บทที่ 4 ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ 1 (2/4)

         “ข้าไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับเด็กคนนั้น แต่ข้าเพียงอยากทราบว่าเขากับคังอ๋องสนิทสนมกันเพียงใด ถึงได้มาเยี่ยมเยียนถึงจวนเช่นนี้”

            “แต่ข้าไม่อยากยุ่ง”

            “ไปดูให้แม่หน่อยเถิดนะซือเอ๋อร์” หมิงฮูหยินเปลี่ยนมาอ้อนวอนบุตรสาวให้ใจอ่อน

            “ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไปดูให้ท่าน แล้วนี่เซียวเหยาจะกลับมาเมื่อใดหรือเจ้าคะ”

            เพราะน้องสาวไปอยู่บ้านท่านตาในช่วงเหมันต์ นางจึงไม่ได้เจออีกฝ่ายนานแล้ว

            “เพิ่งให้ท่านตาส่งจดหมายมาบอกแม่ว่าขออยู่ที่เมืองจิ้นหงอีกหนึ่งเดือน”

            “เจ้าเด็กคนนี้ ติดใจบ้านท่านตาจนลืมพี่สาวคนนี้แล้วกระมัง” อาจจะเพราะเป็นหลานสาวที่มีอายุน้อยที่สุดในตระกูลจึงถูกเอาอกเอาใจจากคนรอบข้าง

            “ใจจริงแม่ก็ไม่ได้อยากให้อยู่ที่นั่นนานหรอก ป่านนี้คงโดนท่านลุงท่านน้าตามใจจนเสียคนแล้วกระมัง” หมิงฮูหยินกล่าว มุมปากยกยิ้มเมื่อคิดถึงตระกูลที่เต็มไปด้วยความปรองดองและอบอุ่นของตน

            “หากถึงเวลาเซียวเหยาไม่ยอมกลับจวน เห็นทีท่านแม่คงต้องไปรับด้วยตนเองแล้วเจ้าค่ะ”

            “แม่ของเจ้าก็คิดเช่นนั้น” จะได้ถือโอกาสกลับบ้านเดิมที่ไม่ได้กลับนานถึงสิบปี

            “ท่านแม่พักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ ลูกจะกลับจวนแล้ว”

            “อย่าลืมไปสอดส่องที่ท้ายจวนให้แม่ด้วย”

            “เจ้าค่ะ” นางก็สู้อุตส่าห์ชวนสนทนาเรื่องอื่น คิดว่าท่านแม่จะลืมแล้วเสียอีก

            แต่เอาเถิดกลับเรือนไปสักสองเค่อแล้วค่อยไปสอดส่อง ยามนั้นคังอ๋องคงจะกลับไปแล้ว เพราะนางไม่อยากไปสอดส่องหรืออยากรู้เรื่องของพี่ชายต่างมารดาให้มาก

            คนรู้ความลับมากมักตายเร็ว เพราะนางไม่อยากเป็นเช่นนั้นจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้พี่ชายต่างมารดาลดความแค้นเคืองในใจ

           

            เพราะมัวแต่เอนหลังเพลินไปเสียหน่อย นางจึงหลับไปราวครึ่งชั่วยาม เมื่อตื่นนางก็รีบสั่งให้หลินถงเตรียมน้ำแกงไก่ที่เคี่ยวไว้ก่อนหน้านี้ หากแต่ยังไม่ได้นำไปให้เพราะคังอ๋องมาเสียก่อน

            “คุณหนูรอง” บ่าวรับใช้ทั้งสองคนลุกขึ้นทักทาย ท่าทางคล้ายจะเป็นมิตรมากขึ้น

            “พี่ใหญ่เป็นเช่นไรบ้าง ข้าสั่งให้คนต้มน้ำแกงไก่มาให้”

            “คุณชายใหญ่ เอ่อ...” เมื่อเห็นท่าลังเลของเพ่ยตงนางก็เข้าใจเอาเองว่าอีกฝ่ายอาจจะยังไม่ไว้ใจน้ำแกงไก่ถ้วยนี้จึงรีบพูดแสดงความบริสุทธิ์ใจก่อน

            “หากพวกเจ้าไม่ไว้ใจ สามารถตรวจสอบก่อนได้ว่าข้าไม่ได้วางยาพิษพี่ใหญ่ในน้ำแกงไก่หม้อนี้”

            “ไม่ใช่เช่นนั้นขอรับคุณหนู...” ฉงซานตั้งใจจะบอกว่าคุณชายกำลังสนทนากับผู้สูงศักดิ์ แต่เจ้าตัวกลับเดินออกมาเสียก่อน

            “คุณหนูรองหมิง ไม่ได้เจอหน้ากันนาน สบายดีหรือไม่”

            ‘ยังไม่กลับไปอีกหรือ’ หมิงเจียวซือสบถในใจ ทั้งที่คิดว่าผู้สูงศักดิ์คงอยู่ไม่เกินครึ่งชั่วยาม แต่ที่ใดได้ นางหลับไปตั้งนานหากนับตั้งแต่ตอนมาเยือนจนถึงเวลานี้ อ๋องผู้นี้นั่งอยู่ในเรือนพี่ชายต่างมารดานานเกือบสองชั่วยามแล้ว

            “คารวะท่านอ๋องเพคะ”

            “ข้าคิดว่าตนเองก็รูปงามไม่น้อย แต่เหตุใดยามเห็นหน้าข้า คุณหนูรองหมิงถึงได้ทำสีหน้าคล้ายเห็นผี” มิใช่เคยบอกว่าพึงใจเขาหรือ

            “ขออภัยเพคะ หม่อมฉันแค่ดีใจมากเกินไปหน่อยที่ได้พบพระพักตร์ของท่านอ๋อง”

            “หากเจ้าดีใจยามพบหน้าข้าเช่นนี้ ต่อจากนี้ก็หวังว่าเราจะได้นัดพบเจอกันเช่นเมื่อก่อน มิใช่พยายามหนีหน้าข้าจนผ่านพ้นไปหนึ่งฤดูกาลเช่นนี้” เซี่ยอี้หานที่มีรอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าคล้ายยินดีเข้าไปยืนในระยะห่างเพียงหนึ่งก้าวก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูนางในประโยคท้าย

            ปากก็บอกว่าพึงใจเขา พอเขามาสนทนาด้วยกลับทำหน้าคล้ายเห็นผี ช่างโป้ปดได้ไม่แนบเนียนยิ่ง

            “มิคิดเลยว่าท่านอ๋องจะรู้จักกับน้องสาวของกระหม่อม” เสียงทุ้มของคนที่เดินออกมาจากด้านในทำให้นางรีบก้าวเท้าถอยห่างผู้สูงศักดิ์

            ‘บรรยากาศน่าอึดอัดมาอีกแล้ว’ หมิงเจียวซือคิดว่าตนควรหาข้ออ้างออกไปจากสถานการณ์เช่นนี้

            “พบเจอกันที่ตลาดหลายครั้ง จึงได้สนทนาจนสนิทสนมกัน”

            “เช่นนั้นข่าวลือที่ว่าท่านอ๋องกำลังคบหาดูใจกับคุณหนูฝูก็ไม่ใช่เรื่องจริงสินะพ่ะย่ะค่ะ”

            ‘เขากำลังโกรธแทนสตรีในดวงใจหรืออย่างไร’ หมิงเจียวซือคิดก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตาไม่ใคร่เป็นมิตรของพี่ชายต่างมารดา

            “ระหว่างคุณหนูฝูกับคุณหนูรองหมิง หากนับว่าข้าได้สนทนากับใครมากกว่ากัน เห็นจะเป็นคุณหนูรองหมิงเสียมากกว่าที่ได้พบเจอและสนทนากันบ่อยครั้ง” กล่าวจบก็หันมายิ้มหวานจนน่าขนลุกให้นาง

            ‘คือ...ตอนนี้ท่านอ๋องกับพี่ใหญ่กำลังชอบพอคุณหนูฝูเหมือนกัน จึงเอาข้ามาเป็นธนูเพื่อยิงอีกฝ่ายระบายโทสะใช่หรือไม่’

            “พี่ใหญ่กับท่านอ๋องคงมีเรื่องสนทนากันมากมาย เช่นนี้ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ท่านอ๋องหม่อมฉันทูลลา” นางกำลังส่งสายตาบอกหลินถงให้รีบกลับเรือน แต่นางเดินได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงแรงรั้งจากด้านหลัง

            “จะรีบไปที่ใดหรือคุณหนูรองหมิง เจ้ายังไม่ได้สนทนากับข้าเรื่องที่รับปากจะช่วยเหลือข้าเลย” ประโยคท้ายเซี่ยอี้หานรั้งตัวนางเข้าใกล้แล้วกระซิบเสียงเบาที่ข้างหู

            “ท่านอ๋อง ทำเช่นนั้นกับสตรีไม่เหมาะสมนะพ่ะย่ะค่ะ” หมิงเลี่ยงรุ่ยเอ่ยเตือน

            “เจ้าเพิ่งหายป่วยหายไข้ รีบกลับเข้าห้องไปพักผ่อนเถิด วันนี้ข้าไม่รบกวนแล้ว คุณหนูรองหมิงเชิญไปสนทนากับข้าในฐานะเจ้าของจวนได้หรือไม่”

            ‘แง ๆ ข้าจะร้องไห้แล้วนะ แม้ข้าจะเป็นสตรีร้ายกาจทำแต่เรื่องชั่วช้า แต่ข้าก็หวาดกลัวไอสังหารของพวกท่านที่แผ่ใส่กันนะเจ้าคะ’ ไม่นับสีหน้าที่พร้อมเอาดาบฟันลงบนคอนางของพี่ใหญ่ เขาต้องไม่พอใจแน่ ๆ ที่นางมารบกวนแขกของเขา

            ‘พี่ใหญ่หากท่านเบิกตามองดี ๆ ท่านก็จะได้เห็นว่าคนที่กำลังรบกวนเป็นคังอ๋องหาใช่ข้า’

            เซี่ยอี้หานไม่รอคุณชายใหญ่หมิงตอบรับ เขารั้งอาภรณ์คุณหนูรองให้เดินตามทันทีโดยมีสาวใช้คนสนิทของนางรีบสาวเท้าเดินตาม         

            “คุณชายปล่อยคุณหนูรองไปกับท่านอ๋องเช่นนั้นจะดีหรือขอรับ” เป็นเพ่ยตงเอ่ยถาม ในช่วงหลังคุณหนูดีกับคุณชายของพวกตนไม่น้อย จึงรู้สึกเป็นห่วงนาง เพราะรู้อยู่แล้วว่าความสุภาพอ่อนโยนของคังอ๋องเป็นเพียงฉากหน้า

            “นางมารผู้นั้นจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับข้า” กล่าวจบก็หมุนตัวหันกลับเข้าห้องของตน