บทที่ 4 ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ 1 (3/4)

            “นางมารผู้นั้นจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับข้า” กล่าวจบก็หมุนตัวหันกลับเข้าห้องของตน

           

            ด้านหมิงเจียวซือที่ถูกคังอ๋องลากตัวมาสนทนาด้วย และที่ต้องเรียกว่าลาก ก็เพราะบุรุษสูงศักดิ์ใช้นิ้วดึงรั้งอาภรณ์บริเวณแขนของนางเอาไว้ก่อนจะบังคับให้นางเดินตาม

            “ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันก่อนดีหรือไม่เพคะ”

            “ปากก็บอกว่าชื่นชอบข้า พึงใจข้าแต่ดูเจ้าทำสิ แค่อยู่ใกล้ข้ายังไม่อยากทำเลย”

            “ท่านอ๋องคิดมากเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเพียงไม่อยากให้ผู้คนติฉินนินทาท่านอ๋องในทางเสียหาย”

            “ใจจริงข้าอยากให้เกิดเรื่องเล่าลือของข้าและเจ้าด้วยซ้ำ สตรีนางนั้นจะได้เลิกพยายามเข้าหาข้าเสียที”

            “หากคุณหนูผู้นั้นมาได้ยินท่านอ๋องกล่าวเช่นนี้ นางคงเสียใจนะเพคะ”

            “สตรีจะเสียใจหรือไม่ ไม่ใช่หน้าที่ของข้าที่ต้องคอยปลอบใจ เจ้าก็เถิดรับปากว่าจะช่วยเหลือข้า แลกกับที่ข้าต้องติดหนี้บุญคุณเจ้า แต่ตลอดเหมันต์ฤดูเจ้ากลับหายหัว ไม่โผล่ไปที่ตลาดเลยสักครา”

            “หม่อมฉันไม่ใคร่ชอบลมหนาวเพคะ จึงเก็บตัวไม่ออกจากเรือนเลยหากไม่จำเป็น”

            “เช่นนั้นอีกสองวันเจ้าไปเจอข้าที่โรงเตี๊ยมปินฉาน หากอยากกระพือข่าวให้คนหลงเชื่อ ต้องลงมือให้เร็วและต่อเนื่อง”

            “คราก่อนเราตกลงกันเพียงลมปาก หม่อมฉันจึงกลัววันหนึ่งตนเองจะลืมเลือน วันนี้จึงเตรียมหนังสือสัญญามาด้วย ขอท่านอ๋องทรงลงนามให้หม่อมฉันด้วยเพคะ” หมิงเจียวซือที่รอโอกาสนี้มานานเอ่ยบอกก่อนจะหยิบกระดาษออกจากช่องลับในแขนเสื้อออกมา

            “หนังสือสัญญาหรือ”

            “เพคะ หม่อมฉันเป็นคนขี้หลงขี้ลืม จึงกลัวจะลืมคำมั่นที่รับปากจะช่วยเหลือท่านอ๋องไป การลงนามในหนังสือสัญญาจึงเป็นการสร้างความมั่นใจให้พระองค์ว่าหม่อมฉันจะช่วยเหลือแน่นอนเพคะ” นางเลื่อนหนังสือสัญญาไปตรงหน้าเขา พลางส่งยิ้มออดอ้อนเขาโดยไม่รู้ตัว

            เมื่อเห็นท่าทางของสตรีตรงหน้า มุมปากของเซี่ยอี้หานยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน

            “สัญญานี่ดูเหมือนจะเอาไว้ย้ำเตือนข้ามากกว่ากระมัง”

            “ท่านอ๋องคิดมากเกินไปแล้วเพคะ” กล่าวจบก็ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับจ้องด้วยแววตาเฝ้ารอ

            ‘ข้าเริ่มเห็นความร้ายกาจของเจ้าแล้ว หมิงเจียวซือ’ เซี่ยอี้หานคิดก่อนจะถอนหายใจออกมา สตรีใจกล้าที่ไม่เชื่อในวาจาของเขาจนนำหนังสือสัญญามาให้ลงนามเช่นนี้เห็นจะมีแต่คนตรงหน้า หากเป็นสตรีอื่นแค่เขารับปากส่ง ๆ ไป พวกนางก็ดีใจมากแล้ว มีที่ใดต้องลงนามจริงจังเช่นนี้

            “จะให้ข้าลงนาม แล้วหมึกกับพู่กันเล่า คงไม่ให้ข้ากัดนิ้วแล้วใช้เลือดลงนามกระมัง”

            “ขออภัยเพคะ หลินถงยกมา” สิ้นเสียงของนางสาวใช้ก็ยกพู่กันและแท่นฝนหมึกมา

            “จะให้ข้าลงนาม เจ้าต้องปรนนิบัติข้าด้วย”

            ‘คนผู้นี้หมายถึงฝนหมึกหรือ หลินถงก็ฝนมาแล้วไม่ใช่หรือ’ นางคิด แต่ก็เลือกที่จะจับพู่กันจุ่มหมึกแล้วส่งให้อีกฝ่ายอย่างเอาใจ

            “กางกระดาษให้ดี ๆ สิ”

            “เพคะ” นางตอบรับทั้งที่กำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับความมากเรื่องของคนผู้นี้

            คังอ๋องลอบมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาขบขัน ท่าทางคล้ายอัดอั้นตันใจของนางทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดียิ่งนัก ก่อนจะยอมลงนามในหนังสือสัญญาที่ระบุว่าเมื่อนางทำงานให้เขา นางก็จะกลายเป็นผู้มีพระคุณของเขาในทันที และถือหนังสือสัญญามาขอความช่วยเหลือจากเขาได้หนึ่งครั้ง ซึ่งเขาจะต้องให้การช่วยเหลือโดยไร้ข้อแม้

            สัญญาที่เสียเปรียบเช่นนี้ หากเป็นผู้อื่นให้เขาลงนาม เกรงว่าอ๋องอย่างเขาคงสะบัดชายอาภรณ์แล้วเดินจากไปทันที เขาถึงได้บอกอย่างไรเล่าว่าหมิงเจียวซือผู้นี้ร้ายกาจยิ่งนัก ทำให้เขายอมลงนามในหนังสือสัญญาเช่นนี้ได้

            “ขอบคุณเพคะท่านอ๋อง” เมื่อเห็นบุรุษสูงศักดิ์วางพู่กันลงนางก็รีบหยิบหนังสือสัญญาขึ้นมาดูก่อนจะเป่าเพื่อเร่งให้มันแห้ง

            “ข้าลงนามในสัญญาแล้ว หวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญาเช่นกัน”

            “อีกสองวันพบกันที่โรงเตี๊ยมปินฉานเพคะ”

            “ได้ เช่นนั้นข้ากลับก่อน”

            “หม่อมฉันจะไปส่งพระองค์ที่หน้าจวนเพคะ” นางยิ้มอย่างเอาใจ เพราะหากมีหนังสือสัญญาแล้ว นางก็ไม่ต้องคอยเอาอกเอาใจท่านอ๋องผู้นี้เพื่อขอไปเป็นอนุฯ เขาในภายหน้าหวังให้ช่วยคุ้มครองตระกูลหมิงจากพี่ชายต่างสายเลือด

            “ไม่ต้อง ข้าเดินไปเองได้”

            “น้อมส่งท่านอ๋องเพคะ” นางยอบตัวส่งอย่างเต็มใจ รอยยิ้มเบ่งบานเต็มใบหน้าด้วยความยินดี

            เมื่อกระดาษแผ่นสำคัญแห้งแล้วนางจึงรีบพับเก็บในช่องลับบริเวณแขนอาภรณ์ก่อนจะเดินนำสาวใช้กลับไปที่เรือนท้ายจวนของพี่ชายต่างมารดา

            “ตรวจสอบน้ำแกงไก่แล้วหรือยัง” ประเดี๋ยวคุณชายของคนพวกนี้ดิ้นทุรนทุรายในภายหลังจะมาโทษว่านางวางยาพิษในน้ำแกงอีก

            “เรียบร้อยขอรับ” คำตอบของฉงซานทำให้นางชะงักไปชั่วครู่

            นี่นางดูร้ายกาจถึงเพียงนั้นเลยหรือ แม้ที่ผ่านมาจะกลั่นแกล้งและใส่ร้ายให้เขาได้รับโทษโบยบ้าง แต่สตรีที่ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นเช่นนางหาได้กล้าวางยาผู้อื่นไม่

            “เช่นนั้นพวกเจ้ายกเข้าไปให้พี่ใหญ่เถิด” เพิ่งฟื้นจากไข้ ได้กินน้ำแกงไก่บำรุงร่างกายย่อมเป็นเรื่องดี

            “ไม่ขอรับ น้ำแกงของใคร ผู้นั้นควรยกเข้าไปเองขอรับ เวลาเกิดเรื่องอันใดขึ้นพวกข้าจะได้ไม่ต้องเป็นแพะรับบาปไปด้วย” วาจาร้ายกาจของฉงซานทำให้หลินถงของนางขยับตัว เพื่อเตรียมจะปกป้องผู้เป็นนาย ทำให้นางต้องรีบแตะมือให้สาวใช้คนสนิทใจเย็น

            “แล้วข้าจะทราบได้เช่นไร ว่าระหว่างที่ข้าปลีกตัวไปสนทนากับท่านอ๋อง พวกเจ้าจะไม่แอบใส่ยาพิษในน้ำแกงเพื่อใส่ร้ายข้า”