๑ เผชิญดาวร้าย / 2

“เสี่ยวเมิ่ง ยามปกติเจ้ามักฉลาดช่างจ้อ เรื่องแค่นี้มิต้องให้ข้าลุกไปจัดการเองกระมัง” ข้าเอ่ยกับนาง หลุบตาลงมองท่าทางบิดไปบิดมาของเสี่ยวเมิ่งที่นั่งด้านข้างด้วยความรู้สึกแปลกพิกล

“คุณหนูรองไปจัดเองเถิดเจ้าค่ะ ถ้าผู้ใดลือผิดๆ คุณหนูใหญ่จะมิได้มาโทษข้าเอาได้ ท่านก็รู้ว่ายามนางโกรธน่ากลัวมากแค่ไหน” เสี่ยวเมิ่งเอ่ยขอร้องอีก

ครั้งล่าสุดในคืนงานแต่ง บ่าวทั้งเรือนเหมยถูกคุณหนูใหญ่สะบั้นคอขาดไปทั้งหมด สาเหตุมาจากการละเลยหน้าที่บ่าว จนทำให้จิ้นฝานตีนเบาผู้เมามายย่องเข้าเรือนไป๋ซิงหนี่ว์จนลงมือทำร้ายนางได้

“เฮ้อ เสี่ยวเมิ่ง” ข้ากล่าวเสียงเนือยๆ ส่ายหน้าเบาๆ อย่างหน่ายใจในความคิดของนาง และกล่าวขึ้นต่อ

“เข้ามาพยุงข้าลุกขึ้น ข้าจะลุกไปจัดการเอง” สุดท้ายก็ต้องไปทำตามที่นางขอร้อง มิเช่นนั้นนางคงจะไม่ไปไหนนอกจากมานั่งทำหน้าเศร้าให้รำคาญใจอยู่เช่นนี้

“จริงหรือเจ้าคะ!” เสี่ยวเมิ่งกล่าวขึ้นอย่างดีใจ ดวงตาเล็กเปล่งประกายขึ้นมา เพราะนี่คือแผนการที่คุณหนูใหญ่ได้สั่งให้นางจัดฉากขึ้นมานั่นเอง

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้หนึ่งวัน...

ไป๋มี่อิงนั่งหาวอยู่ในสวนเรียกอดีตสาวใช้ประจำตัวอย่างเสี่ยวเมิ่งให้เข้าไปหานางที่เรือนหลิ่งเพื่อจะสั่งการบางสิ่ง

“คารวะคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งเอ่ยอย่างนอบน้อม

“อืม เสี่ยวเมิ่งน้อย วันพรุ่งเจ้าช่วยข้าสักเรื่องได้หรือไม่” ไป๋มี่อิงเอ่ยเสียงเนิบช้า ตามแบบฉบับความขี้คร้านของนาง

“สั่งบ่าวมาได้เลยเจ้าค่ะ มิว่าเป็นอันใดบ่าวทำให้คุณหนูได้หมด” เสี่ยวเมิ่งเอาใจ ฉีกยิ้มกว้างจนตาปิด

“ฮ่าๆ เจ้านี่น้า ตั้งใจฟังให้ดี จะมีคนขนหีบของคุณชายจิ้นไปยังห้องนอนในเรือซิงหนี่ว์ เจ้าเพียงรอให้ฟ้ามืด แล้วเอ่ยบอกนางว่ามีหีบของบุรุษหลงมา จากนั้นคงจะรู้ใช่หรือไม่ว่าต้องทำอย่างไร” ไป๋มี่อิงร่ายแผนการออกมาช้าๆ ให้บ่าวน้อยได้ฟัง

“บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูต้องการให้คุณชายจิ้นและคุณหนูรองได้ใกล้ชิดกันใช่ไหมเจ้าคะ วันพรุ่งบ่าวจะทำให้งานนี้สำเร็จ” เสี่ยวเมิ่งตอบเสียงหนักแน่น

เพราะประการฉะนี้ เป็นเหตุให้ไป๋ซิงหนี่ว์ต้องลุกขึ้นมาแก้ปัญหาที่ถูกจัดขึ้นของผู้อื่น หารู้ไม่ว่าสิ่งที่นางพยายามหลบเลี่ยงมาตลอด จะได้เผชิญหน้าในอีกไม่ช้านี้

ข้าเดินขึ้นมายังชั้นสอง ตรงไปยังห้องนอนตนเอง และเรียกบ่าวอีกสองคนให้มาขนหีบที่หลงเข้ามาด้วยออกจากห้อง เพื่อจะส่งมอบคืนให้แก่เจ้าของ

