บทที่ 4 ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ 1 (4/4)

           “แล้วข้าจะทราบได้เช่นไร ว่าระหว่างที่ข้าปลีกตัวไปสนทนากับท่านอ๋อง พวกเจ้าจะไม่แอบใส่ยาพิษในน้ำแกงเพื่อใส่ร้ายข้า”

            “พวกข้าจงรักภักดีกับคุณชาย ย่อมไม่ทำเรื่องเช่นนั้นขอรับ”

            “คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ อาจจะมีสิ่งใดบางอย่างสามารถซื้อใจพวกเจ้าได้ก็ได้ อย่างเช่นเงินทอง หรือสตรี” ก็มีถมเถไปไม่ใช่หรือที่มีคนพ่ายแพ้แก่เรื่องพวกนี้ หากไม่ถูกซื้อด้วยเงินทองจำนวนมากก็มักจะพ่ายแพ้ต่อสตรียอมตายใต้ดอกโบตั๋นแม้เป็นผีก็ยังสุขสำราญ[1]

            “คุณหนูรอง ท่านอย่าได้เสียเวลาต่อปากต่อคำกับฉงซานเลยขอรับ ในเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ไว้ใจกัน เช่นนั้นข้าจะเข้าไปพร้อมท่านเองขอรับ” เพ่ยตงเอ่ยเพราะสำหรับเขาคุณชายย่อมสำคัญที่สุด การได้กินน้ำแกงไก่บำรุงคงดีต่อคุณชายไม่น้อย

            “เป็นเจ้าที่จงรักภักดีกับคุณชายอย่างแท้จริง” กล่าวจบนางก็หันไปเบ้ปากใส่บ่าวรับใช้ของพี่ชายต่างมารดาอีกคน

            “เจ้า!”

            “ฉงซาน!” เขายกมือรั้งสหายที่คล้ายจะมีโทสะต่อคุณหนูรองอย่างอคติเกินไป

            หมิงเจียวซือสะบัดหน้าหนีบ่าวรับใช้จอมอคติแล้วยกน้ำแกงเดินไปที่ห้องของพี่ใหญ่ เมื่อเห็นว่าประตูเปิดอยู่นางจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปทันทีโดยไม่เอ่ยปากขออนุญาต

            “พี่ใหญ่ ข้าต้มน้ำแกงไก่มาให้ท่านเจ้าค่ะ” แท้จริงเป็นสาวใช้ของนางต้ม แค่อยากอ้างให้ดูทุ่มเทเอาใจเขาเฉย ๆ จะได้ดูเหมือนนางอยากชดใช้สิ่งที่เคยทำไม่ดีด้วยใจจริง

            “เจ้ากับคังอ๋องไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อใด” น้ำเสียงของเขาที่เอ่ยถามราบเรียบแฝงความเย็นชา

            “น่าจะก่อนเข้าเหมันต์เจ้าค่ะ ข้าบังเอิญพบเจอเขาที่ร้านตำรา”

            ‘ที่แท้บุรุษที่คุณหนูรองพึงใจคือท่านอ๋องหรือนี่’ เพ่ยตงที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังคิด

            “คงเป็นร้านตำราที่เจ้าไปเหมาตำรามาสองหีบสินะ”

            “พี่ใหญ่ช่างเก่งกาจ ท่านคาดเดาได้ถูกต้องเจ้าค่ะ” นางเยินยอและยิ้มเอาใจ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เขา

            “ท่านอ๋องกลับไปแล้วหรือ”

            “สนทนากับข้าเสร็จก็รีบกลับไป คงมีเรื่องต้องทำเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ท่านยังตัวร้อนอยู่หรือไม่” หมิงเจียวซือที่ยืนอยู่ห่างจากพี่ชายเพียงหนึ่งก้าวเอ่ยถาม

            วันนี้เข้าใกล้ได้ด้วย สงสัยการทำดีของนางจะช่วยลดความโกรธแค้นในใจของเขาได้จริง ๆ ปกติยืนห่างสิบก้าวก็จ้องนางด้วยสายตาอาฆาตแล้ว

            “เรื่องของข้า หาได้เกี่ยวกับเจ้า”

            “ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้นสิเจ้าคะ อย่างไรท่านก็เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดกับข้าครึ่งหนึ่ง ข้าจะไม่ห่วงใยท่านได้อย่างไร” นางกล่าวจบก็ทำท่าจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของพี่ชาย

            “อย่ามายุ่งกับข้า ข้าเคยอ้อนวอนขอความเมตตาจากเจ้าหรือ” หมิงเลี่ยงรุ่ยกล่าวพลางปัดมือนางให้ออกห่างจากตัว แต่เพราะเขาเป็นคนฝึกยุทธ์จึงลืมออมแรงทำให้คุณหนูบอบบางเช่นหมิงเจียวซือที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปกองกับพื้น

