ตอนที่47ตลบหลัง

หลังจากหลี่เหวินหลงก้าวออกจากงานเลี้ยงได้ไม่นาน อวี้หลันที่เพิ่งจิบชาหมดถ้วยก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ความวิงเวียนแล่นเข้ามาอย่างฉับพลัน จนภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน ร่างกายร้อนผ่าวราวกับมีไฟซ่อนอยู่ใต้ผิว นางขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามฝืนเก็บสีหน้าให้ดูปกติ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับฉิงหว่านเสียงแผ่ว

"หวานหว่าน…พาข้ากลับเรือนที"

ฉิงหว่านหน้าถอดสีเล็กน้อย รีบเข้ามาประคองผู้เป็นนายออกจากห้องจัดเลี้ยงอย่างระมัดระวัง 

เสียงเครื่องสายและเสียงพูดคุยของผู้คนในห้องโถงจัดเลี้ยงค่อยๆ เลือนหายไปตามทางเดินยาว จนถึงเรือนนอนของคุณหนูรองของจวน

ทันทีที่ประตูเลื่อนปิดลง อวี้หลันก็พิงกายกับเสาไม้ หอบหายใจแผ่วๆ ความร้อนผ่าวแล่นไปทั่วทั้งร่างจนแทบทนไม่ไหว เสียงของนางสั่นเล็กน้อยยามออกคำสั่ง 

"เตรียมน้ำให้ข้าอาบที ข้ารู้สึกร้อนไปหมดแล้ว"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

ฉิงหว่านรีบโค้งตัวรับคำ ก่อนจะหมุนตัวออกไปด้วยความรวดเร็ว ทิ้งให้อวี้หลันทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงไม้แกะสลัก ปลายนิ้วเรียวจิกกับผ้าปูสีอ่อน ความรู้สึกแปลกประหลาดในร่างกายยิ่งชัดเจนขึ้นทุกที

อวี้หลันรอคอยด้วยใจจดจ่อ เวลาค่อยๆ ผ่านไปโดยไร้เสียงฝีเท้าของฉิงหว่านกลับมา ความเงียบสงัดในเรือนนอนทำให้หัวใจของอวี้หลันเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางกัดริมฝีปากแน่น ฝืนลุกขึ้นก้าวไปทางประตู แต่ก่อนที่มือจะเอื้อมถึงบานประตู เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

ร่างสูงในชุดคลุมยาวก้าวพ้นเงามืดเข้ามาอย่างเงียบงัน เซิ่งกงซุนยืนกอดอก มุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แววตาคมทอดมองมายังนางราวกับนักล่าที่เจอเหยื่ออันโอชะ

"คุณหนูรอง"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยช้าๆ แฝงรอยยั่วเย้าและแรงปรารถนาอันน่ารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง 

"ดูเหมือนคืนนี้…ฟ้าดินจะเข้าข้างข้าเสียแล้ว ต่อให้เจ้าจะเป็นสตรีร้ายกาจแค่ไหน แต่จะเก่งกล้าสามารถไปกว่าบุรุษได้เช่นไร"

ดวงตาของอวี้หลันเบิกกว้างชั่ววูบหนึ่ง ก่อนจะหรี่ลงอย่างเฉียบคม แม้ร่างกายจะอ่อนแรงจากฤทธิ์ยาที่ค่อยๆ แผ่ซ่าน แต่แววตากลับเย็นยะเยือกขึ้นในทันที นางจ้องมองอีกฝ่ายนัยน์ตาดุดัน

ท่าทางพยศเช่นนั้นของอวี้หลันทำให้เซิ่งกงซุนคลี่ยิ้มบางด้วยความพึงพอใจ เขาก้าวเข้าไปหาสตรีที่กำลังมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเชื่องช้า ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความมาดมั่นและแรงปรารถนาที่ถูกเก็บกดมานาน แววตาคมทอดมองร่างบางที่ทิ้งกายพิงผนัง ใบหน้าขาวนวลแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์ยา ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบทะลุอก

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน…เขาก็ไม่เคยลบนางออกไปจากหัวใจและห้วงความคิดได้เลยแม้เพียงวันเดียว

