บทที่ 3

สิบวันต่อมา

รถม้าที่สภาพทรุดโทรมหยุดจอดอยู่หน้าประตูของจวนเจียง

เจียงหวานหว่านให้สือหลิ่วไปเคาะประตู อีกทั้งยังแจ้งฐานะของพวกนางด้วย

เมื่อเด็กรับใช้ที่เฝ้าประตูอยู่ได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปยกใหญ่

หลังจากที่มองพวกนางตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว "ปึง" เสียงปิดประตูดัง หันกลับวิ่งไปรายงานที่เรือนกลางทันที

เฉาหยูเฟิ่งกำลังถือช้อนชิมรังนกหิมะชั้นดีอยู่

เมื่อได้ยินที่สาวใช้บอก ช้อนในมือก็ร่วงลงในชามทันที ทำให้เกิดเสียงแตกดังลั่น

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ นางส่งคนไปฆ่าแม่ลูกคู่นี้แล้วนี่นา

คนยังไม่ตาย แถมยังปล่อยให้พวกนางวิ่งแจ่นมาจนถึงเมืองหลวงได้

ในใจของเฉาหยูเฟิ่งรู้สึกเดือดปุดๆ จนแทบจะกัดฟันเงินจนแตกได้

"นายหญิง คราวนี้จะทำยังไงดีเจ้าคะ"

"หึ! อะไรทำยังไง ก็เป็นแค่พวกคนยากจน ออกไปพบพร้อมกับข้าก็พอ!"

เมื่อพูดจบ นางก็ลุกขึ้นเดินอย่างองอาจไปที่ประตูใหญ่พร้อมกับสาวใช้ทันที

ประตูใหญ่ของจวนเจียงค่อยๆ เปิดออก เฉาหยูเฟิ่งเดินนำสาวใช้ออกมา

ร่างที่สวมใส่ชุดหรูหราราคาแพง ยืนอยู่ตรงหน้าคู่แม่ลูกหลิ่วซู่ด้วยความดูถูก จ้องไปที่พวกนางด้วยสายตาเย็นเยียบ

"เป็นพวกเจ้าเองเหรอที่แอบอ้างตัวว่าเป็นนายหญิงกับบุตรสาวของจวนเจียง ช่างบังอาจเสียเหลือเกินนะ!"

หลิ่วซู่มองไปที่ผู้หญิงซึ่งสวมเครื่องประดับหรูหราตรงหน้า ก่อนที่นางจับมือลูกสาวไว้อย่างตื่นเต้น

"เจ้าเป็นใครกัน ข้าคือภรรยาที่เจียงป๋อเหนียนแต่งงานด้วยอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม จะเป็นการแอบอ้างได้อย่างไร"

เฉาหยูเฟิ่งเหลือบมองไปที่นางอย่างไม่พอใจ "เดี๋ยวนี้พวกนักต้มตุ๋นพัฒนาฝีมือการหลอกคนได้ดีขึ้นทุกวันแล้วนะ! ใครก็ได้ ไล่ออกไปให้ข้าซะ!"

เมื่อนางพูดจบ

เจียงหวานหว่านก็สลัดมือของหลิ่วซู่ออกทันที เดินเข้าไปตบหน้าของเฉาหยูเฟิ่งอย่างแรง

"นังแพศยา! เจ้าคู่ควรมาพูดจาเช่นนี้กับแม่ของข้าด้วยเหรอ เป็นแค่ภรรยาน้อย บังอาจไม่รักษาระเบียบถึงเพียงนี้เลยเหรอ"

เฉาหยูเฟิ่งโดนตบจนมึน ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้ใดๆ ก็ถูกเจียงหวานหว่านเตะเข้าที่น่องขาไปอีกที

ความรู้สึกเจ็บปวดมหาศาลก็ตามมา

"ปึก" เสียงนางล้มคุกเข่าลงไปบนพื้นอย่างแรง

"อ๊าก..."

นางล้มลงไปกับพื้น รู้สึกเจ็บมาก

พวกบ่าวไพร่ที่อยู่ด้านหลังถึงจะค่อยได้สติกลับคืนมา

เพิ่งคิดจะเดินขึ้นมา ก็ถูกเสียงเย็นๆ ขู่ให้ต้องหยุดชะงัก

"ใครก็ห้ามเข้ามา!"

เจียงหวานหว่านจ้องไปที่เฉาหยูเฟิ่ง สายตาแผ่รังสีไอเย็นออกมาอย่างรุนแรง

"นังแพศยาน้อย! นี่เจ้ากล้า...อ๊าก..."

เฉาหยูเฟิ่งยังไม่ทันจะได้พูดระบายความแค้นจบ ก็ถูกเจียงหวานหว่านเหยียบลงไปที่มืออย่างโหดร้าย

เจียงหวานหว่านหรี่ตาลง ค้อมเอวลงไปเล็กน้อย ถามเสียงเย็น "เรียกใครว่านังแพศยาน้อย"

"อ๊ากกก! ปล่อยข้านะ!" เฉาหยูเฟิ่งเจ็บปวดมากจนต้องกรีดร้องออกมา

แต่เจียงหวานหว่านยังรู้สึกไม่สะใจพอ มุมปากยิ้มอย่างเย็นชาโหดเหี้ยม ใช้ปลายเท้ากดย้ำลงไปบนหลังมือของนางอย่างแรง

ได้ยินเพียเสียง "แกร๊ก" เบาๆ

เสียงร้องโหยหวนราวกับหมูถูกเชือดของเฉาหยูเฟิ่งดังขึ้นมาข้างหู

มือข้างนี้ พิการแล้ว!

เจียงหวานหว่านยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา แค่นี้ก็เจ็บแล้วเหรอ

ความเจ็บปวดในชาติก่อนของนาง ยิ่งกว่านี้อีกเป็นพันเป็นหมื่นเท่า!

ชาตินี้ นางก็คือผีร้ายที่จะมาเอาชีวิตของสองแม่ลูกนี่ ใครก็อย่าคิดจะรอดไปได้!

นางจะลากตัวพวกเขาลงนรกไปทีละนิดๆ!

…

ในเวลานี้เอง

เสียงตะโกนลั่นอย่างโมโหก็ดังขึ้น "ใครกล้าทำร้ายแม่ของข้า ข้าจะฆ่ามันทิ้งซะ"

เจียงหวานหว่านมองไปตามเสียง

ก็เห็นว่าคนที่มาคือพี่ห้าคนดีของนาง ลูกแหง่ชื่อดังของเมืองหลวง เจียงจิ่นหนิง!

เจียงหวานหว่านหรี่ตาที่เยือกเย็นของนาง

แม่แท้ๆ อยู่ตรงนี้ แต่กลับกล้าเรียกคนอื่นว่าแม่

สมแล้วที่เป็นคนอกตัญญู!

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเจียงจิ่นหนิงที่กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางตัวเอง

ความโกรธในใจของนางก็ทะปุขึ้น ยกขาถีบเฉาหยูเฟิ่งออกไปอย่างแรง

เฉาหยูเฟิ่งหน้าคว่ำลงบนพื้น

ฟันถูกก้อนหินบนพื้นกระแทก ทำให้เลือดกลบปาก

เจียงจิ่นหนิงดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยหน้าตาถมึงทึง "นังตัวดี! นี่เจ้ากล้าตบตีแม่ข้างั้นรึ"

พูดไป เขาก็เดินเข้ามาหมายจะลงมือกับเจียงหวานหว่าน