บทที่ 18

ในไม่ช้า หมอประจำตระกูลก็มาถึง

ฮั่วหานฮุ่ยเหลือบมองไปที่แผลพุพองบนหลังมือของจ้าวซีซี ดวงตาของเขาก็ขุ่นมัวขึ้นมาไม่น้อย “ยืนทำอะไร ไปนั่งสิ!”

จ้าวซีซีหรี่ตาลงแล้วเดินเข้าไป แต่โดนแม่สามีผลักออกไป “อย่ามาอยู่ขัดหูขัดตาตรงนี้ คุณหมอหลิวรีบตรวจให้คุณซีซีเถอะ อย่าทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ล่ะ”

หลินซีนั่งลงบนที่นั่ง และมองไปที่จ้าวซีซีอย่างภาคภูมิใจ

จ้าวซีซียืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับ ราวกับว่าไม่สนใจต่อสิ่งอื่นใดเลย ทันใดนั้นชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ ก็เหลือบมองไปที่เธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาในที่สุด

หลังจากที่คุณหมอหลิววางอุปกรณ์ทางการแพทย์ลง ก็เริ่มตรวจดูข้อมือของหลินซี ผลคือพบแค่รอยแดงนิดหน่อยเท่านั้น ซึ่งแม้แต่ผิวหนังก็ไม่ได้ถลอกแต่อย่างใด คุณหมอหลิวรู้สึกซับซ้อนขึ้นมาเล็กน้อย “อันนี้ไม่ต้องตรวจนะครับ”

“ทำไมไม่ต้องตรวจล่ะ ถ้าทำให้อาการปวดหายช้า คุณจะรับผิดชอบไหวไหม?”

คุณหมอหลิวดันแว่นขึ้น “เพราะพอผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง อาการบาดเจ็บแบบนี้ก็สามารถหายไปได้เองแล้วครับ คุณนายน้อยต่างหากที่จำเป็นต้องได้รับการรักษามากที่สุดครับ หากไม่รักษาอย่างดีอาจจะทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ได้”

ชั่วครู่ บรรยากาศก็เงียบไปเล็กน้อย

หลินซีพูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ “คุณป้าคะ ให้เธอตรวจก่อนเถอะค่ะ หนูไม่รีบ”

“ไม่รีบอะไรกัน หนูเป็นหญิงสาวผู้ร่ำรวย แต่เธอเป็นแค่เด็กกำพร้าที่เกิดมาในสลัมคนหนึ่ง มีคุณสมบัติอะไรมาเทียบกับหนูกัน เธอมีรอยแผลเป็นก็ไม่ถึงตายหรอก แต่หนูนั้นไม่เหมือนกัน ถ้าหนูมีรอยแผล พี่ชายของหนูรู้เข้าก็จะคิดได้ว่าพวกเรารังแกหนูนะ”

หลินซียิ้ม “คุณป้าคะ หนูไม่บอกพี่ชายหนูหรอกค่ะ”

แม่สามีถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที และมองจ้าวซีซีด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ได้ยินหรือยัง คุณหลินเป็นคนสวยที่แสนจะใจดี คนใหญ่คนโตที่มีอำนาจมากมายไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอ ยังไม่พูดขอบคุณอีก!”

สีหน้าของจ้าวซีซีดูสงบ “เดิมทีฉันไม่ได้ผลักเธออยู่แล้วค่ะ แต่กลับกันคือเธอที่จงใจทำร้ายฉัน! คนที่ควรจะขอโทษก็คือเธอค่ะ!”

“จ้าวซีซี เธอยังจะมาเล่นลิ้นอีก ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร? ผู้หญิงที่มีภูมิหลังเช่นเดียวกับเธอ ริษยาคุณหลินที่เป็นลูกสาวของตระกูลที่ร่ำรวย จนจงใจทำเรื่องที่ทำให้คนอื่นบาดเจ็บก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่ เล่ห์กลเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ของเธอน่ะ ฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว ฉันสั่งให้เธอรีบขอโทษคุณหลินเร็วเข้า!”

ฮั่วหานฮุ่ยที่ได้ยินแม่พูดคำที่ไม่น่าฟังพวกนี้ออกมา ก็ขมวดคิ้วขึ้น “แม่ครับ ผมเคยพูดไปแล้วว่าที่เตาตกลงมาบนพื้นบางทีอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุ นอกจากนี้ก็ยังไม่ได้เอาภาพจากกล้องวงจรปิดออกมาด้วย”

ก่อนหน้านี้ทำไมไม่เคยสังเกตว่าแม่มุ่งเป้าไปที่จ้าวซีซีขนาดนี้มาก่อน?

“ลูกชาย พวกลูกก็หย่ากันแล้ว ทำไมยังมาช่วยพูดให้ผู้หญิงคนนี้อีกล่ะ นอกจากนี้วันนี้ก็เป็นการรับประทานอาหารเย็นของครอบครัว ลูกให้ผู้หญิงคนนี้มาทำอะไรกัน ซวยจริง ๆ เลย”

“ใครหย่ากันแล้ว?”

เสียงของคุณท่านดังขึ้นมา ประตูลิฟต์เปิดออก คุณท่านฮั่วนั่งรถเข็นออกมา เธอเหลือบมองผู้คนที่อยู่ตรงนั้น “พูดมาสิ ใครหย่ากันแล้ว?”

ฮั่วหานฮุ่ยรีบรับช่วงพูดต่อขึ้นมาทันที “คุณย่าครับ ไม่มีใครหย่ากันทั้งนั้นแหละครับ คุณย่าฟังผิดแล้วล่ะครับ”

“จริงเหรอ? เป็นเรื่องจริงสินะที่พออายุมากขึ้นหูก็จะไม่ดีแล้ว ซีซี หนูมาให้ย่าดูหน่อย ทำไมผอมลงไปอีกแล้วล่ะ?”

จ้าวซีซีมายังตรงหน้าของคุณท่าน และจับมือของหญิงชราเอาไว้ “คุณย่าคะ หนูไม่ได้ผอมหรอกค่ะ ยังอ้วนอยู่เลยค่ะ”

“พูดมั่ว ๆ น่ะ ย่าหูไม่ดี แต่ตายังคมชัดอยู่นะ ถ้าหากหานฮุ่ยรังแกหนู ต้องบอกย่านะ ย่าจะช่วยหนูระบายความโกรธเอง”

คุณท่านฮั่วพูดจบก็จับมือของเธอเอาไว้ และพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้นกับมือของหนู? พระเจ้าช่วย รีบให้หมอประจำตระกูลมาตรวจให้หนูเลย จะต้องปวดมากแน่ ๆ ใช่ไหมลูก?”

ร่องรอยของความขมขื่นผุดขึ้นมาในก้นบึ้งของหัวใจของจ้าวซีซี อันที่จริงคุณย่าฮั่วดีกับเธอมากจริง ๆ นอกจากป้าสะใภ้ใหญ่แล้วก็มีแต่คุณย่าเท่านั้นที่ดีกับเธอที่สุด เธอรู้สึกขอบคุณหญิงชราผู้นี้เป็นอย่างมาก