ปลายนิ้วหยาบยกขึ้น ราวกับจะสัมผัสผิวเนื้อนุ่มนวลที่เขาใฝ่ฝันหา เสี้ยวเวลานั้น รอบกายคล้ายจะเงียบงันเหลือเพียงเสียงลมหายใจของเขากับนาง เซิ่งกงซุนก้าวเข้าใกล้อีกนิด แววตาเต็มไปด้วยความสุขสมหวัง คืนนี้เขาจะได้ครอบครองนาง นางจะกลายมาเป็นสตรีของเขาอย่างสมบูรณ์

ทว่าก่อนที่มือหนาจะสัมผัสโดนร่างอ่อนนุ่มของสตรีตรงหน้า เขากลับต้องชะงัก นิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อมุมปากเรียวสวยของสตรีตรงหน้า กำลังยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นยะเยือก

ความสังหรณ์บางอย่างแล่นผ่านสติ แต่ยังไม่ทันจะขยับหนี ผงสีขาวก็ถูกสาดเข้ามาเต็มใบหน้าอย่างแม่นยำ กลิ่นฉุนแผ่กระจายแทบจะในทันที

!!!

ดวงตาคมเบิกกว้าง เซิ่งกงซุนถอยกรูดจากเรือนร่างที่เขาปรารถนา ทั้งที่ยังไม่ได้แตะต้องเนื้อนวลแม้ปลายนิ้ว ร่างกายแข็งเกร็ง ความมึนงงแล่นปราดเข้าใส่เส้นประสาทจนทุกอย่างพร่าเลือน

เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด อวี้หลันยืดกายขึ้นแผ่นหลังเหยียดตรง ดวงตาที่เคยพร่ามัวเมื่อครู่กลับฉายประกายคมกริบดุจคมดาบ

"คิดว่าข้าจะไม่รู้ทันแผนสกปรกของพวกเจ้าหรือ เซิ่งกงซุน"

ตอนนี้กลับเป็นอวี้หลันเองที่ก้าวเข้าใกล้อีกฝ่ายอีกหนึ่งก้าว สายตาเย็นชาแฝงรอยยิ้มบางเบา 

ในที่สุด เซิ่งกงซุนก็เข้าใจ ไม่ใช่นางที่ติดกับดักของเขา แต่เป็นเขาเอง…ที่ก้าวเข้ามาอยู่ในกับดักของสตรีผู้นี้อย่างสมบูรณ์

ท่ามกลางความเงียบสงัดของเรือนนอน อวี้หลันยืนนิ่งมองร่างสูงที่เริ่มทรุดฮวบลงกับพื้น ดวงตาคมกริบฉายประกายเย็นเฉียบ 

คนพวกนี้ คิดว่าตนอยู่เหนือฟ้า ชอบใช้เล่ห์กลตลบหลังผู้อื่น คิดปิดแผ่นฟ้าด้วยฝ่ามือ ในที่สุด กลอุบายที่พวกเขาใช้ก็กำลังย้อนกลับมากัดกินตัวเอง

ปกปิดความชั่ว ไร้ซึ่งร่องรอย คนพวกนี้ทั้งฉลาดและเจ้าเล่ห์จนไม่ทิ้งหลักฐานให้สาวถึงตัว

แต่ในเมื่อไร้หลักฐานจะเอาผิด เช่นนั้นก็ไม่สู้จับให้ได้คาหนังคาเขา แผนการที่พวกเขาวางเอาไว้ จึงถูกตลบหลังอย่างสมบูรณ์แบบ

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นที่หน้าประตู เงาร่างสูงใหญ่ขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงปรากฏตัวขึ้น บดบังแสงตะเกียงจนทั่วห้องมืดสลัวลงไปอีก ด้านหลังตามมาด้วยองครักษ์อีกสองนายพร้อมผ้าคลุมผืนหนาและถุงผ้าในมือ 

เบื้องหน้าคือร่างของเซิ่งกงซุนที่สิ้นไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าซีดเผือดแต่ดวงตายังฉายแววทระนง แม้จะรู้ว่าตนเองไม่มีทางรอด เขาก็ยังจ้องกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