หีบไม้สีน้ำตาลวางเด่นสง่ากลางห้อง ลวดลายหีบนี้ดูแล้วมิน่าใช่หีบของบ่าวหรือขันที เพราะทำมาจากไม้สนแกะสลักอย่างดี คาดว่าน่าจะเป็นของคนชั้นสูงที่มีเบี้ยมากพอจับจ่ายซื้อได้

“ไปถามไท่จื่อ คุณชายเยี่ย คุณชายไป๋ และคุณชายจิ้น ว่าหีบข้าวของพวกเขาหายไปหรือไม่ ถ้าหายบอกว่ามันหลงติดเข้ามาในห้องคุณหนูรองตอนขนหีบเข้ามา” ข้ากำลังยืนสั่งการบ่าวในห้อง ก่อนที่จะให้พวกเขาลากมันออกมาจากห้องนอน

“ขอรับ” บ่าวทั้งสองรับคำ ก้มหน้าก้มตาลากหีบใหญ่ออกมาจากห้องอยู่นาน พลันพอลากออกมาได้ก็รีบรุดออกไปทำตามที่ไป๋ซิงหนี่ว์สั่งการเอาไว้ก่อนหน้านี้

ข้ายืนคอยท่าอยู่นานราวๆ หนึ่งเค่อ คุณชายจิ้นก็เดินนำบ่าวทั้งสองคนตรงมายังทางที่ข้ายืนอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือสวรรค์จงใจ หีบอาภรณ์นี้กลับเป็นของบุรุษผู้นี้ไปได้

“เหตุใดหีบข้าถึงมาอยู่...” จิ้นฝานเดินมาหยุดตรงหน้า และเอ่ยถามไป๋ซิงหนี่ว์ด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย

สาเหตุมาจากในยามบ่าย เขาประกาศหาหีบที่หายไปของตนเองในเรือ กลับไม่มีผู้ใดตอบ แต่ตอนนี้มันกลับมาอยู่ที่ห้องของไป๋ซิงหนี่ว์เสียอย่างงั้น

ข้าสบเข้ากับดวงตาดุที่มองอย่างไม่สบอารมณ์ จึงคร้านจะกล่าวแก้ต่างใดๆ เพราะสั่งการบ่าวไปแจ้งแล้ว ยังจะมามองด้วยสายเช่นนี้อีก ก็ไม่มีสิ่งใดที่ต้องปรับความเข้าใจกันต่อ

“ถ้าเป็นของท่านก็เอาไปเสีย ถ้ายกไปไม่ไหวก็ให้บ่าวช่วยขนเจ้าค่ะ” ข้าตอบเขา

“เหตุใดถึงไม่ตอบที่ข้าถาม...” จิ้นฝานกดคิ้วต่ำในขณะที่กล่าวกับนาง

“ตอบอันใด” ข้าเอ่ยถามอย่างสงสัย

จิ้นฝานยืนจ้องนางเพียงครู่เดียว ตวัดตากลับมาหมุนกายหันหลังกลับ และเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“พวกเจ้าขนไปไว้ในห้องให้ข้าด้วย” พอกล่าวจบก็ก้าวเดินออกไป

ข้ามองท่าทีนั้นอย่างขุ่นใจ เป็นอันใดของเขากัน ข้าจะเอาหีบอาภรณ์ของเขาเก็บเอาไว้ทำไมกัน การแสดงออกทางสีหน้าเช่นนั้น คงจะคิดหลงตัวเองไปแล้วเป็นแน่  และมันเป็นความผิดของข้าตรงไหนกัน

เฮ้อ...ข้าผ่อนลมออกจากจมูก ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป มิวายบ่นเขาไปอีกสองสามประโยค

ส่วนเสี่ยวเมิ่งที่ยืนมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ดูท่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองยากจะปลูกต้นไม้ร่วมต้นกันได้

“ทำหน้าเช่นนั้นเจ้าปวดท้องรึ” ข้าเอ่ยถามเสี่ยวเมิ่งที่ยืนหน้างออยู่ด้านหลัง

“เปล่าเจ้าค่ะ...บ่าวถามอันใดจากคุณหนูได้ไหมเจ้าคะ” เสี่ยวเมิ่งอึกอักก้มหน้ากลั้นใจเอ่ยถาม

ข้ามองท่าทางของนางอยู่ครู่หนึ่งถึงจะกล่าวออกไป

“ถามมา”