บทที่ 9 วงล้อมไร้เงา

ความสงบนิ่งของเมืองจินไห่เป็นสิ่งที่ราชสำนักคาดไม่ถึง พวกเขาคาดหวังว่าจะเกิดความโกลาหลวุ่นวาย ประชาชนตื่นตระหนก หรืออย่างน้อยที่สุดก็คือความขัดแย้งภายในระหว่างเจ้าเมืองและเถี่ย อ้าวเทียน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ...ความเงียบที่น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าการประกาศสงครามเสียอีก

ความเงียบนั้นทำให้ฮ่องเต้และองค์รัชทายาทรู้สึกราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ พวกเขาจึงไม่รอช้าที่จะส่งพายุลูกที่สองตามแผนของอัครเสนาบดีหวังมาทันที

ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์หลังจากราชโองการฉบับแรก ราชโองการฉบับที่สองก็ได้ถูกส่งไปยังเจ้าเมืองและหัวเมืองทั้งหมดที่อยู่รายล้อมเมืองจินไห่ เนื้อหาของมันคือคำสั่งห้ามไม่ให้ทำการค้าขายหรือให้ความช่วยเหลือใดๆ แก่ เมืองกบฏ จินไห่โดยเด็ดขาด ผู้ใดฝ่าฝืนให้ถือว่าเป็นพวกเดียวกับกบฏ!

นี่คือการตัดเส้นเลือดใหญ่ทางเศรษฐกิจ! เป็นวงล้อมไร้เงาที่มองไม่เห็น แต่กลับมีอำนาจทำลายล้างรุนแรงยิ่งกว่ากองทัพนับหมื่น!

ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วแดนใต้อย่างรวดเร็ว สร้างความแตกตื่นและลังเลใจให้แก่เหล่าเจ้าเมืองเป็นอย่างมาก ที่ผ่านมาพวกเขาต่างได้รับผลประโยชน์จากการค้าขายกับเมืองท่าที่มั่งคั่งอย่างจินไห่ แต่บัดนี้พวกเขาต้องเลือกระหว่างผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจกับความภักดีต่อราชสำนัก

ปฏิกิริยาของแต่ละหัวเมืองนั้นแตกต่างกันไป...

เมืองที่อยู่ภายใต้อิทธิพลของขุนนางในเมืองหลวงโดยตรง หรือมีเจ้าเมืองที่ขี้ขลาดตาขาว ต่างรีบขานรับราชโองการในทันที พวกเขาสั่งปิดด่านการค้า ตั้งกำแพงภาษีสูงลิ่ว และขับไล่กองคาราวานจากเมืองจินไห่กลับไปอย่างไม่ไยดี

ณ ด่านการค้าเมืองผิงหยาง...

พ่อค้าเฒ่าแซ่เฉิน หัวหน้ากองคาราวานที่ใหญ่ที่สุดของเมืองจินไห่ ยืนมองประตูเมืองที่ปิดตายตรงหน้าด้วยสีหน้าสิ้นหวัง "ท่านนายกอง นี่มันหมายความว่าอย่างไร? ข้าทำการค้าผ่านเส้นทางนี้มานานกว่ายี่สิบปี ไม่เคยมีปัญหาแม้แต่ครั้งเดียว"

นายกองทหารที่รักษาการณ์อยู่บนกำแพงตะโกนตอบลงมา "เจ้ายังไม่รู้อีกรึตาเฒ่า! เมืองจินไห่ของพวกเจ้าตอนนี้คือเมืองกบฏ! เจ้าเมืองของเราได้รับราชโองการสั่งห้ามทำการค้ากับพวกเจ้าโดยเด็ดขาด! รีบไสหัวกลับไปเสีย ก่อนที่ข้าจะสั่งยิงธนูลงไป!"

