ตอนที่46อัครเสนาบดีอวี้จิ้ง

ในที่สุดก็เป็นดังที่หลายคนคาดเดาเอาไว้ อวี้จิ้งได้รับการแต่งตั้งเป็น อัครเสนาบดีกรมพิธีการ อย่างเป็นทางการ

ข่าวประกาศแต่งตั้งแพร่สะพัดออกไปทั่วเมืองหลวงเพียงชั่วข้ามคืน แต่ก็ไม่มีผู้ใดปฏิเสธได้ว่า อวี้จิ้งเหมาะสมกับตำแหน่งนี้ยิ่ง ทั้งด้วยคุณงามความดีและสติปัญญาที่แสดงให้เห็นมาตลอดหลายปี

วันประกาศราชโองการ ท้องพระโรงคลาคล่ำด้วยขุนนางผู้ใหญ่ ขณะที่อวี้จิ้งสวมอาภรณ์เต็มยศก้าวออกมาคำนับรับพระราชโองการด้วยท่วงท่าสง่างาม สายตาหลายคู่จับจ้องด้วยความยินดีและความอิจฉา

ขุนนางในราชสำนักต่างก็เริ่มจับตามองบทบาทใหม่ของอวี้จิ้ง ขณะที่บรรดาขุนนางบางกลุ่มที่เคยคิดว่าตระกูลอวี้จะโรยราไปพร้อมกับการล่มสลายของตระกูลไป๋ กลับต้องเปลี่ยนท่าทีเสียใหม่

จากวันนี้ไป ตระกูลอวี้ย่อมก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในราชสำนักอย่างสมบูรณ์แบบ และชื่อของอวี้จิ้งจะถูกจารึกในประวัติศาสตร์ว่าเป็นหนึ่งในอัครเสนาบดีที่เปี่ยมด้วยบารมีที่สุดแห่งยุค

ราชสำนักที่เคยสงบเงียบพลันเต็มไปด้วยกระแสใต้น้ำที่กำลังปะทุ

เพราะอีกเรื่องหนึ่งที่ผู้คนจับตามองมากที่สุด คือคนผู้นี้เลือกที่จะยืนอยู่ฝั่งใดในศึกแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท

หากเป็นก่อนหน้านี้ การที่ตำแหน่งอัครเสนาบดีกรมพิธีการตกมาอยู่ในมือของอวี้จิ้ง ขุนนางที่ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่พ่อตาขององค์ชายห้า ย่อมถือเป็นแรงสั่นสะเทือนต่อดุลอำนาจในราชสำนักอย่างรุนแรง

แต่ในยามนี้กลับต่างออกไป

เดิมทีตำแหน่งสำคัญนี้ว่างลงจากการที่อัครเสนาบดีคนเก่า ซึ่งดำรงตำแหน่งมาอย่างยาวนาน เริ่มมีปัญหาด้านสุขภาพอย่างต่อเนื่อง จนในท้ายที่สุดก็มิอาจฝืนภาระหน้าที่อันหนักหน่วง

และคนผู้นั้น คือเสาหลักของฝ่ายสนับสนุนองค์ชายใหญ่ ถือเป็นขุนนางอาวุโสที่ยืนอยู่ข้างองค์ชายใหญ่มาโดยตลอด มีอิทธิพลในหมู่ขุนนางสายอนุรักษนิยมและทหาร เขาพยายามผลักดันคนของตนให้ขึ้นแทนที่มาตลอดหลายปี แต่แล้วเหตุใดจึงยอมถอยให้อวี้จิ้งอย่างง่ายดายเพียงนี้

นั่นไม่ใช่เพราะข่าวลือเรื่องขององค์ชายใหญ่กับบุตรสาวคนรองของเขาที่กำลังแพร่สะพัดไปทั่วอยู่ในขณะนี้หรอกหรือ 

ในงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งอัครเสนาบดีคนใหม่ ท่ามกลางเสียงเครื่องสายอ่อนหวานและกลิ่นสุราหอมกรุ่น บรรดาขุนนางและสตรีสูงศักดิ์ต่างลอบส่งสายตาไปยังมุมหนึ่งของงานแทบจะพร้อมกัน

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงในชุดเต็มยศสีเข้มสง่างาม ยืนเคียงข้างคุณหนูรองอวี้ไม่ห่างแม้เพียงก้าวเดียว

ทุกครั้งที่นางก้าว เขาก็จะก้าวตาม แม้ไม่เอื้อนเอ่ยวาจาหวานซึ้ง ทว่าสายตาคมกริบที่คอยจดจ้องเพียงเงาร่างบาง กลับมากพอจะทำให้บรรยากาศรอบกายของทั้งคู่คล้ายแยกออกจากงานเลี้ยงโดยสิ้นเชิง

บรรดาแขกผู้มาร่วมงานล้วนลอบสบตากัน สายตาทุกคู่ต่างยอมรับตรงกันในใจ ว่าจวนอวี้ในตอนนี้หาได้เพียงมีตำแหน่งอัครเสนาบดีไม่ หากแต่ยังมีความเกี่ยวพันอันแนบแน่นกับราชวงศ์ที่ไม่มีผู้ใดสั่นคลอนได้อีกต่อไป

ค่ำคืนนี้ภายในจวนอวี้สว่างไสวด้วยแสงโคมระย้าและคบเพลิงเรียงราย เสียงพิณและขลุ่ยอ่อนหวานประสานกับเสียงหัวเราะของแขกผู้มาเยือน บรรยากาศงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งอัครเสนาบดีของอวี้จิ้งเต็มไปด้วยความสุนทรี ขุนนางผู้ใหญ่และผู้มีบรรดาศักดิ์ต่างทยอยเข้ามาแสดงความยินดี บ้างก็ยกถ้วยสุรากล่าวถ้อยคำสรรเสริญ บ้างก็รีบเข้ามาผูกไมตรีกับเจ้าของจวนที่ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในราชสำนัก

ท่ามกลางบรรยากาศอันครึกครื้นนั้น เซิ่งซื่อผู้เป็นฮูหยินของอวี้จิ้งนั่งเคียงข้างสามีด้วยท่วงท่าสง่างาม ใบหน้าแต้มรอยยิ้มที่ยากจะปกปิด นางเชิดหน้าขึ้นสูงเล็กน้อยเมื่อฮูหยินจวนใหญ่หลายคนพากันเข้ามาคารวะ สายตาที่เต็มไปด้วยการยอมรับและเกรงใจทำให้นางรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง 

ในที่สุด…นางก็ได้ตำแหน่งฮูหยินของอัครเสนาบดีมาครอบครอง ตำแหน่งที่แม้แต่ขุนนางผู้ใหญ่ยังต้องก้มหัวให้ 

ความคิดนั้นทำให้ดวงตาของเซิ่งซื่อยิ่งเปล่งประกายด้วยความพึงพอใจ

และยิ่งไปกว่านั้น อารมณ์ดีๆ ของนางมิได้มีเพียงเพราะตำแหน่งและเกียรติยศเท่านั้น แต่ยังเพราะแผนการที่วางไว้อย่างรอบคอบในคืนนี้ต่างหาก 

อวี้หลัน…นังเด็กสารเลวผู้นั้น ไม่มีวันหนีเงื้อมมือของนางไปได้

เซิ่งซื่อเหลือบสายตาไปยังมุมหนึ่งของงานเลี้ยง ที่ซึ่งสตรีผู้นั้นนั่งอยู่ ข้างกายมีทั้งองค์ชายใหญ่ผู้สูงศักดิ์และน้องชายฝาแฝดผู้สง่างามคอยขนาบ กางปีกปกป้องราวกับผู้พิทักษ์ ก่อนจะหันไปพยักหน้าน้อยๆ ให้กับคนของพี่ชายที่แฝงตัวปะปนอยู่ในบรรดาคนรับใช้ซึ่งคอยเดินยกอาหารและสุรา

มุมปากของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ความมั่นใจว่าทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามแผน ทำให้นางยกถ้วยสุราขึ้นดื่มอีกครั้ง ราวกับจะฉลองล่วงหน้าต่อชัยชนะที่กำลังจะมาถึง รสขมละมุนบนปลายลิ้นกลับคล้ายจะหวานยิ่งกว่าที่เคย 

เสียงหัวเราะและบทสนทนาภายในงานเลี้ยงยังคงดำเนินไปอย่างครึกครื้น อาหารรสเลิศ สุราชั้นดี และชาล้ำค่าราคาแพงลิบถูกนำขึ้นโต๊ะไม่ขาดสาย

ท่ามกลางความวุ่นวายด้านหลังในห้องจัดเตรียมอาหาร กลับมีเงาร่างเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบที่ไม่มีใครทันสังเกต ข้ารับใช้สองคนก้าวเข้ามาอย่างระมัดระวัง สบตากันเพียงครู่ก็เริ่มลงมือ คนแรกยื่นถาดน้ำชาให้บ่าวหญิงที่ทำหน้าที่คอยรับใช้ภายในงานเลี้ยง กาน้ำชาถูกสลับอย่างแนบเนียนจนไม่มีผู้ใดทันสังเกต ก่อนถูกส่งต่อไปยังโต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับคุณหนูรองอวี้โดยเฉพาะ

กลิ่นหอมของชาชั้นเลิศยังคงเหมือนเดิมทุกประการ หากแต่ภายในนั้นกลับซ่อนยาปลุกกำหนัดชนิดพิเศษไว้ในปริมาณที่พอเหมาะ เพียงพอจะทำให้สติเลือนรางและร่างกายอ่อนแรงโดยไร้ร่องรอยผิดปกติ

ขณะเดียวกัน ข้ารับใช้อีกคนก็สลับกาสุราอย่างแนบเนียน สุราชั้นดีในกานั้นถูกผสมพิษที่ผ่านการคำนวณปริมาณอย่างละเอียด พอจะทำให้ผู้ดื่มรู้สึกเจ็บปวดภายในและสูญเสียกำลังชั่วคราว ทว่ามิได้รุนแรงจนถึงขั้นเป็นภัยต่อชีวิต เหมาะสำหรับการสร้างสถานการณ์และความโกลาหลที่ต้องการ มันถูกส่งต่อไปยังโต๊ะของคุณชายใหญ่อวี้เฉิน

บรรยากาศภายในงานเลี้ยงยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น อวี้เฉินที่คอยกีดกันบุรุษหน้ามึนผู้อยากเปลี่ยนสถานะจากเจ้านายมาเป็นพี่เขยยกถ้วยสุราขึ้นดื่มหมดถ้วยอย่างปลอดปลง เพราะดูท่าอีกฝ่ายจะล่อลวงพี่สาวผู้แสนดีของเขาได้สำเร็จ แต่เพียงไม่กี่อึดใจเขาก็ต้องขมวดคิ้วแน่น

 สีหน้าที่เคยสง่างามกลับแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือด ร่างกายรู้สึกปวดหน่วงภายในอย่างรุนแรง คล้ายมีบางสิ่งบีบเคล้นจนท้องปั่นป่วน เขาพยายามฝืนเก็บอาการอยู่ครู่หนึ่ง แต่แรงกดดันภายในกลับถาโถมเสียจนแทบไม่อาจทนได้

"ข้าขอตัวสักครู่" 

น้ำเสียงของอวี้เฉินข่มกลั้น พลางลุกขึ้นยืนจากโต๊ะด้วยท่วงท่าเกือบจะรีบร้อน ก่อนจะก้าวออกจากห้องจัดเลี้ยงไปทางด้านหลัง ท่ามกลางสายตาสงสัยเล็กๆ ของผู้เป็นพี่สาว

"ข้าเตือนเขาแล้วว่าอย่าตะกละนัก"

หลี่เหวินหลงเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะมองตามหลังอีกฝ่าย ก่อนจะหันกลับมาเอาใจสตรีข้างกาย รินชาให้อย่างเอาใจ

เวลาผ่านไปไม่นาน บ่าวคนสนิทที่ติดตามอวี้เฉินก็รีบเดินลัดผ่านผู้คนเข้ามาหาอวี้จิ้ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน เมื่อโน้มตัวลงมากระซิบบางอย่าง เสียงนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

แม้คำกระซิบนั้นจะทำให้หัวใจของอวี้จิ้งสั่นสะเทือน แต่ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านการเผชิญหน้ากับการเมืองและสายตานับร้อยในราชสำนัก เขาก็ยังคงฝืนเก็บสีหน้าให้สงบนิ่งไว้

ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มบางตามมารยาท ราวกับเพียงได้รับข่าวเล็กน้อยที่ไม่สลักสำคัญ มือใหญ่ยกถ้วยสุราขึ้นดื่มช้าๆ เพื่อไม่ให้ความเปลี่ยนแปลงในท่าทีดึงดูดสายตาผู้คน ทว่าภายใต้ความสงบนั้น แววตากลับฉายแววเคร่งเครียดที่ซ่อนอยู่ลึกจนแทบมองไม่เห็น

"ทุกท่านตามสบาย ข้าขอตัวสักครู่" 

เสียงทุ้มของเขาเอ่ยอย่างเรียบง่าย ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ก่อนจะลุกจากโต๊ะด้วยก้าวที่มั่นคงไม่รีบร้อน

ผู้คนในงานเลี้ยงเพียงหันมามองชั่วครู่แล้วก็หันกลับไปสนทนากันตามเดิม ไม่มีใครทันสังเกตเลยว่า ความนิ่งเรียบที่อวี้จิ้งแสดงออกอยู่นั้น เป็นเพียงเกราะบางๆ ที่ปกปิดความกังวลอันลึกซึ้งที่ซ่อนอยู่ภายในใจของเขา

เห็นจะมีเพียงเซิ่งซื่อเท่านั้นที่มองตามหลังอีกฝ่ายไปด้วยแววตาพราวระยับ

และในเวลาไล่เลี่ยกันนั้น องครักษ์ข้างกายองค์ชายใหญ่ก็เข้ามารายงานผู้เป็นนาย ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดที่กดต่ำจนแทบเป็นกระซิบ

"องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ ใต้เท้าอวี้ส่งคนมาเชิญเสด็จไปยังเรือนของคุณชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ"

หลี่เหวินหลงหยุดการเคลื่อนไหวลงชั่วขณะ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ประกายเย็นเยียบฉายวูบในดวงตา ก่อนที่พระองค์จะเหลือบสายตาคมไปยังสตรีที่นั่งอยู่ข้างกาย

"หลันเอ๋อร์ ข้ามีเรื่องจะปรึกษากับบิดาเจ้าสักครู่"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเรียบง่าย แต่ยังแฝงความอ่อนโยนในที

อวี้หลันหันไปสบตากับเขา มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง พยักหน้ารับโดยไม่ไต่ถามเพิ่มเติม นางเอื้อมมือหยิบถ้วยชาขึ้นพลางกล่าวเบาๆ

"เพคะ"

รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าหลี่เหวินหลงเช่นกัน ชายหนุ่มก้าวออกไปอย่างมั่นคง ในขณะที่เงาของร่างสูงค่อยๆ ห่างออกไป รอยยิ้มอ่อนหวานของอวี้หลันก็คล้ายจะปรากฏประกายเย็นเยียบขึ้นมาวูบหนึ่ง ปลายนิ้วเรียวไล้ขอบถ้วยชาเบาๆ ภายใต้ท่วงท่าสงบนิ่งนั้นคล้ายแฝงเค้าลางบางอย่างเอาไว้