ตอนที่ 11 บิดเบือน1

หลิ่งหลินฝังร่างตัวเองอยู่ในถ้ำจำลองอย่างมิดชิด ไม่มีใครเห็นเลยสักนิด

นอกจาก....

หญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นได้ เหตุการณ์ทำร้ายองครักษ์กับนางกำนัลเมื่อครู่ ยังมีคนผู้หนึ่งเห็นอยู่ 

ไม่ได้การ ทิ้งพยานไว้โจ่งแจ้งมิได้         

คิดแล้วก็รีบพุ่งตัวออกมาอีกรอบ แล้วจับตัวคนที่ยังคงนั่งนิ่งประหนึ่งเสาหินให้เข้าถ้ำไปด้วยอีกคน

จ้าวหมิงอวี่ “...”

ในถ้ำจำลอง หลิ่งหลินยังคงได้ยินเสียงผู้คนวุ่นวาย สุ้มเสียงเหล่านั้นกระจายไปทั่ว ตามหาคนร้ายจ้าละหวั่น นางเงี่ยหูฟังอย่างเงียบงัน ได้ยินคนด้านนอกถามตอบกันว่า

“เจ้าเห็นสตรีผู้หนึ่งหรือไม่ นางอาจเป็นคนร้าย”

“นางเป็นใคร”

“ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นในตำหนักมาก่อน”

“รูปพรรณสันฐานเป็นเช่นใด ข้าจะช่วยตามหา”

“อายุราวสิบห้าสิบหก ผิวพรรณดี ใบหน้าสะสวย แตกต่างจากนางกำนัล จุดสังเกตปากแดง ดวงตากลมโต สวมชุดสีแดง”

“ได้! ปากแดง ชุดแดง ไป! ช่วยกันตามหาให้ทั่ว”

เสียงพูดคุยดังต่อเนื่อง คนกระจายตัว พร้อมข่าวนั้นที่กระจายออกไปอย่างทั่วถึง

หลิ่งหลินนิ่วหน้า ชุดของนางโดดเด่นเกินไปเสียแล้ว 

จังหวะนั้นได้ยินคนด้านข้างถามเสียงขรึมว่า

“เจ้าเป็นนักฆ่าปลอมตัวมาจริงหรือ?”

หลิ่นหลินตอบเสียงเหนื่อย “จริงหรือไม่?  ยามนี้ข้าก็ทำตำหนักหมิงเฟิ่งวุ่นวายแล้ว” นางถอนหายใจ “แต่เจ้าไม่ต้องห่วงข้า ห่วงตัวเองเถอะ” 

ว่าแล้วก็สนทนาเสียหน่อย “เจ้าชื่ออาเป่าใช่หรือไม่? ฟังนะอาเป่า แม้ว่าเจ้าจะเป็นกำพร้าหรือเป็นบ่าวต่ำต้อย แต่ไม่จำเป็นต้องยอมให้ผู้อื่นรังแกเช่นนั้น ต้องสู้คนบ้าง”

หญิงสาวคิดนำประสบการณ์ของตนในร่างเก่ามาเล่า แต่เหมือนคนฟังจะไม่เข้าหู เพราะผู้ที่ถูกเข้าใจว่าชื่ออาเป่าเพียงหรี่ตา ถามย้ำเสียงต่ำเย็นเยียบว่า “เจ้าเป็นมือสังหารหมายปลิดชีพองค์ชายสี่ ใช่หรือไม่?”

ถูกเค้นถามเสียงเครียดปานนั้น หลิ่งหลินย่อมรับรู้ได้จึงคาดเดาได้ไม่ยาก “อาเป่าภักดีต่อองค์ชายสี่มากกระมัง?” นางตบบ่ากว้างอย่างชื่นชม “ดีๆ ดีมาก” หญิงสาวยิ้มให้เขา ทำเอาคิ้วจ้าวหมิงอวี่พลันขมวดมุ่น หนวดปลอมกระตุกยิก 

“ข้าถามเจ้าอยู่ ตอบ!” ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิดเต็มขั้นจนเก็บสีหน้าไว้ไม่ได้ เสียงขุ่นขึ้ง “หาไม่! ข้าจะ...”

ในขณะที่หลิ่งหลินไม่ใส่ใจสักนิด ยังคงพร่ำสอนเหมือนที่ชอบย้ำเตือนให้สมุนใต้อาณัติฟังในอดีต 

“หากเจ้าจงรักภักดีต่อเจ้านายก็จงทำตัวให้เข้มแข็ง   ไม่มีใครปกป้องเราได้เทียบเท่าตัวเอง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน แต่หากมันตึงมือเกินไป เจ้าก็ต้องรู้จักการยืมมือคนอื่น แม้การยืมมือคนอื่นเพียงเพื่อประโยชน์เป็นเรื่องที่โง่เขลา แต่สิ่งที่เจ้าถูกสั่งให้ทำหากไม่อยากทำเจ้าก็ต้องหาคนที่สามารถปกป้องเจ้าได้ เพื่อหลีกเลี่ยงเภทภัยจากผู้บงการให้เจ้าต้องแบกรับการกระทำความผิด”

เรื่องนี้นางก็มักจะย้ำเตือนตนเองเสมอมาเช่นกัน

เพียงแต่เส้นทางนั้น ช่างยากเย็น