ปฐมบท 2 หลิ่งหลิน3

ในที่สุดเหวินอี้ก็แน่นิ่ง เขาเบิกตาโพลงจมกองเลือด นอนสิ้นใจตายไปในสภาพเนื้อตัวเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์

ช่างอุจาดตานัก หรงเอ๋อร์กำมีดในมือตัดสายรัดเอวแล้วถอดเสื้อผ้าของตนที่เปื้อนเลือดของอีกคนออกมา เหวี่ยงลงไปกองบนกายของร่างไร้วิญญาณนั้น 

หญิงสาวยืนหรี่ตานิ่งตระหง่านเหนือศพน่ารังเกียจ เลือดหยาดรินจากปลายคางมน หยดลงบนศพนั้นเงียบๆ 

นางยกมือข้างหนึ่งปาดเลือดออกไปอย่างไม่ไยดี เลือดสัตว์กับเลือดคนคงไม่แตกต่าง

แต่ทว่าที่ผิดกันคือบ้านเมืองมีกฎหมายคุ้มครองคน

หากฆ่าคนย่อมถูกจับไปลงทัณฑ์ทรมานในคุกมืด เหตุผลอันใดล้วนฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น เพราะคงไม่มีใครเสียเวลาฟังคำของเด็กสาวเช่นหรงเอ๋อร์ หญิงสาวจึงไม่เสียเวลาคิด นางไม่มีทางอยู่ที่นี่อีก ใครจะโง่รอให้ถูกจับไปไต่สวน 

ทางหนีทีไล่ถูกขบคิดในทันที

หญิงสาวรีบเดินไปหาชุดใหม่ที่สะอาดมาเปลี่ยน เป็นเสื้อหม่นสีทึบเหมาะแก่การเร้นกายยามราตรี ไม่นาน เรือนสกุลเหวินในหมู่บ้านจินซานพลันเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้อย่างรุนแรง 

เปลวเพลิงสีแดงเผาผลาญลุกโชนโหมกระพือรุนแรงจนสีแสบตานั้นส่องสว่างไปถึงฟากฟ้า

คนบ้านเรือนใกล้เคียงพลันแตกตื่นเบิกตามอง กระนั้นกลับมิอาจดับไฟได้โดยง่าย

ครั้นเมื่อรุ่งอรุณมาเยือน ทุกอย่างกลายเป็นเถ้าถ่าน ถึงได้พบศพของเหวินอี้ถูกเผาไฟพร้อมเรือนที่มอดไหม้นั้น 

แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงที่รักใคร่สามัคคีกันหนักหนา

ถึงขั้นเป็นลมล้มทั้งยืน ครั้นตื่นขึ้นมากลับไม่ใยดีกันเสียแล้ว พวงนางต่างยื้อแย่งสิ่งของที่พอมีค่าซึ่งหลงเหลืออยู่น้อยนิดจากกองเพลิงในเรือนอย่างบ้าคลั่ง

นั่นคือศพแรกของหรงเอ๋อร์

หญิงสาวมิได้ชมชอบการฆ่า เพียงแต่ชะตาชีวิตนี้  นางอาจเกิดมาและต้องอยู่รอดให้ได้ด้วยการฆ่าก็เท่านั้น

หลังจากหนีเตลิดออกมาไกลจากหมู่บ้านจินซาน หรงเอ๋อร์ระหกระเหินอย่างไม่ทราบทิศทางอยู่นาน จนกระทั่งหลงเข้ามาในถ้ำแห่งหนึ่งแล้วหาทางออกไม่เจอ แต่ที่นี่นางได้เจอกับสาวงามนามหลิ่งม่อ

อันที่จริงเรียกสาวงามอย่างเดียวคงไม่ถูกต้องนัก ต้องเรียกว่านางมารชาดแดงขาดสติจิตวิปริตวิปลาสต่างหาก เพราะหลิ่งม่อชอบแต่งหน้าทาชาด รูปลักษณ์คือชุดแดง ปากแดง รักสวยรักงามยิ่ง แต่ทุกทิศที่กรีดกรายย่างผ่านกลับโหดร้ายดุจมารปีศาจ  

นางมักจะหาเรื่องฆ่าคนอย่างบ้าระห่ำมีเหตุผลบ้างไร้เหตุผลบ้างตามอารมณ์ ทั้งเลี้ยงสมุนมารไว้เยอะมาก           ยังปกครองหุบเขาปีศาจ 

ถูกขนานนามว่าจักรพรรดินีหลงซาน

นับว่าโชคดีที่หลิ่งม่อถูกชะตากับหรงเอ๋อร์มาก ถึงขั้นรับเป็นศิษย์รัก และตั้งชื่อใหม่ให้ว่า หลิ่งหลิน

และเพื่อความอยู่รอด หลิ่งหลินจึงต้องฝึกวิชาอย่างบ้าคลั่ง เพื่อ ‘ฆ่า’ ตามคำสั่ง 

สิบปีนับแต่นั้น หลิ่งหลินจึงเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งติดตามหลิ่งม่อทุกเส้นทางโลหิต

เป็นมือสังหารคนสนิทของจักรพรรดิมารหลงซาน

ไม่มีใครไม่รู้จักนักฆ่าฝีมือพระกาฬนามหลิ่งหลิน

กระทั่งหนึ่งปีก่อน 

ตอนนั้นเป็นฤดูเหมันต์ หลิ่งม่อฝึกวิชาต้องห้ามในตำนานหมายอยู่ยงคงกระพัน 

หวังเป็นอัมตะเยาว์วัยและไร้เทียมทานตลอดกาล แต่กลับถูกธาตุไฟเข้าแทรกจากการกินยามารเพิ่มพลังยุทธทางลัด 

แต่ผลของมันมิเป็นดังหมาย กลับดีกลายเป็นร้าย ทำให้ชีพจรสะดุดและสับสนจนสูญเสียการควบคุมตัวตน 

ขณะที่พิษเย็นแล่นลาม เลือดลมกลับสูบฉีดรุนแรงทะลักทลายออกเจ็ดทวาร หลิ่งม่อก็ได้รู้ตัวแล้วว่าตนไม่รอด 

ก่อนที่ธาตุไฟจะแตกซ่านจนร่างระเบิดแหลกลาญ หลิ่งม่อจึงยกสำนักไพรีพิฆาตให้หลิ่งหลินปกครองนับแต่นั้น