ตอนที่ 8 จวนสวีช่างวุ่นวาย4

สาวใช้ทำหน้าเหลอหลา ไม่เข้าใจว่า “ฮูหยินรอง ไยไม่เชิญท่านหมอเล่าเจ้าคะ”

“ไม่เชิญ! ข้าจะพบนายท่านใหญ่”

“แต่ฮูหยินรอง ใบหน้าของท่านกลายเป็นเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะนะเจ้าคะ” นางเป็นสตรียังไม่อยากมอง สาวใช้คิดในใจ

กัวเหมยตะลึงงัน นั่นสินะ! 

ครั้นนึกขึ้นได้ก็ก้มหน้าร้องไห้โหยหวนเฉกสตรีเสียสติ

พอสวีจงสือรู้เข้าก็ไม่ว่าอันใด เพียงเข้าใจว่าเป็นลมเพราะหาเรื่องใส่ตัว มีแผลเพราะเป็นลมล้มหน้าฟาดพื้นเอง ถูกสาวใช้พยุงกึ่งลาก ย่อมถูกกิ่งไม้ตามรายทางเกี่ยวนั่นแล ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเขามีบุปผางามคนใหม่ไฉไลยิ่งกว่า

“ในเมื่อไม่สะดวกออกจากเรือน งานทั้งหมดในบ้านก็คืนให้ฮูหยินใหญ่จัดการเถอะ”

เรือนใหญ่ของฮูหยินสกุลสวี

งานในบ้านทั้งหมดย่อมหมายถึงอำนาจหลังเรือน เงินในบัญชีและกุญแจคลัง เหยาซื่อได้กลับคืนหลังจากสูญเสียไปพร้อมความรักจากสามีให้สตรีอีกคน

แม้จะสามารถสั่นคลอนความโปรดปรานของสามีที่เคยให้แก่กัวเหมยได้เพียงชั่วข้ามคืน แต่ภรรยาเช่นเหยาซื่อกลับไร้ความสุข ยังคงมีความกังวลเต็มหัวใจ มิอาจทำใจให้รับได้ไหวเฉกเดิม สวีจงสือแค่เปลี่ยนใจจากสตรีอีกคนหนึ่งมาหาอีกคนหนึ่ง ความรักใคร่โปรดปรานของเขาที่ถ่ายเท ยังคงเสมือนไฟโหมแล่นลามอย่างร้อนแรง และเพลิงนั้นยังคงเผาไหม้จิตใจของนางอยู่เช่นเดิม 

สตรีคนใหม่ของเขาคงไม่พ้นเป็นกัวเหมยคนที่สอง

อวี้เสวี่ยจีที่ยืนอยู่ใกล้ย่อมมองออกถึงความกังวลนั้น นางยอบกายกล่าวเสียงเบา “บ่าวขอบังอาจเตือนสติฮูหยินได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ความโปรดปรานของบุรุษคือสิ่งจอมปลอมไม่จีรัง ฐานะของนางยังคงนับเป็นบ่าวในเรือนของนายหญิงใหญ่ อวี้เสวี่ยจีจดจำได้ขึ้นใจ นางมิใช่คนผยองลืมกำพืดตัวเอง

“เจ้ากล่าวมาเถิด อย่าได้เกรงใจ” เหยาซื่อหันมาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเศร้าลึก 

รอยยิ้มของอวี้เสวี่ยจีหวานล้ำชวนชื่นฉ่ำขณะเอ่ย “ข้ามิบังอาจคิดว่ารู้จักบุรุษทั่วหล้าแต่ก็เคยรักและได้รับความรักจากบุรุษมากหน้าหลายตา ความผิดหวังก็เช่นกัน แม้ข้าอายุน้อยกว่าท่านหลายปี แต่ประสบการณ์เกี่ยวกับบุรุษเยอะยิ่ง ถูกทำร้ายเพราะความรักมาก็หลายครั้ง เจ็บหนักนับไม่ถ้วน กระทั่งตอนนี้ถึงได้ตกผลึกว่าคำสอนบรรพชนไม่จริงสักนิด อันใดคือสตรีมีชีวิตอยู่ได้เพราะสามี อิสระเสรีต่างหากที่ข้าต้องการ”

เหยาซื่อชะงัก

อวี้เสวี่ยจีว่าต่อ “ดังนั้น ท่านอย่ากังวลเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่มีทางยึดติดหรือคิดจะให้บุรุษครอบครองตลอดไป คุณหนูใหญ่รับปากข้าไว้แล้ว ขอเพียงกำราบกัวเหมยได้แล้ว นางจะให้เงินข้าหีบใหญ่ไปใช้ชีวิตตามแต่ใจ”

เหยาซื่อคล้ายเห็นแสงสว่าง ถามอย่างสงสัยใคร่รู้ “แล้วแผนของเจ้าคืออะไรหรือ?”

แววตาอวี้เสวี่ยจีเผยแววร้ายลึก ขณะเหยียดยิ้มเอ่ย “ยั่วยวนนายท่านสวีให้หลงใหลยั่วโทสะกัวเหมยให้หึงหวงอย่างบ้าคลั่งกระทั่งกลายเป็นหญิงบ้าสติฟั่นเฟือนเจ้าค่ะ”

เหยาซื่อนิ่วหน้านึกสงสัยว่าบุตรสาวของนางไปหาสตรีน่ากลัวเช่นนี้จากที่ใดกัน? ไม่น่าไว้ใจเสียแล้ว

“นี่เจ้าจะทำขนาดนั้นเลยหรือ? กล้าคิดได้อย่างไร” 

อวี้เสวี่ยจีหัวเราะคิก “ไม่ใช่แผนของข้าหรอกเจ้าค่ะ แต่เป็นแผนของคุณหนูใหญ่ต่างหาก”

“...”