ตอนที่ 11 : ใช้เด็กกดดัน

ตอนที่

[10]

ใช้เด็กกดดัน

 เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวในตอนเช้าเสร็จเรียบร้อย เยว่จินก็ไปจัดการทำอาหารเช้าต่อ อากาศเย็น ๆ เช่นนี้ทำแกงจืดซี่โครงหมู หมูทอดกระเทียม กินกับข้าวสวยร้อน ๆ น่าจะอร่อยไม่น้อย คิดแล้วมือบางก็รีบจัดการลงมือทำอาหารอย่างรวดเร็ว เยี่ยนซีหลังจากจัดการล้างหน้าล้างตาตนเองด้วยวิธีการของนางแล้วก็มาแอบดูหญิงสาวทำอาหารอย่างเพลิดเพลิน ไม่คาดคิดว่าสตรีที่ราวกับคุณหนูในห้องหอจะทำอาหารเก่งเช่นนี้ แต่แล้วก็ต้องรีบผละกายออกไป เพราะได้ยินเสียงของสองเด็กน้อยที่มาที่นี่ทุกเช้าราวกับเป็นกิจวัตรตลอดหนึ่งปีไปแล้วที่ด้านหลัง

 “พี่ชาย พวกเราเอาข้าวต้มผักป่ามาให้เจ้าค่ะ” 

 และทันทีที่เยี่ยนซีหันหลังกลับไปก็พบเด็กทั้งสองยืนถือถ้วยข้าวต้มที่น้ำมากกว่าข้าวทั้งยังใส่ผักป่ามากมายยื่นมาให้ พร้อมกันนั้นสองพี่น้องบ้านอวี๋ยังทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นหอมบางอย่างที่พวกเขามั่นใจว่าไม่ได้มาจากข้าวต้มที่นำมาแน่ จากนั้นจึงรีบนำถ้วยข้าวต้มไปวางบนโต๊ะอาหารในเรือนนาก่อนจะวิ่งออกมา

 “หอมมากกกกกกก” ไม่พอยังพยายามมองหากลิ่นหอมนั้นอีก และเมื่อพบว่ากลิ่นนั้นมันมาจากด้านข้างเรือนนา ก็รีบเข้าไปหาความจริงทันที ก่อนจะพบพี่สาวคนงามกำลังทำอาหารที่น่าอร่อยอยู่ด้วยความตั้งใจ

 “พี่เยว่จิน!” ทั้งสองเรียกเยว่จินด้วยความตื่นเต้น 

 “ซิ่งเออร์ หรูเออร์ มาแล้วหรือ” 

 “มาแล้ว ๆ พี่เยว่จินกำลังทำอะไรหรือหอมมากกกกก” อวี๋ซิ่งร้องถาม เยว่จินที่เห็นท่าทางนั้นก็เผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมา 

 “ข้ากำลังทำแกงจืดซี่โครงหมู หมูทอดกระเทียมกินกับข้าวขาวร้อน ๆ วันนี้พวกเจ้าก็อยู่กินด้วยกันเถิด” 

 “พวกเรากินด้วยได้หรือเจ้าคะ” อวี๋หรูเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น แต่ไม่นานก็เศร้าสลดลง 

 “เจ้าเป็นอะไรหรือ หรูเออร์ ไม่อยากกินหรือ” 

 “มิใช่เจ้าค่ะ แต่ท่านย่าบอกว่า เราควรมีความเกรงใจ พี่เยว่จินไปขายของมาเหนื่อย ๆ กว่าจะได้เงินมาซื้อของเพื่อทำอาหาร พวกเราไม่ควรมาแย่งกิน” 

 อวี๋ซิ่งเมื่อได้ยินน้องสาววัยหกหนาวกล่าวเช่นนั้น จิตใจที่ตื่นเต้นเมื่อครู่กลับพลันห่อเหี่ยวลง ขนาดน้องสาวยังคิดเรื่องนี้ได้ เขาก็ควรที่จะคิดได้เช่นกัน พลางคิดว่าจะรีบพาน้องสาวกลับบ้าน ไม่ควรอยู่รบกวนพี่สาวนาน 

 เยว่จินเผยรอยยิ้มที่แสดงความเอ็นดูต่อเหล่าเด็กน้อยมากขึ้นไปอีก 

 “ข้าก็นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องแค่นี้เอง” 

