บทที่ 7

ประตูห้องประชุมถูกล็อก มาเกือบหนึ่งชั่วโมง โหลวฉางเยว่ให้ทิชชู เปียกแอลกอฮอล์จำนวนหลายแผ่นเช็ดโต๊ะประชุมให้สะอาด

จัดเก็บเสร็จแล้ว เธอหันหลัง เห็นเหวินเหยียนโจวกลับสู่สภาพที่เสื้อเป็นระเบียบ และเย่อหยิ่งสูงส่ง เพียงแค่ตั้งใจมอง ถึงจะเห็นความยับเล็กน้อยบนเสื้อ พิสูจน์ว่าเมื่อกี้เขาที่อดกลั้นไม่อยู่

โหลวฉางเยว่หยิบเนคไท เดินเข้าไปใส่ให้เขา

เหวินเหยียนโจวชินกับการปรนนิบัติของเธอ เขายกคางขึ้นเล็กน้อย จากนั้นนิ้วของโหลวฉางเยว่สอดเข้าไป ใส่ เนคไทให้เรียบร้อย กล่าวเบา ๆ "ฉันอยากกลับบริษัทหลัก"

ดวงตาของเหวินเหยียนโจวหรี่ลงเล็กน้อย มองเห็นผู้หญิงเลิกคิ้ว เขากล่าวเบา ๆ “ผมพูดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว โครงการไม่เสร็จไม่ต้องกลับบริษัทหลัก ในเมื่อตอนนี้โครงการได้สำเร็จแล้ว เธออยากกลับ ก็ ไม่มีใครห้ามเธอ”

จากนั้น เหวินเหยียนโจวได้ตรวจสอบโครงการสิ้นสุดแล้ว กลับเมืองเซินเฉิน ในทีมมีโหลวเยว่ฉางเพิ่มเข้ามาอีกคน

ไป๋โหยวเอียงหน้าถามเหวินเหยียนโจว “ประธานเหวิน พี่ฉางเยว่กลับไปกับพวกเราได้แล้วเหรอ?”

เหวินเหยียนโจวมองดูเอกสารพร้อมพยักหน้า ไป๋โหยวเผยรอยยิ้มที่ร่าเริงทันที “ดีจังเลย พี่ฉางเยว่ออกทำงานนอกสถานที่สองเดือน ฉันคิดถึงพี่จังเลย”

โหลวฉางเยว่มองดูสาวน้อยคนนี้ บลัชออนของเธอเป็นโทนสีส้ม อายไลเนอร์ที่ยาว พอดีกับหางตา การแต่งหน้าที่มีชีวิตชีวาให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเด็ก และน่ารัก

เธอชื่นชม “ตั้งใจแต่งหน้าดีนะ”

ทุกการวาดถูกวาดลงบนจุดของดอกมะลิสีขาวบริสุทธิ์ที่ผู้ชายชื่นชอบมากที่สุด

ไป๋โหยวก ะพริบขนตาสักพัก ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

เมื่อเครื่องบินลงสู่เมืองเซินเฉิงก็มืดแล้ว คนขับรถรับพวกเขาสามคนไป ก่อนที่เหวินเหยียนโจวจะออกคำสั่ง “ส่งไป๋โหยวกลับไปก่อน” คนขับจึงรู้ว่าขับไปทางไหนก่อน

โหลวฉางเยว่มองดูเมืองที่ตนห่างหายไปนานกว่าสองเดือน เหม่อลอยไปสักพัก พบว่าที่สุดท้ายที่รถจอด ไม่ใช่ที่ไป หมู่บ้านเก่าแก่ ของไป๋โหยว

แต่เป็นใจกลางเมือง หมู่บ้าน ที่หรูและใกล้บริษัท

ไป๋โหยวลงจากรถ โบกมือบ๊ายบาย “ประธาน เหวิน พี่ฉางเยว่ เดินทางลำบากหน่อยนะ กลับไปรีบพักผ่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัทนะคะ”

เหวินเหยียนโจวพยักหน้าตอบกลับ มองดูเธอเข้าไปในหมู่บ้าน

คนขับสตาร์ทรถอีกครั้ง โหลวฉางเยว่จึงถาม “คุณซื้อบ้านที่นี่ให้เธอเหรอ?”

สายตาของเหวินเหยียนโจวจรดไปที่เอกสารอีกครั้ง เขางานยุ่งมาก เขามองดูเอกสารและกล่าวว่า “บ้านอีกหลังของผมเอง ก็เธอพักที่หมู่บ้าน เล็ก ๆ ตรงนั้นมันไม่ปลอดภัย ผมกลัวเธอมีภาระผมเลยบอกว่าเช่าเอาน่ะ เธอ เองอย่า หลุดปากไปล่ะ”

เขานึกอะไรได้ก็รู้สึกน่าตลก “โง่จริง ๆ เลย ให้ค่าเช่าหนึ่งพันทุกเดือน”

โหลวฉางเยว่กล่าว “ที่เมืองเซินเฉิงแบบนี้ ห้าพันต่อเดือนยังหายาก ถ้าเคยเช่ามา ต่างก็รู้ว่าไม่ได้ค่าเช่าแค่หนึ่งพัน”

เหวินเหยียนโจวเงยหน้าขึ้น “แล้ว?”

เพราะงั้นไป๋โหยวกำลังสร้างตัวตนที่รักตัวเอง พึ่งพาตัวเอง เพื่อวางแผนลากแห ล่อเหยื่อครั้งใหญ่และระยะยาว

แต่เขายอมเชื่อว่าไป๋โหยว “ซื่อบื้อ” เธอจะพูดอะไรได้?

โหลวฉางเยว่มุมปากกระตุกเล็กน้อยสักพัก “ประธานเหวินใส่ใจ และเอาใจใส่จริง ๆ นะคะ”

เมื่อมาถึงชายฝั่งตง ไห่ โหลวฉางเยว่เพิ่งอาบน้ำออกมา ก็ถูกผู้ชายกดทับไว้

ในห้องประชุม เขาไม่ได้มีความสนุกอะไรเลย คืนนี้เขาไม่มีทางยอมปล่อยโหลวฉางเยว่แน่นอน

แต่แรงที่ดุดันของเขานี้ ก็ทำให้โหลวฉางเยว่สงสัยว่าสองเดือนมานี้เขาไม่เคยจัดการความต้องการ

“คุณ คุณไม่เคยแตะเธอเหรอ? คุณสนใจเธอมากไม่ใช่เหรอ?”

เหวินเหยียนโจวกดเอวเธอไว้ หายใจหนักแน่น “เธอไม่เข้าใจอะไร”

“…… คุณเชื่อเหรอว่าคนอายุยี่สิบกว่าปีจะไม่เข้าใจเรื่องอย่างว่าน่ะ” แม้ไม่เคยกินเนื้อหมู แต่ก็ยังเคยเห็นหมูวิ่งใช่ไหม?

“ครอบครัวเธอสอนมาดี สืบทอดกันมา ไม่ชอบทำอะไรกันก่อนแต่ง”