๑ เผชิญดาวร้าย / 6

ส่วนหลิงจูที่สบเข้ากับดวงตาดุดันของจิ้นฝานก็ผงะตกใจตาโตเล็กน้อย หลุบตามองต่ำแสร้งยกสุราต้มอุ่นๆ เทลงจอกยื่นให้กับสหายตนเอง

“ข้าเทให้ ลองจิบดูหน่อย...รสชาติไม่ฉุนขึ้นจมูก” หลิงจูทำเพื่อบ่ายเบี่ยงการกระทำก่อนหน้านี้ของตนเอง คะยั้นคะยอให้ไป๋ซิงหนี่ว์ที่กำลังคีบถั่วคั่วเข้าปากนั้นดื่มสุราเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว

“อึก” เสียงกลืนน้ำอึกใหญ่ที่ไหลเข้ามา เพราะข้าที่กำลังงุนงงได้ถูกยัดเยียดให้ดื่มบางสิ่งเข้าไปในปากไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งยังเผลอดื่มเข้าไปจนหมด เพราะหลิงจูป้อนเข้ามาอย่างไม่เบามือเลย

“เจ้าเอาอันใดให้ข้าดื่ม…รสชาติมัน” ข้ากล่าวถามนางทันที รสชาติและกลิ่นนี้มันสุราชัดๆ “สุราต้มดอกเหมยกลิ่นหอมละมุน สตรีเช่นพวกเราดื่มได้ไม่บาดคอ” หลิงจูเอ่ยตอบเสียงหวาน

“เจ้า!” ข้ากล่าวออกไปอย่างลืมตัว เสียงน่าจะดังมากพอที่จะทำให้คนบนโต๊ะทั้งหมดหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน

“ซิงหนี่ว์ เจ้าจะเสียงดังทำไม” หลิงจูตกใจกล่าวปรามสหายออกไป เพราะยามนี้นางเองก็ถูกจับจ้องด้วยเช่นกัน

“ข้าขอตัวก่อน…” ข้ากล่าวกระซิบกับนางด้วยความกังวลใจที่เริ่มก่อตัวขึ้น จะต้องรีบออกไปล้วงคอ มิเช่นนั้นเจ้าเด็กน้อยในท้องอาจจะ…พอกล่าวจบก็กวักมือเรียกเสี่ยวเมิ่ง แล้วเดินออกไปจากกระโจมทันทีอย่างรีบร้อน

“เจ้าจะไปไหน!” หลิงจูที่ถูกสหายทิ้งเลิ่กลั่กอยู่บนโต๊ะทำตัวไม่ถูกกับสายตาของทุกคนที่มองมา นางก้มหน้าต่ำลง และเอ่ยออกไปเสียงแผ่ว “ข้าขอตัวกลับไปยังกระโจมตระกูลหลิงก่อนนะเจ้าคะ ทูลลาไท่จื่อ และพระชายาเพคะ”

ข้ารีบวิ่งออกมาตรงด้านหลังกระโจม เบี่ยงหลบมาด้านข้างอยู่ห่างพอสมควร และหยุดยืนพักหายใจให้หายเหนื่อยที่รีบร้อนออกมาก่อนหน้านี้

“เกิดอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ” เสี่ยวเมิ่งเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“เมื่อครู่ข้าเผลอดื่มสุราเข้าไปหนึ่งจอก...เสี่ยวเมิ่ง เจ้าไปช่วยถามความจากพวกหมอหลวงทีว่ามันจะอันตรายหรือไม่ ถ้าเข้าไปถามมิได้ค่อยไปบอกเจี่ยเจีย รีบไปเสีย” ข้าร่ายยาวออกไปทีเดียว พร้อมกับโบกมือไล่นางออกไปอย่างร้อนใจ

“ได้เจ้าค่ะ เอ่อ คุณหนูรองใจเย็นๆ รอบ่าวตรงนี้นะเจ้าคะ!” เสี่ยวเมิ่งรับคำ วิ่งแจ้นออกไป

เมื่อเสี่ยวเมิ่งวิ่งห่างออกไป ข้าจึงอ้าปากกว้างแล้วใช้นิ้วคว้านคอตนเองให้อาเจียนออกมา ความรู้สึกกระอักกระอ่วนมวนท้องคล้ายจะออกก็ไม่ออก มันค้างอยู่ในลำคออย่างไรอย่างนั้น