 “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่ามันเผาที่ข้าได้กินจากพวกเจ้าวันนั้นมันมีค่าสำหรับข้ามากเพียงใด ข้าคิดเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปจะหาอาหารดี ๆ มาให้พี่ชาย แล้วก็พวกเจ้ากินอย่างไม่ต้องอดอยากอีก” 

 “จริงหรือ!!” เด็กน้อยทั้งสองน้ำตาคลอเมื่อได้ยินเช่นนั้น เยว่จินเห็นเช่นนั้นจึงได้กางแขนออก ส่งผลให้ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่สาวคนงามทันที ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเนื้อตัวของตนไม่ค่อยสะอาดเกรงว่าจะทำอาภรณ์ของพี่สาวเปรอะเปื้อนจึงคิดจะผละอ้อมกอดออกมา หากแต่เยว่จินกลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น 

 ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาของเยี่ยนซี ดวงตาที่มักจะแสดงความดุดันเผยความอ่อนโยนลงอย่างไม่รู้ตัว 

 “พี่เยว่จินเป็นหมอ!!”

 หลังจากที่อวี๋ซิ่งเพิ่งตั้งสติได้จากการได้กินอาหารที่แสนอร่อยที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้กินเนื้อสัตว์แบบเต็ม ๆ คำแบบนี้ เอ่ยถามขึ้นเพราะได้ยินเรื่องราวที่น่าตกใจถึงสองเรื่อง นั่นคือ ความทรงจำของเยว่จินกลับมาแล้วบางส่วน กับ แท้จริงแล้ว พี่สาวคนงามเป็นถึงหมอรักษาคน ทั้งยังเอ่ยว่าจะรักษาพี่ชายด้วย 

 “น่าตกใจมากหรือ” เยว่จินเอ่ยขึ้นอย่างขบขันเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเด็กน้อย 

 “น่าตกใจมาก เช่นนี้พี่เยว่จินจะออกไปรักษาคนหรือไม่เจ้าคะ” ครานี้เป็นอวี๋หรูร้องถาม หากรักษาคนได้ ต้องหาเงินได้มากแน่ 

 “เรื่องนั้นข้ายังไม่ได้คิดแต่เรื่องที่คิดแล้วยังไม่ได้รับคำตอบเห็นทีว่าจะเป็นเรื่องรักษาพี่ชายของพวกเจ้า” ว่าพลางส่งสายตา

 “เอ๋ พี่ชายไม่อยากรักษาหรือเจ้าคะ” อวี๋หรูรีบหันไปเอ่ยถามเยี่ยนซีด้วยความไม่เข้าใจ นางคิดมาตลอดว่านางจะหาเงินให้ได้มาก ๆ จนสามารถไปเชิญท่านหมอมารักษาพี่ชายให้จงได้ แต่ยามนี้หมอก็อยู่ตรงหน้าแล้ว เหตุใดพี่ชายจึงไม่อยากรักษาเล่า 

 เยี่ยนซีรับรู้ถึงสายตาคาดหวังและกดดันจากอวี๋หรูก็ได้แต่หันไปมองตัวต้นเรื่อง หากแต่รายนั้นกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ 

 “ข้าก็อยากรักษา แต่….”

 “เช่นนั้นก็รักษาเถิด ข้ายินดีมาก” เยว่จินไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป รีบเอ่ยขัดทั้งที่เขายังเอ่ยไม่จบ เมื่อคืนแม้ว่านางจะนอนอยู่ในดินแดนอนันต์แต่หูของนางก็ยังได้ยินเสียงร้องโอดโอยของเขา เขาต้องเจ็บปวดร่างกายมากเป็นแน่

 “ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ทำร้ายท่าน ท่านเชื่อใจข้าสักครั้งเถิด” คราแรกยังมีรอยยิ้ม แต่ไม่นานก็เผยสีหน้าจริงจัง 

 เยี่ยนซีมองใบหน้างามของเยว่จินสลับกับใบหน้าของสองเด็กน้อยไปมาอยู่ครู่หนึ่งไม่นานก็ตัดสินใจได้ 

