ตอนที่23ดวงตาเดียวกัน

อวี้หลันกลับเข้ามาในเรือนด้วยหัวใจที่ยังสั่นระรัว ร่างของนางยังคล้ายล่องลอย หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ราวกับยังหลุดออกจากสนามต่อสู้เมื่อครู่ไม่พ้น

ความตั้งใจเดิมที่แค่จะออกไปสำรวจเมืองหลวง หาทางหนีทีไล่ กลับกลายเป็นเรื่องบ้าคลั่งที่เกือบทำให้นางเอาชีวิตไม่รอด

ไม่ใช่แค่เพราะการต่อสู้ที่อันตราย หรือฝีมือของชายชุดดำผู้นั้นที่รุนแรงจนแทบหยุดลมหายใจได้

แต่สิ่งที่ทำให้นางตั้งสติไม่อยู่คือ ใบหน้าของเขา

เมื่อผ้าคลุมหน้าหลุดออก...

แวบแรกที่สบตากัน ความรู้สึกบางอย่างก็พุ่งขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

ใบหน้านั้น  นางไม่มีวันลืมมันได้

คิ้วคม ดวงตาเฉียบลึก สีหน้าเยือกเย็นไร้อารมณ์ แม้ท่าทางจะต่างออกไป ชุดเสื้อผ้าก็คนละยุค แต่เงาในแววตานั้นยังเหมือนเดิมไม่มีผิด

ไอ้ผู้กำกับเฮงซวยนั่น... โผล่มาในโลกนี้ได้อย่างไร!

อวี้หลันกัดฟันกรอด มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

หรือว่า... ชายผู้นั้นจะเป็นคนละคน แค่บังเอิญหน้าตาเหมือนกัน

แต่เป็นไปได้หรือ โลกนี้กว้างใหญ่ จะมีคนที่เหมือนกันราวกับถูกหล่อจากแม่พิมพ์เดียวกันได้อย่างไร

หัวใจของนางยังเต้นแรงไม่หยุด ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความแค้นที่ฝังลึกต่างหาก

หากเขาเป็นคนคนเดียวกันจริง คนผู้นี้ก็คงเป็นหมาบ้าที่กัดไม่ปล่อย ถึงขนาดตามจองเวรข้ามภพข้ามชาติ

นี่มันเป็นเรื่องบ้าบอที่สุดเท่าที่เคยเจอมาในชีวิตสองชาติ!

ในขณะที่อวี้หลันยังคงนั่งกุมขมับ ใบหน้าเคร่งเครียด ความคิดสับสนวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ทั้งแววตาคู่นั้น ทั้งใบหน้าคุ้นเคยที่ติดตรึงอยู่ในหัวของนางไม่ยอมเลือนหาย

หัวใจยังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ… จนมือที่จับถ้วยชาสั่นเล็กน้อย

แต่นางหารู้ไม่ว่า ขณะที่นางกำลังนั่งวิเคราะห์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างร้อนรน คนที่นางกำลังคิดถึง กลับกำลังนั่งเอนหลังอย่างสบายใจ 

ในกระโจมเงียบสงบกลางป่าไผ่ ห่างจากเขตเมืองหลวงไม่ถึงหนึ่งร้อยลี้ แสงจันทร์สาดผ่านม่านไม้ไผ่บางเบา สะท้อนเป็นลายเงาไหวบนพื้นดิน ร่างสูงสง่านั่งพิงกับพนักเก้าอี้ไม้ท่ามกลางแสงสลัว เขายกจอกสุราขึ้นจิบช้าๆ ดวงตาคมทอดมองออกไปไกลเหมือนไม่ได้สนใจสิ่งใด แต่ในแววตากลับมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว

กลิ่นสุราหอมกรุ่นลอยปะปนไปกับกลิ่นดินและไม้ไผ่ ทำให้บรรยากาศยิ่งเงียบสงัดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตนเอง

บนโต๊ะมีกับแกล้มอย่างดีจัดวางเอาไว้ ข้างกายมีสุราชั้นดีอีกหลายไหเรียงราย

ชายหนุ่มไม่พูดไม่จา ตั้งแต่กลับมานั่งลงตรงนี้ เขาก็เอาแต่นั่งเงียบอยู่อย่างนั้น แต่ดวงตากลับมีประกายบางอย่างซ่อนอยู่ลึกๆ

