ตอนที่22ปะทะ

เสียงเหล็กกระทบกันดังสนั่นท่ามกลางความเงียบงันของยามราตรี ร่างสองร่างเคลื่อนไหวเร็วราวภาพลวงตา

ทั้งสองพลิกตัวหลบ ปะทะ ตอบโต้กันอย่างต่อเนื่อง ท่วงท่าต่างฝ่ายล้วนเฉียบคมราวคนที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี

แต่ไม่มีใครยอมปริปาก ต่างคนต่างแน่ใจว่าอีกฝ่ายคือศัตรู เสียงลมพัดแรงขึ้น ใบไม้ร่วงโรยปลิวว่อนตามแรงปะทะ

ชายชุดดำไม่พูดจา สีหน้าภายใต้ผ้าคลุมยังคงนิ่งสนิท แต่ท่วงท่าของเขากลับเฉียบขาดและทรงพลัง ทุกการโจมตีแฝงไว้ด้วยพลังลมปราณที่อัดแน่น ราวกับจะทะลวงทะลายสิ่งใดก็ตามที่ขวางทาง

ดาบสั้นของเขาแหวกอากาศจนเกิดเสียงหวีด เส้นผมของอวี้หลันปลิวสะบัดจากแรงลมที่ตามมากับคมกระบี่

แต่ถึงจะไร้วรยุทธ์ อวี้หลันกลับไม่หวั่นไหว

ร่างบางของนางพลิกหลบอย่างแม่นยำ ไม่มีพลังภายใน ไม่ได้เหินฟ้าหรือพุ่งตัวเหมือนยอดฝีมือในยุทธภพ หากแต่ทุกก้าว ทุกการเคลื่อนไหวล้วนแม่นยำและเฉียบขาดราวกับถูกฝึกมาเป็นพันครั้ง

มีดสั้นในมือนางเคลื่อนไหวรวดเร็วเฉียบคม เจาะจงจุดอ่อนของร่างกายมนุษย์ทุกส่วนโดยไม่ลังเล

ชายชุดดำขมวดคิ้วแน่น เขาไม่ได้คาดว่าจะเจอกับใครที่นี่ โดยเฉพาะโจรชุดดำท่าทางเฉียบคมในยามดึกสงัดเช่นนี้

หมัดนั้นไม่หนัก แต่เฉือนเข้าที่จุดเส้นเอ็น

ดาบนั่นไม่มีลมปราณ แต่ถ้าชักช้าเพียงเสี้ยวเดียว เขาคงโดนแทงทะลุชายโครงแล้ว

เขาเริ่มตระหนักได้ว่าคนตรงหน้าฝีมือไม่ธรรมดา และมิใช่โจรกระจอกอย่างที่คิด อีกฝ่ายราวกับเกิดมาเพื่อฆ่า

แม้ไม่มีพลังภายใน แต่กลับมี สัญชาตญาณสังหาร ที่แหลมคมดุจสัตว์นักล่า ท่วงท่าทุกอย่างไม่ใช่เพียงป้องกันตัว แต่เป็นการฆ่าอย่างเด็ดขาด รวดเร็ว และไร้ความลังเล

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น นี่มัน... มือสังหารโดยแท้

ส่วนอวี้หลันเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ร่างสูงที่พุ่งเข้าใส่นางดุดันราวพายุกรรโชก พละกำลังมากกว่าผู้ชายทั่วไปหลายเท่า หากนางเสียสมาธิแม้เพียงเสี้ยววินาที คงไม่มีโอกาสได้ถอนหายใจอีก

แต่ด้วยประสบการณ์ที่เคยเดินในโลกของความตายมานับไม่ถ้วน นางย่อมรู้ดีว่า นักฆ่าที่ดี ไม่ใช่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่เป็นผู้ที่อยู่รอดได้มากที่สุด