หลี่เหวินหลงปรายตามองเพียงครู่ หากไม่ติดว่ายังต้องใช้ประโยชน์จากอีกฝ่าย เขาไม่ปล่อยเอาแน่

กล้าคิดแตะต้องดวงใจของเขา ก็จงเตรียมชดใช้อย่างสาสม

"จัดการให้เรียบร้อย"

เสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบแฝงแรงอาฆาตที่กดทับในอากาศจนแทบหายใจไม่ออกเอ่ยสั่งองครักษ์ด้านหลัง

แต่ก่อนจะเดินจากไป เขาก็ก้มลงกระซิบข้างหูอีกฝ่าย 

"จำไว้… ต่อให้เจ้าเกิดใหม่อีกสิบชาติ ก็ไม่มีวันได้แตะต้องสตรีของข้า"

หลังจากมองร่างเซิ่งกงซุนที่ไร้เรี่ยวแรงถูกองครักษ์ลากตัวออกไป อวี้หลันก็หันกลับมาก้มศีรษะให้บุรุษผู้ที่เป็นคนลงมือลงแรงในแผนการครั้งนี้ด้วยความอ่อนช้อย รอยยิ้มบางบนเรียวปากแฝงประกายพึงพอใจที่ยากเก็บซ่อน

ส่วนบุรุษผู้ซึ่งเสนอตัวเป็นเกราะเป็นดาบให้หญิงงามก็ยืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจและความคาดหวังในคำชมจากนางเมื่อเอ่ยถาม

"ข้าทำดีหรือไม่"

หลี่เหวินหลงมองสบตาสตรีตรงหน้า ดวงตาคมกริบพราวระยับ คำถามนั้นแฝงแววซุกซนในน้ำเสียง แม้ท่วงท่าจะองอาจดุดัน แต่สายตากลับคล้ายเด็กที่รอให้ผู้ใหญ่เอ่ยคำชม

อวี้หลันนิ่งมองเขาอยู่เพียงครู่ ก่อนยกยิ้มบางที่ยากจะอ่านความหมาย ว่าเป็นการชมเชยหรือกำลังล้อเลียนอยู่กันแน่   

"ดีมากเพคะ"

หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงอ่อนหวาน แต่ยามเมื่อได้สบกับสายตาคมเข้มกรุ้มกริ่มของบุรุษตรงหน้า ความรู้สึกขัดเขินก็เล่นงานนางอย่างไม่เคยเป็น จนต้องเอ่ยถามเบี่ยงประเด็น

"แล้ว...ทางด้านอวี้เฉินเป็นเช่นไรบ้างเพคะ"

เสียงหวานดังขึ้นคล้ายระฆังแก้วก้องกังวาน แต่ยังไม่ทันให้บรรยากาศผ่อนคลายลง ร่างสูงใหญ่ก็ขยับเข้ามาใกล้ แววตาที่ทอดมองมาทำเอาหัวใจนางสะท้าน ราวกับถูกสายใยบางเบารัดแน่นเข้าไปทุกที

"ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามที่เจ้าต้องการ"

สุรเสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยดังขึ้น แฝงแรงหนักแน่นในทุกถ้อยคำ ดวงตาคมเข้มที่จับจ้องนางไม่ละไปไหนนั้นสื่อชัด ราวกับกำลังบอกโดยไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำ ขอเพียงนางปรารถนา เขาก็พร้อมจะลงมือทำให้ทุกสิ่งเป็นจริง

อวี้หลันรู้สึกหัวใจสั่นสะท้านราวกับมีใครมากระตุกสายพิณในอก แม้ภายนอกนางยังคงรักษาใบหน้าเรียบสงบไว้ แต่สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายต้องเบนสายตาหนี เพราะไม่อาจสู้สายตาของอีกฝ่ายได้

หลี่เหวินหลงมองท่าทางนั้นด้วยความรู้สึกยิ่งกว่าพึงพอใจ ดวงตาที่เคยสงบนิ่งบัดนี้ทอประกายหวามไหว เขาก้าวเข้าไปใกล้นางอีกนิดอย่างไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอย ร่างสูงใหญ่ของเขาโน้มลงจนบดบังแสงตะเกียงเบื้องหลัง ทำให้ทั่วห้องมืดพร่าราวกับหลงเหลือเพียงแค่เขาและนางเท่านั้น

