ตอนที่ 48 บอกลา2

น้ำเสียงที่เอ่ยทั้งแหบพร่าและเจือแววอาลัยอาวรณ์หลายส่วน

เขารู้ว่าสนามรบมีอันตรายมากเพียงใด แต่ก็รู้ว่าไม่คณามือเขาเช่นกัน จะไปจะกลับล้วนไม่เคยรู้สึกอะไร

แต่พอมีภรรยารออยู่ที่บ้าน เขาก็เริ่มรู้สึกห่วงหา ไม่อยากไปขึ้นมา แต่ทว่าคนเป็นภรรยากลับมองเหม่อด้วยดวงตากลมโต ไร้แววเศร้าโศกให้เห็น ช่างน่าน้อยใจยิ่งนัก

หมิงเยว่เห็นสามีเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึง แววตาเจือโทสะอย่างเด็กชายตัวโตที่ชอบเอาแต่ใจเช่นนั้น นางพลันคลี่ยิ้ม

“ยามสามีออกรบ สิ่งหนึ่งที่คนเป็นภรรยาพึงกระทำคือส่งยิ้ม น้อมส่งด้วยความสุข ห้ามทำกิริยาไม่เป็นมงคล”

หญิงสาวไม่รู้ว่าคนเมืองเป็นเช่นใดยามสามีออกรบ แต่นี่คือกฎเหล็กของนางเมื่อชาติก่อน ยามสมุนโจรออกศึกเพื่อพิชิตสิ่งที่ต้องการ ภรรยาต้องร่วมเต้นระบำ หัวเราะดังๆ ยามส่งสามีออกจากค่ายไปเสี่ยงตาย

หมิงเยว่จัดเสื้อผ้าจับสาบเสื้อของหยางเจี้ยนให้เรียบร้อยกล่าวอีกว่า “ข้าจะรอท่านชนะศึกกลับมา จำไว้ว่าข้ารอท่านอยู่ที่บ้าน ภารกิจของท่านคือดูแลตัวเองให้ดี”

แม่ทัพหนุ่มได้ฟังวาจานาง หัวใจในอกพลันอ่อนยวบ ความน้อยใจมลายไปสิ้น ได้ยินนางเอ่ยสำทับอีกว่า

“ระหว่างที่ห่างกันข้ายอมให้ท่านจ่ายเงินซื้