ตอนที่ 8 ดินเนอร์กับบอส(เกือบไม่รอด)

ตอนที่ 8 ดินเนอร์กับบอส(เกือบไม่รอด)

ดลภพมองอิงฟ้านิ่งงัน แววตาของเขาดูเหมือนจะค้นหาบางอย่าง แต่เลขาฯสาวก็ยังคงยิ้มหวานอย่างเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่ได้ถามอะไรต่อ ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

“เรากลับกันเลยมั้ย” ดลภพเอ่ยขึ้น ราวกับว่าหมดข้อสงสัยแล้ว

อิงฟ้าแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากเดินตามเขาไปที่รถ เธอจะต้องพยายามเก็บความลับ จนกว่าจะสามารถทำให้หัวใจที่เย็นชาของเขาเปิดรับความรักของเธอให้ได้เสียก่อน

ดลภพขับรถมาส่งอิงฟ้าที่คอนโดของเจนนิสา อิงฟ้าเห็นเพื่อนกำลังยืนรออยู่หน้าคอนโดด้วยสีหน้ากังวลหลังจากที่อิงฟ้าแอบส่งไลน์ไปบอกเพื่อน

“ขอบคุณค่ะบอส” อิงฟ้ากล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงหวานซึ้ง เธอแอบเสียดายที่ช่วงเวลาแห่งความใกล้ชิดนั้นจบลง

“ครับ” ดลภพพยักหน้ารับเล็กน้อย

“แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่ออฟฟิศ” เขาหันมามองเจนนิสาที่ยืนรออยู่ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

“ค่ะ” อิงฟ้าโบกมือลาเขาเบาๆ หลังจากเธอลงรถเรียบร้อย ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ไม่ไกล

ทันทีที่รถของดลภพแล่นออกไป อิงฟ้าก็หันไปกอดเจนนิสาแน่น

“เล่ามาเลย!...เป็นไงบ้างเค้าโอเคมั้ย” เจนนิสาถามด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กัน

“เค้าก็สุภาพดี! ถึงจะเย็นชาไปบ้างก็เถอะ” อิงฟ้าเล่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หัวใจของเธอยังคงเต้นไม่หยุดกับช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา เธอเล่าตั้งแต่ตอนที่เขาอาสามาส่งที่คอนโด และการที่เขาพาเธอไปดินเนอร์ในโรงแรมหรู

“โห!!... นี่มันก้าวหน้าเร็วกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เยอะเลยนี่น่า!” เจนนิสาแซวอย่างอดไม่ได้

“ก็ดีอยู่หรอก แต่ฉันเนี่ยสิ...เกือบแย่อะ!” อิงฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่ตัวเองโกหกเอาตัวรอดมาได้

“แย่เรื่องอะไร”

“เค้าจ้องจับผิดฉันน่ะสิ”

“จับผิด? เรื่องอะไร” เจนนิสาถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที

“เค้าบอกว่า...เค้าจำฉันได้ ฉันก็เลยต้องยอมรับน่ะสิ แล้วก็บอกว่าตัวเองไม่ได้ไปงานนั้น แต่ไปสัมมนาใกล้ ๆ ” อิงฟ้าเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ!”

“แล้วเค้าถามว่าไงอีก” เจนนิสาถามลุ้นระทึก

“ก็ไม่ว่าไงหรอก แต่เค้าจะให้ฉันออกงานสังคมเนี่ยสิ แล้วฉันจะทำยังไง แม่ก็จะพาฉันออกงานอีก มันต้องชนกันแน่เลย โอ๊ย..คิดแล้วปวดหัว” อิงฟ้าเล่าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เอาน่า!!! อะไรที่มันยังมาไม่ถึงแกก็อย่าเพิ่งไปคิดมันสิ”

 “ฉันเดาว่าเค้ากำลังสงสัยอะไรบางอย่างแน่ ๆ เลย! อิงฟ้าเล่าด้วยน้ำเสียงที่เจือความกังวล

“แต่แกก็รอดมาได้แล้วนี่!” เจนนิสาพลางปลอบเพื่อน

“จะว่าไป...แกก็แก้ปัญหาเก่งอยู่นะ เอาเหอะน่า อย่าเพิ่งไปปวดหัวกับเรื่องที่ยังมาไม่ถึงเลย!”

