ตอนที่7 อารมณ์คลุมเครือ

ตอนที่7 อารมณ์คลุมเครือ

เท้าเปลือยเปล่าสัมผัสความนุ่มของทรายเม็ดละเอียดสีขาว ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าและท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ใบหน้าและเส้นผมถูกสายลมปะทะ กอปรกับหูฟังเสียงเกลียวคลื่นม้วนตัวเข้าหาฝั่ง เท้าเล็กยืนอยู่ระหว่างเส้นแบ่ง ผืนทรายที่แห้งสนิท กับผืนทรายที่เปียกชุ่มเพราะถูกน้ำทะเลซัดสาดอยู่เป็นระยะ

“เย็นสบายจัง” ร่างอรชรที่หน้าท้องเคยแบนราบตอนนี้เริ่มมีพุงน้อย ๆ โผล่ออกมาให้เห็น กำลังเดินหยอกล้อกับเกลียวคลื่นที่ซัดสาดเข้ามาที่ชายฝั่ง คนตัวเล็กก้มลงแบมือไปสัมผัสกับสายน้ำที่เย็นสบาย กลิ่นอายท้องทะเลที่เธอโหยหาสูดหายใจเข้าเต็มปอดช่วยให้สดชื่นขึ้น

“ลงเล่นน้ำได้นะ แต่อย่าลงไปลึกเกินพี่จะนั่งเป็นเพื่อนอยู่ตรงนี้ พลอยเล่นน้ำตามสบายเลย” ธารายืนมองรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าหญิงสาว รอยยิ้มแห่งความสุขที่ฉายแววออกมาจากด้านใน

“หนูเล่นได้เหรอคะ จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ด้วยความที่เธอเป็นว่าที่คุณแม่มือใหม่จึงกังวลไปหมดว่าจะเป็นอันตรายต่อลูกในท้อง

“เล่นได้ครับ อย่ากังวลไปเลย เล่นให้สนุกอีกนานนะถึงจะมีโอกาสได้มาเล่นน้ำแบบนี้อีก ต้องรอตัวเล็กคลอดออกมาแล้วต้องรอเขาโตก่อนถึงจะพามาแบบนี้ได้”

“งั้นหนูลงไปเล่นน้ำตรงนั้นนะคะ” ร่างอรชรในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโคร่งสีฟ้าค่อย ๆ เดินลงไปในทะเลตรงจุดที่ความลึกประมาณช่วงเอว

"ครับ” ธาราตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

บนเครื่องบิน

ร่างบางนั่งเอนหลังหันมองท้องฟ้าที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นท้องฟ้าของอีกประเทศที่ไกลจากเมืองไทยออกไปทุกที ความรู้สึกเจ็บปวดที่จิตใจโดนกระทำมาเริ่มรู้สึกเย็นชาเมื่อเครื่องบินบินห่างออกมาไกล แต่เธอลืมไปว่าบนตักเธอนั้นมีตัวแทนของชายคนนั้นอยู่คือแจ็กเกตตัวโปรดที่มีกลิ่นกายและกลิ่นน้ำหอมเขาติดอยู่

“ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือร้ายที่ฉันหนีมาไกลขนาดนี้คุณยังทิ้งของที่เป็นตัวแทนของคุณให้กับฉัน บางทีคุณก็ใจร้ายกับฉันมากกว่าทุกคนบนโลกนี้เสียอีก รู้ตัวบ้างไหมคุณธารา”

ทางด้านพลอยใส

พลอยใสเล่นน้ำอยู่ประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมงก็เริ่มเหนื่อยเพราะคลื่นเริ่มลูกใหญ่และแรงขึ้นเรื่อย ๆ จึงเดินกลับเข้าฝั่ง

“เหนื่อยแล้วเหรอ หืม..” ร่างบางเปียกโซกเดินขึ้นมาจากน้ำ ธารายื่นผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ให้หญิงสาวเพื่อเช็ดตัวและใช้คลุมตัวไว้เพื่อปรับอุณหภูมิของร่างกาย

“นิดหน่อยค่ะ แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วค่ะ”

