Share

บทที่ 3

Author: เหยียนซี
สิบวันต่อมา

รถม้าที่สภาพทรุดโทรมหยุดจอดอยู่หน้าประตูของจวนเจียง

เจียงหวานหว่านให้สือหลิ่วไปเคาะประตู อีกทั้งยังแจ้งฐานะของพวกนางด้วย

เมื่อเด็กรับใช้ที่เฝ้าประตูอยู่ได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปยกใหญ่

หลังจากที่มองพวกนางตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว "ปึง" เสียงปิดประตูดัง หันกลับวิ่งไปรายงานที่เรือนกลางทันที

เฉาหยูเฟิ่งกำลังถือช้อนชิมรังนกหิมะชั้นดีอยู่

เมื่อได้ยินที่สาวใช้บอก ช้อนในมือก็ร่วงลงในชามทันที ทำให้เกิดเสียงแตกดังลั่น

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ นางส่งคนไปฆ่าแม่ลูกคู่นี้แล้วนี่นา

คนยังไม่ตาย แถมยังปล่อยให้พวกนางวิ่งแจ่นมาจนถึงเมืองหลวงได้

ในใจของเฉาหยูเฟิ่งรู้สึกเดือดปุดๆ จนแทบจะกัดฟันเงินจนแตกได้

"นายหญิง คราวนี้จะทำยังไงดีเจ้าคะ"

"หึ! อะไรทำยังไง ก็เป็นแค่พวกคนยากจน ออกไปพบพร้อมกับข้าก็พอ!"

เมื่อพูดจบ นางก็ลุกขึ้นเดินอย่างองอาจไปที่ประตูใหญ่พร้อมกับสาวใช้ทันที

ประตูใหญ่ของจวนเจียงค่อยๆ เปิดออก เฉาหยูเฟิ่งเดินนำสาวใช้ออกมา

ร่างที่สวมใส่ชุดหรูหราราคาแพง ยืนอยู่ตรงหน้าคู่แม่ลูกหลิ่วซู่ด้วยความดูถูก จ้องไปที่พวกนางด้วยสายตาเย็นเยียบ

"เป็นพวกเจ้าเองเหรอที่แอบอ้างตัวว่าเป็นนายหญิงกับบุตรสาวของจวนเจียง ช่างบังอาจเสียเหลือเกินนะ!"

หลิ่วซู่มองไปที่ผู้หญิงซึ่งสวมเครื่องประดับหรูหราตรงหน้า ก่อนที่นางจับมือลูกสาวไว้อย่างตื่นเต้น

"เจ้าเป็นใครกัน ข้าคือภรรยาที่เจียงป๋อเหนียนแต่งงานด้วยอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม จะเป็นการแอบอ้างได้อย่างไร"

เฉาหยูเฟิ่งเหลือบมองไปที่นางอย่างไม่พอใจ "เดี๋ยวนี้พวกนักต้มตุ๋นพัฒนาฝีมือการหลอกคนได้ดีขึ้นทุกวันแล้วนะ! ใครก็ได้ ไล่ออกไปให้ข้าซะ!"

เมื่อนางพูดจบ

เจียงหวานหว่านก็สลัดมือของหลิ่วซู่ออกทันที เดินเข้าไปตบหน้าของเฉาหยูเฟิ่งอย่างแรง

"นังแพศยา! เจ้าคู่ควรมาพูดจาเช่นนี้กับแม่ของข้าด้วยเหรอ เป็นแค่ภรรยาน้อย บังอาจไม่รักษาระเบียบถึงเพียงนี้เลยเหรอ"

เฉาหยูเฟิ่งโดนตบจนมึน ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้ใดๆ ก็ถูกเจียงหวานหว่านเตะเข้าที่น่องขาไปอีกที

ความรู้สึกเจ็บปวดมหาศาลก็ตามมา

"ปึก" เสียงนางล้มคุกเข่าลงไปบนพื้นอย่างแรง

"อ๊าก..."

นางล้มลงไปกับพื้น รู้สึกเจ็บมาก

พวกบ่าวไพร่ที่อยู่ด้านหลังถึงจะค่อยได้สติกลับคืนมา

เพิ่งคิดจะเดินขึ้นมา ก็ถูกเสียงเย็นๆ ขู่ให้ต้องหยุดชะงัก

"ใครก็ห้ามเข้ามา!"

เจียงหวานหว่านจ้องไปที่เฉาหยูเฟิ่ง สายตาแผ่รังสีไอเย็นออกมาอย่างรุนแรง

"นังแพศยาน้อย! นี่เจ้ากล้า...อ๊าก..."

เฉาหยูเฟิ่งยังไม่ทันจะได้พูดระบายความแค้นจบ ก็ถูกเจียงหวานหว่านเหยียบลงไปที่มืออย่างโหดร้าย

เจียงหวานหว่านหรี่ตาลง ค้อมเอวลงไปเล็กน้อย ถามเสียงเย็น "เรียกใครว่านังแพศยาน้อย"

"อ๊ากกก! ปล่อยข้านะ!" เฉาหยูเฟิ่งเจ็บปวดมากจนต้องกรีดร้องออกมา

แต่เจียงหวานหว่านยังรู้สึกไม่สะใจพอ มุมปากยิ้มอย่างเย็นชาโหดเหี้ยม ใช้ปลายเท้ากดย้ำลงไปบนหลังมือของนางอย่างแรง

ได้ยินเพียเสียง "แกร๊ก" เบาๆ

เสียงร้องโหยหวนราวกับหมูถูกเชือดของเฉาหยูเฟิ่งดังขึ้นมาข้างหู

มือข้างนี้ พิการแล้ว!

เจียงหวานหว่านยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา แค่นี้ก็เจ็บแล้วเหรอ

ความเจ็บปวดในชาติก่อนของนาง ยิ่งกว่านี้อีกเป็นพันเป็นหมื่นเท่า!

ชาตินี้ นางก็คือผีร้ายที่จะมาเอาชีวิตของสองแม่ลูกนี่ ใครก็อย่าคิดจะรอดไปได้!

นางจะลากตัวพวกเขาลงนรกไปทีละนิดๆ!

ในเวลานี้เอง

เสียงตะโกนลั่นอย่างโมโหก็ดังขึ้น "ใครกล้าทำร้ายแม่ของข้า ข้าจะฆ่ามันทิ้งซะ"

เจียงหวานหว่านมองไปตามเสียง

ก็เห็นว่าคนที่มาคือพี่ห้าคนดีของนาง ลูกแหง่ชื่อดังของเมืองหลวง เจียงจิ่นหนิง!

เจียงหวานหว่านหรี่ตาที่เยือกเย็นของนาง

แม่แท้ๆ อยู่ตรงนี้ แต่กลับกล้าเรียกคนอื่นว่าแม่

สมแล้วที่เป็นคนอกตัญญู!

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเจียงจิ่นหนิงที่กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางตัวเอง

ความโกรธในใจของนางก็ทะปุขึ้น ยกขาถีบเฉาหยูเฟิ่งออกไปอย่างแรง

เฉาหยูเฟิ่งหน้าคว่ำลงบนพื้น

ฟันถูกก้อนหินบนพื้นกระแทก ทำให้เลือดกลบปาก

เจียงจิ่นหนิงดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยหน้าตาถมึงทึง "นังตัวดี! นี่เจ้ากล้าตบตีแม่ข้างั้นรึ"

พูดไป เขาก็เดินเข้ามาหมายจะลงมือกับเจียงหวานหว่าน
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ   บทที่ 210

