หลุมพราง

“แหมมมม มึง วาสนาคนเรานี่มันไม่เท่ากันซะจริงจริ้ง มึงว่าไหม?”

“นั่นนะสิ บางคนทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด ทิปไม่ได้สักบาท” บัวบูชาหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน เนื่องจากได้ยินเสียงพูดคุยของพนักงานหญิงสาวสองคนที่อยู่ตรงทางเดินแว่วมาเข้าหู

“ส่วนคนบางคนเดินชม้อยชม้ายส่งสายตายั่วแขกก็ได้ทิปเป็นปึก ๆ สบายไปเลย ตอนนี้เดือน ๆ ได้หลายหมื่นแล้วมั้ง”

“ก็วาสนามึงมีไม่เท่าเขาอะเนาะ ก็ต้องทำใจ”

“แล้วก็ชอบทำเป็นเล่นตัวนะ อ่อยคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่ละคนหน้าไม่เคยซ้ำ”

บัวบูชาหยุดฟังจนบทสนทนาดังกล่าวจบไป ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง ทำได้แค่ก้มหน้าเดินผ่านไป เลี่ยงทำเป็นไม่ได้ยินบทสนทนากระแหนะกระแหนเมื่อสักครู่

หญิงสาวไม่ต้องการเป็นศัตรูกับใคร ที่มาทำงานก็เพื่อหาเงิน ใครจะคิดยังไง จะว่ายังไงเธอไม่สน ร่างบางรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนยังไง ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่พวกขี้อิจฉา ที่เห็นคนอื่นได้ดีกว่าตัวเองไม่ได้ ก็เท่านั้น

“คุณศิรา รอนานไหมคะ” หลังเลิกงานบัวบูชารีบเดินออกมาจากร้านทันทีเพราะกลัวว่าอีกคนจะรอนาน ร่างบางเจอเข้ากับศิราที่ยืนรออยู่ตรงนั้นพอดี

“ไม่นานค่ะ รถพี่อยู่ทางนี้” ศิราเดินนำอีกฝ่ายไปยังรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ก่อนจะเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้กับคนตัวเล็ก

“หนูบอกทางให้พี่ด้วยนะ”

“ค่ะ”

ระหว่างทางความเงียบได้เข้ามาปกคลุมเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศภายในรถดูอึดอัดสำหรับบัวบูชา ด้วยความที่เป็นคนไม่ค่อยพูดกับใครหากไม่ได้สนิท ยิ่งมานั่งอยู่ในรถแคบ ๆ กับผู้ชายอย่างคุณศิรามันทำให้เธอนั่งตัวเกร็งไปตลอดทาง แต่กระนั้นก็เอ่ยบอกทางแก่คนตัวหนาเป็นระยะ ๆ

“ไม่ต้องเกร็งนะครับ ทำตัวตามสบาย เพราะน้องบัวต้องได้นั่งรถพี่อีกบ่อย ๆ” ด้านศิราเห็นว่าคนน้องนั่งนิ่งตัวแข็งเลยชวนคุยเล่น เพื่อผ่อนคลาย

“…” บัวบูชาอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองคนด้านข้างอย่างนึกสงสัย

“เพราะว่าจากนี้พี่ก็จะไปส่งน้องบัวอีกไงครับ” ร่างสูงพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณศิราคะ บัวขอถามอะไรหน่อย ได้ไหม?”

“ได้สิคะ” ศิราพูดด้วยท่าทางสบาย

“คุณศิรา...” บัวบูชาก้มหน้าจนคางแทบจะชิดอก รู้สึกประหม่าจนไม่กล้าพูด

“หนูอยากรู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับหนู ใช่ไหม?” เป็นศิราเองที่เอ่ยปากออกมาก่อน มีเหรอว่าเขาจะดูไม่ออกว่าคนตัวเล็กรู้สึกอย่างไร

“ค่ะ” บัวบูชาพยักหน้าก้มหน้างุด

“เอาตรง ๆ เลยนะ พี่ไม่อยากอ้อมค้อม พี่สนใจหนู”

“...”

บัวบูชาหันหน้ามามองหน้าคนตัวสูงแทบจะทันที แววตาที่มองมาบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าร่างบางกำลังเกิดความสับสนในใจ

“สรุปง่าย ๆ คือ พี่อยากได้หนู และพี่ก็พร้อมจะเลี้ยงดูหนูกับแม่ของหนูให้อยู่อย่างสุขสบาย”

“หมายถึง ให้บัวขายตัวให้คุณเหรอ?”

“จุ๊ ๆ ไม่เอาค่ะ ไม่พูดแบบนั้น มันไม่ได้เรียกว่าขายตัวครับน้องบัว มันเรียกว่าการได้ประโยชน์ร่วมกันมากกว่า” ศิราเอ่ยปราม

“แต่บัวก็ต้องนอนกับคุณ?” บัวบูชามองใบหน้าหล่อคมเข้มด้านข้างของศิรานิ่ง

“พี่ไม่รู้จะอธิบายให้หนูเข้าใจยังไงดี เอ่อ หนูเคยได้ยินคำว่าเด็กเลี้ยงไหม?” ศิราหันมาถาม

บัวบูชาครุ่นคิดเพียงครู่ก็พยักหน้าให้คำตอบ

“นั่นแหละค่ะ”

“ที่คุณศิรา เทียวไล้เทียวขื่อมาหาบัวที่ทำงานทุกวันก็เพราะเหตุผลนี้เหรอคะ”

“มันก็ส่วนหนึ่ง ครั้งแรกที่เจอหนูพี่บอกตามตรงเลยว่าพี่ถูกใจหนูมาก ๆ ตอนนั้นพี่ยอมรับนะว่าพี่แค่อยากนอนด้วยเท่านั้น แบบ ซื้อ จ่าย จบ ครั้งเดียว”

“…”

“แต่พอหลังจากพี่ได้มาที่ร้านบ่อย ๆ พี่เห็นหนูทุกวัน หนูเป็นเด็กดี น่ารัก แถมยังเป็นเด็กกตัญญู พี่เลยอยากที่จะส่งเสียเลี้ยงดูหนูแบบระยะยาว”

“แล้วมันต่างจากการขายตัวตรงไหนคะ?”

“พี่ไม่อยากให้หนูคิดแบบนั้น เรียกว่ามันเป็นธุรกิจก็แล้วกันนะ เราต่างก็ได้ประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่ พี่ได้ตัวหนู หนูได้เงินจากพี่”

“...”

“พี่อยากช่วยเหลือหนูจริง ๆนะครับ”

เกือบสามสิบนาที รถยนต์คันหรู ยี่ห้อ Mercedes-Benz สีดำ ก็เคลื่อนตัวมาจอดหน้าตึกแถวสองชั้น สภาพกึ่งเก่ากึ่งใหม่ที่อยู่อาศัยของสองแม่ลูก

“ขอบคุณมานะคะ ที่มาส่ง บัวขอตัวก่อนนะคะ” บัวบูชายกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อที่จะลงจากรถ จังหวะนั้นศิราก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นนามบัตรใบเล็กให้อีกฝ่าย

“อันนี้เบอร์ติดต่อของพี่ มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ค่ะ” บัวบูชาพยักหน้า ก่อนจะรับนามบัตรใบนั้นเก็บลงในกระเป๋า จากนั้นจึงเดินเข้าไปในบ้านทันที

แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูเหล็กยืด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน หญิงสาวค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋าผ้าใบเก่า และพบว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นของพี่ฟ้า พยาบาลสาวที่จ้างมาดูแลมารดา

บัวบูชารีบกดรับสายทันที ร่างบางรู้สึกเป็นห่วงแม่ขึ้นมาจนเริ่มใจคอไม่ดี อดที่จะใจเสียไม่ได้ที่อีกฝ่ายโทรมาเวลานี้ เพราะปกติพี่ฟ้าจะโทรหาเธอเวลาที่มีเรื่องฉุกเฉินเกี่ยวกับแม่เท่านั้น

“ว่าไงคะ พี่ฟ้า”

“น้องบัว คุณแม่ชักค่ะ ตอนนี้พี่อยู่ที่โรงพยาบาล XX นะคะ”

“…”

โทรศัพท์แทบจะร่วงจากมือทันทีที่ได้ยินปลายสายพูดจบ บัวบูชายืนนิ่งไปชั่วครู่ หลังรวบรวมสติได้เจ้าตัวก็หันหลังวิ่งออกมาจากหน้าบ้าน ก่อนที่ร่างเล็กจะชนเข้ากับร่างของคนคนหนึ่งเต็มแรงจนล้มลงไปก้นจ้ำเบ้า

“น้องบัว เป็นอะไรไหมครับ?” เป็นศิราที่รีบไปพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น ร่างสูงที่กำลังรอให้คนตัวเล็กเข้าบ้านไปก่อนถึงจะกลับ สังเกตเห็นว่าน้องรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าร้อนรน เลยรีบเดินมาหาเผื่อน้องมีอะไรให้ช่วยเหลือ

“มีอะไรหรือเปล่า หนูวิ่งออกมาทำไม?”

“แม่บัวชักค่ะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล” บัวบูชาละล่ำละลักบอกอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ใจเย็น ๆ ก่อนครับ ตั้งสติก่อนนะ” ศิราเห็นคนน้องตกใจจนตัวสั่นเลยเตือนสติ

“ค่ะ ๆ” บัวบูชาพยักหน้ารัว ๆ น้ำตาไหลอาบสองแก้ม เพราะเป็นห่วงแม่

“โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“แต่ว่า...”

“ไม่ต้องเกรงใจ มันดึกมากแล้ว แท็กซี่ก็คงจะหมดแล้ว แล้วหนูจะไปยังไงคะ”

“ก็ได้ค่ะ”

เวลานี้ตีสองกว่าแล้ว บัวบูชายังนั่งมองผู้เป็นแม่ที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลไม่ไปไหน เจ้าตัวร้องไห้จนตาบวม หลังคุณหมอแจ้งว่า แม่มีอาการแทรกซ้อนจากโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง หากเมื่อครู่พามาโรงพยาบาลช้ากว่านี้อีกเพียงนิด แม่อาจจะไม่รอด

คุณหมอให้คำแนะนำมาว่าควรจ้างพยาบาลดูแลทั้งกลางวัน กลางคืน ในเวลาที่เธอต้องไปทำงาน เพราะคนไข้กล้ามเนื้ออ่อนแรงในระยะแรกแบบแม่ ไม่สามารถใช้กล้ามเนื้อบริเวณนั้นได้ ควรที่จะหยุดพักหรือหยุดใช้กล้ามเนื้อบริเวณนั้นไปก่อน จนกว่าจะหายเพราะถ้าหากยังฝืนใช้จะทำให้อาการของกล้ามเนื้ออ่อนแรงเกิดขึ้นซ้ำๆ แบบเรื้อรังได้ และถ้าเป็นแบบนั้นโอกาสที่จะกลับมาหายเป็นปกติคงยาก

บัวบูชาคิดไม่ตกเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายที่เพิ่มมากขึ้นอีกเท่าตัว ไหนจะค่ายา ค่ารักษาพยาบาล ค่าจ้างพยาบาลพิเศษ ทุกวันนี้เงินค่าทำงานที่ร้านคาเฟ่ และบาร์มันเยอะก็จริง แต่มันก็ไม่พอกับค่าใช้จ่ายอยู่ดี

ทุกวันนี้เธอจ้างพี่ฟ้าเป็นรายเดือน ๆ ละสามหมื่นบาท ทำงานแปดชั่วโมง/วัน ส่วนช่วงเวลาหนึ่งทุ่มถึงเที่ยงคืนที่ทำงานที่บาร์ เธอก็จะจ้างพี่ฟ้าพิเศษคิดเป็นรายชั่วโมงไป ชั่วโมงละสองร้อยบาท เดือน ๆ หนึ่งต้องเสียค่าจ้างพยาบาลพิเศษไปเยอะมาก ๆ

คนตัวเล็กฟุบหน้าบนโต๊ะ ร้องไห้ออกมาเบา ๆ จนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ทุกวันนี้เรียนก็ต้องเรียน ไหนจะทำงานจนสายตัวแทบขาดอีก ปัญหาทุกอย่างประเดประดังเข้ามาทุกด้านจนแทบมองไม่เห็นทางออก

แต่ถึงจะเหนื่อยเพียงใดบัวบูชาก็ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ เธอต้องทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตคนที่รักเอาไว้ให้ได้ แม้จะต้องยอมแลกมาด้วยศักดิ์ศรีของความเป็นคนก็ตาม

“แม่ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะ เดี๋ยวหนูเรียกหมอก่อนนะ” เมื่อเห็นว่าผู้เป็นแม่ลืมตาขึ้น บัวบูชาก็รีบกดปุ่มฉุกเฉินเรียกพยาบาลทันที ไม่นานก็มีทั้งคุณหมอ และพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง หลังจากตรวจอาการเบื้องต้นแล้ว คุณหมอก็หันมาพูดกับญาติคนไข้

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ นอนรอดูอาการอีกสักคืนก่อน ถ้าไม่มีอะไรแล้วพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้”

“ขอบคุณมากค่ะ คุณหมอ”

“ต่อไปต้องระวังให้มากกว่านี้นะครับ พยายามอย่าฝืนใช้กล้ามเนื้อ ทานยาให้ครบ และตรงเวลา โรคนี้อาจใช้เวลารักษานานกว่าจะหาย แต่ญาติก็ต้องเผื่อใจไว้บ้างนะครับ เพราะไม่ใช่ทุกเคสที่กลับมาเป็นปกติ”

“ค่ะ”

“มีอีกเรื่องที่ผมจะอยากแนะนำ ก็คือเรื่องโรงพยาบาล อยากแนะนำให้ทางญาติพาคนไข้ไปรักษาที่โรงพยาบาลเอกชนที่ดีกว่านี้นะครับ ทางนั้นจะมีบุคลากร และเครื่องไม้เครื่องมือในการรักษาที่ทันสมัยมากกว่าที่นี่”

“แล้วหนูต้องทำยังไงคะ?”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ ทางโรงพยาบาลจะจัดการเรื่องส่งตัวคนไข้เอง ส่วนทางญาติแค่เตรียมเอกสารของคนไข้ให้พร้อมรอไว้ได้เลยครับ”

“ค่ะ ยังไงหนูจะแจ้งอีกทีนะคะ”

“ได้ครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”

คล้อยหลังคุณหมอไป บัวบูชาตานั่งลงข้างเตียง มือบางกุมมืออันหยาบกร้านของผู้เป็นแม่ไว้แน่นดวงตาคู่สวยแดงระรื่น เพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักทั้งคืน

“แม่ไม่ย้ายนะลูก มันแพง เราไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น”

“แม่ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องเงินหนูจัดการเอง แม่แค่รักษาตัวเองให้หายก็พอ เรื่องอื่นแม่ไม่ต้องห่วงนะ” บัวบูชาพูดกับผู้เป็นแม่

“แล้วลูกจะไปหาเงินมาจากไหนตั้งเยอะแยะ แค่ค่าจ้างพยาบาลพิเศษก็แทบจะไม่พอแล้ว”

นางอุบลพูดไปร้องไห้ไป สงสารลูกสาวเพียงคนเดียวจับใจ ตอนนี้เป็นที่พึ่งให้ลูกไม่ได้ แถมยังมาเป็นภาระให้ลูกอีก ด้วยโรคที่เป็นอยู่ทำให้ช่วงล่างครึ่งตัวอ่อนแรง ขยับไม่ได้ แม้ไม่ได้นอนติดเตียง แต่ก็ต้องนั่งรถเข็นช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

มือเหี่ยวย่นหยาบกร้านเพราะทำงานหนักมาเป็นเวลานานยกขึ้นลูบหัวทุยสวยเบา ๆ บัวบูชาใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้ผู้เป็นแม่ ใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มเชิดขึ้นเล็กน้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“แม่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ หนูหาได้จ้ะ”

“แม่ขออย่างเดียว อย่าทำอะไรไม่ดี นะลูก”

ดวงตาคู่สวยไหววูบชั่วครู่เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพราะไม่อยากให้มารดาคิดมาก

“หนูไม่ไปโกง หรือขโมยเงินใครมาหรอกจ้ะ แม่ก็รู้นิสัยหนูดี แบบนั้นหนูไม่ทำหรอก” บัวบูชาให้คำมั่นสัญญา

“จ้ะ แม่เชื่อ”