ตอนที่10 ยั่ว

“แยกลูกออกไปนอนอีกห้อง เรามีเทคโนโลยีมากมายบนโลกใบนี้ที่จะดูแลความปลอดภัยเขาได้โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องอยู่กับเราตลอดเวลา”

“คุณกำลังไล่ลูกของเราอยู่นะคะ”

“เปล่า ฉันแค่กำลังบอกว่าเราสามารถแยกห้องนอนเขาได้ และเราสามารถดูแลเขาได้ดีไม่ต่างจากเวลาที่เขานอนกับเรา เราต้องฝึกเขาตั้งแต่เด็ก”

“แต่ลูกนอนกับเราตลอดเลยนะคะ ตั้งแต่เขาเกิดมา”

“เขายังเด็กถึงเวลานอนเขาก็นอน ถึงเวลากินเขาก็กิน เขาไม่สนใจหรอกว่าจะมีพ่อกับแม่นอนอยู่ในห้องด้วยไหม เราควรฝึกเขาตั้งแต่ยังเล็กไม่อย่างนั้นลูกจะเคยชินกับการนอนกับเรา โตมาจะแยกห้องนอนก็ยุ่งยากแล้ว"

"คุณวีหวังดีกับลูกจริง ๆ ใช่ไหมคะ”

“พลอยใสถึงฉันอยากนอนกับเธอทุกคืนก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเป็นพ่อใจร้ายไล่ลูกไปโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ” ชาร์วียืนยันเสียงหนักแน่นบวกกับสีหน้าที่จริงจังตลอดเวลา พลอยใสจึงหลงเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจ

“โอเคค่ะ หนูจะเชื่อแบบนั้นนะคะ พรุ่งนี้เป็นต้นไปหนูจะให้ลูกย้ายไปนอนห้องข้าง ๆ เราค่ะ”

“ย้ายคืนนี้เลยไม่ได้หรือไง ทำไมยังต้องรออยู่อีก”

“มึงอย่าหิวจนหน้ามืดไม่สนใจใคร มาแดกข้าวให้อิ่มท้องแล้วไปนอน หลานกูหลับแล้วจะย้ายที่นอนเขาทำห่าอะไร อดทนอีกวันเดียวคงไม่ลงแดงตายหรอกมั้ง แต่ก่อนไม่มีเมียไม่เห็นตาย” ธาราด่ามาเฟียหนุ่มออกไปด้วยความหมั่นไส้เมื่อชาร์วีแสดงออกถึงความหื่นกระหายออกหน้าออกตาเกินไป

“อารมณ์เสียแล้วมาพานใส่กู ตอนเขาตามจีบไม่สนใจพอเห็นเขานอนซบผู้ชายหน่อยเสือกรับไม่ได้” ชาร์วีด่าสวนกลับด้วยถ้อยคำหยาบคายเช่นกัน จนพลอยใสต้องใช้สายตาข่มขู่ให้ทั้งสองหยุดทะเลาะกัน

“เธอจะไปเที่ยวกับผู้ชายอีกสักสิบคนก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” ดวงตาคมเข้มฉบับชายไทยตวัดมองชาร์วีก่อนจะพูดออกไปท่าทางไม่ยี่หระ

“หึ! ให้มันจริง”

หลายวันต่อมา

{ฝากมุกดูแลด้วยนะ พลอยว่างพลอยรีบไปหา อย่ามัวแต่ไปเที่ยวล่ะ} เสียงคุยโทรศัพท์ดังเล็ดลอดออกมานอกห้องเมื่อประตูหน้าห้องปิดไม่สนิท

“อ้ะ! พี่ธารามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ” ธาราแอบยืนฟังอยู่หน้าประตูมาสักพัก จนลืมไปว่าตัวเองกำลังทำเรื่องเสียมารยาทจนพลอยใสเปิดประตูออกมาเจอ

“พี่กำลังจะเข้าไปเล่นกับลอนดอนพอดี หลานหลับแล้วเหรอ” ฝ่ามือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยมีพิรุธ จนต้องเอาตัวรอดโดยการเฉไฉไปเรื่องอื่นและนี่เป็นการโกหกที่ไม่เนียนที่สุดในชีวิตของธารา

“ไม่เนียนเลยนะคะ เดี๋ยวนี้ฝีมือตกแล้วเหรอคะ” พลอยใสยิ้มมุมปากอย่างคนรู้ทัน แต่ก็ไม่ซักไซ้หาสาเหตุให้มากความจึงเดินผ่านหน้าบอดี้การ์ดหนุ่มไป

“แม่งเอ้ย! โดนจับได้จนได้ ยัยคุณหนูขี้อ่อยนั่นไปเที่ยวกับใครอีก” เสียงเรียบสบถออกมาเสียงดัง บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย

“อ้อ..หนูลืมบอกไป เมื่อกี้พี่เลี้ยงที่บ้านเด็กกำพร้าชื่อมุกโทรมาบอกว่าแม่แก้วไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ถ้าวันไหนพี่ธาราว่างเราไปเยี่ยมแม่แก้วกันนะคะ” พลอยใสเดินกลับมาหลังจากลงไปหยิบของที่ชั้นล่าง ขณะที่บอดี้การ์ดหนุ่มยังยืนหัวเสียอยู่ที่เดิม

“พี่เลี้ยงที่บ้านเด็กกำพร้าเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ พี่ธาราคิดว่าพลอยกำลังคุยกับใครคะ” พลอยใสแกล้งถามกลับยิ้ม ๆ อยากรู้คำตอบทั้งที่เธอเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“เปล่าครับ พี่แค่ไม่เคยได้ยินชื่อคนนี้”

“คนชื่อมุกคนนี้สวยไม่เท่ามุกดาเพื่อนของพลอยหรอกค่ะ พี่ธาราว่าไหมคะ” พลอยใสพูดทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้บอดี้การ์ดหนุ่มยืนจัดการกับอารมณ์ตัวเองต่อสักพัก

“สวยแต่ขี้อ่อย แถมเปลี่ยนแฟนบ่อยนะสิไม่ว่า”