บทที่ 15

เจียงจิ่นหนิงเดินกะเผลกเข้ามาในห้องของฮูหยินใหญ่เจียง

"ท่านย่า มีคนมารังแกหลานรักของย่า ท่านต้องทวงความยุติธรรมให้ข้านะ!"

ฮูหยินใหญ่เจียงมองไปแล้วก็ตกใจ

เจียงจิ่นหนิงใบหน้าซีกหนึ่งเขียวซีกหนึ่งม่วง แถมยังเดินกะเผลก

หลิ่วซู่มองที่เจียงจิ่นหนิง เดินขึ้นหน้าไปโดยไม่รู้ตัว

เจียงจิ่นหนิงไม่สนใจการมีตัวตนอยู่ของหลิ่วซู่ วิ่งไปร้องไห้ต่อหน้าของฮูหยินใหญ่เจียง

ฮูหยินใหญ่เจียงรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก

"หลานรักของย่า ใครมันทำหลานย่าเป็นแบบนี้!"

เจียงจิ่นหนิงชี้ไปที่รอยแผลบนใบหน้า พูดออกมาอย่างน่าสงสาร

"ท่านย่า เจียงหวานหว่านเป็นคนตี นางไม่เพียงตีข้า แถมยังตีท่านแม่อีกด้วย!"

เมื่อหลิ่วซู่ได้ยินเจียงจิ่นหนิงเรียกเฉาหยูเฟิ่งว่าท่านแม่ สองมือกำหมัดแน่น

สายตาของฮูหยินใหญ่เจียงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ "เจ้าบอกว่าน้องสาวเจ้าตีเจ้าจนมีสภาพเช่นนี้เหรอ!"

เจียงจิ่นหนิงพยักหน้าอย่างแรง

"คนในจวนต่างก็เห็นกันหมด"

ฮูหยินใหญ่เจียงโมโห เดิมคิดว่าเจียงหวานหว่านกลับมาโกรธแค้นนางเฉา จึงลงมือทำร้าย

คิดไม่ถึงว่านางจะลงมือโหดร้ายกับพี่ชายตัวเองได้ขนาดนี้

เจียงจิ่นหนิงเป็นน้องชายคนเล็กสุดของบ้าน นางรักดั่งแก้วตาดวงใจ

แต่วันนี้กลับถูกน้องสาวแท้ๆทำร้ายขนาดนี้ สายตาฮูหยินใหญ่เจียงปรากฎความไม่พอใจ

"เจียงหวานหว่านอยู่ที่ไหน"

ฮูหยินใหญ่เจียงมองไปที่หลิ่วซู่ที่ยืนอยู่ด้านหนึ่ง

หลิ่วซู่ก้มหน้าไม่ยอมพูดจา

"แม่นมหลี่ เจ้าพาคนไม่ตามหาตัวเจียงหวานหว่าน แล้วพามาพบข้าเดี๋ยวนี้!"

แม่นมหลี่ถอยออกไป เพื่อไปหาเจียงหวานหว่าน

แม่นมหลี่เพิ่งจะออกไปก็เจอกับเจียงหวานหว่านพอดี ก็เลยพาตัวเจียงหวานหว่านเข้ามาพบฮูหยินใหญ่

"คุณหนู ฮูหยินจะเป็นอะไรไหมเจ้าคะ" สือหลิ่วกระซิบพูดคุยกับเจียงหวานหว่าน

เจียงหวานหว่านไม่กังวลว่าฮูหยินใหญ่เจียงจะทำรุนแรงกับท่านแม่หรอก

ภรรยาเอกเพิ่งกลับเข้าจวน ก็ถูกทุบตีดุด่า ถ้าหากใครรู้เข้า ไม่รู้ว่าจะเอาตระกูลเจียงไปเล่าลือต่อว่ายังไง

ฮูหยินใหญ่เจียงไม่มีทางยอมให้เรื่องพวกนี้ไปกระทบกับอนาคตของเจียงป๋อเหนียนได้

เจียงหวานหว่านเข้าไปในห้องของฮูหยินใหญ่ ก็เห็นหลิ่วซู่ทันที รีบเดินเข้าไปหา

"ท่านแม่!"