คำพูดที่ไร้เยื่อใยนั้นทำให้เหล่าพ่อค้าและลูกหาบในกองคาราวานต่างหน้าถอดสี พวกเขาเดินทางมาไกลหลายร้อยลี้ หากต้องขนสินค้ากลับไปโดยที่ยังไม่ได้ขาย พวกเขาต้องขาดทุนย่อยยับอย่างแน่นอน

ในขณะเดียวกัน ก็มีเจ้าเมืองบางส่วนที่พยายามจะเล่นบท "ตาอยู่" พวกเขาไม่ได้ประกาศตัวเป็นศัตรูกับเมืองจินไห่อย่างเปิดเผย แต่ก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือเช่นกัน พวกเขาเพียงแค่ชะลอการค้า อ้างเหตุผลต่างๆ นานาเพื่อรอดูสถานการณ์ว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้ชนะในศึกครั้งนี้

แต่ที่น่าประหลาดใจที่สุด คือปฏิกิริยาจากเมือง ชิงเหอ ซึ่งเป็นเมืองท่าขนาดเล็กที่อยู่ทางทิศตะวันออกของจินไห่ แม้ในยามปกติจะเป็นคู่แข่งทางการค้ากันมาโดยตลอด แต่เจ้าเมืองชิงเหอก็เป็นคนที่มองการณ์ไกล เขารู้ดีว่าผลประโยชน์ที่ได้รับจากความสงบสุขของน่านน้ำนั้นมีค่ามากกว่าการแข่งขันกันเอง

เจ้าเมืองชิงเหอไม่เพียงแต่จะไม่ปฏิบัติตามราชโองการ แต่ยังลักลอบส่งผู้แทนมาเจรจากับเถี่ย อ้าวเทียนเป็นการส่วนตัวอีกด้วย

"ท่านแม่ทัพเถี่ย" ผู้แทนจากเมืองชิงเหอโค้งกายลงอย่างนอบน้อม "ท่านเจ้าเมืองของเราฝากสาส์นมาเรียนให้ท่านทราบว่า แม้เมืองชิงเหอและเมืองจินไห่จะเป็นคู่แข่งทางการค้ากัน แต่ท่านเจ้าเมืองของเราก็รู้ดีว่าที่ผ่านมานั้น เราต่างก็ได้รับผลประโยชน์ร่วมกันจากความสงบสุขของท้องทะเล หากไม่มีกองเรือของท่านคอยปราบปรามโจรสลัดในน่านน้ำแถบนี้ การค้าของเราก็คงไม่ราบรื่นเช่นนี้ ราชสำนักจะว่าอย่างไรเราไม่สนใจ แต่เมืองชิงเหอจะยังคงเปิดท่าเรือค้าขายกับเมืองจินไห่ต่อไป!"

คำประกาศของผู้แทนทำให้เถี่ย อ้าวเทียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "กลับไปบอกเจ้าเมืองของท่านด้วยว่า ข้า เถี่ย อ้าวเทียน จะไม่ลืมน้ำใจของเขาในครั้งนี้"

การกระทำของเจ้าเมืองชิงเหอเปรียบเสมือนน้ำใสหยดเดียวในทะเลโคลน แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เห็นว่าใครคือมิตรแท้ในยามยาก

ทว่า...ผลกระทบจากการคว่ำบาตรก็เริ่มปรากฏให้เห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ในเมืองจินไห่

ความหวาดกลัวเริ่มแพร่กระจายไปในหมู่พ่อค้าและคหบดี แม้เมืองจินไห่จะปลูกข้าวได้อุดมสมบูรณ์ แต่ก็ยังต้องพึ่งพา ธัญพืชจากแดนเหนือ เช่น ข้าวสาลีและข้าวบาร์เลย์ ซึ่งเป็นเสบียงหลักสำหรับกองทัพและม้าศึก นอกจากนี้ เหล็กกล้าคุณภาพสูง สำหรับตีศาสตราวุธและชุดเกราะชั้นดี ก็ล้วนนำเข้ามาจากเหมืองทางตอนเหนือทั้งสิ้น

ณ ห้องบัญชาการค่ายพยัคฆ์ทมิฬ...

