หลิ่วซู่อยากที่จะลุยขึ้นไปเจรจา แต่ก็ถูกเจียงหวานหว่านดึงห้ามไว้ก่อนเจียงหวานหว่านพูดกับหลิ่วซู่ด้วยเสียงเบาๆ ว่า "ท่านแม่ ไม่เป็นไร ท่านไม่ต้องเป็นห่วง!"ให้นางไปคุกเข่าที่ศาลบรรพชน ฝันไปเถอะ แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องชนกับยายแก่นี่โดยตรงเจียงจิ่นหนิงร้องคร่ำครวญตลอดทาง ถึงปากจะร้องว่าเจ็บ แต่ในใจก็แอบซะใจ ในที่สุดก็จัดการนังเด็กบ้าเจียงหวานหว่านได้สักทีหลิ่วซู่กลับเรือนเหมยพร้อมกับสือหลิ่วด้วยความกังวล แต่เจียงหวานหว่านกลับถูกจับไปขังที่ศาลบรรพชนเจียงหวานหว่านเพิ่งจะก้าวเข้าไปในศาลบรรพชน ประตูข้างหลังนางก็ปิดลงในทันทีมองไปรอบๆ แล้วเจียงหวานหว่านก็นั่งลงบนเบาะที่ใช้สำหรับคุกเข่า"คุณหนูหกเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่บอกให้ท่านคุกเข่า ไม่ใช่นั่งลงเจ้าค่ะ"เสียงเนิบๆ ดังขึ้นมาจากหน้าประตู เจียงหวานหว่านยิ้มเย็น ดูท่าจะยังมีคนจับตาดูนางอยู่สินะราวกับไม่ได้ยิน เจียงหวานหว่านเอาเบาะสามอันมาวางชิดกันจากนั้นก็นอนลงด้านนอกประตูได้ยินเสียงคนพูดคุยกันลอยมา"ช่างสมแล้วที่มาจากบ้านนอก โทรมแค่ไหนก็ไม่หวั่น!""ก็ใช่น่ะสิ บังอาจมีเรื่องกับฮูหยินใหญ่ สมน้ำหน้าแล้ว!""ช่างเถอะๆ คนก็ถูกขังอยู่ข้าง
เจียงอวิ้นได้รับรู้เรื่องที่ศาลบรรพชนเกิดไฟไหม้ ก็รีบออกไปหาฮูหยินใหญ่เจียงทันที"ท่านย่า อวิ้นเออร์ตกใจหมดเลย ทำไมอยู่ดีๆ ศาลบรรพชนถึงเกิดไฟไหม้ได้ล่ะคะ!"เจียงอวิ้นแสดงสีหน้าหวาดกลัว หางตาก็แอบชำเลืองไปมองปฏิกริยาของฮูหยินใหญ่เจียงฮูหยินใหญ่เจียงสีหน้าเย็นเยียบ ไม่พูดอะไรเจียงอวิ้นพูดขึ้นอีกว่า "พี่หว่านโชคดีเหลือเกิน ไฟไหม้ใหญ่โตแบบนี้แต่ไม่เป็นอะไรเลย!""นังตัวซวย!"ฮูหยินใหญ่เจียงกัดฟันพูดออกมาสามคำเมื่อเจียงอวิ้นเห็นว่าฮูหยินใหญ่เจียงมีปฏิกริยาตอบกลับแล้ว ดวงตาก็ปรากฏแสงวาววับ"แต่จะว่าไป พี่หว่านก็โชคร้ายเหลือเกิน ดันมาเจอกับเหตุการณ์ไฟไหม้ศาลบรรพชนซะได้!"เจียงอวิ้นโทษเรื่องที่เกิดไฟไหม้ให้เป็นความผิดของเจียงหวานหว่านฮูหยินใหญ่เจียงก็ดูเหมือนจะเกิดสงสัยอะไรบางอย่าง"อวิ้นเออร์ เจ้าว่าเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนี้ เจียงหวานหว่านจะเป็นคนทำหรือเปล่า"เจียงอวิ้นรีบโบกไม้โบกมือ "ท่านย่า ไม่หรอกค่ะ หากว่าพี่หว่านวางเพลิงจริง ทำไมจะต้องทำให้ตัวเองเกือบจะโดนไฟครอกด้วยล่ะคะ!"ฮูหยินใหญ่เจียงรู้สึกปวดหัวจัด บอกให้เจียงอวิ้นกลับไปก่อนเมื่อเจียงอวิ้นกลับไป ฮูหยินใหญ่เจียงก็เรี