 “ตกลง ข้าจะให้เจ้ารักษา” เพียงเท่านั้นก็เรียกรอยยิ้มจากทั้งสามได้อย่างง่ายดาย 

 “ดี เช่นนั้นวันนี้เรามีฉลองกัน ซิ่งเออร์ หรูเออร์ วันนี้พี่สาวจะไปขายลูกพลับอีก ตอนเย็นเจ้าพาท่านย่ามากินอาหารฉลองกันที่นี่ด้วยนะ” 

 “ได้ขอรับ / เจ้าค่ะ”

 “แล้วนั่นแกงจืดซี่โครงนั่นข้าเตรียมไว้ให้พวกเจ้าเอาไปกินตอนเที่ยงกับท่านย่าแล้ว อย่าลืมเอากลับไปด้วยล่ะ” 

สองพี่น้องดีใจเป็นอย่างยิ่ง หากท่านย่าได้กินอาหารฝีมือพี่สาวจะต้องมีความสุขเฉกเช่นพวกเขาเป็นแน่ คิดแล้วหลังจากคำนับให้พี่ชายพี่สาวพวกเขาก็รีบไปคว้าเอาอาหารที่เยว่จินเตรียมไว้แล้วกลับไปบ้านทันที

 “เจ้าจะมือเติบเกินไปหรือไม่” หลังจากที่เด็กน้อยลับสายตาไปแล้วเยี่ยนซีจึงได้พูดขึ้น นางเพิ่งหาเงินได้ ก็เอาเงินมาใช้สิ้นเปลืองถึงเพียงนี้ มิใช่ว่าเขาจะอยากไปเจ้ากี้เจ้าการในเงินของผู้อื่น แต่เขาอยากให้นางคิดเผื่อตนเองมากกว่า 

 “เรื่องนั้นท่านไม่ต้องกังวลหรอกเจ้าค่ะ เงินน่ะ ข้าหาได้เสมอ ขอแค่ทุกคนมีความสุขก็พอ ข้าก็จะมีความสุขด้วย” ใบหน้างามเผยรอยยิ้มกว้างกับคนหน้านิ่ง ในยามที่แสงยามเช้าตกกระทบลงมา ทำให้เยว่จินราวกับเทพธิดาในภาพวาดก็ไม่ปาน เยี่ยนซีถอยกายของตนเองออกมาอย่างไม่รู้ตัว ราวกับไม่ปรารถนาพาร่างกายตนเองยืนใกล้ทำให้นางต้องมัวหมอง

 เยว่จินที่ไม่รู้อันใด หลังจากจัดการล้างถ้วยชามแล้ว ก็จัดการเอาลูกพลับหวานที่ยังคงเหลืออีกมาก นำใส่ตะกร้าไปขายให้มากที่สุด โดยมีเยี่ยนซีคอยหยิบจับช่วยด้วยความเก้ ๆ กัง ๆ จวบจนได้ที่ต้องการแล้ว หญิงสาวจึงได้แบกตะกร้าออกไปท่ามกลางสายตาไม่สบายใจของชายหนุ่ม 

 นางต้องแบกของหนัก ๆ เดินทางไกลเช่นนี้ ไหนจะต้องเดินทางคนเดียวอีก นี่ช่างทำให้คนไม่สบายใจโดยแท้ 

 “ไว้เจอกันนะเจ้าคะ”

 แต่ไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ร่างงดงามที่มีหมวกสานปิดบังใบหน้าก็โบกมือจากไปเสียแล้ว 

 หลังจากที่เข้าป่าหันซ้ายหันขวาแล้วพบว่าไม่มีผู้ใดแล้วเยว่จินก็นำตะกร้าลูกพลับเข้าไปในดินแดนอนันต์ ไม่เพียงแต่ลูกพลับนางก็เข้าไปเช่นกัน 

 ถามว่ามีธุระอันใดน่ะหรือ 

 ก็เข้าไปจัดการคนบางคนที่ล้อเลียนนางเมื่อคืนอย่างไรเล่า 

 นางไม่ลืมหรอกนะ 

 ทำให้คนงดงามและจิตใจดีเช่นนางกลายเป็นคนทำดีหวังผลได้อย่างไร 

 เมื่อไปลับฝีปากพอประมาณแล้วนางก็ต้องรีบออกมา เพราะผู้อาวุโสผู้นั้นขู่ว่าจะให้นางไปเกิดเป็นหมู!! 

