1 - ผู้ปกครอง

ผู้ปกครอง

โรงพยาบาลเอกชนXXX

ปี้ป๋อ! ปี้ป่อ! ปี้ป่อ!

เสียงรถไซส์เลนส์ วิ่งมาจอดที่หน้าโรงพยาบาล เหล่าบรรดาบุคลากร วิ่งกันอย่างชุลมุนวุ่นวายหน้าแผนกฉุกเฉินเต็มไปหมด

"เกิดอะไรขึ้น!" ศาสตราจารย์นายแพทย์นฤบดินทร์ อัครโยธินนารัตน์ ศัลยแพทย์ออร์โธปิดิกส์(Orthopedics) หรือหมอกระดูกและข้อ กำลังลงมาจากตรวจราวน์คนไข้ เอ่ยถามพยาบาลเมื่อเห็นหน้าแผนกวุ่นวายอยู่

"มีเคสฉุกเฉินค่ะ คุณหมอ! เป็นชายวัยกลางคน ประสบอุบัติเหตุตอนนี้ยังไม่ได้สติค่ะ อาการน่าเป็นห่วง กระดูกหักไปหลายท่อน มีเลือดออกในสมองด้วยค่ะ" นายแพทย์หนุ่มรีบก้าวขายาวสาวเดินเข้าไปในห้องทันที

"พ่อ! ฮือ...พ่ออย่าเป็นอะไรน่ะ" เสียงค่ำครวญร้องไห้ ของเด็กสาววัยใส นั่งกอดเด็กชายวัย 3 ขวบ ที่ไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น ร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

แกร๊ก!!

"คุณหมอ!...ฮึก คุณหมอช่วยพ่อหนูด้วย ฮือ..." ปิ่นลดา หญิงสาวผมถักเปียสองข้างวัยมัธยมปลาย ยกมือไหว้วอน ขอความช่วยเหลือจากหมอหนุ่มอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

"คุณหมอ!...ช่วยพ่อของหนูด้วยนะค่ะ หนูไม่เหลือใครแล้ว ฮือ...คุณหมอ"

หมอหนุ่มมองเด็กสาวตรงหน้านิ่ง...และหันไปมองเด็กชายวัยเพียง 3 ขวบ ในอ้อมกอดของเธออย่าเรียบนิ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น

"หมอเสียใจด้วยนะครับ...คนไข้หยุดหายใจตั้งแต่ก่อนมาถึงโรงพยาบาลแล้ว" เสียงนุ่มเอ่ยบอกอย่างแผ่วเบา พร้อมเลื่อนมือขึ้นแตะบ่าของเด็กสาวที่ตอนนี้ร้องไห้

"พ่อ!!...ไม่จริง...ฮือ...พ่อ ทีมครับ...พ่อไม่อยู่กับเราแล้ว ฮือ...." ปิ่นลดา หันมาเอ่ยบอกกับน้องชายในอ้อมกอดที่ตอนนี้ไม่ได้รับรู้อะไร

"สาวน้อย...!!"

มือหนาเอื้อมไปลูบศรีษะเด็กชายวัยสองขวบอย่างเบามือ

"พี่ปิ่นร้องไห้ทำไมครับ?" ทีม ทินกร น้องชายต่างมารดาของปิ่นลดา เอ่ยถามขึ้นชัดบ้างไม่ชัดบ้าง เมื่อเห็นพี่สาวกอดตนร้องไห้ แล้วเอื้อมมือป้อมๆไปเช็ดน้ำตาให้พี่สาว

"น้องทีมครับ!...น้องทีมฟังพี่ปิ่นน่ะ พ่อไม่อยู่กับเราแล้วนะครับ" ปิ่นลดาเอ่ยเสียงสั่นบอกน้องชาย

"พ่อไปไหนครับ?" ทีนถามอย่าไม่เข้าใจ

"พ่อไปอยู่กับแม่บนโน้นแล้ว..." ปิ่นลดา เอ่ยบอก พร้อมกับชี้นิ้วออกไปทางหน้าต่างที่มองเห็นกลุ่มก้อนเมฆ พร้อมกับสวมกอดกัน

"น้องทีมไม่ต้องกลัวน่ะครับ...ต่อไปพี่ปิ่นจะดูแลน้องทีมเองน่ะ...น้องทีมเป็นกำลังใจให้พี่ปิ่นด้วยนะครับ"

"ครับ!"

"สาวน้อย!...ญาติคนอื่นๆเธอไม่มีเหรอ?"

"ไม่มีใครเลยค่ะ...คุณหมอช่วยเรื่องจัดการงานศพให้พวกเราได้ไหมค่ะ หนูไม่รู้ต้องทำยังไง แล้วอีกอย่างพวกเราก็ไม่มีเงิน เราไม่เหลือใครแล้ว หลังจากเสร็จงานนี้ คุณหมอจะให้หนูทำอะไรเป็นการตอบแทนก็ได้ค่ะ หนูทำได้ทุกอย่าง" หญิงสาวเอ่ยขอร้องคนตรงหน้าอย่างอ้อนวอน

สามวันผ่านไป

 

งานศพพ่อของเธอผ่านไปด้วยดี ด้วยการจัดงานโดยหมอหนุ่มเป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง

"นี่บ้านของเธอเหรอ!" หมอหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่อขับรถมาส่งเธอสองพี่น้องที่บ้านพัก

เป็นบ้านไม้เก่าๆหลังหนึ่ง ทรุดโทรม ตอนนี้เงียบสงัด เเม้แต่เพื่อนบ้านแถวๆนี้ ก็ยังไม่มีใครมาอยู่เลย

"ค่ะ...เป็นบ้านเช่า"

"ทำไม! เงียบขนาดนี้ล่ะ แล้วอยู่กันยังไง สองคน ไม่กลัวเหรอ?"