"ท่านแม่ทัพ ตอนนี้ราคาข้าวสาลีในตลาดเริ่มสูงขึ้นแล้วขอรับ" เหวิน จ้าวรายงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "แม้เสบียงข้าวของเราจะยังเพียงพอสำหรับราษฎร แต่หากขาดแคลนข้าวสาลีต่อไป เกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อความพร้อมรบของกองทัพในระยะยาวได้ โดยเฉพาะเมื่อเรารับทหารจากแดนเหนือเข้ามาเพิ่มอีกหลายพันนาย"

"ไอ้พวกเจ้าเมืองขี้ขลาดนั่น!" อู่ เลี่ยทุบโต๊ะดังปัง "พวกมันกลัวราชสำนักจนหัวหด หรือจะให้ข้านำทหารไปเปิดด่านดีขอรับ"

"นั่นไม่ใช่การแก้ปัญหา" เถี่ย อ้าวเทียนกล่าวเสียงเรียบ เขายังคงสงบนิ่งเช่นเคย "การใช้กำลังกับหัวเมืองเพื่อนบ้าน จะยิ่งทำให้เรากลายเป็นศัตรูในสายตาของคนทั้งแผ่นดิน"

เหวิน จ้าวยิ้มบางๆ "แต่ดูเหมือนว่าแผนการของราชสำนักครั้งนี้ จะเป็นเหมือนดาบสองคมนะขอรับ"

"หมายความว่าอย่างไร?" อู่ เลี่ยถามอย่างสงสัย

"สายข่าวของเราในเมืองหลวงและหัวเมืองอื่นๆ รายงานมาว่า ตอนนี้พวกเขาก็เดือดร้อนหนักไม่แพ้กันขอรับ" เหวิน จ้าวอธิบาย "พวกเขาลืมไปว่าไม่เพียงแต่สินค้าฟุ่มเฟือยอย่างเครื่องเทศและ ผ้าไหมเท่านั้นที่ต้องผ่านท่าเรือของเรา แต่ยังรวมไปถึงอาหารทะเลแห้งและพืชผลบางชนิดที่เป็นอาหารสำคัญของชาวบ้านในเมืองหลวงอีกด้วย"

เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อ "ตอนนี้ราคาอาหารในเมืองหลวงเริ่มพุ่งสูงขึ้นแล้ว ไม่ใช่แค่พวกขุนนางที่โวยวาย แต่ชาวบ้านทั่วไปก็เริ่มได้รับความเดือดร้อนเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น เมืองหลวงและหัวเมืองทางตอนกลางหลายแห่งยังต้องพึ่งพา 'เกลือทะเล' ที่ผลิตและส่งออกจากเมืองจินไห่เป็นหลัก ตอนนี้ราคาเกลือพุ่งสูงขึ้นกว่าสามเท่าตัวแล้ว เริ่มมีเสียงบ่นจากประชาชนดังขึ้นเรื่อยๆ แผนการที่คิดจะบีบคั้นเรา...กำลังย้อนกลับไปทำร้ายตัวเองอย่างช้าๆ ขอรับ"

"ฮ่าๆๆๆ! สมน้ำหน้าพวกมัน!" อู่ เลี่ยหัวเราะอย่างสะใจ "ไอ้พวกคนโง่ในราชสำนัก คงไม่เคยรู้ว่าท้องของตัวเองนั้นผูกติดอยู่กับพวกเรา!"

เถี่ย อ้าวเทียนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่แผนที่ขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง เขามองเลยออกไปจากขอบเขตของแคว้นต้าหลง ไปยังพื้นที่สีครามอันกว้างใหญ่ของทะเลใต้

"พวกมันคิดว่าการปิดเส้นทางการค้าทางบกจะสามารถบีบคั้นเราได้...ช่างเป็นความคิดที่ตื้นเขินสิ้นดี" เขากล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเย็นเยียบที่หาได้ยาก "พวกมันคงลืมไปว่า...เมืองจินไห่ของเรานั้นคือประตูสู่โลกกว้างที่แท้จริง!"

เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับขุนพลทั้งสอง "เหวิน จ้าว เจ้าจำเรื่องเมื่อสามปีก่อนได้หรือไม่? ตอนที่เรานำทัพเรือออกไปปราบปรามโจรสลัดที่อาละวาดอย่างหนักในน่านน้ำทางใต้ จนไปถึงอาณาเขตของ แคว้นหนานไห่"

เหวิน จ้าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบิกตากว้าง "ข้าจำได้ขอรับ ตอนนั้นเราได้ช่วยเหลืออ๋องของแคว้นหนานไห่ที่กำลังจะถูกโจรสลัดปล้นฆ่าไว้ได้ และเพื่อเป็นการตอบแทน...ท่านแม่ทัพได้ทำข้อตกลงทางการค้าลับๆ กับพวกเขา"

"ถูกต้อง!" เถี่ย อ้าวเทียนกล่าว "ข้าได้ทำข้อตกลงกับอ๋องแห่งหนานไห่ ว่าเราจะช่วยดูแลความสงบเรียบร้อยในน่านน้ำให้ แลกกับการที่พวกเขาจะยอมเปิดเส้นทางการค้าทางทะเลกับเราโดยตรง พวกเขามีทั้งธัญพืชและเหล็กกล้าชั้นดีที่เราต้องการ ที่ผ่านมาเรายังไม่ได้ใช้เส้นทางนี้อย่างเต็มที่ เพราะไม่ต้องการสร้างความขัดแย้งกับราชสำนักแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้...จะถึงเวลาอันสมควรแล้ว"

วิสัยทัศน์ที่มองการณ์ไกลของเขาทำให้ทั้งอู่ เลี่ยและเหวิน จ้าวถึงกับตกตะลึง! พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าท่านแม่ทัพจะได้วางหมากกระดานนี้เตรียมไว้ล่วงหน้ามานานหลายปีแล้ว

"เหวิน จ้าว!" เถี่ย อ้าวเทียนออกคำสั่ง "ส่งทูตไปยังแคว้นหนานไห่เดี๋ยวนี้! แจ้งให้อ๋องแห่งหนานไห่ทราบว่าข้อตกลงของเราได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว! และให้ประกาศไปทั่วเมืองจินไห่ ให้เหล่าพ่อค้าเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการค้าทางทะเลครั้งใหญ่!"

"อู่ เลี่ย!" เขาหันไปหาขุนพลคู่ใจ "นำกองเรือของเราออกลาดตระเวนในน่านน้ำทั้งหมด! ข้าไม่ต้องการให้มีโจรสลัดแม้แต่คนเดียวมาสร้างความวุ่นวายได้!"

"ขอรับ/ขอรับ!" ขุนพลทั้งสองขานรับคำสั่งอย่างแข็งขันและเต็มไปด้วยความฮึกเหิม!

ข่าวการเปิดเส้นทางการค้าทางทะเลกับแคว้นหนานไห่แพร่สะพัดไปทั่วเมืองจินไห่ราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวก่อนหน้านี้พลันสลายหายไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นและความหวังครั้งใหม่!

เหล่าพ่อค้าที่เคยหน้าถอดสี บัดนี้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง พวกเขารีบเตรียมสินค้าและต่อเรือเพื่อเตรียมออกเดินทางสู่ดินแดนแห่งใหม่ที่เต็มไปด้วยโอกาส!

ราชสำนักคิดว่าตนเองเป็นผู้คุมเกม แต่พวกเขากลับไม่รู้เลยว่า...เถี่ย อ้าวเทียนได้เดินหมากกระดานใหม่ที่ใหญ่กว่าและอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเขาไปไกลแล้ว!

วงล้อมไร้เงาที่พวกเขาสร้างขึ้น ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถทำอะไรพยัคฆ์ทมิฬตัวนี้ได้...แต่มันกลับเป็นการปลดปล่อยให้พยัคฆ์ตัวนี้ได้กางปีกแล้วทะยานออกสู่ทะเลกว้างอย่างอิสระ!