“ฉันว่าผู้ชายอย่างคุณดลภพไม่ใช่คนที่จะเชื่ออะไรใครง่ายๆ ยิ่งฉันโกหกเค้าไปแบบนั้น เค้าอาจจะระแวงฉันมากขึ้นกว่าเดิมก็เป็นได้” อิงฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เฮ่อ!!!..ยังไม่ทันไรความลับก็จะมาแตกตั้งแต่ต้นซะแล้ว” อิงฟ้าพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เจือความกังวล หลังจากเดินเข้ามาในคอนโดของเจนนิสา

“แล้วฉันจะทำยังไงดี..เจน ช่วยฉันคิดหน่อยสิ” อิงฟ้าถามด้วยน้ำเสียงกังวล

“แกก็ต้องทำให้เขาเชื่อสนิทใจว่าแกคือคนธรรมดา ทำให้เขาเห็นว่าแกไม่มีพิษไม่มีภัย” เจนนิสาให้คำแนะนำอย่างมีหลักการ

“หน้าที่ของแกตอนนี้คือ ทำให้เขาประทับใจในตัวแกในฐานะเลขาฯ ที่ดี และในฐานะผู้หญิงที่น่ารักที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตเขา โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าแกกำลังวางแผนพิชิตหัวใจเขาอยู่!” อิงฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ... งานนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

“ฉันก็เตือนแกตั้งแต่แรกแล้วไง! เอาเถอะ!!!...มันมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันเชื่อว่าแกทำได้!” เจนนิสาส่งกำลังใจให้เพื่อนรัก

“แกจะกลับบ้านเลยมั้ย เดี๋ยวแม่จะสงสัยเอา”

“อืม แกไปส่งฉันหน่อยนะ เพราะช่วงนี้ฉันต้องทำตัวเป็นผู้หญิงธรรมดาให้แนบเนียนโดยการนั่งแท็กซี่ แต่ถ้านั่งแท็กซี่เข้าบ้านนี่แม่คงสงสัยน่าดูอะ”

“ไม่เป็นไร..ต่อไปนี้ แกนั่งแท็กซี่มาลงที่คอนโดฉัน เลิกงานแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งเอง”

“ขอบใจนะเจน แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดเลย”

“อื้ม...น่า อย่าคิดมาก ฉันจะช่วยให้แกสมหวังเอง”

เช้านี้อิงฟ้ามาถึงออฟฟิศด้วยรอยยิ้มสดใส เธอพยายามมองไปที่ประตูห้องทำงานของดลภพ แต่เมื่อเดินเข้ามาถึงโต๊ะทำงานก็พบว่า คุณอารีกำลังรอเธออยู่ก่อนแล้ว

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่อารี” อิงฟ้าทักทายอย่างสดใส

“อรุณสวัสดิ์จ้ะคุณอิงฟ้า” คุณอารีหันมายิ้มตอบ

“เมื่อคืนคุณดลย์ไปส่งที่บ้านเป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงของคุณอารีเจือไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นระคนแซว อิงฟ้าหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มกว้าง

“บอสพาไปส่งที่คอนโดค่ะ” เธอเล่าอย่างเขินๆ

“แล้วได้แวะที่ไหนหรือเปล่าล่ะ”

“อ๋อ...บอสเค้าพาไปทานมื้อค่ำที่โรงแรมค่ะ” อิงฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มเล็กน้อย

“เชื่อมั้ยคุณอิงฟ้า คุณดลย์น่ะเค้าไม่เคยไปส่งสาวคนไหนมาก่อนเลยนะ นี่แถมยังพาไปทานข้าวด้วยอีก!” คำพูดของคุณอารีทำให้หัวใจของอิงฟ้าพองโตขึ้นอีกหลายเท่าตัว นี่แสดงว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่นจริงๆ! และคงเป็นสัญญาณที่ดีจากที่เธอไปบนเอาไว้ที่ศาสเจ้าแม่ทับทิมเป็นแน่!