"หลันเอ๋อร์"

เสียงทุ้มต่ำล่อลวงกระซิบชิดข้างใบหู ความอบอุ่นจากลมหายใจแตะต้องแก้มขาวผ่องของนางจนรู้สึกร้อนวูบ 

"เจ้าจะตอบรับข้อเสนอของข้าได้หรือไม่"

อวี้หลันชะงักงัน ความใกล้ชิดในยามนี้ทำให้นางเผลอก้าวถอยหนีราวกับคนขี้ขลาด ทว่าก็ถูกเขาคว้าข้อมือเรียวไว้แล้วกดตรึงลงกับขอบโต๊ะด้านหลังทันที

ดวงตาคมเข้มของชายหนุ่มจ้องลึกลงมาอย่างไม่ยอมปล่อยให้นางหนีไปไหน ราวกับสายตานั้นกำลังคาดคั้นให้นางเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดของตัวเองที่ซ่อนเร้นอยู่

หัวใจของอวี้หลันสะดุดวูบ จำต้องมองสบแววตารอคอยของเขาอย่างไม่อาจที่จะหลบเลี่ยง ริมฝีปากอิ่มถูกเม้มแน่นเพื่อกักเก็บความหวั่นไหวในใจ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจหลบหนีแรงดึงดูดที่กำลังครอบงำอยู่ในห้วงขณะนั้นได้

ดวงหน้างามพลันขึ้นสีระเรื่ออย่างขัดเขิน ขณะเดียวกันแววตาของนางก็สั่นไหว สะท้อนประกายบางอย่างที่ยากจะปิดบัง ราวกับกำลังตอบรับความรู้สึกที่เขาเอ่ยผ่านสายตานั้นโดยไม่รู้ตัว

และเพียงแค่นางเผลอพยักหน้าตอบรับเท่านั้น รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาก็ผุดขึ้น รอยยิ้มที่ไม่เพียงแต่งดงาม หากยังส่งความรู้สึกอุ่นลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งดวงตาคมกล้า

แล้วเสียงหัวเราะต่ำพร่าอย่างยินดีก็ดังขึ้นใกล้หู ชายหนุ่มโน้มกายลงมาใกล้นางมากขึ้น เงาร่างสูงใหญ่ของเขาโอบล้อมนางไว้จนเหมือนโลกทั้งใบมีเพียงเขาเท่านั้น ปลายนิ้วหยาบกร้านลูบไล้หลังมือเรียวของนางแผ่วเบา แต่กลับทิ้งร่องรอยอุ่นร้อนราวกับเปลวเพลิง 

อวี้หลันใจสั่นระรัว นัยน์ตาสั่นไหววูบหนึ่ง ก่อนที่จะถูกริมฝีปากร้อนผ่าวเคลื่อนลงทาบทับตรงตำแหน่งเดียวกัน 

หลี่เหวินหลงกำลังจูบนาง

จูบที่เต็มไปด้วยความหวงแหนและการครอบครองแน่นหนา ราวกับจะประกาศให้โลกทั้งใบรู้ว่านับแต่นี้ไป นางคือของเขาเพียงผู้เดียว

ความเร่าร้อนที่โถมเข้าใส่ทำให้อวี้หลันเบิกตากว้าง หัวใจเต้นระส่ำราวกับจะทะลุออกมาจากอก นางพยายามดันอกเขาออก ทว่าร่างสูงใหญ่กลับแข็งดุจภูผา

แต่ในจังหวะที่นางเกือบจะหายใจไม่ทัน ความเร่าร้อนนั้นกลับค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ริมฝีปากร้อนผ่าวขยับช้าลงอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวจะทำให้นางเจ็บ เขาละจูบอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นกลับยิ่งทำให้ใจนางสั่นสะท้าน

เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ประสานกันในความเงียบงัน อวี้หลันเผลอหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบกับแววตาที่ไม่ใช่เพียงความใคร่ หากยังแฝงความหวงแหนลึกล้ำเกินกว่าจะปิดบังได้