 นั่นจะได้อย่างไร โหดร้ายต่อสตรีตัวเล็ก ๆ เกินไปหรือไม่ นางเลยต้องยอมรามือ 

 โอกาสยังมีเสมอ 

 ช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นโดยแท้ ผู้อาวุโสอี้

 วันนี้เรียกได้ว่าตลาดแตกอย่างแท้จริง เมื่อมีคนรอซื้อลูกพลับจากนางอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง จนเกิดความวุ่นวายขึ้นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะมีเจ้าหน้าที่เข้ามาจัดการความเรียบร้อย 

 วันนี้นางได้เงินเต็มกระเป๋ากลับบ้านอีกแล้ว พร้อมทั้งบอกว่าพรุ่งนี้นางจะมาใหม่ เพียงเท่านั้นความวุ่นวายก็เกิดขึ้นอีกครั้ง นางจึงรีบหาทางปลีกตัวออกมา เพราะไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะเอาแต่จะแย่งชิงสั่งลูกพลับล่วงหน้ากับนาง 

 หลังจากปลีกตัวออกมาได้สำเร็จ เยว่จินก็จัดการซื้อวัตถุดิบและอุปกรณ์อีกมากมายเพื่อกลับไปฉลองที่เรือนนาในเย็นนี้ 

 หากแต่เมื่อเดินทางกลับไปที่เรือนนาก็เป็นเวลายามอู๋เท่านั้น หญิงสาวจึงตัดสินใจทำอาหารง่าย ๆ กินกับเยี่ยนซี ก่อนจะที่จะแบกตะกร้าเข้าไปในป่า เพื่อไปเก็บลูกพลับมาเพิ่มอีก 

 กะจากสายตา น่าจะสามารถเก็บไปขายได้อีกหลายครั้ง กว่าจะหมดแล้ว หลังจากหมดแล้วจากนั้นนางก็คิดทำการค้าอีกนิดหน่อย ไม่นานการรักษาเยี่ยนซีก็คงจะหายดีแล้วเช่นกัน วันนี้ที่เข้าไปในดินแดนอนันต์นางมิได้ไปโต้เถียงกับผู้อาวุโสเพียงอย่างเดียว แต่ไปถามถึงระยะเวลาการรักษาด้วย 

 ผู้อาวุโสอี้บอกว่าหากรักษาตามขั้นตอนและให้เขากินยาตามที่กำหนดไว้ ไม่เกินสามเดือนเขาต้องหายดีเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงไม่ได้คิดจะทำการค้าอันใดจริงจังเพราะผู้อาวุโสยังบอกอีกว่า ที่นี่มิใช่ที่ของเยี่ยนซี เขามีที่ที่จะต้องกลับไป และนางอาจจะต้องกลับไปด้วย 

 ได้ยินเช่นนั้น นางถึงได้เห็นเค้าลางของหนทางสุขสบายที่เขาพูดถึง 

 ตอนนี้นางคิดไปแล้วว่าเยี่ยนซีต้องมิใช่คนธรรมดาเป็นแน่ 

 ต้นยามเซินเยว่จินก็แบกตะกร้าใส่ลูกพลับจนเต็มออกมาจากป่า ที่จริงมันมิได้ใช้เวลาเก็บมากมายถึงเพียงนั้น แต่ว่าหลังจากที่ใช้เวลาเก็บแล้ว นางก็เข้าไปแอบนอนเล่นในดินแดนอนันต์ ไม่คาดคิดว่านอนเล่น ๆ จะกลายเป็นหลับจริง ๆ รู้ตัวอีกทีก็ผ่านไปเกือบสองชั่วยามแล้ว ทั้งนางไม่ได้ตั้งเวลาข้างในให้แตกต่างจากข้างนอกเอาไว้ รู้เช่นนั้นจึงได้รีบกลับเรือนนาโดยทันที 

 เมื่อไปถึงเรือนนาก็พบกับสองใบหน้าที่คุ้นเคย นั่นคือ อวี๋ซิ่ง อวี๋หรู ทว่าข้างกันกับพวกเขานั้นคือคนที่นางเคยแอบมองจากที่ไกล ๆ อยู่หนหนึ่ง

 “แม่นางเยว่” 

 ใบหน้าและน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความใจดีเอ่ยเรียกและเผยรอยยิ้มบางเบาให้นางอยู่ไม่ไกล