ตอนที่ 9 แผนการชั่วร้าย1

ตำหนักหมิงเฟิ่ง ยามค่ำคืนที่เรือนส่วนพระองค์ สายลมค่อนข้างเย็นสบาย เหมาะแก่การพักผ่อนย่อนใจนั่งมองดาวที่สุกสกาวบนท้องฟ้า

ราตรีที่มืดมิดเช่นนี้ย่อมมองเห็นดวงดาราชัดเจนยิ่ง

ฟ่านเจิ้งปรนนิบัติจ้าวหมิงอวี่รับมื้อเย็นเสร็จก็มาเฝ้าเจ้านายที่นี่เพื่อให้อีกฝ่ายทอดอารมณ์ผ่อนคลายตามวิสัย 

“องค์ชายสี่ คุณหนูสวีผู้นั้นอาจสละสิทธิ์ไม่เข้าเรียนร่วมตำหนักกระมังพ่ะย่ะค่ะ เห็นว่ายังยุ่งวุ่นวายอยู่ที่จวน เมื่อเป็นเช่นนี้นางคงไม่ใช่นักฆ่าที่คิดจะปลอมตัวเข้าตำหนักแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

ฟ่านเจิ้งว่าพลางรวบแขนเสื้อ นั่งลงจุดเตากำยาน จากนั้นหันไปชงชาส่งให้ผู้เป็นนาย ท่วงท่าองอาจสง่างามเป็นธรรมชาติสมเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่ได้รับสิทธิ์ติดตามเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์ เพียงแต่สายตากลับมิได้สุขุมสงบนิ่ง ยังคงแอบชำเลืองมองเจ้านาย คล้ายคนสอดรู้สอดเห็น

ในขณะที่จ้าวหมิงอวี่เพียงนั่งนิ่งพิงพนักเก้าอี้หลับตา

ท่าทางเย็นชาปานยอดหินผาภายใต้น้ำแข็งค้างเช่นนี้มีให้เห็นได้ตลอดเวลา ตั้งแต่ถูกนางมารสะบั้นรักในตอนนั้น ทำเอาบุรุษรูปงามที่เคยทรงพลังและเต็มไปด้วยความผยอง บัดนี้เปลี่ยนไปเป็นเงียบขรึมมืดมนเต็มขั้น 

มากกว่าความโศกเศร้าเย็นชาไร้ความรู้สึกคือหัวใจเกิดหลุมลึกภายใต้อนธการไร้หนทางออก

ฟ่านเจิ้งร้องเฮ้อ อาการหนักไม่สร่างซาโดยแท้เจ้านายข้า 

พระองค์เป็นบุรุษที่ดีเกินไป รักปักใจเพียงหญิงเดียว ถึงขั้นจมดิ่งอยู่ในห้วงทะเลทุกข์จนหัวใจของเขาเจ็บแทน   

ฟ่านเจิ้งพึมพำถามต่อ “แต่ว่า นางจะไม่เรียนจริงๆ ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

จ้าวหมิงอวี่ลืมตาขึ้นช้าๆ แค่นเสียงเรียบเย็นเยียบว่า “เหตุใดเจ้าถึงเอาแต่พูดถึงคุณหนูสวีผู้นั้น”

“อ่า” ฟ่านเจิ้งมุ่นคิ้ววูบ ผงกศีรษะยอมรับในที่สุด “นั่นน่ะสิ” แต่นางน่าสนใจจริงๆ อย่างมิอาจปฏิเสธได้ ทำไมกันนะ? 

เขาสลัดความคิดไม่สมเหตุสมผลออกไปเมื่อฟ่านเจินพุ่งวูบเข้ามาดุจวายุเงา เยี่ยมหน้าทักทายพี่ชายเหมือนภูตผี

“ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ คิดถึงหรือไม่?”

“ใครจะคิดถึงเจ้ากัน มิใช่สาวงามเสียหน่อย”

“พี่ใหญ่! ข้าย่อมงามไม่แพ้ใคร”

“ใช่ๆ เจ้างามที่สุด” ฟ่านเจิ้งชมน้องสาวเสียงขัน ถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “แล้วเป็นอย่างไร อุตส่าห์แอบเฝ้าสตรีผู้นั้นทั้งคืน ได้ความหรือไม่?”

สตรีผู้นั้นที่ฟ่านเจิ้งว่าคือสวีหลิงเยี่ยน ฟ่านเจินรู้สึกค้างคาใจในตัวสวีหลิงเยี่ยนจึงถือวิสาสะตามไปเฝ้าที่จวนสวี

ฟ่านเจินถอนหายใจยาว “ไม่ได้อะไรนอกจากสิ่งที่รายงานไปก่อนหน้านี่หรอก”

“อ้อ...” ฟ่านเจิ้งหัวเราะ “นึกแล้วเชียว”

ฟ่านเจินส่ายหน้าถอนหายใจ “เรื่องของหลิงเยี่ยนเอาไว้ก่อน” นางหันไปทางเจ้านายที่นั่งนิ่งเย็นชาจนชินตา “องค์ชาย หม่อมฉันมีข่าวด่วนมารายงานเพคะ”

ฟ่านเจินรับน้ำชาจากพี่ชายมาจิบก่อนอึกหนึ่ง

จ้าวหมิงอวี่ปรายตามองเป็นเชิงคำถาม “ว่ามา”

ฟ่านเจินสีหน้าเคร่งเครียดไร้วี่แววซุกซนเฉกปกติ “จะมีขุนนางระดับสูงจากวังอ๋องแดนเหนือกลับมาประจำที่สำนักศึกษาหลวง คาดว่าต้องมาเป็นอาจารย์องค์ชายสี่ด้วย คนผู้นั้นคือใต้เท้าไป๋มู่เพคะ”

ม่านตาจ้าวหมิงอวี่หดแคบในขณะที่ฟ่านเจิ้งร้องห๊ะ!