บทที่ 4 องค์ชายสี่ ต่อไปหม่อมฉันไม่บังอาจแล้วเพคะ

"ขอประทานอภัยเพคะ!" กู้อวิ๋นซีรีบร้อนจะลุกขึ้นมา

แต่คิดไม่ถึงว่ารถม้าจะเกิดการสั่นไหวขึ้นอีก ทำให้กู้อวิ๋นซีที่เพิ่งพยุงตัวขึ้นได้ต้องล้มลงไปอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอล้มลงไปบนตัวของจวินเย่เสวียนพอดี

แถมมือของเธอก็ดันไปทับเข้ากับอะไรบางอย่างที่แม้จะปกปิดไว้ด้วยเสื้อผ้าก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุและแข็งขืน!

"อ๊ะ!" กู้อวิ๋นซีตกใจจนตัวโยน เธอรีบชักมือกลับมาทันที

หน้าเธอแดงจัดจนแทบจะบีบเป็นหยดเลือดออกมาได้แล้ว!

เธอไม่ทันระวัง ดันจับไปโดน...ขององค์ชายสี่ซะได้

แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือ ตอนที่ถูกเธอสัมผัสโดนอย่างไม่ทันระวัง ร่างกายขององค์ชายสี่กลับเกิดปฏิกริยาตอบสนองซะได้!

มันถึงขั้นสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงได้ด้วยตาเปล่าเลยเชียวนะ!

กู้อวิ๋นซีไม่รู้แล้วว่าเธอควรจะวางสายตาไว้ที่จุดไหนดี

"บังอาจ!" แววตาของจวินเย่เสวียนมืดลง เขาใช้มือบีบไปที่คางของเธอ

นิ้วทั้งห้ากำแน่น จากนั้นก็ดันใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นมามอง

"เจ้าแต่งงานกับฉู่หลีไปแล้ว แต่ยังบังอาจมาให้ท่าข้าอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ไม่รักษากฎของภรรยา ต้องได้รับโทษเช่นไร"

"องค์ชายสี่ หม่อมฉันเปล่านะเพคะ!" กู้อวิ๋นซีจับไปที่มือของเขาเพื่อจะผลักมือเขาออก

แต่จวินเย่เสวียนก็แรงเยอะเหลือเกิน ไม่ว่าเธอจะผลักอย่างไรก็ไม่เขยื้อนเลยสักนิด

"เปล่าเหรอ" จวินเย่เสวียนหรี่ตาลง นัยตาเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งการเสียดสี "เมื่อครู่เจ้าจับโดนอะไรล่ะ"

"หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ!" กู้อวิ๋นซีรู้สึกหน้าร้อนผ่าวราวกับโดนไฟเผา

เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ว่าสำหรับผู้ชายแล้วการโดนกระทำเช่นนี้ก็นับว่าบังอาจเกินไปจริงๆ!

โดยเฉพาะ เขายังเป็นองค์ชายสี่ เป็นพี่ชายที่เธอควรจะให้เกียรติด้วย!

แต่นี่เป็นเหตุบังเอิญจริงๆ นะ!

"องค์ชายสี่เพคะ..."

"เจ้าทายเอาเถอะว่าเราจะเชื่อไหม" นิ้วมือของจวินเย่เสวียนออกแรงบีบมากขึ้น กู้อวิ๋นซีรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของอันตรายบางอย่าง

ใบหน้าของเธอถูกเชิดให้เงยขึ้น เพื่อสบตากับจวินเย่เสวียน

ร่ายกายบอบบางแอบสั่นไหวเบาๆ เนื่องจากหวาดกลัว

จวินเย่เสวียนละสายตาจากดวงหน้าของเธอลงไปที่ลำคอและต่ำกว่านั้น

ลำคอขาวๆ เล็กๆ แบบนี้ ช่างอ่อนแอราวกับแค่เขาใช้มือเดียวก็สามารถหักมันลงได้

เพราะว่าเธอเงยหน้า จึงทำให้สาบเสื้อของกู้อวิ๋นซีเผยออ้าออกมาเล็กน้อย

ถ้ามองจากมุมของจวินเย่เสวียนแล้ว ยังสามารถมองเห็นไปถึงกระดูกไหปลาร้าและหน้าอกที่ขาวผ่องดุจหิมะของเธอได้อย่างรำไรอีกด้วย

แต่ตอนนี้ผิวที่ขาวราวกับหิมะนั้นกลับถูกประดับไปด้วยจุดแดงๆ ซึ่งเป็นร่อยรอยที่ชายหนุ่มเมื่อคืนทำทิ้งไว้บนตัวของหญิงสาว

แววตาของจวินเย่เสวียนดูจะเข้มขึ้นเล็กน้อย

กู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาที่เขามองเธอในตอนนี้มันช่างน่ากลัวมากเลยจริงๆ

เธอรู้สึกได้ถึงอันตราย!

"องค์ชายสี่ หากว่าพระองค์โกรธ ก็สามารถลงโทษหม่อมฉันได้ แต่ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันก่อนเถิดเพคะ" กู้อวิ๋นซียกกำปั้นน้อยๆ ของเธอทุบไปที่แขนของเขา

"ลงโทษยังไง เจ้าจับตรงนั้นของข้า หรือจะให้ข้าจับตรงนั้นของเจ้าคืนกันล่ะ?"

"ไม่ใช่นะ!" กู้อวิ๋นซีตกใจจนตาโต ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเช่นนี้จะออกมาจากปากคนเย็นชาอย่างเขาได้!

จวินเย่เสวียนพูดอย่างเย็นชา "แต่ข้าทำการใดก็ล้วนยุติธรรมเสมอ!"

ดวงตากลมโตชุ่มชื้นของกู้อวิ๋นซี กระพริบปริบๆ

เธอไม่เข้าใจความหมายที่องค์ชายสี่ต้องการจะสื่อ

แต่เพียงครู่เดียว จวินเย่เสวียนก็แสดงให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดหมายความว่ายังไง

เขาจับตัวของเธอพลิกคว่ำลงในทันที ทำให้ตอนนี้ตัวเธอนอนทาบอยู่บนตักของเขา

มือของเขากดลงบริเวณเอวด้านหลังของเธอ จากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนลง!

"อย่านะ!"

เขาจะมาจับตรงนั้นของเธอได้ยังไงกัน!

กู้อวิ๋นซีโมโหจัดจนยกฝ่ามือขึ้นมา เตรียมจะฟาดไปที่เขา

แต่คาดไม่ถึง เพียงแค่เธอยกมือขึ้นมา ก็ถูกเขาจับล็อกเอาไว้ได้อย่างง่ายดายแล้ว

ขนาดพลังปราณที่ฝ่ามือก็ถูกเขาสลายไปได้อย่างง่ายดาย

"ฝีมือใช้ได้เลยหนิ" จวินเย่เสวียนหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

แต่น่าเสียดายที่ดันมาเจอเขา ฝีมือแค่นี้ถือว่ากระจอกมากสำหรับเขา

กู้อวิ๋นซีรู้ว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสจะต่อต้านได้อีกแล้ว ฝีมือพวกเขาห่างชั้นกันเกินไป!

"องค์ชายสี่...ท่าน! หยุดนะ! ปล่อยข้านะ! ปล่อย..."

เธอรู้สึกได้ว่ามือของเขาค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ เธอโมโหจนแทบจะเป็นลมไปอยู่แล้ว "อย่าแตะต้องข้า! ข้าเป็นภรรยาของฉู่หลีนะ!"

มือของชายหนุ่ม หยุดลงตรงที่ก้นของเธอ

หากว่าเคลื่อนต่ำลงไปกว่านี้ก็จะเป็นตำแหน่งซ่อนเร้นของผู้หญิงแล้ว

กู้อวิ๋นซีเกร็งจนไม่กล้าจะหายใจ

เธอพยายามสงบจิตใจให้เย็นลง

ในเมื่อสู้ไม่ได้ก็ต้องขอร้องเท่านั้น

"ข้าเป็นภรรยาของฉู่หลี ท่านจะ...ทำกับข้าแบบนี้ไม่ได้ ฉู่หลีจะต้องโกรธท่านแน่เพคะ องค์ชายสี่ ต่อไปหม่อมฉันไม่บังอาจแล้ว ได้โปรดเถิดเพคะ!"

เขาจะเห็นแก่ฉู่หลีแล้วปล่อยเธอไปสักครั้งได้ไหม