ตอนที่ 1 ร่างใหม่ 3

หลิ่งหลินเสียเวลาไม่ปลุกใครให้ตื่นขึ้นมาแล้วพร่ำบ่นเพื่อสั่งสอน นางจับกระชากหนังหัวผ่านเส้นผมของสาวใช้แล้วลากออกมาหน้าประตูห้อง

สาวใช้ตกใจจนลืมตาตื่น นางกรีดร้องอย่างงุนงง “กรี๊ด! คุณหนู! เกิดอันใดขึ้น เหตุใด?” 

หลิ่งหลินไม่ตอบคำ นางถีบประตูห้องดังปัง เรียกบ่าวกวาดลานเสียงดัง “ใครอยู่ตรงนั้น ไปเรียกพ่อบ้านมา”

บ่าวคนนั้นย่อมทิ้งไม้กวาด วิ่งออกไปทำตามคำสั่ง 

“คุณหนู ท่านกำลังทำสิ่งใดเจ้าคะ?” สาวใช้สับสน  นางกุมศีรษะตนที่เจ็บแสบเพราะถูกดึงผมจนร่วงเป็นกระจุก

“โอ๊ย! บ่าวเจ็บ ปล่อยนะ คุณหนูบ้าไปแล้วหรือไร?”

สาวใช้ผู้หนึ่งไม่ทำหน้าที่ให้ดียังบังอาจด่าทอเจ้านาย หลิ่งหลินยิ้มเย็น “ข้าบ้าแน่” จบคำพลันเหวี่ยงร่างสาวใช้ออกไปนอกห้อง ร่างนั้นกระแทกพื้นดินดังปึก จุกจนตัวงอ 

ไม่นาน พ่อบ้านก็มาพบตามหน้าที่ “คุณหนูใหญ่ เรียกข้ามามีเรื่องอันใดหรือขอรับ?”

หลิ่งหลินหันไปสั่ง “ขายสาวใช้คนนี้ออกไปซะ”

“หา!?”

สาวใช้เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

พ่อบ้านนิ่งอึ้งไป ไม่คาดคิดว่าจู่ๆ คุณหนูจะลุกขึ้นมาทำอะไรเช่นนี้ แน่นอนว่าเขาทำได้เพียงสงสัย รีบสั่งคนให้ลากตัวสาวใช้ออกไป ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะดิ้นพล่านอย่างไร

“ไม่นะ ข้าไม่ไป” 

สาวใช้ปฏิเสธอย่างบ้าคลั่ง งานที่นี่ดีจะตาย มีเจ้านายบื้อๆ โง่ๆ บอกให้ทำอะไรก็เชื่อ แทบไม่ต้องทำงานรับใช้ ไม่ต้องคอยเชื่อฟังคำสั่ง 

“คุณหนู! ท่านไร้เหตุผลเกินไปหรือไม่?  จู่ๆ ก็สั่งขาย ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ท่านจะขายข้าไม่ได้ ข้าไม่ยอม!”

ยัง ยังไม่รู้ตัว 

หลิ่งหลินหรี่ตา แววตาเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็น “ไม่อยากออกไปดีๆ ใช่หรือไม่?” ว่าพลางเดินย่างสามขุม กระชากหนังหัวสาวใช้ให้เงยหน้าสบตา วาจาเลือดเย็น “คงอยากตายอยู่ที่นี่กระมัง? ได้หลับสบายยาวๆเลยเป็นไร”

อีกคราที่ดวงตาสาวใช้เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม

มีบางสิ่งบอกแก่นางว่าคุณหนูใหญ่สวีผู้โง่เขลาอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงตรงหน้าสามารถฆ่านางให้ตายได้จริงๆ สายตาน่าขนลุกนั่นคืออันใด

ใบหน้าสาวใช้ถูกสะบัดออกจากเรียวนิ้วพร้อมคำสั่ง “ลากตัวออกไป! อย่าให้ข้าเห็นหน้าอีก”

สาวใช้คนนั้นจำยอมถูกขาย มิกล้าอ้าปากโวยวายอีก

หลังจากกลับเข้าห้องและได้อยู่เพียงลำพัง หลิ่งหลินจึงอาบน้ำชำระกาย เลือกชุดใหม่บนชั้นไม้ในตู้มาสวมใส่ ทว่าเลือกอยู่นานกลับเลือกไม่ได้สักที ทั้งตู้มีแต่สีขาว บางตัวเป็นสีฟ้าอ่อน เหลืองอ่อน สดใสหน่อยก็เป็นสีชมพูอ่อนจาง 

ไฉนไม่มีสีดำ สีม่วง สีแดงที่แสดงถึงความแข็งแกร่งและพลังอำนาจบ้างเล่า ช่างเถอะ! นางหยิบชุดสีชมพูมาใส่ แต่ใจจริงอยากได้ชุดสีแดงโลหิตมากกว่า

ครั้นหันมองคันฉ่องเห็นใบหน้าตัวเองก็ถอนหายใจ

เฮ้อ...เดิมทีนางไม่ชอบแต่งหน้าทาชาดหรอกนะ แต่สวีหลิงเยี่ยนผู้นี้หน้าซีดจืดชืดแลดูไร้บารมีมากเกินไป เหมือนศพเดินได้กระนั้น

หลิ่งหลินจึงนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง สำรวจครู่หนึ่ง ค่อยประทินโฉมเล็กน้อย 

เอาล่ะ เสร็จแล้ว 

หญิงสาวลุกขึ้นยืน เท้าสะเอว เชิดหน้าซ้ายทีขวาที หน้าขาวปากแดงเหมือนกินเลือดใครมา 

ต้องแบบนี้สิ! หึหึ...

 

---

[1]สัญลักษณ์หยิน-หยางแทนความสมดุลของพลังในจักรวาล เมื่อพิจารณาถึงคุณสมบัติของอำนาจหยินและหยาง ไม่มีวันที่จะเหมือนกันได้ แต่เมื่อ ทั้งสองรวมกันแล้วก็จะเกิดความสมดุล ความพอดี