"หวานเจี่ยเออร์!"

เมื่อเห็นว่าท่านแม่ไม่เป็นไร เจียงหวานหว่านถึงได้วางใจ

ตอนที่เจียงหวานหว่านเงยหน้ามองไปที่ฮูหยินใหญ่ ความเย็นเยียบในดวงตาก็หายไปฉับพลัน

เมื่อชาติก่อนหลังจากที่นางและท่านแม่กลับเข้าจวน ฮูหยินใหญ่เจียงก็พยายามหาข้ออ้างสารพัดเพื่อกลั่นแกล้งท่านแม่

นางจำได้ว่า ฮูหยินใหญ่เจียงให้ท่านแม่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหิมะเป็นเวลาหนึ่งวัน บอกว่าท่านแม่ทำเครื่องเคลือบลายครามของนางเสียหาย

เมื่อครบหนึ่งวัน ขาของท่านแม่ก็เริ่มมีปัญหา เข้าหน้าหนาวทีไรก็จะรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย

เรื่องที่ฮูหยินใหญ่เจียงทำทุกอย่างก็เพื่อให้ท่านแม่ทำผิดกฎเจ็ดขับ จะได้ขับไล่ท่านแม่ออกจากจวนไป

ท่านแม่พยายามอดทนทุกอย่าง เพียงแค่ต้องการให้นางและพวกพี่ชายได้มีอนาคตที่ดี

หลิ่วซู่เห็นว่าเจียงหวานหว่านจิตใจล่องลอย จึงได้ดึงแขนเสื้อของนางเบาๆ

เจียงหวานหว่านได้สติกลับมา เมื่อมองไปที่ฮูหยินใหญ่อีกครั้ง ความแค้นในดวงตาก็หายไป

"เจียงหวานหว่านคารวะท่านย่า ขอให้ท่านย่ามีสุขภาพแข็งแรง!"

เจียงหวานหว่านคุกเข่าคารวะ อย่างไม่ยอมเสียมารยาท

ฮูหยินใหญ่เจียงมองรูปร่างหน้าตาของเจียงหวานหว่าน ก็รู้สึกได้ว่าเจียงหวานหว่านเป็นพวกดื้อด้าน

"หวานเจี่ยเออร์ เหตุใดเจ้าจึงต้องทำร้ายนางเฉากับหนิงเกอเออร์ด้วย!"

สายตาของเจียงจิ่นหนิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะรอดูละครอย่างสนุกสนาน

ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งของเจียงหวานหว่านฉายแววประชดประชัน

"ท่านย่า หรือว่านางเฉากับพี่ห้าไม่ได้พูดว่าพวกเขาทำอะไรลงไปบ้าง เหตุใดจึงถูกตีกันคะ"

ฮูหยินใหญ่ดวงตาเคร่งขรึมทันที

"นางเฉาเป็นผู้ใหญ่ หนิงเกอเออร์เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า พี่น้องทำร้ายกันเอง ไม่เคารพผู้อาวุโส เจ้ารู้ผิดหรือไม่!"

เจียงหวานหว่านคิ้วกระตุกเล็กน้อย

"นางเฉายุแยงความสัมพันธ์ของท่านแม่กับพี่ห้า สมควรโดนตบ! ตีพี่ห้า ก็เพื่อเป็นการดีกับตัวเขาเอง คงจะไม่ดีถ้าปล่อยให้เขาใช้ชีวิตอยู่โดยสู้กระทั่งสัตว์เดรัจฉานไม่ได้กระมัง!"

ฮูหยินใหญ่เจียงหรี่ตาลง "บังอาจ! นางหลิ่ว เจ้าสั่งสอนลูกมาเช่นนี้เหรอ ไม่เคารพผู้อาวุโส ล่วงเกินผู้ใหญ่!"

หลิ่วซู่มองไปที่เจียงจิ่นหนิงที่กำลังแสดงท่าทีหยิ่งผยอง ก่อนจะพูดออกมาอย่างเนิบๆ

"หวานเจี่ยเออร์ไม่ผิด"