บทที่ 5 ใกล้ถึงเวลาแยกย้าย (2/4)

“ขอบคุณที่เข้าใจเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า จึงไม่ได้เห็นสายตาลุ่มลึกยากจะคาดเดาของเขา

            ยามค่ำคืนหยางซีซวนนั่งจิบชาราวกับเฝ้ารอคอยเรื่องบางอย่าง ใบหน้าที่มักจะส่งยิ้มออดอ้อนฮูหยินของตนบัดนี้เรียบเฉยไร้ท่าทางหยอกเย้าเช่นทุกครั้ง แต่ในสายตาของผู้ติดตามแซ่เจียวทั้งหมด ทุกคนย่อมทราบดีว่านี่เป็นนิสัยปกติของผู้เป็นนาย ยามอยู่กับฮูหยินต่างหากที่คุณชายของพวกตนดูไม่ใคร่ปกตินัก

            พรึ่บ! บุรุษชุดดำสองคนเข้ามาทางหน้าต่างก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าผู้เป็นนาย

            “ว่ามา” คุณชายหยางกล่าวพลางหมุนจอกชาเล่น

            “คุณหนูหม่าลอบพบคุณชายกวางอยู่บ่อยครั้ง ทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก ข้าน้อยจึงสืบต่อจนพบว่าทั้งสองแท้จริงเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่กันขอรับ”

            “กวางเหลียงอี้ล่ะ”

            “มือปราบกวางนอกจากไปมาหาสู่กับคุณหนูหม่า ยังติดต่อกับกลุ่มนักเลงเพื่อให้ลงมือกับคุณหนูซูในวันนี้ขอรับ”

            แต่คงลงมือไม่ได้สินะ เพราะเขาจงใจถ่วงเวลาด้วยการพานางแวะกินของอร่อยอยู่หลายครั้งทำให้การเดินทางล่าช้ากว่าเดิมเกือบสองวัน

            “ใครเป็นคนวางแผน”

            “คุณหนูหม่าขอรับ นางเป็นคนส่งจดหมายเรียกให้คุณหนูซูเร่งรีบกลับเมืองหลวง โดยอ้างว่าเจ้ากรมอาญาซูป่วยหนัก”

            “เปิดทางให้พวกนั้นลงมือ”

            “ขอรับ”

            “อย่าลืมตามเก็บหลักฐานเอาไว้ให้ครบ” เขากล่าวพลางยกชาขึ้นจิบ

            “เหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้พวกมันลงมือ ไม่กลัวนางเป็นอันตรายหรืออย่างไร” ลู่จื้อเอ่ยถามสหาย

            “เพราะข้ามั่นใจว่าข้าปกป้องนางได้ อีกอย่างหากไม่ปล่อยให้พวกนั้นลงมือในตอนนี้  อย่างไรพวกมันก็ต้องหาโอกาสลงมืออยู่ดี มิสู้ปล่อยให้พวกมันทำแล้วคอยเก็บหลักฐานเอาไว้ไม่ดีกว่าหรือ”

            “เจ้าจะปล่อยให้พวกนั้นได้ใจแล้วค่อยจัดการเช่นนั้นหรือ”  

            “อืม ข้าจะเก็บหลักฐานทั้งหมดเอาไว้จัดการในคราวเดียว” หากคิดลงมือต้องทำให้คนพวกนั้นมีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย

            “ในฐานะที่ข้าเป็นสหายของเจ้า ข้าขอถามหน่อยเถิด เจ้าไปรู้จักสตรีผู้นั้นตั้งแต่เมื่อใด เหตุใดเจ้าถึงได้หลงใหลนางมากถึงเพียงนี้” รักตั้งแต่แรกพบหน้าก็คงจะไม่ใช่

            “เจ้ารู้เพียงว่าข้ารักและปรารถนาเพียงนางก็พอแล้ว ส่วนจะเพราะเหตุใดนั้น ไปคิดกันเอาเอง” คำตอบของคุณชายหยางทำให้สหายสะบัดหน้าหนี