เจียงอวิ้นก็กำลังประเมินเจียงหวานหว่าน เจียงหวานหว่านสวยกว่านางอีกเหรอเนี่ยดวงตาสดใส ฟันขาวสะอาด ผิวพรรณเนียนละเอียด ขาวดุจหิมะ มีคนสวยงามขนาดนี้เชียวหรือ แววตาเจียงอวิ้นฉายประกายความอิจฉาแต่ความแค้นที่ฉายอยู่ในดวงตาของเจียงหวานหว่าน ทำให้เจียงอวิ้นอดสงสัยในใจไม่ได้"คารวะท่านพี่ ข้าคือเจียงอวิ้นน้องสาวของท่าน"เจียงหวานหว่านยิ้มเย็น"แม่ของข้ามีข้าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ไม่ต้องมานับเรียกพี่สาวไปเรื่อย!"เจียงอวิ้นก็ไม่ได้โกรธอะไร "ท่านพี่ แม่ของข้าคือนางเฉาค่ะ!""ที่เจ้ามาที่นี่เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ท่านแม่ของเจ้าเหรอ"เจียงหวานหว่านพยายามข่มอารมณ์แค้นเคืองในใจของนางเจียงอวิ้นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนพูดอย่างจนใจ"ท่านพี่ เจ้าเข้าใจท่านแม่ของข้าผิดแล้ว ต่อไปทุกคนก็คือครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันไม่มีความแค้นข้ามคืน ข้าเอาของบำรุงมาให้ ให้ฮูหยินได้บำรุงร่างกาย!"ชิวจวี๋ยกเอาสมุนไพรซึ่งมีฤทธิ์บำรุงร่างกายออกมา"ไม่จำเป็น เอากลับไป" เจียงหวานหว่านปฏิเสธเจียงอวิ้นทำสัญญาณให้ชิวจวี๋วางของลง"ท่านพี่ ข้ายังมียาบำรุงอีกมาก เดือนๆ หนึ่งพี่สามจะส่งมาให้ข้าเยอะมาก กิ
เจียงหวานหว่านมองสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยกมือขึ้นมาชี้ไปที่สาวใช้สองคนแม่นมหลี่ก็เรียกชื่อพวกนางให้ออกมายืนข้างนอก"มู่เซียง อวี้จู๋"ซึ่งเป็นคนที่เจียงหวานหว่านเลือกไว้เมื่อครู่"อวี้จู๋ สือหลิ่ว พวกเจ้าสองคนคอยรับใช้ท่านแม่นะ มู่เซียงอยู่กับข้า สาวใช้สามคนก็เพียงพอแล้ว ท่านแม่รักความสงบ เรือนเหมยก็ไม่ใหญ่ คนที่เหลือไม่จำเป็นหรอก!"แม่นมหลี่ขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาหรี่เล็ก"ฮูหยิน คุณหนู สาวใช้สำหรับปัดกวาดเช็ดถูไม่อาจไม่มีได้นะเจ้าคะ เรือนเหมยดูเหมือนจะเล็ก แต่ถ้าต้องทำความสะอาดขึ้นมาทีก็ไม่ง่าย ไม่สู้เก็บสาวใช้ไว้อีกสักหลายคนเพื่อช่วยงานดีกว่า พอเรือนเหมยจัดการลงตัวดีแล้ว ค่อยให้พวกเขากลับไป คุณหนูว่าแบบนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ"แม่นมหลี่คนนี้ไม่ธรรมดา แสร้งถอยเพื่อรุก เชิญเจ้ามาง่ายส่งกลับยากน่ะสิ"ก็ได้"เจียงหวานหว่านยกยิ้มน้อยๆ เลือกสาวใช้มาอีกสี่คน"ชุนฮว๋า ชิวเยว่ ชิวซิน ไห่ถัง"แม่นมหลี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก คนที่เจียงหวานหว่านเลือกไปเป็นคนที่นางอยากให้เลือกพอดีสาวใช้หกคนยืนเรียงเป็นแถวเดียวกัน"พวกเจ้าคอยรับใช้ฮูหยินกับคุณหนูให้ดีล่ะ อย่าทำให้ฮูหยินใหญ่ผิดหวัง""เจ้าค่ะ" สา