“ดูคุณดลย์เขาจะสนใจคุณอิงฟ้านะเนี่ย” คุณอารีแซว ดวงตาเป็นประกายอย่างมีเลศนัย

“จริงเหรอคะ” อิงฟ้าเผลอถามออกไปด้วยความตื่นเต้นปนดีใจสุดขีด ก่อนจะรีบทำให้เป็นปกติ

“จริงสิ! นับว่าคุณอิงฟ้านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ นะเนี่ย” คุณอารีพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดู

อิงฟ้ายิ้มรับคำชม เธอรู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างเข้ามาเติมเต็มความมุ่งมั่นของเธอให้มากขึ้นไปอีก

“เอาล่ะจ้ะ เดี๋ยวเรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่าเนอะ” คุณอารีเห็นว่าเพื่อนร่วมงานคนใหม่กำลังจะลอยแล้ว จึงรีบดึงเธอกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

“วันนี้พี่จะสอนเรื่องดูแลคุณดลย์ให้นะ ก่อนอื่นตอนเช้าก็ต้องเป็นกาแฟ”

“กาแฟ?” อิงฟ้าถามอย่างสงสัย เธอคิดว่าแค่เรื่องกาแฟคงไม่มีอะไรซับซ้อน

“ใช่จ้ะ กาแฟของคุณดลย์น่ะ...สำคัญมากเลยนะ” คุณอารีอธิบาย

“คุณดลย์เขาชอบกาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่นม ชงแบบเอสเปรสโซ่ร้อนๆ นะ และต้องเป็นกาแฟออร์แกนิกที่เขาสั่งจากบราซิลเท่านั้น ห้ามซื้อที่อื่นมาชงเด็ดขาด ถ้าใกล้จะหมดคุณอิงฟ้าต้องเป็นคนสั่งเข้ามานะ รายละเอียดเดี๋ยวพี่จะบอกเอาไว้ให้” อิงฟ้าตาโต

“โห... ละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ใช่จ้ะ” คุณอารียิ้ม

“คุณดลย์ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายตอนเช้าๆ และคุณอิงฟ้าห้ามลืมชงกาแฟนเด็ดขาด เพราะเขาจะหงุดหงิดเป็นพิเศษถ้าไม่ได้กาแฟ” คุณอารีเดินนำอิงฟ้าไปยังมุมหนึ่งของห้องทำงานที่มีเครื่องชงกาแฟอย่างดีตั้งอยู่

“พี่จะชงให้ดูเป็นตัวอย่างนะ แล้วคุณอิงฟ้าลองทำตาม” คุณอารีเริ่มสาธิตวิธีการบดเมล็ดกาแฟ การอัดผงกาแฟลงในด้ามชง และการดึงช็อตกาแฟออกมาอย่างพิถีพิถัน

“อุณหภูมิน้ำก็สำคัญนะ ต้องพอดี ไม่ร้อนไปไม่เย็นไป”

อิงฟ้าตั้งใจเรียนรู้ทุกขั้นตอนอย่างละเอียด เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่แค่การชงกาแฟธรรมดา แต่มันคือ 'การสร้างความประทับใจแรกในแต่ละวัน' ให้กับดลภพ

“เวลาเสิร์ฟนะ ต้องเสิร์ฟตอนที่เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานพอดี ไม่เร็วไปไม่ช้าไป และแก้วต้องสะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่มีรอยนิ้วมือ” คุณอารีเน้นย้ำทุกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