เสียงกระบี่ปะทะกับกริชสั้นดังก้องสะท้อนไปทั่วมุมกำแพง ร่างทั้งสองยังคงประมือกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ลมพัดแรงขึ้น ท้องฟ้ามืดครึ้ม ราวกับสวรรค์เองก็กำลังจับจ้องศึกนี้อย่างไม่กระพริบตา

การปะทะยังดำเนินไปอย่างดุเดือด แม้ไม่มีคำพูดหลุดจากปากของคนทั้งสอง แต่ความร้อนแรงจากการฟาดฟันกลับยิ่งทวีความตึงเครียดในอากาศ

อวี้หลันหมุนตัวหลบกระบี่เฉียดใบหูอย่างฉิวเฉียด ก่อนจะตอบโต้ด้วยการแทงสวนเข้าใส่ลำคอของชายชุดดำอย่างรวดเร็ว ทว่าเขากลับยกมือปัดแนวมีดออกได้ทัน

เสียงโลหะเสียดสีกันแสบหู

การต่อสู้อยู่ในระยะประชิดจนน่าหวาดเสียว ร่างของทั้งสองพันตวัดเข้าหากันอย่างรวดเร็วราวการเต้นรำของเงา

ในจังหวะหนึ่ง เมื่ออวี้หลันสะบัดมีดออกอีกครั้ง ชายชุดดำก็พลันขยับร่างเข้ามาใกล้เกินคาด เขาเอี้ยวตัวหลบมีด แล้วมือข้างหนึ่งยื่นออกไปดักทิศทางการเคลื่อนไหวของนางอย่างไร้ความลังเล

ทว่า...

ฝ่ามือนั้นกลับทาบเข้ากลางอกของอวี้หลันพอดิบพอดี!

เขาชะงักงันทันที!

ความตระหนกไหลวูบผ่านดวงตาใต้ผ้าคลุมอย่างชัดเจน ร่างแข็งทื่อไปเสี้ยววินาที ไม่ใช่เพราะแรงสะเทือน แต่เพราะสัมผัสนั้น ทำให้เขารู้ว่าคนตรงหน้า ไม่ใช่บุรุษอย่างที่เข้าใจ

และในชั่วพริบตาที่เขาเสียสมาธิ

อวี้หลันไม่ปล่อยโอกาสนั้นให้สูญเปล่า

มือเรียวสะบัดมีดสั้นตวัดเฉียงเข้าใส่ซี่โครงอย่างไม่ลังเล เส้นทางของคมมีดแฝงแรงสังหารเต็มเปี่ยม

ชายชุดดำสะดุ้งตื่นจากภวังค์ รีบเบี่ยงตัวหลบในเสี้ยววินาที มีดเฉียดผ่านหน้าอกของเขาอย่างเฉียดฉิว

แต่...

แรงสะบัดของนางกลับไปเกี่ยวเข้ากับปลายผ้าคลุมหน้าของเขาเข้าอย่างจัง

ผ้าสีดำที่คลุมใบหน้าแน่นหนาหลุดออกโดยไม่ทันตั้งตัว ปลิวว่อนลงสู่พื้นในจังหวะที่ลมพัดโหมเข้าใส่พอดิบพอดี

เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอย่างชัดเจนภายใต้แสงจันทร์สลัว

ใบหน้าคมสันชัดเจนทุกสัดส่วน จนยากจะละสายตา ดวงตาดุดันเฉียบลึก คิ้วหนาคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสันรับกับแนวกรามคมชัดที่แข็งแรงแต่ไม่หยาบกร้าน ทว่าสายตากลับเย็นชาเฉียบคม ริมฝีปากได้รูปที่เม้มเล็กน้อยนั้น ทำให้เขาดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้นอีก

เขาไม่ใช่บุรุษรูปงามตามแบบฉบับคุณชายในเมืองหลวง หากแต่เป็นความหล่อเหลาคมเข้มที่เยือกเย็นและทรงอำนาจ ราวกับมีแรงกดดันบางอย่างแผ่ออกมาจากตัวเขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำ

แววตาเย็นชาราวคมมีดที่มองตรงมาเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้รู้สึกเหมือนถูกกดทับด้วยภูเขาน้ำแข็ง ทว่าภายใต้ความเย็นชานั้นกลับซ่อนบางสิ่งที่ลึกลับ น่าค้นหา และอันตรายอย่างน่าประหลาด เหมือนเงาของพยัคฆ์ที่ซ่อนตัวในความมืด ซุ่มรอเพียงจังหวะเดียว เพื่อสะบัดกรงเล็บออกมาอย่างไร้ความปรานี

อวี้หลันชะงักไปเล็กน้อย หัวใจของนาง... เต้นผิดจังหวะไปเสี้ยววินาที

ไม่ใช่เพียงเพราะหน้าตาของอีกฝ่าย หากแต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่แล่นวูบผ่านหัวใจ ก่อนฝ่ามือบอบบางจะตบเข้าใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรง อาศัยช่วงจังหวะหนึ่งปาระเบิดควันของฉิงปา แล้วหลบหนีไป

ชายชุดดำผงะเล็กน้อย ดวงตาของเขาเบิกขึ้นนิดหนึ่งก่อนจะกลับมาเรียบนิ่งเช่นเดิม

เมื่อหมอกควันจางลงจนหมด ความเงียบงันปกคลุมรอบกาย ชายชุดดำยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้ไล่ตามอีกฝ่ายไป

สายลมยามราตรีพัดเฉียดใบหน้าเบาๆ มุมปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขาเลื่อนฝ่ามือขึ้นแตะตรงแก้มที่เพิ่งโดนตบเมื่อครู่ สัมผัสแผ่วเบา แต่ความรู้สึกกลับแจ่มชัดราวเพิ่งเกิดขึ้น ตรงจุดที่ถูกตบนั้นยังอุ่นวาบ

"สตรีผู้นั้น... ไม่ธรรมดา"

นี่คงเป็นครั้งแรกที่มีใครกล้าลงมือกับเขาเช่นนี้ แล้วรอดกลับไปได้โดยไม่โดนตอบโต้

ไม่ใช่เพราะแรงตบนั้นทำให้เขาโกรธ ไม่ใช่เลย

สิ่งที่ยังติดอยู่ในใจ ไม่ใช่ฝ่ามือนั้น แต่เป็น... แววตา

ดวงตาคู่นั้นมีบางสิ่งที่ทำให้เขาสะดุดในใจ

ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

เขาเคยเห็นแววตาแบบนั้นมาก่อนอย่างแน่นอน

ใต้ความเงียบสงัดของค่ำคืน ดวงตาคมกริบของชายหนุ่มฉายแววบางอย่างที่ยากจะคาดเดา ไม่ใช่ความโกรธ แต่กลับเป็น ความสนใจปนประหลาดใจเล็กน้อย

เพียงเสี้ยวอึดใจ เงาดำสองร่างก็ปรากฏขึ้นจากมุมมืดใต้เงาไม้ ราวกับรออยู่ในเงามืดมาตลอด พร้อมจะรับคำสั่งทุกเมื่อ

ทั้งสองคุกเข่าลง ก่อนเอ่ยเสียงเบา

"จะให้ตามหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย"

ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ

"ไม่ต้อง"

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่ทุ้มลึกทรงอำนาจ

เขายืนพิงต้นไม้ใหญ่ ปล่อยให้ลมเย็นพัดชายเสื้อเบาๆ สายตายังคงมองไปยังทิศทางที่สตรีนางนั้นหายลับไป

ริมฝีปากของเขาขยับอีกครั้ง เอ่ยเบาๆ ราวกระซิบกับตนเอง

"ไว้พบกันคราวหน้า เจ้าจะไม่มีโอกาสหนีง่ายเช่นนี้อีก"