มู่เซียงเพิ่งเดินออกไป ชุนฮว๋าก็ยกน้ำชาเดินเข้ามา"คุณหนู อีกไม่กี่วัน ก็จะถึงวันเกิดครบรอบหกสิบปีของฮูหยินใหญ่แล้ว คุณหนูรบกวนเตรียมของขวัญด้วย!"ชุนฮว๋าคิดเพื่อเจียงหวานหว่านด้วยใบหน้าจริงใจเจียงหวานหว่านยิ้มอย่างสงบ "เจ้านี่ช่างมีน้ำใจเสียจริง!"ชุนฮว๋าก้มหน้าค้อมรับ"ข้าน้อยตินนี้ติดตามคุณหนูอยู่ แน่นอนว่าต้องคิดเพื่อคุณหนู"เจียงหวานหว่านเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม"เจ้านี่ฉลาดเสียจริง"มุมปากชุนฮว๋ายกขึ้นเย้ยหยัน แต่เพียงไม่นานก็ถูกพรางลงไปด้วยรอยยิ้มจริงใจของนาง"คุณหนู คนในจวนล้วนรู้กันว่า ฮูหยินใหญ่ชอบเสื้อผ้าเครื่องประดับจากหอหนีซางที่สุด"เจียงหวานหว่านร้องเชอะเย็นชาในใจ ชุนฮว๋าเห็นนางเป็นคนบ้านนอกไปแล้วจริงๆ สินะเสื้อผ้าเครื่องประดับของหอหนีซาง เป็นสัญลักษณ์ของตัวตนฐานะ เลื่องชื่อเรื่องความดี และเลื่องชื่อเรื่องความแพงด้วยและทุกคนที่สามารถสวมเสื้อผ้าของหอหนีซาง ต้องเป็นผู้ที่สูงส่งสุงศักดิ์จุดที่สำคัญที่สุด เสื้อผ้าของหอหนีซางต้องสั่งล่วงหน้าถึงหนึ่งเดือนวันเกิดของท่านย่าก็อีกแค่ไม่กี่วันแล้ว เจตนาไม่ดีชัดๆแค่คนใช้คนหนึ่งกลับคิดจะเล่นตุกติกกับนาง เหลือจะเชื่อเส
เจียงหวานหว่านวุ่นในห้องครัวเล็กอยู่นาน มู่เซียงก็คอยเป็นลูกมือให้น้ำแกงบำรุงสองหม้อร้อนๆ ตุ๋นเสร็จแล้ว เพิ่มขนมก้อนรูปปลา กับขนมสมปรารถนาเข้าไปเจียงหวานหว่านยิ่งดูก็ยิ่งพอใจ"คุณหนู ไม่คิดเลยว่าฝีมือทำอาหารของท่านจะดีขนาดนี้!"มู่เซียวเอ่ยชมขึ้นมาเจียงหวานหว่านชิมรสชาติ "นำน้ำแกงกับขนมสมปรารถนานี้ส่งไปให้ฮูหยิน"ร่างกายของท่านแม่ต้องการการบำรุง พวกยาของบำรุงในจวนเจียงก็มีอยู่ไม่น้อยเลย เอามาบำรุงท่านแม่ได้พอดีจากนั้นจึงหยิบกล่องอาหารออกมา เจียงหวานหว่านนำน้ำแกงอีกส่วนและขนมก้อนรูปปลาใส่ไว้อย่างดี ปิดฝาลง"สือหลิ่ว"เจียงหวานหว่านตะโกนเข้าไปในเรือนสือหลิ่วพอได้ยินก็ออกมา"เอากล่องอาหารนี้ส่งไปที่จวนอ๋อง"เจียงหวานหว่านนำกล่องอาหารส่งให้สือหลิ่วสือหลิ่วเบ้ปาก "คุณหนู หลายวันนี้ ท่านเอาแต่ส่งของไปที่จวนอ๋อง ถุงหอมบ้าง ยาลูกกลอนบ้าง ขนมบ้าง น้ำแกงบ้าง...ท่านไม่เหนื่อยหรือไรกัน!"เจียงหวานหว่านใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากสือหลิ่ว "ถ้าไม่ใช่ท่านอ๋องมาช่วยเหลือ พวกเราจะเข้ามาในจวนตระกูลเจียงคงต้องลงแรงอีกมาก ส่งน้ำใจไปบ้างมันก็แน่นอนอยู่แล้วนี่!""คุณหนู ทุกครั้งที่ข้าออกจ
พอเห็นการแต่งกายของคนที่เข้ามา เจียงหวานหว่านรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้คือคนที่ตนเองหาอยู่"แม่เล้าไช่ ตายอดเยี่ยมจริงๆ สมกับที่มองคนมานับไม่ถ้วน ข้าน้อยนับถือ!"ถูกคนมองออกว่าเป็นผู้หญิง เจียงหวานหว่านไม่ใส่ใจแม่เล้าไช่สองมือซ้อนทับด้วยกัน พูดหยอกล้อขึ้น "แม่นาง คณิกาชายของที่นี่ก็ไม่เลวนะ อยากจะลองดูเสียหน่อยไหม?"เจียงหวานหว่านพอได้ยินคำนี้ หน้าก็แดงเถือก แม่เล้าไช่เข้าใจนางผิดเสียแล้ว"แม่เล้า วันนี้ข้ามาหารือเรื่องธุรกิจกับท่าน"เจียงหวานหว่านพูดเจตจำนงที่มาอย่างชัดเจน"มาหารือธุรกิจที่หอเทียนเยว่ แม่นางเกรงว่าจะมาผิดที่เสียแล้ว!"แม่เล้าไช่ส่ายหัว เตรียมตัวจะลุกหนี"องค์ชายใหญ่แคว้นซีหลิงเซี่ยโหวอี๋มาถึงเมืองหลวงแล้ว ถ้าหากหอเทียนเยว่สามารถต้อนรับแขกคนนี้ได้ จะต้องยกระดับขึ้นอีกชั้นแน่นอน!"แม่เล้าไช่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "แม่นางชื่อว่าอะไร?""ข้าน้อยสกุลหลิ่ว ข้ามีวิธีทำให้หอเทียนเยว่โด่งดังขึ้นในคราวเดียว กลายเป็นผู้นำแห่งหอเทียนเยว่ไปเลย"เจียงหวานหว่านปิดบังชื่อจริงตนเองแม่เล้าไช่ครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย "แม่นางหลิ่วพูดเรื่องจริงหรือ? คงไม่ใช่แค่มาฆ่าเวลากับหญิงก
ชายชุดดำก็คือหรงซีนั่นเอง เขาถูกซ่างกวนอวิ๋นเฟยลากเข้ามา"เจอร่องรอยของเซี่ยโหวอี๋บ้างไหม?"ซ่างกวนอวิ๋นเฟยโบกมือตอบว่า "ท่านอ๋อง ไม่รีบร้อน หอเทียนเยว่คึกโครมเสียขนาดนี้ เซี่ยโหวอี๋จะต้องมาแน่นอน!"หรงซีหลับตาตั้งสมาธิ ไม่สนใจเสียงโหวกเหวกของซ่างกวนอวิ๋นเฟยแม่เล้าไช่รีบร้อนวิ่งเข้ามาหาเจียงหวานหว่าน"แม่นางหลิ่ว แย่แล้ว มู่ตันจู่ๆ ก็ท้องเสีย หมดเรี่ยวหมดแรง แล้วจะขึ้นไปเต้นรำได้อย่างไร?"เจียงหวานหว่านพอได้ยิน ก็คิดวิธีแก้ปัญหาได้แล้ว"แม่เล้าไช่ไม่ต้องรีบร้อน พาข้าไปหาแม่นางมู่ตันหน่อย ข้ามีความรู้วิชาแพทย์""ได้ๆๆ แม่นางหลิ่วโปรดตามข้ามา"หลังจากจับชีพจรมู่ตันแล้ว เจียงหวานหว่านก็เขียนใบสั่งยาทันที"แม่เล้าไช่ ดื่มยาเสียหน่อย อีกหนึ่งชั่วยาม แม่นางมู่ตันก็จะดีขึ้น"แม่เล้าไช่หยิบใบสั่งยา หน้านิ่วคิ้วขมวด กระโดดเหยงๆ อย่างร้อนใจ"แม่นางหลิ่ว อีกครึ่งชั่วยามมู่ตันต้องขึ้นเวทีแล้ว จะทำอย่างไรดี!?"เจียงหวานหว่านครุ่นคิดครู่หนึ่งตอบกลับว่า"แม่เล้าไช่ ข้าจะสวมผ้าคลุมหน้าขึ้นเวทีแสดงแทนนางเอง"แม่เล้าไช่พอได้ยินคำนี้ ความกังวลบนใบหน้าก็หายไป ฉีกยิ้มเอ่ยขึ้นว่า "ถ้าเช่นนั้