            ตึง! เสียงหัวของคุณหนูรองกระแทกกับเก้าอี้อย่างแรงท่ามกลางความตกใจของหลินถง และบ่าวรับใช้คนสนิทของคุณชายใหญ่

            “คุณหนู! ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” สาวใช้คนสนิทรีบเข้าประคองคุณหนูของตนอย่างรวดเร็ว

            “ข้า...” หมิงเลี่ยงรุ่ยที่ไม่ได้ตั้งใจ กำลังจะเข้าไปช่วยเหลือน้องสาวนอกไส้ แต่ก็ต้องรั้งฝีเท้าไว้เมื่อเห็นสาวใช้เข้าช่วยเหลือแล้ว มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นคล้ายระงับอารมณ์

            “ขออภัยพี่ใหญ่ที่ข้าทำให้ท่านไม่พอใจ เป็นข้าผิดเองที่อยากทำดีไถ่โทษที่ข้าเคยกลั่นแกล้งและใส่ร้ายทำให้ท่านต้องโดนท่านแม่ลงโทษหลายต่อหลายครั้ง ข้าขอโทษที่การกระทำของข้าทำให้พี่ใหญ่ไม่พอใจ หากการที่ข้าไม่มายุ่งเกี่ยวกับท่านอีก ทำให้พี่ใหญ่สบายใจ ต่อจากนี้ข้าก็จะไม่มาให้ท่านเห็นหน้าอีก หากวันหน้าเกิดเรื่องร้ายแรงกับตระกูลหมิง ข้าหวังว่าพี่ใหญ่จะเมตตาท่านพ่อท่านแม่และเซียวเหยา” สิ้นเสียงสตรีที่ถูกประคองให้ลุกยืนขึ้น คุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชายต่างมารดา

            ตึง! หมิงเจียวซือโขกหน้าผากกับพื้นอย่างแรงเพื่อแสดงความจริงใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นหยาดน้ำตาก็ไหลรินเป็นทาง บริเวณหน้าผากแดงขึ้นชัดเจน พร้อมกับอาภรณ์สีเหลืองเริ่มเปลี่ยนสี

            “เจ้า!” คุณชายหมิงรู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่งกับการกระทำของน้องสาวนอกไส้

            “คุณหนูอย่าได้ทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ หัวท่านเลือดออกมากเช่นนี้ รีบกลับเรือนเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะให้คนไปตามหมอ”

            “ประเดี๋ยวเราก็จะกลับเรือนแล้ว”

            “เจ้ารีบกลับเรือนของตนไปเลย” หมิงเลี่ยงรุ่ยเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนแววตาสั่นไหว

            “พี่ใหญ่หากท่านจะเกลียดคนตระกูลหมิง ข้าขอให้ท่านนำความเกลียดทั้งหมดมาลงไว้กับข้าเพียงคนเดียว และหากท่านต้องการข้ายินดีชดใช้ให้ท่านด้วยชีวิต ขอเพียงท่านละเว้นท่านพ่อท่านแม่และเซียวเหยาก็พอ ต่อจากนี้รักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ ข้าลาก่อน” กล่าวจบนางพยายามจะลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย รีบกระตุกชายอาภรณ์หลินถงให้ช่วยประคองนางขึ้น

            “คุณหนูรอง ให้ข้าไปส่งท่านดีหรือไม่” แม้ที่ผ่านมาคุณหนูรองจะร้ายกาจ แต่ยามนี้บ่าวรับใช้ที่เคยเลือกทางผิดพลาดมาก่อนเช่นเขารู้สึกสงสารนางยิ่งนัก

            ก่อนที่จะมาเป็นผู้ติดตามคุณชาย บ่าวเช่นเขาก็เคยเป็นนักฆ่ามาก่อน เขาที่เคยเป็นทายาทสำนักคุ้มภัย ถูกมือมืดฆ่าล้างตระกูลเขาที่หนีรอดมาได้เพียงคนเดียวจากการปกป้องจนตัวตายของบิดาจึงผันตัวเป็นนักฆ่าหาเงินเลี้ยงชีพ ทั้งยังได้ฝึกฝนด้วยความหวังว่าวันหนึ่งจะได้แก้แค้นแทนคนในตระกูล จนได้เจอคุณชายเขาจึงกลับเนื้อกลับตัวและเฝ้ารอที่จะได้แก้แค้นเพียงเท่านั้น

            “ขอบคุณ แต่เจ้าดูแลคุณชายของตนเถิด” นางกล่าวก่อนจะปล่อยให้สาวใช้ประคองตนเดินผ่านฉงซานบ่าวรับใช้อีกคนที่มองนางด้วยสายตาซับซ้อน

           

[1] การเสียสละชีวิตเพื่อสตรีนับเป็นสิ่งคุ้มค่า