“โอ้กกกก” ข้าตะเบ็งเสียงออกจากคอ น้ำหูน้ำตาเล็ด ยอบกายไปนั่งย่องๆ กับพื้น เกรงว่าจะหน้ามืดล้มคะมำลงไปเสียก่อน มาก้มๆ เงยๆ เช่นนี้

“โอ้กกกกกกกก...อึก เมื่อไรจะออก ข้าเจ็บคอไปหมดแล้ว” ข้าเอ่ยพึมพำพลางยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่ปริ่มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

เหตุการณ์ทั้งหมดของไป๋ซิงหนี่ว์ถูกจับตามองด้วยบุรุษผู้หนึ่ง ก่อนหน้านั้นเขาเดินออกจากกระโจมตามไล่หลังนางมาอย่างคับข้องใจ ตอนนี้เขากำลังยืนกอดอกหลุบตามองสตรีที่นั่งตัวสั่นโยกคว้านคอตนเองอาเจียนออกมา และยืนมองดูพักใหญ่นางก็ยังไม่รู้สึกตัว เขาคร้านที่จะยืนคอยนานจึงเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้น

“คุณหนูรอง”

“โอ้ก...” ข้าที่กำลังโก่งคออาเจียนออกมา พลันก็หยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันที น้ำเสียงกดต่ำนี้แลฟังดูคุ้นหูมากนัก

ข้ากลืนของทั้งหมดลงท้องไป ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากอกซับไปที่หางตา และปากตนเอง ยันกายลุกขึ้นยืน กำมือแน่นเรียกสติ และหันหลังกลับไปช้าๆ และเอ่ยกับเขา

“มีธุระอันใดหรือคุณชายจิ้น”

“ธุระ…” จิ้นฝานทวนคำกล่าวของนาง คิ้วมุ่นเข้าเล็กน้อย หรี่ตาข้างเดียวลงมองประเมินสตรีตรงหน้าอย่างเคลือบแคลงในใจ ก่อนจะกล่าวขึ้นต่อ

“ข้าต้องเป็นคนถามถึงจะถูก ว่าคุณหนูรองมีธุระอันใด”

“หืม!” ข้าเค้นเสียงก่อนจะกล่าวตอบเขาด้วยความแปลกใจ “ข้าไม่มีธุระอันใดกับท่าน”

“ไม่มี...การกระทำก่อนนี้คืออันใด” จิ้นฝานกอดอกเอ่ยเสียงทุ้มต่ำลงมากกว่าคราแรก จ้องมองดวงหน้าของนางราวกับว่ากำลังหาคำตอบกับเรื่องที่สงสัยในใจ

“การกระทำ...นี่ท่านติดใจหีบอาภรณ์นั่นน่ะหรือ มันเป็นเรื่องบังเอิญที่บ่าวขนมาผิดห้องเพียงเท่านั้น” ข้าเชิดหน้าขึ้นสบดวงตาดุตรงหน้า แต่ทว่าเท้าข้าเองกลับก้าวถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว

“ข้าหมายถึงเอี๊ยมอิสตรีที่มันติดมาในหีบของข้าด้วยต่างหาก” จิ้นฝานเอ่ยเข้าเรื่อง ถ้ามัวคุยอ้อมคงจะไม่รู้เรื่องกันเสียที

“เอี๊ยม...นี่ท่านกำลังหมายถึงเอี๊ยมของข้าหรอกหรือ” ข้ากล่าวทันที จะบ้าไปแล้วหรืออย่างไร มีเหตุผลอันใดที่ต้องยัดเอี๊ยมใส่เข้าไปในหีบของเขาด้วย นี่คงจะคิดหลงตัวเองเกินไปแล้วกระมัง

“ถ้ามิใช่ของท่าน แล้วจะเป็นของสตรีนางใด” จิ้นฝานกอดอกกล่าว

“อย่ามากล่าวดูหมิ่นข้าเช่นนี้ ไม่มีเหตุจำเป็นเลยที่จะต้องทำเรื่องเช่นนั้น” ข้าตอกกลับ จ้องดวงตาที่เริ่มดุขึ้นเรื่อยๆ

“ฮึ” จิ้นฝานเค้นเสียงในคอ ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะกล่าวสิ่งที่ตนคิดออกมา “ข้าไม่พิศวาสสตรีเช่นท่านหรอกนะ...มิต้องมาหว่านเสน่ห์เหมือนบุรุษอื่นที่ท่านเคยทำ วิธีเช่นนี้ใคร่ว่าจะดูไม่ออก และคุณหนูรองตระกูลหลิงนั่นอีก อย่าได้กระทำเช่นนี้อีก”