    เจียงหวานหว่านตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองชาติก่อน หรงมู่หานขังนางเอาไว้ในห้องลับ ยังมีสตรีอีกนางหนึ่งอยู่ด้วยตอนที่นางถูกจับเข้าไป สตรีนางนั้นก็ถูกนำตัวออกไปสตรีนางนั้นหายใจโรยรินตอนที่หิ้วสตรีนางนั้นออกไป นางได้เห็นใบหน้าสตรีนางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นคิดว่าสตรีนางนั้นหน้าตาคุ้นตามากเมื่อรวมกับใบหน้าของหรงซี สตรีนางนั้นและหรงซีมีความคล้ายกันอยู่แปดส่วนคงเป็นเสด็จแม่ของหรงซีซ่างกวนเสวี่ยเจียงหวานหว่านมองหรงซีด้วยสายตาสับสนนางรู้แล้ว เป็นความลับที่ชาติก่อนนางกับหรงซีไม่ล่วงรู้นางคิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับหรงซีเช่นไรหรงซีเห็นสีหน้าเจียงหวานหว่านก็คิดว่านางต้องรู้เรื่องบางอย่าง“เจ้ารู้จักเสด็จแม่ข้า?”หรงซีกล่าวประโยคนี้ออกมาสัญชาตญาณเขาบอกเขาว่าเจียงหวานหว่านเคยพบเสด็จแม่ของเขาเจียงหวานหว่านสับสนในใจห้องลับอยู่ในห้องอักษรของฝ่าบาทหากสตรีนางนั้นเป็นเสด็จแม่ของหรงซีจริงเช่นนั้นใครเป็นผู้บงการเรื่องการหายตัวของเสด็จแม่หรงซี ก็ไม่ต้องคาดเดาแล้วเป็นฝ่าบาทองค์ปัจจุบันฝ่าบาทมีประสงค์ใดจึงได้กักขังเสด็จแม่ของหรงซีเอาไว้ในห้องลับหรือเพื่อควบคุมอำนาจทหารในมือหรง

  • บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ   บทที่ 209

    “เจียงหวานหว่าน เจ้าเคยทำอาหารให้เซียวหวายกินหรือไม่?”เจียงหวานหว่านยิ้ม “นอกจากท่านแม่และสือหลิ่วแล้ว ข้าเคยทำอาหารให้ท่านอ๋องแค่คนเดียว”หรงซีพอใจกับคำตอบของเจียงหวานหว่านมาก“ต่อไปทำอาหารให้ข้ากินได้คนเดียวเท่านั้น”เจียงหวานหว่านคิดสักพัก “ได้”หรงซีพอใจมากเมื่อเห็นคราบโจ๊กที่มุมปากนางหรงซีใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดให้ ทำเอาเจียงหวานหว่านเขินจนหน้าแดง“ท่านอ๋อง มือท่านไม่มีแรงไม่ใช่หรือ?”เจียงหวานหว่านถามอย่างรู้ทัน“อืม”หรงซีหน้าไม่แดง ใจไม่เต้นเร็วเจียงหวานหว่านเบะปาก หรงซีกำลังโกหกชัดๆแต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่หรงซีถูกพิษเพราะขนมของนาง นางก็ยอมให้ความร่วมมือกับเขา“ท่านอ๋องต้องกินให้มากหน่อย ไม่แน่พรุ่งนี้ก็อาจลุกจากเตียงได้แล้ว”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความหงุดหงิด“ยาพิษกลืนวิญญาณ จะหายเร็วเพียงนั้นได้เช่นไร”“ตุบ”ชามในมือเจียงหวานหว่านร่วงลงพื้น“ท่านถูกยาพิษกลืนวิญญาณ?”ผู้ถูกยาพิษกลืนวิญญาณจะต้องตายภายในสามวันนางจับมือของหรงซีแล้ววางนิ้วมือตัวเองทาบลงไปหรงซีเห็นท่าทางร้อนใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นในใจ“ชีพจรท่านอ๋องได้รับความเสียหาย ยังดีที่ยายใบ้อยู่ด้วย

  • บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ   บทที่ 208

    เจียงหวานหว่านส่ายหน้า นางไม่ได้วางยาหรงซี“ปล่อยนาง”หรงซีได้ยินเสียงจึงเอ่ยปาก“ท่านอ๋อง พิษถอนหมดแล้ว พักผ่อนมากๆ”หญิงชรานั่งอยู่ข้างเตียงหรงซีกล่าวเสียงทุ้มต่ำ“ขอบคุณมากยายเฒ่า”หรงซีกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงหญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นใบหน้าหญิงชราก็ใจกระตุกหญิงชราก็คือยายใบ้ อาจารย์ของซิ่วกู่“เทียนซู เจ้าก็ออกไปด้วย”“ท่านอ๋อง แต่ว่า...”เทียนซูไม่ไว้ใจกลัวว่าเจียงหวานหว่านจะคิดร้ายต่อท่านอ๋อง“ออกไป...”แม้เสียงของหรงซีจะอ่อนแรง แต่น้ำเสียงนั้นก็เกินพอแล้วเทียนซูมองเจียงหวานหว่านด้วยสายตาเตือน จากนั้นก็ออกจากห้องไปเจียงหวานหว่านเห็นหรงซีใบหน้าซีดขาว นางไม่กล้าเข้าไปหานางนึกถึงฉากที่หรงซีตายเพื่อนางในชาติที่แล้วขึ้นมา“เข้ามา”หรงซีขมวดคิ้วเจียงหวานหว่านน้ำตาตก เดินเข้าไปหาหรงซี“เจียงหวานหว่าน เป็นโชคดีของเจ้าที่ข้ายังไม่ตาย”หรงซีมองเจียงหวานหว่านที่กำลังตื่นตระหนกทำสิ่งใดไม่ถูกเขาถูกพิษหลังจากที่กินขนมของเจียงหวานหว่านแต่เขาไม่สงสัยในตัวเจียงหวานหว่านสักนิด“ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้เหตุใด...”“เจ้าไม่ใช่คนวางยา ข้ารู้”

  • บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ   บทที่ 207

    “ไอ้หยา”เจียงจิ่นเซวียนแกล้งทำเงินตกพื้นอย่างไม่ตั้งใจสือหลิ่วเห็นดังนั้นก็วางกล่องอาหารลงและวิ่งไปเก็บเศษเงินที่ตกกระจายอยู่ทั่วพื้นเจียงจิ่นเซวียนค่อยๆ ขยับและเปิดกล่องอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โรยผงบางอย่างลงไปสือหลิ่วเก็บเศษเงินกลับมาหมดแล้ว เจียงจิ่นเซวียนกล่าวขอโทษ “แม่นางสือหลิ่วลำบากแล้ว”“ไม่เป็นไร คุณชายสี่ ข้าไปก่อนเจ้าค่ะ”สือหลิ่วหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วบอกลาเจียงจิ่นเซวียนเจียงจิ่งเซวียนกล่าวอย่างนุ่มนวล “แม่นางสือหลิ่วเดินทางระวังด้วย”“เจ้าค่ะ”สือหลิ่วรู้สึกเขินอายหลังจากพยักหน้าให้เจียงจิ่นเซวียนแล้ว นางก็เดินทางไปจวนอ๋องในมุมที่สือหลิ่วมองไม่เห็น เจียงจิ่นเซวียนยิ้มเยาะเย็นชานี่คือบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาให้เจียงหวานหว่านสือหลิ่วไม่สงสัยสักนิด นางเดินถือกล่องอาหารมาถึงจวนอ๋องหลังส่งกล่องอาหารเรียบร้อย นางไปร้านหนังสือเพื่อซื้อกระดาษให้เจียงจิ่นเซวียนซื้อกระดาษเสร็จแล้ว สือหลิ่วกลับถึงจวนและนำกระดาษไปส่งให้เจียงจิ่นเซวียน“แม่นางสือหลิ่ว เรื่องซื้อกระดาษในวันนี้ ไม่ต้องบอกน้องหก นางไม่ชอบให้ข้าเข้าใกล้คนเรือนเหมย หากนางรู้ว่าข้าเรียกใช้คนข

  • บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ   บทที่ 206

    เจียงหวานหว่านมองดูรถม้าจวนอ๋องจากไปรถม้าจวนอ๋องไปไกลแล้ว เจียงหวานหว่านเก็บสายตากลับมาและเดินเข้าจวนไป“น้องหก รอก่อน”เจียงจิ่นเซวียนเรียกเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหยุดเดินแล้วถามเสียงเย็น “มีเรื่องใด?”“น้องหก ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง เป็นวาสนาของเจ้านัก ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าทำให้ท่านอ๋องโกรธจนลากคนในจวนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”เจียงจิ่นเซวียนเดินมาข้างกายเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหงุดหงิด เจียงจิ่นเซวียนไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปจริงด้วย คอยแต่จะหาโอกาสถากถางนางน้ำเสียงดูแคลนหาว่านางไม่คู่ควรกับท่านอ๋อง ช่างเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนางจริงๆ“พี่สี่คอยปรนนิบัติรัชทายาทมาตั้งหลายปี การประจบสอพลอคงเป็นสิ่งที่พี่สี่ถนัดนัก หน้าไหว้หลังหลอกเป็นความสามารถโดดเด่นของพี่สี่ พี่สี่ใช้ชีวิตได้อย่างหน้าซื่อใจคดจริงๆ”รอยยิ้มจอมปลอมของเจียงจิ่นเซวียนเลือนหายไปเขานึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะด่าเขาไม่ไว้หน้าสักนิดเจียงหวานหว่านไม่มองเจียงจิ่นเซวียนแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปในประตูจวนหากอยู่นานกว่านี้หน่อยนางยิ่งรู้สึกขยะแขยง เจียงจิ่นเซวียนน่ารังเกียจกว่าเจียงจิ่นหนิงเสียอีกเจียงจิ่น

  • บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ   บทที่ 205

    นางเปิดผ้าม่านเตรียมตัวลงรถม้าทันใดก็ถูกแรงกระชากนางกลับเข้ามาในรถม้าเจียงหวานหว่านจมเข้าสู่อ้อมกอดหรงซีกลิ่นหอมอำพันทะเลลอยเข้าจมูกนางหรงซีกุ้มหน้ามองเจียงหวานหว่านไม่พูดไม่จาเจียงหวานหว่านคิดจะลุกขึ้นกลับถูกหรงซีกอดเอาไว้แน่นคนสองคนจ้องตากันและกัน ไม่มีใครพูดจา“เหตุใดรถม้าจวนอ๋องถึงจอดอยู่ตรงนี้?”เจียงจิ่นเซวียนกลับมาถึงจวนพอดีและเห็นรถม้าจวนอ๋องจอดอยู่หน้าบ้านของตนเจียงหวานหว่านได้ยินเสียงเจียงจิ่นเซวียน ดวงตาก็กลับมาแจ่งชัดอีกครั้ง“ท่านอ๋อง พี่สี่ข้าอยู่ข้างนอก รีบปล่อยข้า”หรงซียิ้มเย็น “ข้าต้องกลัวเขาด้วย?”เจียงหวานหว่านกัดฟัน “ท่านอ๋องไม่กลัว แต่ชื่อเสียงข้าไม่เหลือแล้ว วันหน้าหากแต่งงานก็จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์เอาได้”“เจ้าคิดจะแต่งกับใคร? กู้ฉางชิง? หรือเซียวหวาย?”เจียงหวานหว่านประหลาดใจ นางแต่งงานเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขาฝีเท้าของเจียงจิ่นเซวียนเดินเข้ามาใกล้เจียงหวานหว่านกดร่างต่ำลงแล้วกล่าวอย่างออดอ้อน “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านล่ะ”หรงซีได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเจียงหวานหว่าน ความโมโหในใจลดไปไม่น้อย“เจียงหวานหว่าน เจ้าติดค้างข้า ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status