เมื่อจอกสุราในมือถูกวางลง ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นแตะเบาๆ ที่แก้มข้างหนึ่ง ซึ่งตรงนั้นมีรอยฝ่ามือประทับอยู่อย่างชัดเจน คล้ายจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง 

ไม่ใช่รอยที่ทำให้โกรธ แต่กลับเรียกให้มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย

ชายหนุ่มหัวเราะออกมา ทั้งที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร

ไม่ใช่เพราะตบเจ็บ ไม่ใช่เพราะเสียหน้า

แต่เพราะ...

นาง กล้า ตบเขา และท่าทางดุร้ายราวแมวป่าของอีกฝ่าย

แววตางามคู่นั้น เฉียบลึกคมกริบ การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว เต็มไปด้วยสัญชาตญาณนักฆ่า และความดื้อดึงที่ไม่ยอมสยบให้ใคร

นั่นมันแววตาของนักล่า ไม่ใช่เหยื่อ

คมมีดเฉียดลำคอ เสียงกรีดผ่านอากาศดุดัน และท่าทางหาญกล้าในระยะประชิด ทุกภาพยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่ยอมจางหาย

นานแค่ไหนแล้ว... ที่ไม่มีใครทำให้เขารู้สึก ไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้

ท่าทางของเขาในตอนนี้ ราวกับคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ ลืมเลือนแม้กระทั่งโลกภายนอก

และทั้งหมดนั้น ไม่ได้รอดพ้นสายตาของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันเลยสักนิด

"เจ้าของฝ่ามือนี้คือผู้ใดกัน ถึงได้ทำให้องค์ชายใหญ่ของกระหม่อมเสียอาการถึงเพียงนี้"

เสียงกลั้วหัวเราะอย่างขบขันของ อวี้เฉิน ดังขึ้น พร้อมทั้งยกไหสุรารินให้อีกฝ่ายอย่างไม่เร่งร้อน

คำพูดนั้นแม้จะฟังดูสัพยอก แต่ก็แฝงความสนใจชัดเจน

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง ชำเลืองตามองเด็กหนุ่มข้างกายที่เขาอุ้มชูมาหลายปี สายตาคมกริบกวาดผ่านใบหน้าอีกฝ่ายอย่างเรียบนิ่ง

แต่แล้ว... สายตาของอวี้เฉินที่จ้องตอบกลับมาอย่างจริงจังกลับทำให้เขาชะงัก

เพียงเสี้ยววินาที ลมหายใจของหลี่เหวินหลงก็คล้ายจะสะดุด

เขาค่อยๆ ยืดแผ่นหลังขึ้นเต็มความสูง นั่งหลังตรงอย่างสง่างาม ดวงตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายไม่กะพริบ ราวกับกำลังใช้สายตาอ่านอะไรบางอย่าง 

อวี้เฉินรู้สึกถึงแรงกดดันแปลกๆ ที่กำลังถาโถมเข้ามาเงียบๆ เขาขยับตัวเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว 

"อะ องค์ชาย เหตุใดจึงมองกระหม่อมเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ"

อวี้เฉินเอ่ยถามเสียงเบา รู้สึกเก้อเขินขึ้นมาเล็กน้อยจนทำตัวไม่ถูก

"กระหม่อมรู้ว่าพระองค์เมตตาเอ็นดูกระหม่อม แต่...มองกันด้วยสายตาเช่นนี้ ไม่ดีกระมังพ่ะย่ะค่ะ"

เด็กหนุ่มกล่าวกลั้วขำแก้เก้อ ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นอะไรไป วันนี้ถึงได้ทำตัวแปลกพิลึก แต่คำพูดนั้นกลับไม่ได้ทำให้ผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าเปลี่ยนสีหน้า

"อยู่นิ่งๆ ห้ามขยับ"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างหนักแน่น หลี่เหวินหลงเอ่ยเสียงดุจริงจัง 

อวี้เฉินนิ่งค้างไปทันที ไม่กล้าแม้แต่จะขยับปลายนิ้ว แววตาเต็มไปด้วยความงุนงง ได้แต่มองฝ่ามือของอีกฝ่ายที่ค่อยๆ ยกขึ้นมาอย่างเชื่องช้า แล้วเคลื่อนเข้าหาใบหน้าของเขาทีละน้อย 

นิ้วเรียวยาวของพระองค์วางแนบลงตรงช่วงล่างของใบหน้า คล้ายจะปิดครึ่งหน้าไว้

มือที่มั่นคง กับสายตาที่มุ่งมั่น

อวี้เฉินใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ว่าเขาทำสิ่งใดผิดไป ร่างกายตึงเครียดจนแทบไม่กล้าหายใจ

เขาไม่รู้เลยว่า องค์ชายใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่

หรือว่า พระองค์เห็นอะไรบนใบหน้าของเขากันแน่

แต่แล้ว หลังจากมองใบหน้าของเขานิ่งงันไปครู่หนึ่ง องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงก็พลันหัวเราะขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย 

อวี้เฉินสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างไม่เข้าใจอีกฝ่าย สีหน้าสับสนจนเห็นได้ชัด

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำ ทว่าเต็มไปด้วยความขบขันปนบางสิ่งบางอย่างที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก

"พระองค์หัวเราะอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ"

อวี้เฉินถามเสียงเบา แต่ก็แอบเหลือบมองด้วยความอยากรู้

หลี่เหวินหลงไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขาเพียงยกจอกสุราขึ้นจิบอีกรอบ แววตาแฝงรอยยิ้มจางๆ พลางทอดมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า ทว่าแววตากลับลุ่มลึกกว่าก่อนหน้านั้น

หลี่เหวินหลงวางจอกสุราลงช้าๆ มุมปากยังมีรอยยิ้มบาง

ไม่รู้ว่าเพราะสุราเริ่มแทรกซึมหรือเพราะบางอย่างกำลังเริ่มคลี่คลายในใจ คำตอบบางอย่างชัดเจนขึ้นมาโดยไม่ต้องมีใครบอก

เขารู้แล้ว ว่าเคยเห็นดวงตาคู่นั้นที่ไหนมาก่อน ดวงตาของสตรีชุดดำผู้นั้น ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยนัก 

ก็เพราะดวงตาคู่นั้น... เหมือนกับของอวี้เฉินไม่มีผิด

แม้แววตาจะต่างกันโดยสิ้นเชิง แววตาคู่นั้นของนางดุดัน เย็นชา ราวกับมีคมมีดซ่อนอยู่ข้างใน ส่วนของอวี้เฉินกลับอ่อนโยน เจือความเจ้าเล่ห์ขี้เล่นอยู่บ้าง แต่กลับดูอบอุ่นจริงใจ

รูปร่างของดวงตา เปลือกตา เส้นสายที่หางตา และการเคลื่อนไหวเวลาเหลือบตามอง ราวกับพิมพ์เดียวกัน มันใช่ มันเหมือนกันอย่างน่าประหลาด

หลี่เหวินหลงหัวเราะออกมา ไม่ได้หัวเราะเพราะขบขัน...

แต่เพราะความจริงข้อนี้มันเกินกว่าจะบังเอิญ

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นแนบปลายคาง ท่าทางกลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง 

ถ้าเขาคิดไม่ผิด...

สตรีลึกลับคนนั้นคือ อวี้หลัน พี่สาวฝาแฝดของอวี้เฉิน ผู้ที่เขาได้ยินเรื่องราวของนางตั้งแต่ก้าวเข้ามาในเขตเมืองหลวง และนึกห่วงใยจนต้องแอบลักลอบไปยังจวนอวี้เพื่อจะสืบข่าวคราวของนาง

ไม่คิดว่าข่าวที่ได้ยินมากับสตรีที่ได้พบจะต่างกันโดยสิ้นเชิง

สตรีผู้นี้ น่าสนใจ

เห็นทีว่าเมื่อกลับถึงเมืองหลวง เขาคงต้องไปส่งอวี้เฉินให้ถึงจวนด้วยตัวเองเสียแล้ว

หลี่เหวินหลงคิดในใจอย่างเงียบงัน