บทที่ 6

เพื่อนร่วมงานตั้งใจวางแผนให้เธอ “ฉางเยว่ เธอเคยคิดไหม? สัญญาจ้างงานของเธอ อีกหนึ่งเดือนก็หมดสัญญาแล้ว ถ้ากลับมาไม่ได้ ประธานเหวินอาจจะไม่ต่อสัญญาให้เธอนะ หมดสัญญาก็ปลดอัตโนมัติ พูดอีกแบบก็คือ ถึงจะสิ้นสุดสัญญาการจ้าง เธอก็ต้องกลับที่บริษัทหลักค่อยจบ แบบนี้ประวัติเธอถึงจะสวยนะ”

โหลวฉางเยว่แม้จะไม่ได้คิดสิ่งนี้ แต่ก็คิดว่าตัวเองควรไปดูกับตา

วันที่เหวินเหยียนโจวมาที่สาขาย่อยบริษัท เธอตั้งใจแต่งหน้าอย่างดี สวมใส่ชุดเดรสสีขาว รออยู่ที่หน้าประตูบริษัท

หลังจากนั้นสิบนาที รถเก๋งสามคันขับใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จอดอยู่นิ่ง ๆ ตรงข้างล่างบันได

ประตูรถเปิดออก เหวินเหยียนโจวลงจากรถมาก่อน โหลวฉางเยว่ยังไม่ทันยิ้มมุมปาก ต่อมาก็เห็นอีกคนหนึ่งลงมาจากประตูรถอีกฝั่งหนึ่ง

ไป๋โหยว

สิบปากพูดไม่เท่าตาเห็น เหวินเหยียนโจวไปที่ไหนก็พาเธอไปด้วยจริง ๆ

ขาเธอชะงักไปสักพัก ก็ยังเดินเข้าไปต่อแล้วเรียกอย่างเคารพ “ประธานเหวิน”

สายตาเหวินเหยียนโจวตกอยู่บนตัวเธอ เขาไม่ได้ตอบเธอ แต่เดินก้าวไปที่บันได เข้าไปที่บริษัทพร้อมผู้จัดการสำนักงานใหญ่

โหลวฉางเยว่มองดูเบื้องหลังของเขา เขาชอบใส่ชุดสูทสีดำมาตลอด เสื้อผ้าสั่งตัดเหมาะกับรูปร่างของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้เขามีไหล่ที่กว้างและขาที่ยาว หล่อเพอร์เฟกต์จริง ๆ

ไป๋โหยวค่อย ๆ วิ่งไปที่ตรงหน้าโหลวฉางเยว่ ทักทายเสียงเบา “พี่ฉางเยว่ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

เธอกะพริบตา น่ารักไม่มีพิษภัย

โหลวฉางเยว่พยักหน้าเบา ๆ

เธอคือผู้รับผิดชอบโครงการนี้ ดังนั้นเธอจึงทำหน้าที่เป็นวิทยากรในที่ประชุมเพื่อรายงานตรงต่อประธานเจ้าหน้าที่บริหาร

มีลูกค้าต่างประเทศอยู่ โหลวฉางเยว่ใช้ภาษาอังกฤษมาตลอด มั่นใจไหลลื่น บางครั้งก็จะมีเรื่องตลกที่ไม่เป็นภัยปะปนอยู่ เมื่อทุกคนฟังก็พากันหัวเราะมีความสุข

พูดมาเป็นเวลาต่อเนื่องกว่าสี่สิบนาที ไม่มีใครรู้สึกเบื่อเลย หลังจากเธอพูดจบ ก็ได้รับการปรบมือจากทุกคน

เหวินเหยียนโจวก็ปรบมือเช่นกัน ใบหน้าเขาไม่มีอารมณ์ใด ๆ โหลวฉางเยว่ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดว่าเธอพูดได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ หรือแค่สร้างภาพเพื่อให้เกียรติ

เธอยิ้มเล็กน้อย ก้มหัวคำนับ เดินลงไปจากเวที

เหวินเหยียนโจวนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะประชุม โหลวฉางเยว่ที่เดินผ่านเขาไม่ระวังเตะโดนโต๊ะ เธอส่งเสียง “อ๊ะ” เบา ๆ และก้มตัวลง

ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม ผมมีกลิ่นเหมือนดอกพุด พัดผ่านฝ่ามือของผู้ชายที่วางอยู่บนโต๊ะเบา ๆ

โหลวฉางเยว่เงยหน้าขึ้น สบตากับเหวินเหยียนโจวพอดี

ดวงตาของเขามืดและลึกซึ้ง มีความดึงดูดเหมือนหลุมลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

โหลวฉางเยว่เม้มปาก ลุกขึ้นยืนและเดินต่อไป

ที่นั่งของเธอคือตำแหน่ง์ที่ 5 ต้องเดินผ่านไป๋โหยว ไป๋โหยวก้มหัวจดบันทึก เส้นผมบังหน้าเธอไว้ ไม่เห็นสีหน้าของเธอ

หลังจากการประชุมจบลงแล้ว เหวินเหยียนโจวออกจากห้องประชุมเป็นคนแรก คนอื่น ๆ ก็เดินออกไปอย่างต่อเนื่อง มีแต่โหลวฉางเยว่ที่กำลังเก็บของอย่างไม่เร่งรีบ จนกระทั่งห้องประชุมว่างเปล่า เธอจึงหยิบเอกสารเตรียมออกไป

แต่เวลานี้ ด้านนอกมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา

ชายสูง190 เซนติเมตร ยืนอยู่ตรงนั้น บังทางออกของเธอทั้งหมด

โหลวฉางเยว่สีหน้าผ่อนคลาย ยิ้มเล็กน้อยมองดูเขา “ประธานเหวินกลับมาทำไมเหรอ ลืมของอะไรรึเปล่าคะ?”

“ใช่ ลืมของ” เหวินเหยียนโจวจับมือเธอไว้ เขาอุ้มเธอขึ้นมาและวางเธอลงบนโต๊ะประชุมด้วยความเร็วดั่งสายฟ้า ร่างกายอยู่ตรงระหว่างขาสองข้างของเธอ มือเท้าบนโต๊ะ ขังเธอไว้ในอ้อมกอดตนเอง

พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนกลิ่นน้ำหอมของต่างฝ่ายผสานเข้ากัน เขียนถึงความคิดถึงการพบกันอีกครั้งหลังจากห่างหายกันไปนาน

“ทำงานนอกสถานที่มาสองเดือน เธออยู่ที่นี่เรียนรู้อะไรบ้าง? ทักษะการยั่วคนงั้นเหรอ? หืม?” เสียงของเหวินเหยียนโจวต่ำ เสียงพูดจบที่น่าหลงไหล

โหลวฉางเยว่จับเนกไทเขาไว้ พูดเบา ๆ “ประธานเหวินลงโทษใครก็ได้ตามใจชอบ จะไม่มีข้อแก้ตัวได้ยังไง”

เหวินเหยียนโจวมองลง “ตอนอยู่หน้าประตูบริษัทยังไม่มีกลิ่นน้ำหอม พอเริ่มประชุมก็เริ่มมีกลิ่นน้ำหอม เธอกล้าพูดเหรอว่าเธอไม่ได้ตั้งใจน่ะ”

โหลวฉางเยว่ยิ้มเล็กน้อย “ประธานเหวินสังเกตฉันได้ละเอียดดีนี่?”

เหวินเหยียนโจวปิดปากเธอไว้ ไม่ให้เธอได้พูดต่อไป