“เดินไหวไหม ตรงริมหาดที่มีโขดหินใหญ่ ๆ ตรงโน้นมีดอกหญ้าสวย ๆ ขึ้นเต็มเลยจะเดินไปดูหรือเปล่า” นิ้วเรียวยาวชี้ไปทางท้ายชายหาดที่มีโขดหินและต้นไม้ใหญ่ตั้งอยู่

“ไปค่ะ หนูอยากเห็น”

“ใส่รองเท้าก่อน เดินเท้าเปล่าไปแบบนี้ไม่ได้เปลือกหอยจะตำเท้าเอา” รองเท้าแตะคู่เล็กที่ถอดไว้ ธาราเป็นคนไปหยิบมาให้วางลงตรงหน้าหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ”

บรรยากาศยามเย็นที่มีลมพัดเอื่อย ๆ เหมาะแก่การพักผ่อน น้ำทะเลสีฟ้าตัดกับสีของท้องฟ้าและก้อนเมฆเป็นวิวที่สวยงามดูแล้วสบายตา แสงแดดอ่อน ๆ กระทบกับผิวน้ำเกิดประกายระยิบระยับ ต้นดอกหญ้าดอกสีม่วงอมชมพูถูกสายลมพัดผ่านเอนไหวไปตามแรงลม

“อากาศที่นี่ดีจังนะคะ ถ้าได้อยู่ที่นี่ตลอดไปคงดี” ลมพัดโชยกลิ่นอายทะเลเข้าปอด สูดหายใจเข้าไปรู้สึกสดชื่นจนรู้สึกเสียดายที่ต้องจากที่นี่ไป

“ไว้ตัวเล็กคลอดแล้วงานทุกอย่างลงตัวกว่านี้ พี่สัญญาว่าจะพาพลอยมาอยู่ที่นี่นาน ๆ ระหว่างนี้ก็ให้ไอ้ชาร์หาสถาปนิกมาสร้างบ้านหลังใหญ่กว่านี้ เวลามาพักผ่อนจะได้ไม่อึดอัด”

“รู้ว่าเมียกูจะอึดอัดเสือกพามาทำไม” เสียงเรียบคุ้นหูดังมาแต่ไกลแข่งกับเสียงคลื่นกระทบฝั่ง พลอยใสรีบหันขวับมองตามด้วยความรู้สึกตกใจ เขามาพร้อมกับมือซ้ายคนสนิทและบอดี้การ์ดอีกแค่สองคน

“มาถึงแล้วเหรอ ไอ้ลุคค์ทำงานไวดีนี่ แล้วนี่ใครเป็นคนขับฮอร์มึงหรือไอ้ลุคค์” ธาราถามกลับน้ำเสียงปกติราวกับคนที่พึ่งมาใหม่นั้นเป็นเพื่อนที่นัดเจอกันพึ่งเดินทางมาถึง

“นายเป็นคนขับผมนั่งตำแหน่งนักบินที่สอง” ลุคค์ตอบกลับบอดี้การ์ดรุ่นพี่

“ครั้งนี้มึงทำเกินไปนะธารา พาพลอยใสหนีมาแบบนี้ได้ยังไง” มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงตำหนิลอดไรฟัน ทั้งที่ในใจอยากเอาปืนยิงคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย

“แล้วที่มึงติดเครื่องดักฟังที่รถกู มันเป็นเรื่องปกติที่ควรทำอย่างนั้นเหรอ” ธาราถามกลับอย่างใจเย็นซึ่งต่างกับชาร์วีที่โมโหจนเห็นเส้นเลือดนูนที่ขมับ

“ก็พลอยใสไปกับมึง” คำตอบที่ฟังไม่สมเหตุสมผลออกจากปากชาร์วี

“หึ!..วันนี้กูก็แค่พาพลอยใสมาเที่ยว มึงจะซีเรียสอะไร..ก็แค่มาเที่ยว” ธาราเน้นเสียงประโยคหลังพร้อมกับสาวเท้าเดินผ่านหน้าชาร์วีกลับที่พัก

“ไอ้ธารา มึงจะทำตามใจทุกอย่างได้แต่ไม่ใช่กับพลอยใส อย่าหาว่ากูไม่เตือน” ชาร์วีตะโกนไล่หลังมือขวาพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไหร่