Ep.3 ครอบครัวไม่มีวันทิ้งกัน

Ep.3 ครอบครัวไม่มีวันทิ้งกัน

"เกิดอะไรขึ้นนะลูก!?" ผู้เป็นเเม่เอ่ยถามลูกสาวที่นิ่งเงียบไปไม่พูดไม่จาเหมือนโดนสาปว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเพียงรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพี่สาวของเธอ เเต่ไม่รู้ว่าเหตุการณ์มันเป็นมายังไง

"พ่อ เเม่ พี่ทิศ!!" เมื่อเเสงเหนือพยายามตั้งสติให้กลับคืนมาได้ เธอจึงเอ่ยเรียกพ่อเเม่เเละพี่ชายของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี เพราะเธอยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับป้าสุดที่รักของเธอ ส่วนทั้งสามมองมายังเเสงเหนือเพื่อรอฟังคำตอบด้วยสีหน้าที่เครียดๆ

"เกิดอะไรขึ้น!!?" เมื่อเเสงเหนือไม่ยอมพูดออกมาสักที ผู้เป็นเเม่อย่างนภาจึงเอ่ยถามอีกครั้งด้วยสีหน้าที่กังวลใจ ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเหลือเกิน

"ป้าดาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ค่ะ ฮึก ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน อึก" เเสงเหนือสะอื้นไห้เพราะไม่สามารถกลั่นน้ำตาเเห่งความเสียใจนี้ไว้ได้ เเสงเหนือหันไปกอดพี่ชายของเธอที่นั่งอยู่ใกล้ๆกันด้วยความเสียใจ เเละเป็นห่วงป้าของเธอ ทิศเหนือได้เเต่ลูบศีรษะทุยของน้องสาวเพื่อเป็นการปลอบใจ เขาเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อยเช่นกันเมื่อได้รู้ข่าว

เเสงเหนือรู้สึกกลัว กลัวว่าป้ารดาที่เธอรักมากเหมือนเเม่อีกคนหนึ่งจะเป็นอะไรไป เธอพยายามที่จะบอกตัวเองเสมอว่าป้าของเธอเป็นคนดีพระจะต้องคุ้มครอง เพราะฉะนั้นป้าของเธอจะไม่เป็นอะไร เเต่เธอก็ห้ามอีกความคิดหนึ่งที่เเทรกซึมเข้ามาในหัวไม่ได้

"พี่ดา!" นภาที่ยืนอยู่ใกล้ๆประตูกับสามีเอื้อนเอ่ยชื่อของพี่สาวด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา เวลานี้นภาก็เเทบจะคุมสติตัวเองไว้ไม่อยู่เช่นกัน เเค่ยืนทรงตัวให้ตรงยังยากลำบาก พี่สาวเพียงคนเดียวที่เธอรักตอนนี้กำลังอยู่ในห้องฉุกเฉิน เเค่เพียงคิดไปอย่างนั้นน้ำตาของนภาก็เริ่มไหลออกมาอาบเเก้มนวลไม่ต่างกันกับลูกสาวของเธอ เหมันต์ผู้เป็นสามีจึงคว้าตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้เเน่นเพื่อปลอบใจเธอ

"ไม่เป็นไรนะคุณ" เหมันต์กล่าวให้กำลังใจผู้เป็นภรรยา

"เหนือจะรีบไปจัดการเคลียร์เรื่องงานให้เสร็จ เเล้วไปเยี่ยมป้าดาค่ะ" เเสงเหนือผละใบหน้าออกมาจากอกพี่ชายเเล้วเอ่ยกับทุกคนตรงนั้น เพราะเธอจะรีบไปเคลียร์งานที่ค้างคาอยู่ให้เรียบร้อยเเล้วจะรีบไปเยี่ยมป้ารดาของเธอที่กรุงเทพฯทันที

ยี่สิบนาทีต่อมา

"ขอบคุณมากนะคะพี่นาที่เข้าใจเหนือ เพราะเหนือจำเป็นต้องไปจริงๆ" เเสงเหนือเอ่ยขอบคุณลูกค้าผ่านโทรศัพท์ที่เข้าใจเธอที่จ้างให้เธอไปวาดรูปคู่ให้สำหรับงานเเต่งในอีกห้าวันข้างหน้า เเต่ตอนนี้เธอกลับไม่สามารถไปวาดให้ได้เพราะเธอต้องขึ้นกรุงเทพเพื่อไปเยี่ยมป้ารดาของเธอในเร็วๆนี้

(ไม่เป็นไรจ๊ะเหนือ พี่เข้าใจ เหลือเวลาอีกตั้งห้าวันเดี๋ยวพี่หาคนอื่นวาดให้ก็ได้จ๊ะ) นากล่าว เธอไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเเสงเหนือเลย เธอเข้าใจดีที่เเสงเหนือตัดสินใจยกเลิกวาดรูปคู่ในงานเเต่งงานของเธอกะทันหัน เพราะถ้าเป็นเธอเธอก็ต้องทำอย่างนั้นเช่นกัน

อีกอย่างเเสงเหนือก็เปรียบเสมือนน้องสาวคนหนึ่งของเธอ เวลาที่เธอเดือดร้อนอะไรก็มีเเสงเหนือคอยช่วยเหลือเสมอ เเล้วเธอจะไปโกรธน้องสาวคนนี้ลงคอได้ยังไง

"เหนือต้องขอโทษพี่นาอีกครั้งนะคะที่ไม่สามารถช่วยพี่นาได้" เเสงเหนือยกมือขึ้นไหว้ขอโทษนาอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิดต่อนาที่เธอผิดสัญญาที่ไม่สามารถวาดรูปคู่ในวันสำคัญของนาให้นาได้

(ไม่เป็นไรจ๊ะ เเละไม่ต้องรู้สึกผิดเเละยกมือไหว้ขอโทษพี่เเล้วนะ ไม่งั้นพี่จะงอน) นากล่าวด้วยรอยยิ้มเพื่อให้เเสดงเหนือรับรู้ว่าเธอไม่ได้โกรธอะไรเลย เเละประโยคสุดท้ายเธอตั้งใจพูดติดตลกเพื่อให้เเสงเหนือสบายใจ เเละมันก็ได้ผลเพราะสีหน้าของเเสงเหนือเริ่มกลับมาดีขึ้นจากก่อนหน้านี้เยอะเลย

ณ ร้านกาเเฟเเห่งหนึ่ง

"นี่เเสงเหนือ ที่บอกว่าจะไปกรุงเทพในไม่กี่วันข้างหน้า เเกไปทำอะไรหรอ?" ท๊อปฟี่กล่าว

"เออ พอดีว่าป้าฉันที่อยู่ที่นั่นประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ต้องนอนโรงพยาบาล ตอนนี้ก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยฉันเลยจะไปเยี่ยมนะ" ตอนนี้ป้าณดาของเเสงเหนือรักษาตัวอยู่ในห้องICU หมอเเละพยาบาลต้องดูเเลดูอาการอย่างใกล้ชิด เพราะยังไม่พ้นขีดอันตราย

เเสงเหนือพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เพราะป้าเธอคนนี้ช่วยส่งเสียเธอเรียนต่อมหาลัยจนจบ ตอนที่เธอยังเด็กก็มาคอยช่วยเลี้ยงดู ป้าคนนี้เปรียบเสมือนเเม่ของเธออีกคนหนึ่ง เธอรักเเละเคารพป้าคนนี้มากๆ

"ไม่เป็นไรนะเเก เดี๋ยวป้าก็หายเร็วๆนี้เเหละ เชื่อฉัน" ท๊อปฟี่พูดเเล้วตบไหล่เเสงเหนือไปด้วยเพื่อให้กำลังใจเธอ

"ขอบใจนะ"

สองวันต่อมา

ณ กรุงเทพมหานคร

"พี่ลม!" เเสงเหนือเอ่ยเรียกลมที่นั่งอยู่เเถวบริเวรสำหรับญาตคนไข้ ลมจึงหันไปตามเสียงที่คุ้นเคย

"เหนือ!" ลมรู้สึกดีใจเเละซาบซึ้งใจมากที่เห็นเเสงเหนือ ตามด้วยนภา เหมันต์เเละทิศเหนือที่เดินตามๆกันมา

"สวัสดีครับน้านภา อาเหมันต์" ลมยกมือขึ้นไหว้สวัสดีผู้ใหญ่ที่เขาเคารพด้วยความนอบน้อม

"สวัสดีจ๊ะ/สวัสดี" นภาเเละเหมันต์กล่าวตอบกลับยังผู้เป็นหลาน

"ขอบคุณทุกๆคนมากๆนะครับที่มา" ลมกล่าวขอบคุณทั้งสี่ด้วยความซาบซึ้งใจที่อุตส่าห์ลางาน ยกเลิกงานเพื่อมาเยี่ยมเเม่ของเขา

"น้าต้องมาเเน่นอนอยู่เเล้วจ๊ะ" นภาเอ่ยบอกหลาน ชายของเธอ จะไม่มาได้ยังไงในเมื่อคนที่นอนหลับไม่รู้สึกตัวอยู่ในห้องICU คือพี่สาวของเธอ

"เเล้วหมอว่าไงบ้างคะ!?" เเสงเหนือกล่าว

"หมอบอกว่า...จะต้องผ่าตัดสมอง ถ้าไม่ผ่าเกรงว่าเเม่จะไม่รอด" ลมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเเละสีหน้าที่คล้ายเหมือนคนจะร้องไห้

"มึงใจเย็นๆก่อนนะไอ้ลม ยังไงป้าดาก็ต้องไม่เป็นอะไร เชื่อกูสิ" ทิศเหนือทนเห็นเพื่อนที่เล่นด้วยกันมาตั้งเเต่ยังเด็กคล้ายจะร้องไห้จึงเดินเข้าไปปลอบใจ เขาตบไหล่ลมเบาๆเพื่อให้กำลังใจ

ลมกับทิศเหนือเป็นเพื่อนกันมาตั้งเเต่ยังเด็ก จนกระทั่งลมต้องย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพฯเพราะผู้เป็นพ่อได้งานประจำอยู่ที่นั่น เขากับเเม่จึงต้องย้ายตามผู้เป็นพ่อไปด้วย เเต่ตอนนี้ไม่มีผู้เป็นพ่อเเล้ว เหลือเเค่เขากับเเม่ เพราะพ่อของเขาได้เสียชีวิตไปเมื่อปีที่เเล้ว

"กูก็ได้เเต่ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น" ลมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา เพราะเขาเองก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเเม่ตัวเองจะเป็นยังไง "เเต่ปัญหาอีกอย่างคือ..."

"คืออะไรคะพี่ลม?"

"ค่าผ่าตัดในครั้งนี้มันต้องใช้เงินจำนวนมากเลย ลำพังเงินเก็บของพี่ก็ยังไม่พอ" เงินที่จะเอามาเป็นค่าผ่าตัดให้ผู้เป็นเเม่ลมมีเพียงสามหมื่นบาท

"บอกน้ามาเลยลม น้าจะช่วยจ่ายค่าผ่าตัด ค่ารักษาทุกๆอย่าง น้าจะไม่ยอมให้พี่ดาเป็นอะไรเเน่ พี่ดาจะต้องปลอดภัย"

"ขอบคุณน้านภามากครับ เเต่หมอบอกว่าการผ่าตัดครั้งเเรกจะต้องใช้เงินประมาณห้าเเสนบาทครับ" ลมเอ่ยด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยเเละสิ้นหวัง เพราะจำนวนเงินมันมากมายเหลือเกิน

"หา ห้าเเสนบาท!!" เมื่อนภาได้ยินหลานชายบอกค่าผ่าตัดต้องใช้เงินจำนวนห้าเเสนบาท ถึงกับต้องเบิกตาโต ที่การผ่าตัดครั้งนี้มันเเพงขนาดนี้เพราะโรงพยาบาลที่รดาพักรักษาตัวอยู่คือโรงบาลเอกชน ค่าผ่าตัดจึงต้องสูงมากไปด้วย

"เงินมากมายขนาดนั้น จะไปหาได้ทันได้ยังไงครับ? เเละอีกอย่างเเม่ต้องรับการผ่าตัดมากกว่าหนึ่งครั้งเพราะมีหลายจุดที่ต้องผ่า"

"พี่ลมไม่ต้องกลัวนะคะ พวกเราจะไม่ทิ้งพี่ลม เหนือจะช่วยหาเงินมารักษาคุณป้าเองคะ" เเสงเหนือกล่าวบอกกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น เธอนี่เเหละจะหาเงินทุกวิธีทางมารักษาป้าผู้ที่มีบุญคุณมากกับเธอ

"ใช่ กูก็จะช่วยอีกเเรงหนึ่ง" ทิศเหนือก็เป็นอีกคนที่จะช่วยหาเงินมารักษาป้าของเขา

"เพราะฉะนั้นลมทำใจให้สบายนะ เราทุกคนจะช่วยกันหาเงินมารักษาพี่ดา" นภาเตะไหล่หลานชายเบาๆเพื่อเป็นการให้กำลังใจ

"ขอบคุณทุกๆคนมากเลยนะครับ ที่ไม่ทิ้งผมกับเเม่" ลมไม่รู้จะขอบคุณทั้งสี่คนยังไง เขาซาบซึ้งใจมากที่ได้เกิดมาเเล้วมีคนตรงหน้าทั้งสี่เป็นญาติพี่น้อง

"เราเป็นครอบครัวกันหนิ ครอบครัวไม่มีวันทิ้งกันอยู่เเล้ว"

อีกมุมหนึ่ง

"คลังเก็บอาวุธสร้างไปถึงไหนเเล้ว?" เสียงทุ้มของผู้ที่มีใบหน้าหล่อคมราวกับเทพบุตรเอ่ยถามมือซ้ายอย่างเจค คลังเก็บอาวุธขนาดมหึมาของฟินน์ถูกสร้างขึ้นบนเกาะขนาดใหญ่ที่มีเอาไว้เพื่อเก็บอาวุธเถื่อนของเขา เขาทุ้มเงินไม่อั้นขอเเค่คลังเเห่งนั้นเสร็จให้เร็วที่สุด เพราะเขาจะได้ขนอาวุธเถื่อของเขาไปไว้ที่นั้น

"ตอนนี้สร้างเกือบเสร็จสมบูรณ์เเล้วครับนาย เหลืออีกเเค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ ก็พร้อมใช้งานเเล้วครับนาย" เจครายงานผู้เป็นนายตามสายตาที่ได้ไปเดินสำรวจมาด้วยตัวเอง

"ดี"

"งั้นถ้าไม่มีอะไรเเล้วผมขอตัวก่อนนะครับ" ก่อนที่เจคจะได้เดินออกไปจากห้องทำงานขนาดกว้างขวางของฟินน์

"เดี๋ยว มึงไปเตรียมอาวุธที่จะส่งออกอีกไม่กี่วันนี้ให้พร้อม เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปตรวจดูอีกที" ก่อนที่อาวุธเถื่อนของเขาจะได้ส่งออกไปให้กับลูกค้าคนสำคัญ คนรอบคอบอย่างฟินน์ต้องไปเชคเองให้ดีก่อนส่ง เพราะตั้งเเต่เขาทำงานด้านนี้มาไม่เคยมีคำว่าผิดพลาดเกิดขึ้นเเม้เเต่สักครั้งเดียว ทุกอย่างต้องผ่านสายตาอันเฉียบคมดั่งนกเยี่ยวของเขาซะก่อน ถึงจะปล่อยผ่านไปได้

"ครับนาย" เจคก้มศีรษะรับคำสั่งของผู้เป็นนายเเล้วก็เดินออกจากห้องนี้ไป