขายอะไหล่จิปาถะทั่วไปจำพวกรถยนต์ในย่านค้าขายชื่อดังของเมืองหลวง

ณิชก้มลงอุ้มเด็กชายวัยประมาณห้าขวบขึ้นมาหอมแก้มจึงเห็นน้องชายณภัทรเดินออกมาจากในร้าน

“อ้าว เจ้ วันนี้ไงกลับบ้านได้”

“วันนี้วันหยุดนักขัตฤกษ์ หยุดพิเศษ เออ ม๊า ป๊า ไปไหนหมด”

“ป๊าไปกินแชร์ ม๊าอยู่ข้างใน กำลังทำกับข้าว เข้าไปข้างในเจ้”

ณิชเดินเข้าไปในส่วนพักผ่อนหลังร้านในอ้อมแขนยังมีหลานชายที่ดึงผมเธอเล่นไปตลอดทาง

“อ้าว มาไม่บอก เดี๋ยวเจียวไข่เพิ่ม มานั่ง ๆ”

“ไม่ต้องม๊ามาแปปเดียว เดี๋ยวจะไปกินข้าวกับสาริน”

เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเก่าตรงหน้าเป็นโต๊ะกลมใหญ่หน้าพื้นโต๊ะทำจากหินอ่อนสีเหลืองอ่อนสวยงามตรงกลางยกสูงหมุนได้อย่างที่เห็นตามงานเลี้ยงโต๊ะจีนทั่วไป เธอวางหลานชายที่เก้าอี้ด้านข้างก่อนยื่นถุงขนมที่ซื้อมาฝาก

“อันนี้ของตี๋เล็ก ขนมเจ้าดังเลยนะ”

“ขอบคุณก่อน”

เสียงแม่กำชับหลานชายวัยห้าขวบ เธอมองเจ้าตัวเล็กก้มลงไหว้อย่างนอบน้อมจึงรู้สึกเอ็นดู มองแล้วอยากมีเจ้าตัวเล็กเป็นของตัวเองบ้าง

“มาก็ดี แม่นัดลูกชายบ้านขายกาแฟร้อนตอนเช้าในตลาดไว้อาทิตย์หน้า ลื้อก็มาดูตัวแล้วกัน อีเป็นคนดีขยันขันแข็งช่วยพ่อแม่ทำงานแต่เช้า”

น้ำเสียงเข้มงวดปนกระเง้ากระงอดของแม่ทำให้ณิชกรอกตามองบน เหลือบไปมองน้องชายก่อนถามว่า

“อาตี๋ว่าไง เขาหน้าตาดีไหม”

“โอ้ย! เจ้จำเขาไม่ได้เหรอ ตอนเด็กยังวิ่งไปซื้อกาแฟร้อนให้ป๊าที่ร้านเขาไง ที่เจ้น่ะวิ่งกลับไปอีกรอบแล้วไปตะโกนหน้าร้านว่าเขาขี้โกงที่ทอนเงินเจ้ผิดไง”

“ตายแล้ว! ม๊า! ได้ยินไหม แล้วม๊านัดไปได้ยังไงไม่ถามนิดก่อน”

“เออ เรื่องมันนานมาแล้ว แล้วพวกอีก็ลืมไปหมดแล้ว เนี่ย! เขายังดีใจที่ลื้อยังไม่มีแฟน อยากจะดองกับบ้านเรา”

เธอมองแม่วางไข่เจียวลงตรงหน้าทั้งที่บอกไปแล้วว่าไม่กิน จึงจำใจหยิบช้อนขึ้นมาตักเล็กน้อย พลางใช้ความคิดหาทางออกจากหลุมดำที่แม่ดักไว้

เออ! ใช่ อาเดรียโน

“แต่หนูมีแฟนแล้วนะม๊า เป็นชาวต่างชาติ”

“ใคร! ลื้อโกหกเปล่า ไม่เห็นเคยพูดถึง เอาอย่างนี้พามากินข้าวบ้านแล้วอั๊วจะยกเลิกนัดบอดอีกสามราย”

“สามราย!!!”

“ใช่ บ้านขายข้าวสารหัวมุม บ้านขายเกลือท้ายตลาด อ้อ อีกบ้านก็อันนี้ดูดีหน่อยแต่รวยไม่เท่าร้านเกลือ บ้านร้านทองถัดไปอีกสามห้อง”

หน้าหวานซึ้งเบิกตากว้างทำหน้าสะพรึงสุดขีดเมื่อได้ยิน

“มะ ม๊า หยุดเลยนะ นิดมีแฟนแล้วจริง ๆ ดูสิ นิดใส่คอนเทคเลนส์แล้วนะ ละ แล้วก็แต่งหน้าแต่งตัวเห็นไหม”

เธอเห็นแม่กวาดตามองไปทั่วตัวก่อนตักข้าวกินต่อด้วยตะเกียบอย่างที่คุ้นชินแล้วพูดออกมาข้าวยังเต็มปาก

“ใครจะไปรู้ได้ แกอาจจะอยากลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองก็ได้ อั๊วจะเชื่อก็ต่อเมื่อพามากินข้าวบ้าน”

“ได้! ม๊าเตรียมตัวไว้เลย แต่เขาพูดภาษาไทยไม่ได้นะม๊า”

“เอออออ!! ลื้อก็รีบนัดเร็ว ๆ หน่อยแล้วกัน อีกสามบ้านเขาเตรียมแม่สื่อแล้ว”

ขนแขนของเธอลุกซู่รีบผลุดลุกจากเก้าอี้ทันที

“งั้นหนูไปก่อน ต้องไปคุยกับเขาว่าเขาว่างวันไหน”

ณภัทรมองตามพี่สาวร่างระหงผิดไปจากคนในบ้าน แล้วค่อยเหลือบตามองแม่ที่ยังคุ้ยข้าวใส่ปากอย่างไม่ใส่ใจ

“ม๊าว่าเจ้จะมีแฟนจริงป่ะ”

“ฮึ! มีกะผีอะไรล่ะ ถ้ามีป่านนี้แหกปากโอ้อวดจนเสียงดังลั่นบ้านไปแล้ว ลื้อรอดูไปแล้วกัน”

ณิชซอยเท้าเร็วขึ้นเพื่อให้หลุดออกมาจากย่านการค้าของคนจีนอันหนาแน่นของเมืองหลวง เธอเหลียวมองบ้านร้านทองที่แม่บอกเห็น ชายหนุ่มร่างเตี้ยหน้าตาจืดชืดอย่างคนจีนกำลังยืนดูโทรทัศน์อยู่ในร้าน พลางนึกภาพของตัวเองที่ท้องโย้กำลังยืนดูโทรทัศน์อยู่ที่เดียวกับชายหนุ่มตรงหน้าพลันส่ายหน้า

ไม่มีทาง! ไม่มีทาง!