8 บทเรียนบทแรก

“...ทีนี้ก็ถึงเวลา... มาทำหน้าที่ที่เธอต้องรับผิดชอบกับฉันต่อได้แล้ว”

คำพูดนั้นเปรียบเสมือนสัญญาณเริ่มต้นบทเรียนบทใหม่ที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่าจะต้องเผชิญ จีน่ากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อนภายใต้การจับจ้องของดวงตาคมกริบที่ร้อนแรงราวกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ภายใน สมองของเธอขาวโพลนไปชั่วขณะ รู้เพียงว่าร่างกายกำลังสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

อัคนีไม่ได้รอคำตอบรับใดๆ จากเธอ ในเมื่อเธอมายืนอยู่ตรงนี้แล้ว นั่นก็คือคำยินยอมที่ชัดเจนที่สุด เขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมา และในวินาทีต่อมา เขาเชยคางเธอขึ้นมาจูบ

ครั้งนี้มันแตกต่างจากจูบแรกเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง...

มันไม่ใช่จูบที่นุ่มนวลหรือเพื่อการหยั่งเชิงอีกต่อไป แต่มันคือจูบที่เต็มไปด้วยอำนาจ การครอบครอง และความปรารถนาที่เขาไม่ได้คิดจะปิดบังซ่อนเร้น ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาบดเบียดลงบนริมฝีปากนุ่มของเธออย่างหนักหน่วงและหิวกระหาย เรียกร้องการตอบสนองที่เธอไม่รู้วิธีจะมอบให้

ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปในโพรงปาก ของเธออย่างถือสิทธิ์ สำรวจทุกตารางนิ้วอย่างจาบจ้วงและเชี่ยวชาญ ความไร้เดียงสาของเธอเป็นเหมือนเชื้อเพลิงชั้นดีที่โหมกระพือไฟราคะของเขาให้ลุกโชนยิ่งขึ้น จีน่าสะดุ้งเฮือกกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่รุกล้ำเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามจะถอยหนีตามสัญชาตญาณ แต่วงแขนแกร่งของเขาก็ตวัดรัดรอบเอวบางไว้แน่น ดึงรั้งร่างของเธอให้แนบชิดกับเรือนกายกำยำของเขาจนแทบไม่มีช่องว่าง

ความแข็งแกร่งของแผงอกที่เธอสัมผัสได้ผ่านเนื้อผ้าเสื้อยืด กับสัมผัสวาบหวามในโพรงปาก สร้างความวาบหวาม ปั่นป่วนไปทั่วทั้งตัว ความคิดที่เคยต่อต้านเริ่มเลือนลาง ร่างกายกำลังถูกควบคุมด้วยสัญชาตญาณดิบที่เขาเป็นคนปลุกมันขึ้นมา เธอเผลอจิกปลายนิ้วลงบนแขนของเขาเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว ปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายควบคุมเกมรักที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

อัคนีจูบเธอเนิ่นนานจนพอใจ ก่อนจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เขามองผลงานของตัวเองด้วยสายตาพึงพอใจ ริมฝีปากของจีน่าบวมเจ่อและแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำเยิ้มราวกับคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างน่ามอง

“หายใจสิ จีน่า” เขากระซิบเสียงพร่า พลางใช้หัวแม่มือเกลี่ยหยาดน้ำใสที่มุมปากของเธอ “บทเรียนของฉัน... เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น”

ขณะที่เธอยังคงมึนงงกับรสจูบและคำพูดของเขาอยู่นั้น มือข้างหนึ่งของเขาก็เริ่มทำงานอย่างเงียบเชียบแต่รวดเร็ว นิ้วเรียวยาวแต่กร้านจากการทำงานค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอออก ทีละเม็ด... ทีละเม็ด... อย่างใจเย็น

จีน่าสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วเย็นๆ ของเขาที่สัมผัสโดนผิวเนื้อบริเวณเนินอกโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอรีบยกมือขึ้นมาหมายจะห้าม แต่ก็ถูกมืออีกข้างของเขารวบข้อมือทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเดียวอย่างง่ายดาย

“ชู่ว์... เด็กดี” เขาปลอบเสียงนุ่ม แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม “อย่าดื้อสิ”

กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออกแล้ว เขาค่อยๆ แหวกสาบเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากกัน เผยให้เห็นบราเซียร์ลูกไม้สีครีมตัวเก่าที่ซ่อนรูปอยู่ภายใต้ร่มผ้า มันเป็นของราคาถูกที่เธอซื้อมาจากตลาดนัด แต่เมื่อมันอยู่บนเรือนร่างอวบอิ่มสมส่วนของเธอ มันกลับดูยั่วยวนใจเขาได้อย่างน่าประหลาด

สายตาของเขาที่จ้องมองมาทำให้จีน่าร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ความอับอายแล่นปราดขึ้นมาจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

เธอพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุมที่แข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก แต่ก็เปล่าประโยชน์ ยิ่งเธอขัดขืน เขาก็ยิ่งบีบรัดแน่นขึ้นจนเธอรู้สึกเจ็บ

“อยู่นิ่งๆ” เขาสั่งเสียงต่ำลอดไรฟัน “แล้วให้ฉันได้ชื่นชมเธอก่อน”

คำพูดของเขาเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟแห่งความอัปยศอดสู จีน่าหลับตาปี๋ ไม่อยากรับรู้ภาพที่น่าละอายของตัวเองในสายตาของเขา แต่ถึงจะหลับตา เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงของเขาที่กำลังไล่สำรวจเรือนร่างของเธออย่างละเอียด

เขาไม่ได้พูดจาดูถูกบราเซียร์ราคาถูกของเธอ แต่ในความเงียบนั้นมันกลับน่ากลัวยิ่งกว่า เขาใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปตามขอบลูกไม้เก่าๆ อย่างเชื่องช้า สัมผัสนั้นทำให้จีน่าสะท้านเฮือก ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ก่อนที่เขาจะปลดตะขอด้านหลังออกอย่างรวดเร็วและชำนาญจนน่าตกใจ

บราเซียร์หลุดร่วงลงไปกองกับพื้น ปลดปล่อยทรวงอกอวบอิ่มที่ขาวผ่องให้เป็นอิสระ ยอดถันสีชมพูระเรื่อชูชันขึ้นสู้กับอากาศเย็นในห้องโดยอัตโนมัติ เป็นปฏิกิริยาทางร่างกายที่ทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ

“สวย...” เขาพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา เป็นคำชมที่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย

จากนั้น เขาจัดการเปลื้องผ้า ส่วนที่เหลือของเธอออกอย่างไม่รีบร้อน กระโปรงพลีทถูกรูดซิปลงและร่วงหล่นไปกองรวมกับเสื้อเชิ้ตของเธออย่างเงียบเชียบ เหลือเพียงชั้นในชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดความลับของสตรีเพศเอาไว้

เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ ทำให้ระดับสายตาของเขาอยู่ตรงกับช่วงเอวของเธอพอดี จีน่าตกใจกับการกระทำของเขา รีบถอยหลังกรูดโดยอัตโนมัติ แต่ก็ไปไหนไม่ได้ไกลเพราะยังถูกเขารวบข้อมือไว้

เขาใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงในตัวจิ๋วของเธอ ดึงรั้งร่างที่สั่นเทาให้เข้ามาหาช้าๆ สายตาของเขาจ้องมองหน้าท้องแบนราบและสะดือสวยของเธอ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนต่ำลง...

จีน่าเบือนหน้าหนี กัดริมฝีปากล่างของตัวเองแน่นจนห้อเลือด สัมผัสที่เขาดึงปราการชิ้นสุดท้ายออกจากร่างกายเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง

และแล้ว... เธอก็เปลือยเปล่าโดยสมบูรณ์

ความเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายที่ไร้สิ่งปกปิด ทำให้ ตัวเธอสั่นระริก แต่ไม่ใช่แค่เพราะความหนาว มันคือการสั่นเทาจากความกลัว ความอับอาย และความรู้สึกแปลกประหลาดที่แทรกซึมเข้ามา... ปนความตื่นเต้น อย่างที่เธอไม่อยากจะยอมรับ มันคือความตื่นเต้นที่น่ารังเกียจของการถูกจ้องมองด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาอย่างที่ไม่เคยมีใครมองเธอมาก่อน

อัคนียืนขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง สายตาของเขาไม่ได้หยุดนิ่ง แต่กวาดมองเรือนร่างของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างพึงพอใจ ผิวพรรณที่ขาวละเอียดราวกับน้ำนม ส่วนเว้าส่วนโค้งที่งดงามสมส่วน ทุกอย่างในตัวเธอคือความสมบูรณ์แบบทางธรรมชาติที่ยังไม่เคยมีใครได้ครอบครอง

“สมบูรณ์แบบ...” เขาย้ำคำเดิม ก่อนจะปล่อยข้อมือเธอให้เป็นอิสระ

เมื่อเป็นอิสระ จีน่าก็รีบยกแขนขึ้นมากอดอกตัวเองทันที เป็นท่าทางการป้องกันตัวที่ดูน่าสมเพชในสายตาตัวเอง

อัคนีแค่นหัวเราะในลำคอ “ไม่ต้องปิดหรอกจีน่า... ไม่มีส่วนไหนในร่างกายของเธอที่ฉันยังไม่เห็น”

คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของเธอร้อนจัดขึ้นมาอีกระลอ

“ตาฉันบ้าง”

สิ้นคำพูดนั้น เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว ไม่ได้มีลีลาเชื่องช้าเหมือนตอนที่เขาทำกับเธอ เสื้อยืดสีเทาถูกกระชากออกทางศีรษะ เผยให้เห็นแผงอกกว้างและซิกซ์แพ็กที่เรียงตัวสวยงามอย่างน่าทึ่ง เข็มขัดหนังถูกปลดออกเสียงดัง ‘คลิก’ ตามด้วยซิปกางเกงที่ถูกรูดลงมา และในเวลาไม่ถึงสิบวินาที ร่างสูงใหญ่ที่สมบูรณ์แบบราวกับรูปสลักเทพเจ้ากรีกก็ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอในสภาพเปลือยเปล่าเช่นเดียวกัน

และนั่นคือวินาทีที่โลกของจีน่าหยุดหมุน...

สายตาของเธอเบิกกว้างจนสุดขีด จับจ้องไปยังจุดกึ่งกลางลำตัวของเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา...

แก่นกาย ที่ร้อนผ่าวและแข็งขึงของเขา ผงาดขึ้นมา อย่างท้าทาย มันไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนอาวุธ แต่มันกลับดูน่าเกรงขามและเต็มไปด้วยพลังอำนาจที่พร้อมจะรุกล้ำและครอบครองทุกสิ่ง

ความใหญ่โตนั้นทำเอาเธอตกใจจนลืมหายใจไปชั่วขณะ มันใหญ่โตและดูน่าพรั่นพรึงกว่าที่เธอเคยเห็นในตำราเรียนสุขศึกษาหรือภาพยนตร์ต้องห้ามที่เคยแอบดูตอนวัยรุ่นเป็นร้อยเท่าพันเท่า สมองที่เคยพยายามเตรียมใจมาตลอดทางพลันว่างเปล่า ความกลัวระลอกใหม่ที่รุนแรงกว่าทุกครั้งซัดกระหน่ำเข้ามาในใจอย่างจัง

เธอไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่ามาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว ร่างกายของเธอยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง และเมื่อเห็น ‘สิ่งนั้น’ ของเขา ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ... มันเป็นไปไม่ได้!

ความกลัวเอาชนะความอับอาย จนเธอเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ

“เอ่อ... คะ...คุณคะ...”

เธอเรียกเขาเสียงสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เดิมด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึง

“...มัน...” เธอพยายามจะเค้นคำพูดออกมา แต่เสียงกลับติดอยู่ในลำคอ “...จะเข้า... ตรงนั้นของหนู... ได้เหรอคะ?”

มันเป็นคำถามที่ซื่อและไร้เดียงสาที่สุดเท่าที่อัคนีเคยได้ยินมาในชีวิต...

ความเงียบเข้าครอบงำไปชั่วขณะหนึ่ง อัคนีที่กำลังถูกขับเคลื่อนด้วยแรงปรารถนาถึงขีดสุดถึงกับชะงักไปกับคำถามนั้น เขามองเด็กสาวที่ยืนตัวสั่นงันงกอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววหวาดกลัว ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกและสงสัยอย่างจริงจัง

เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนถามคำถามแบบนี้กับเขามาก่อน ส่วนใหญ่พวกเธอจะแสดงท่าทีตื่นเต้น ดีใจ หรือไม่ก็แสร้งทำเป็นหวาดกลัวเพื่อเอาใจ แต่แววตาของจีน่ามันคือของจริง... ความบริสุทธิ์ที่หาได้ยากยิ่งในโลกของเขา

และความไร้เดียงสานั้น... กลับเป็นยากระตุ้นชั้นเลิศที่สุด

มุมปากหยักสวยของอัคนีค่อยๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มเย้ยหยัน แต่เป็นรอยยิ้มของพญาราชสีห์ที่กำลังจะขย้ำลูกกวางน้อยที่แสนน่าเอ็นดู

เขาไม่ตอบคำถามของเธอเป็นคำพูด แต่กลับก้าวเข้ามาประชิดตัวเธออีกครั้ง โน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและทรงพลัง

“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง... เด็กดี”