            “คิดว่าข้าอยากรู้มากหรือไร”

            “ในตอนนี้มีพวกมันจับตาดูเราหรือไม่”

            “มีขอรับ พวกมันซุ่มดูอยู่ด้านนอกไม่กล้าเข้ามาในโรงเตี๊ยม”

            “อืม คุ้มกันไว้ให้ดีอย่าให้พลาด พรุ่งนี้เราค่อยลดการคุ้มกันเพื่อให้มันได้โจมตีขบวนรถม้าของเรา” หยางซีซวนกล่าวกับผู้ติดตามของตน

            “ข้าต้องเตรียมตัวด้วยใช่หรือไม่” แม้จะเป็นเพียงหมอเทวดาผู้หนึ่งแต่ทว่าด้วยชาติกำเนิดเขาจึงต้องร่ำเรียนวรยุทธ์มาบ้าง แม้จะไม่นับว่าเก่งกาจแต่ก็พอเอาตัวรอดได้

            “ใช่ เพราะรถม้าที่จะถูกโจมตีคือรถม้าเจ้า”

            “เหตุใดต้องเป็นข้า” ลู่จื้อทำท่าจะโอดครวญ

            “แลกกับจวนในเมืองหลวง”

            “ใหญ่หรือไม่”

            “ก็เลี้ยงสตรีได้ราวๆ สิบนาง”

            “เหตุใดต้องเลี้ยงสตรีไว้มากมายเช่นนั้น” เปลี่ยนเป็นเลี้ยงงูหรือสัตว์มีพิษสักสามสิบสี่สิบชนิดไม่ดีกว่าหรือ

            “ข้ามอบจวนให้เป็นชื่อเจ้าแล้ว เจ้าจะเลี้ยงสตรีหรือสัตว์มีพิษอันใดของเจ้าก็แล้วแต่ ตกลงหรือไม่” หยางซีซวนถามย้ำ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติบ่งบอกว่ารำคาญท่าทีลังเลของสหายไม่น้อย

            “ตกลง แล้วเจ้าจะทำอย่างไรให้รถม้าข้ากลายเป็นเป้าโจมตี”

            “ทิ้งรถม้าคันที่เจ้านั่งไว้ที่นี่ เราจะแสร้งนั่งรถม้าคันเดียวกัน เจ้ามียาสงบใจหรือยานิทราหรือไม่”

            “มี”

            “เช่นนั้นดีเลย” เขายิ้มก่อนจะเล่าแผนการให้สหายผู้รับชะตากรรมฟัง

            วันต่อมากลุ่มของคุณชายหยางก็ออกเดินทางด้วยรถม้าหนึ่งคันพร้อมกับผู้ติดตามที่ควบม้าตาม

            “รถม้าคันนั้นพวกเราคงต้องฝากเถ้าแก่เอาไว้ก่อนนะขอรับ” บุรุษแซ่เจียวกล่าวกับเถ้าแก่ของร้านแล้วส่งก้อนตำลึงเงินให้อีกฝ่ายสองสามก้อน

            “มิเป็นไรๆ พวกท่านอย่าได้ห่วง ข้าจะหาคนมาซ่อมรถม้าให้”

            “เช่นนั้นฝากด้วยนะขอรับ พวกข้าไปล่ะ” เจียวโจวกล่าวก่อนจะขึ้นควบม้า

            แม้ภายในรถม้าจะกว้างขวางไม่น้อย แต่พอต้องมานั่งรวมกันสามคนแล้วมันก็ดูคับแคบลงเป็นอย่างมาก

            “ฮูหยิน เจ้าอดทนเห็นหน้าบุรุษที่รูปงามน้อยกว่าพี่เพียงครู่เดียวอีก ไม่นานเราก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว” เขากล่าวพลางรินชาใส่จอกให้นางอย่างเอาใจ