ตอนที่8 อารมณ์คลุมเครือ

“คุณจะดุพี่ธาราทำไมคะ ก็คุณทำนิสัยไม่ดีกับพี่ธาราก่อน คุณโดนแบบนี้ก็ถูกต้องแล้วนี่คะ” พลอยใสที่เห็นด้วยและเข้าข้างธาราตั้งแต่แรกหันไปว่าให้คนเป็นสามีที่ชอบทำอะไรโดยไม่นึกถึงจิตใจคนอื่น

“พลอยใส ใครเป็นผัวเธอกันแน่ ทำไมถึงเข้าข้างไอ้ธาราตลอด” ชาร์วีที่โมโหและน้อยใจที่เมียตัวน้อยไม่เคยเข้าข้างตัวเองเลย แทบทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกับธารา

“อย่ามาถามคำถามโง่ ๆ กับหนูแบบนี้นะคะ ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นสามีใครก็กลับบ้านไปค่ะ อย่ามาโวยวายแถวนี้” คำพูดประชดประชันที่พลอยใสไม่ชอบเอาซะเลยถึงว่าสวนกลับไป มือบางเสยผมเปียกที่เริ่มแห้งหลังจากโดนลมมาสักพักพัดปลิวปกคลุมใบหน้าออกพอลวก ๆ ถอนลมหายใจพรืดยาวกระทืบเท้าเดินผ่านหน้ามาเฟียหนุ่มไป

“พลอยใส จะเดินหนีฉันแบบนี้ไม่ได้นะ กลับมาคุยกันก่อน” ชาร์วีตะโกนตามหลังหญิงสาวที่เดินดุ่ม ๆ เข้าบ้านไปไม่ฟังเสียงเรียกของคนเป็นสามี

“สงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาคุยกันค่ะ หนูเหนียวตัวหนูจะไปอาบน้ำ” เสียงเล็กตะโกนตอบกลับแต่ไม่หันหน้ากลับมาเพียงนิด ไม่นานร่างอรชรก็เดินเข้าไปภายในบ้านหลังเล็กที่อยู่ไม่ไกล

“ใครอนุญาตมึงให้เข้าบ้านกู” ทันทีที่ชาร์วีและลุคค์เดินเข้ามาภายในบ้าน ธาราเอ่ยถามขึ้นทันที

“ไอ้ธารา”

“พี่ธารากับนายเลิกทะเลาะกันเถอะครับ ทะเลาะกันมาสามสิบปีแล้วไม่เบื่อกันบ้างหรือไง ผมเห็นผมยังเบื่อแทนเลย นายก็ด้วยนะครับระวังนายหญิงทนไม่ไหวกับความขี้หึงขี้หวงเกินขอบเขตของนายนะครับ นายหญิงนับถือพี่ธาราเปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่งที่นายหญิงรักมาก นายคิดว่าเธอจะพอใจไหมครับที่นายทำแบบนี้ ดูอย่างวันนี้ทำไมนายหญิงถึงกล้าหนีนายมาเที่ยวทะเลกับพี่ธารา ถ้าไม่ใช่เพราะนายหญิงอยากดัดนิสัยนายหรอกหรือครับ โต ๆ กันแล้วคิดเอาเองนะครับ ผมขอตัวออกไปซื้ออาหารเย็นก่อน หวังว่ากลับมานายและพี่ธาราจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับ” ลุคค์พูดจบก็เดินไปยังรถที่จอดอยู่และสตาร์ตรถขับออกไปด้วยความเร็ว

ตอนเย็นที่ชายระเบียง

ครืด ~ครืด ~ครืด ~

ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งพักผ่อนรับลมเย็น ๆ ที่ชายระเบียงหลังอาหารเย็นจบลง เสียงโทรศัพท์มือถือของพลอยใสก็ดังขึ้นเมื่อมีสายเรียกเข้า

{เบอร์ที่ไม่รู้จัก} เป็นหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรมาจากต่างประเทศ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะกดรับสายเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นน่าจะเป็นมุกดา

{ฮัลโหลค่ะ}

{พลอยใสฉันเองนะ}

{มุกดาเหรอ} รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับกดเปิดโฟนเพราะอยากให้ใครบางคนได้ยินบทสนทนาครั้งนี้ด้วย

{ใช่ฉันเอง ตอนนี้ฉันถึงลอนดอนแล้วกำลังจะเดินทางไปโรงแรม/ไปกันเถอะที่รักผมถือกระเป๋าให้} เสียงผู้ชายดังแทรกเข้ามาในสาย ซึ่งฟังจากระดับเสียงคงจะเป็นใครสักคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ มุกดา

{พลอยใสแค่นี้ก่อนนะ มีคนมารับพอดี}

{โอเค เธอรีบไปโรงแรมแล้วพักผ่อนเถอะ}

“หึ..ไปถึงที่โน่นไม่ถึงชั่วโมงก็มีผู้ชายมารับไปโรงแรม แน่ใจนะว่าไปเรียน ไม่ใช่ไปหาผู้ชาย” อยู่ ๆ เสียงของธาราก็พูดขึ้นไม่ดังมากนักเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า แต่ก็ดังพอที่พลอยใสจะได้ยินเพราะหญิงสาวนั่งอยู่ทิศใต้ลมพอดี

“เสียงผู้ชายคนนั้นหล่อมากเลยนะคะ หน้าตาก็น่าจะหล่อไม่แพ้เสียง แต่จะสู้พี่ธาราของพลอยได้หรือเปล่านะ” พลอยใสพูดขึ้นลอย ๆ หลังจากวางสาย

“หล่อแต่เลวแบบไอ้ธาราไม่มีผู้หญิงคนไหนเอาหรอกนะ” ชาร์วีได้โอกาสพูดขึ้นเหน็บแนมมือขวาคนสนิท

“พลอยใส..ชาตินี้ทำบุญเยอะ ๆ นะชาติหน้าจะได้เกิดมาแล้วไม่ต้องมาเจอผู้ชายอย่างไอ้ชาร์อีก กลับไปพี่ว่าจะบริจาคเงินสร้างวัดเผื่อผลบุญจะทำให้ชีวิตพี่เจอคนดีกว่านี้”

“ผมร่วมบริจาคกับพี่ด้วยนะ พี่ทำเมื่อไหร่บอกผมด้วยนะ” ลุคค์ที่เข้าใจความหมายของธาราพูดเสริม นาน ๆ ทีจะมีโอกาสเอาคืนคนเป็นนายจึงไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดลอยไป