ตอนที่ 17

หลังราตรีที่โอบล้อมด้วยรอยยิ้มและความสุขผ่านพ้นไป วันรุ่งขึ้นในยามซื่อ ( 09.00 – 10.59) สองพ่อลูกตระกูลจางจึงพากันออกเดินมุ่งสู่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อพบซุนถง จางอี้เทาถือกระบอกน้ำตาลผักไปสองกระบอกด้วย มันมีทั้งแบบเข้มข้นสำหรับปรุงอาหารและแบบเจือจางสำหรับใช้ดื่มแทนชา

ด้วยบ้านจางนั้นอยู่ท้ายหมู่บ้าน พวกเขาจึงต้องใช้เวลามากพอสมควรกว่าจะถึงบ้านครอบครัวซุน จางอี้หมิงจับมือบิดามาตลอดทาง เด็กน้อยได้โอกาสมองสำรวจโน่นนี่อย่างหนำใจ

“ท่านลุงซุนถง อยู่บ้านหรือไม่ขอรับ” เมื่อมาถึงที่หมาย จางอี้เทาก็ตะโกนเรียกอยู่สองสามครั้ง

“ใครมาโวยวายอยู่หน้าบ้านข้า” ซุนซูเย่เดินออกมาดู “อ้าวอาเทาเองหรือ มีอะไรหรือเปล่า”

“ท่านพี่เย่ ข้าอาเทากับหมิงเอ๋อร์มีธุระอยากจะขอคุยกับท่านลุงถง ไม่ทราบท่านหัวหน้าหมู่บ้านอยู่หรือไม่ขอรับ”

“เจ้ามาหาท่านพ่อหรือ เข้ามาในบ้านก่อน ท่านพ่ออยู่หลังบ้าน”

“ขอบคุณขอรับ ข้าไม่ได้มาหาท่านลุงถงอย่างเดียว ข้าอยากปรึกษาบางอย่างกับท่านพี่เย่ด้วยขอรับ”

“ได้ ๆ งั้นพวกเราไปหาท่านพ่อกันก่อนเถอะ” ซุนซูเย่ตอบ เขาเดินนำสองพ่อลูกตรงไปทางหลังบ้านที่มีซุนถงกำลังนั่งสานตะกร้าอยู่

“ท่านพ่อ อาเทากับหมิงเอ๋อร์มาหาขอรับ”

“อาเทากับหมิงเอ๋อร์งั้นหรือ”

หัวหน้าหมู่บ้านเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาคู่นั้นดูมีเมตตาและใจดี “มีธุระอันใดกับข้าหรือ มา ๆ นั่งลงก่อน”

ซุนถง ชายวันกลางคนอายุประมาณห้าสิบปี หัวหน้าหมู่บ้านหลัวถง เขาเป็นคนเดียวที่รู้หนังสือในหมู่บ้านนี้ เพราะชาวบ้านที่นี่ด้อยความรู้นัก แม้แต่ซุนซูเย่ผู้เป็นบุตรชายของเขาเองก็ยังไม่รู้หนังสือ เนื่องจากว่าเกลียดการเรียนหนังสือ ซุนซูเย่ชอบงานในไร่มากกว่าและไม่คิดที่จะรับตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านสืบต่อจากบิดา

ซึ่งนั่นทำให้ซุนถงปวดหัวใจไปหลายปี

“ท่านลุงถง พวกข้าสองคนพ่อลูกมีเรื่องมาปรึกษาขอรับ นี่ก็ใกล้เข้าฤดูหนาวแล้ว อีกไม่ถึงสามเดือน ข้าเกรงว่าบ้านข้าจะทนสภาพอากาศหนาวเย็นและหิมะไม่ไหว ข้าจึงอยากจะสร้างบ้านก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึงขอรับ” จางอี้เทาเอ่ยเข้าเรื่อง เขานั่งลงตรงข้ามกับชายชราอย่างเรียบร้อย

“อาเทา ข้าก็เห็นด้วยนะ เพราะบ้านเจ้าก็เหมือนกระท่อมปลายนาที่บอบบาง ถ้าหิมะตก หลังคาคงรับไม่ไหว ทว่าการสร้างบ้านมันต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก แต่ว่า...บ้านเจ้า....” ซุนถงเอ่ยเสียงขาดหาย เขาไม่อยากกล่าวอะไรให้กระทบกับความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้า

“ขอรับ ตอนนี้บ้านข้าไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว แต่ตอนที่ข้าเป็นอาจารย์อยู่ในเมืองหลวง ได้รู้วิธีการสร้างบ้านจากดินขอรับ จึงไม่จำเป็นต้องไปซื้อวัสดุอุปกรณ์ใด ๆ ใช้แค่ดินกับเศษฟางแห้งในการทำ ไม้ก็ไปตัดเอาบนภูเขา แต่ว่าข้าติดปัญหาเรื่องแรงงานที่จะมาช่วยสร้างบ้านขอรับ จึงอยากจะมาปรึกษาท่านลุงถงว่าสมควรเห็นทำเช่นใดดีขอรับ”

“มันก็พูดยากนะอาเทา ช่วงนี้กำลังอยู่ในช่วงฤดูเก็บเกี่ยว ชาวบ้านยุ่งกับการเก็บเกี่ยวผลผลิตก่อนเข้าฤดูหนาว ถึงแม้ว่าบางบ้านจะทำเสร็จแล้ว แต่พวกเขาก็ต้องไปหางานทำในเมืองเพื่อหาเงินมาซื้อเสบียงตุนไว้เหมือนกัน ยกเว้นเจ้าจะมีเงินไปจ้างแรงงานมาช่วยเท่านั้น แต่ตอนนี้พวกเจ้าก็ไม่มีสักอีแปะ” ซุนถงถึงกับขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ตกว่าจะช่วยครอบครัวนี้อย่างไรดี

“ท่านลุงถง ข้ามีความคิดว่าจะทำการแลกเปลี่ยนกับชาวบ้านขอรับ ข้าในฐานะที่เคยเป็นอาจารย์ในเมืองหลวง ข้ายินดีสอนหนังสือให้เด็ก ๆ เป็นเวลาหนึ่งปีหลังจากผ่านฤดูหนาวนี้ไปแล้ว แลกกับแรงงานของบิดาเด็กที่มาช่วยข้าสร้างบ้าน ท่านลุงถงเห็นเป็นเช่นใดบ้างขอรับ”

“จ่ายแรงงานด้วยการสอนหนังสือเช่นนั้นหรือ เป็นความคิดที่ดี พวกเราชาวบ้านแบบนี้คงไม่มีเงินเพียงพอที่จะไปเรียนหนังสือในเมืองเช่นกัน” ซุนถงเห็นด้วย แบบนี้จะมีเด็ก ๆ ในหมู่บ้านที่ได้รับการศึกษาเพิ่มขึ้น นับเป็นเรื่องที่ดี

“ข้าคิดว่าบิดาทั้งหลายคงอยากให้บุตรหลานของตนรู้หนังสือ ในเมื่อข้าเคยเป็นอาจารย์มาก่อน ข้าสามารถสอนหนังสือให้เด็ก ๆ เหล่านั้นได้ ในอนาคต หมู่บ้านของเราอาจจะมีบัณฑิตสักคนก็เป็นได้นะขอรับ” จางอี้เทายังเกลี่ยกล่อมหัวหน้าหมู่บ้านต่อ

“อาเทา เจ้ามาวันนี้คงอยากให้พ่อของข้าออกหน้าไปถามเหล่าชาวบ้านให้ ใช่หรือไม่” ซุนซูเย่ที่นั่งฟังมานานเอ่ยถาม

“ใช่แล้วขอรับท่านพี่เย่ ข้าอยากรบกวนท่านลุงถงออกหน้าถามชาวบ้านให้ข้า ได้หรือไม่ขอรับ”

“อาเทา ข้ายินดีที่จะสอบถามให้เจ้า แต่ข้าไม่รับปากนะว่าชาวบ้านจะเห็นด้วยหรือไม่” ซุนถงรับคำ

“ขอบคุณท่านลุงถงมากขอรับ รบกวนท่านลุงถงแล้ว”