"ก็เมื่อก่อน...มีพ่ออยู่ด้วยนี้ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นไปเก็บของ...เอาเฉพาะของที่จำเป็นพอ...แล้วของน้องเธอด้วย" หมอหนุ่มเอ่ยบอกเด็กสาวอย่างเรียบนิ่ง

อยู่กันได้ยังไงกันสองคน ผู้หญิงตัวเล็กๆกับเด็กตัวเล็กๆแค่นี้ เขาปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว

"หมอจะพาหนูไปไหนค่ะ?"

"ที่ที่ปลอดภัยกว่านี้...นั่งอยู่เงียบเงียบพอไม่ต้องพูดมาก!...แล้วจะขนอะไรไปตั้งเยอะแยะ"

"ก็หมอบอกว่าให้หนูเอาของที่จำเป็นนี้"

"แล้วนี้..."เขาหยิบสมุดจดเล็มหนึ่งขึ้นมา "จำเป็นมากเหรอ?"

"จำเป็นค่ะ..."

เขาไม่พูดอะไร แล้วขับรถออกไป เพราะเขาให้คนสืบประวัติของเธอแล้ว เขาถึงรู้ว่าเธอเขียนนิยายขาย เธออยู่กับพ่อและน้องชายต่างแม่ พ่อของเธอมีอาชีพหาบเร่

วันนั้น พ่อเธอยืนรอที่จะข้ามถนน แต่มีรถกระบะ เสียหลักข้ามเลนพุงมาชนพ่อของเธอเข้า และคนขับเสียชีวิตค่าที่

เธอเรียนโรงเรียนมัธยมแถวชานเมืองใกล้บ้าน ส่วนน้องชายเรียนที่ศูนย์เด็กเล็ก ทุกเช้าเธอจะไปโรงเรียนพร้อมน้อง และตกเย็นเธอก็จะแวะมารับน้องกลับ เธอมีรายได้จากการเขียนนิยายออนไลน์ ถึงจะไม่มาก แต่ก็พอช่วยจุนเจือครอบครัวได้

เพราะเธอเป็นเด็กเรียนดี เกรดเฉลี่ย 4.0 ตลอด และตอนนี้ เธอก็กำลังศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เหลืออีกเทอมเดียวเธอก็จะจบการศึกษาแล้ว

คอนโดหรูใจกลางเมือง(หมอโปรด)

"ที่นี่...ที่ไหนหรือค่ะ?" ปิ่นลดาเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถเข้ามาจอดยันลานจอดวีไอพี

"คอนโดนฉันเองแหล่ะ...ลงได้แล้ว!" เสียงเข้มเอ่ยบอก พร้อมกับเปิดประตูลง

"จะทำอะไร?" หมอหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะเปิดประตูด้านหลังรถ

"ก็...น้องทีมหลับ"

"ถือไว้!" เขาเอาของให้มือ ยื่นให้หญิงสาวถือไว้ แล้วเขาก็อุ้มน้องชายเธอแทน เพราะเด็กน้อยกำลังหลับอยู่

ติ๊ง!

เสียงประตูลิฟต์เปิดเมื่อถึงชั้นที่พัก หมอหนุ่มก้าวขาออกจากลิฟท์ และปิ่นลดา รีบก้าวท้าวเล็กตาม

เข้ามาให้ห้อง เขาก็อุ้มน้องชายเธอไปนอนในอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องที่ติดกับห้องเขา และเป็นห้องที่ว่าง ปิ่นลดาจึงเดินตามหมอหนุ่มเข้าไป

"เธอสองคนนอนอยู่ห้องนี้...อยู่กันได้ใช่ไหม?"

"ได้ค่ะ"

"เอาของไปเก็บ...แล้วตามฉันออกมาข้างนอก"

"ค่ะ"

สักพัก

"อยู่ที่นี่...เธอต้องเชื่อฟังฉัน...ส่วนเรื่องเรียน เธอกับน้องก็ย้ายมาเรียนแถวนี้เอา เรื่องค่าใช้จ่ายฉันจะจัดการเอง ทั้งเธอและก็ของน้อง"

"แต่มันจะไม่แพ..."

"ฉันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด ก็บอกอยู่ไม่ได้ยินเหรอ!..."

"เธอแค่มีหน้าที่เรียนอย่างเดียวก็พอ...เป็นเด็กเป็นเล็กทำอะไรเยอะแยะไม่เหนื่อยบ้างหรือไง..."

"แล้วข้อห้ามที่สำคัญในการอยู่กับฉัน ห้ามมีแฟนก่อนอายุถึง 20 เข้าใจน่ะ"

"ส่วนเงินเดือนจะโอนให้ใช้ทุกเดือน เดือนละ 30,000 และของน้องทีมเดือนละ10,000 คงจะพอใช้กันนะ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด ฉันเสียเงินไปเยอะ...อย่าทำให้ฉันผิดหวังก็พอ"