ตอนที่21ลอบออกจากจวน

ค่ำคืนนี้ แสงจันทร์ซ่อนอยู่หลังม่านเมฆ บรรยากาศทั่วจวนตระกูลอวี้เงียบงัน ทุกคนต่างหลับสนิท ราตรีช่างสงบเงียบเสียจนได้ยินเสียงลมพัดไหวปลายไม้ได้อย่างชัดเจน

แต่ภายในห้องนอนใหญ่ของเรือนฮวาหง กลับยังมีความเคลื่อนไหว แสงตะเกียงริบหรี่เพียงพอให้เห็นเงาร่างบางที่กำลังยืนหน้ากระจก

อวี้หลันอยู่ในชุดผ้าฝ้ายสีดำสนิท แขนยาวคลุมข้อมือ ชายเสื้อแนบลำตัว ปกปิดรูปร่างโดยสมบูรณ์ ปิดหน้าครึ่งล่างด้วยผ้าคลุมสีดำมิดชิด เส้นผมถูกรวบสูงอย่างคล่องตัว ดวงตาคมเรียบนิ่งกวาดมองตนเองจากศีรษะจรดปลายเท้าอย่างพอใจ มือหนึ่งเหน็บกริชสั้นไว้แนบเอว อีกมือถือแผนที่เล็กๆ ของจวนอวี้และแผนที่เมืองหลวงที่ฉิงอีวาดขึ้นมา 

อย่างที่บอกว่าคนของนางแต่ละคนล้วนมีฝีมือไม่ธรรมดา แม้กระทั่งสตรี

ฉิงอี บุตรสาวของบัณฑิตที่ถูกปล้นฆ่ายกตระกูลจนเหลือเพียงนางผู้เดียว หญิงสาวผู้รู้หนังสือ วาดแผนที่ได้ดุจช่างหลวง รูปลักษณ์ของนางดูเรียบง่าย ผิวขาวจัด มือเรียวยาวนั้นเต็มไปด้วยรอยหมึกเก่าใหม่ปะปนกัน แม้จะมิใช่ผู้ฝึกวรยุทธ์ แต่ความสามารถของนางกลับทำให้ทุกคนต้องเหลียวมอง

ฉิงอีอ่านออกเขียนได้คล่องแคล่ว ใช้พู่กันอย่างคนที่เคยผ่านตำราไม่ต่ำกว่าร้อยเล่ม และที่น่าทึ่งกว่านั้น นางสามารถวาดแผนที่ของเมืองทั้งเมืองออกมาได้จากความทรงจำ

"บ่าวเคยอยู่เรือนขุนนางผู้ดูแลกรมโยธาเจ้าค่ะ"

นางบอกอวี้หลันเรียบๆ ขณะยื่นแผนที่เมืองฉบับย่อที่นางวาดขึ้นด้วยมือตนเอง

"ได้ยินมามาก แต่เห็นมามากกว่า ยามพวกเขาวางแผนสร้างถนน สร้างประตูเมือง บ่าวก็นั่งอยู่ที่นั่น รับหน้าที่ฝนหมึก หั่นกระดาษ บ่าวจดจำได้หมดเจ้าค่ะ"

แผนที่ของฉิงอีไม่ใช่เพียงลายเส้นบนกระดาษ แต่มันบอกทางหนี บอกจุดอับสายตา เส้นทางขนของลับ แม้แต่ตรอกเล็กตรอกน้อยที่คนทั่วไปมองข้าม นางก็ไม่พลาด ทั้งยังสามารถปลอมลายมือ ปลอมเอกสารได้อย่างแนบเนียน

ส่วนนิสัยนั้น นางเป็นคนสุขุม เรียบง่าย ชอบอยู่นิ่งๆ ไม่ชอบความวุ่นวาย พูดน้อยแต่คิดมาก สายตาคมดั่งเห็นทะลุคน เก็บความรู้ไว้ในใจเหมือนคลังสมบัติซ่อนเร้น เมื่อใดที่พูดออกมา มักทำให้ทุกคนต้องเงียบฟัง

ตอนนี้อวี้หลันเริ่มวางแผนเพื่อป้องกันตัวเอง ไม่ให้กลายเป็นหมากของผู้อื่น

ศึกภายนอกนั้น นางยังไม่เข้าใจเรื่องการเมืองทั้งหมด แต่นางในฐานะบุตรีขุนนาง แม้เบื้องหลังจะไร้ตระกูลมารดาหนุนหลัง แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูคนสำคัญของจวนรองเสนาบดี ทั้งตอนนี้กำลังจะเกี่ยวดองกับราชวงศ์ ยากนักที่จะหลบเลี่ยงจากเกมการเมืองได้ ไม่ว่านางจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม

ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนถูกบีบให้อยู่ท่ามกลางกองไฟที่ล้อมนางเอาไว้ทั้งสามด้าน

ด้านหนึ่งคือเซิ่งซื่อที่จ้องหาโอกาสกำจัดนาง อีกด้านคือชาติกำเนิดที่ผูกโยงนางเข้ากับเกมการเมืองที่ยากจะถอนตัว และสุดท้าย คือ เงาของเจ้าของร่าง ที่ทำให้นางไม่อาจก้าวออกมาจากปัญหาเหล่านั้นได้ เรื่องราวของอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้สะสาง ทั้งการตายของมารดาที่นางคิดว่ามันไม่ปกติ ทั้งเรื่องที่นางถูกวางยาจนตาย แม้ว่าพอจะคาดเดาฝีมือคนทำได้ แต่นางยังไร้หลักฐาน และที่สำคัญที่สุดคือเรื่องของน้องชายฝาแฝดที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร

เรื่องนี้คล้ายจะติดอยู่ในใจของเจ้าของร่างจนไม่อาจปล่อยวาง จนนางรู้สึกและรับรู้ได้

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้นางต้องมีทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อน

ตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้ นางยังไม่เคยออกไปนอกจวนตระกูลอวี้เลยสักครั้ง และสำหรับใครคนหนึ่งที่เคยเป็นนักฆ่า การอยู่ในที่คับแคบ โดยไม่รู้ทางหนีทีไล่ ก็ไม่ต่างจากการเดินวนอยู่ในกับดักโดยสมัครใจ

คืนนี้นางจึงตั้งใจออกไปสำรวจรอบๆ เมืองหลวง และหาทางออกไว้สำหรับ วันที่เลวร้ายที่สุด ที่อาจมาถึง

อวี้หลันเปิดประตูห้องออกอย่างแผ่วเบา นางเดินลัดเลาะไปตามทางเดินด้านหลังเรือน ผ่านสวนเล็กๆ ที่ไร้ผู้คน นางรู้จังหวะเวรยามที่เปลี่ยนเวร รู้ว่าเมื่อใดเงาของต้นไม้ใหญ่จะบดบังตัวนางได้มิด 

ดวงตาคู่งามกวาดมองทุกมุมกำแพง ต้นไม้ และบานหน้าต่างที่อยู่ในระดับกระโดดถึง เส้นทางซึ่งเชื่อมต่อกับด้านหลังของจวนที่ไม่ค่อยมีคนใช้ ไฟตามทางถูกดับหมดแล้ว บ่าวในจวนต่างพากันหลับใหล อวี้หลันเดินเบาเสียจนแทบไม่มีเสียงฝีเท้า ทุกย่างก้าวผ่านไปด้วยความเงียบสนิทและมั่นคง ฝีเท้านิ่งเงียบราวแมวป่า 

จวนตระกูลอวี้ใหญ่มาก ยิ่งนางเดินลึกเข้าไปในเขตที่ไม่คุ้น ยิ่งรู้ว่ามีซอกหลืบและทางซ่อนมากมาย

กระทั่งมาถึงกำแพงทิศใต้ กำแพงเก่าที่มีเถาวัลย์ขึ้นคลุมจนหนาแน่น นางใช้ปลายกริชแหวกเถาวัลย์ออก พบว่ามีรอยแตกเล็กๆ ของอิฐที่สามารถใช้ปีนขึ้นได้ หากมีแรงพอ

อวี้หลันค่อยๆ ไต่ขึ้นกำแพงอย่างระมัดระวัง มือเกาะแน่นกับขอบอิฐเย็นเฉียบ ลมหายใจของนางแผ่วเบา ขณะสายตาก็กวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่ประมาท ในหัวนึกถึงท่วงท่าการเคลื่อนไหวของฉิงซานตอนฝึกวิชาตัวเบา เขากระโจนขึ้นไปบนคานสูงได้อย่างเบาหวิว ราวกับไร้น้ำหนัก

หากข้าเรียนรู้ได้สักเสี้ยวหนึ่ง ก็คงคล่องตัวกว่านี้มาก 

อวี้หลันคิดในใจขณะขยับตัวช้าๆ ขึ้นสู่ขอบกำแพง แม้นางจะฝึกวิชาการต่อสู้มามากมาย แต่กลับไร้วรยุทธ์เช่นคนในยุคนี้ นั่นเป็นเรื่องที่นางรู้สึกว่าตนเสียเปรียบเป็นอย่างมาก

เมื่อปีนขึ้นมาบนแนวกำแพงได้สำเร็จ ลมยามราตรีก็พัดโชยมากระทบใบหน้า เย็นเยียบจนขนอ่อนลุกชัน อวี้หลันสูดหายใจลึกครั้งหนึ่ง แล้วกระโดดลงมาอย่างแผ่วเบา ร่างเล็กของนางเคลื่อนไหวอย่างเงียบงันดุจเงา 

ทว่าเพียงปลายเท้าแตะพื้นเท่านั้น อวี้หลันก็ชะงักงันทันที

เบื้องหน้าของนางกลับปรากฏเงาร่างหนึ่งยืนอยู่เงียบๆ สวมชุดดำตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อใด หน้าตาถูกบดบังด้วยผ้าคลุมสีเข้ม มีเพียงดวงตาคมกริบที่มองตรงมายังนางไม่กะพริบ

ลมพัดใบไม้ไหว เสียงเงียบสงัดรอบข้างกลับกลายเป็นความกดดันมหาศาล อวี้หลันกำมือแน่น ดวงตาไม่กระพริบ เตรียมพร้อมรับมือทุกสถานการณ์

อีกฝ่ายคือนักฆ่าที่เซิ่งซื่อส่งมาอย่างนั้นหรือ

อวี้หลันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว สายตาไม่ละจากอีกฝ่าย มือขวาขยับช้าๆ ไปที่กริชสั้นซึ่งซ่อนอยู่ใต้ชายเสื้อ

อีกฝ่ายเองก็ดูจะตื่นตัวไม่น้อย

แววตาของทั้งสองแข็งกร้าว ต่างฝ่ายต่างจับจ้องกันอย่างระแวดระวัง ความเงียบชั่วขณะกลับกลายเป็นเชื้อเพลิงที่จุดชนวน

อวี้หลันขยับก่อน ร่างบางพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายด้วยท่วงท่าที่แม่นยำ มือซ้ายปัด ส่วนมือขวาชักกริชสั้นฟาดเฉียดลำคอเป้าหมายอย่างไม่ลังเล

ชายชุดดำเบี่ยงตัวหลบวูบ แววตาเปลี่ยนเป็นขึงขัง เขาชักกระบี่สั้นจากแผ่นหลัง คมโลหะสะท้อนแสงจันทร์วาบ