ตอนที่ 12 : สุขสันต์ในรอบหลายปี 1/1

ตอนที่

[11]

สุขสันต์ในรอบหลายปี

 เบื้องหน้าของนางคือสตรีสูงอายุที่ใบหน้าเต็มไปร่องรอยของความชรา อายุหากคาดเดาจากสายตาคงจะราว ๆ เกือบเจ็ดสิบปีแล้วกระมัง เพราะร่างกายดูทรุดโทรมมากจริง ๆ 

 เป็นท่านย่าของสองเด็กน้อย

 ช่วงชีวิตของท่านย่าผู้นี้คงผ่านความลำบากมาไม่น้อย ทว่าใบหน้ากลับคงไว้ซึ่งความใจดีทำให้มองดูแล้วดูสบายใจที่ได้พบเจอ

 “นี่คงเป็นท่านย่าของอวี๋ซิ่ง อวี๋หรูใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้ามีนามว่าเยว่จินเจ้าค่ะ” เยว่จินเผยรอยยิ้มกว้างก่อนจะแนะนำตนเองแล้วรีบเดินเข้าไปทักทายสตรีชราที่ยืนอยู่ไม่ไกล 

 สวีผิงหรือท่านย่าสวีสำหรับสองเด็กน้อยเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปเช่นกัน แต่ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปประชิดมากนักด้วยเห็นว่าเยว่จินนั้นราวกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์ไม่อาจพาร่างกายตนเองที่สวมอาภรณ์เก่า ๆ ไปทำให้อีกฝ่ายมัวหมองได้ แม้ว่าก่อนมาที่นี่จะชำระกายมาแล้วหนหนึ่งแล้วก็ตาม 

 ทว่าเยว่จินกลับไม่ได้คิดถือสาอันใด นางตรงเข้าไปจับมืออีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปยังด้านหน้าเรือนนาที่นางทำที่นั่งไม่เล็กไม่ใหญ่เอาไว้ 

 “ท่านย่านั่งลงก่อนเจ้าค่ะ” 

 จากนั้นเยว่จินก็รีบเอาลูกพลับไปเก็บในเรือนนา ท่ามกลางสายตาของเยี่ยนซีที่อยากจะช่วยแต่เกรงว่าตนจะเป็นภาระมากกว่าจึงได้แต่ยืนนิ่งที่หน้าเรือนนา 

 “เดี๋ยวข้าจะไปทำอาหารทุกคนนั่งรอกันสักครู่ก่อนนะเจ้าคะ” เยว่จินเอ่ยขึ้นก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน 

 นางตื่นเต้นจะแย่กับอาหารที่จะทำให้ทุกคนกินในวันนี้ 

 “แม่นางเยว่เดี๋ยวข้าจะช่วยท่านเอง” นางสวีเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ 

 “ท่านย่าไม่ต้องเจ้าค่ะ เรื่องนี้ข้าทำเองได้สบาย วันนี้ท่านย่าเป็นแขกให้ข้าทำเถิด อีกอย่างเรียกข้าว่าเยว่จินเถิดเจ้าค่ะ อย่าเรียกว่าแม่นางอันใดเลย มันดูห่างเหินกันเกินไป เช่นนั้นข้าไปเตรียมอาหารก่อนนะเจ้าคะ” เยว่จินกล่าวรวดเดียวแล้วก็ขยิบตาให้กับนางสวีอย่างขี้เล่น ในยามนั้นเองที่สวีผิงจึงเข้าใจว่าเหตุใดหลานทั้งสองจึงเอาแต่พูดถึงพี่สาวนามว่าเยว่จินผู้นี้อยู่ร่ำ ๆ

 นอกจากจะงดงามแล้วยังเป็นกันเองอีก 

 แต่ถึงจะกล่าวว่าตนเป็นแขก แต่จะให้อยู่เฉย ๆ นั้นก็ดูจะไม่ดีเป็นอย่างมาก ด้วยสวีผิงนั้นเคยต้องทำงานมาทั้งชีวิต จึงคิดจะไปช่วยเยว่จินหยิบจับอันใดบ้าง ในตอนนั้นเองที่เยว่จินได้แต่ระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะคิดหางานให้กับผู้เฒ่าและหลานทั้งสองของอีกฝ่ายทำ เพราะมิเช่นนั้นคงได้เอาแต่เกรงใจนางอยู่เช่นนั้นเป็นแน่ 

 “เช่นนั้นเอาแบบนี้เจ้าค่ะ ที่จริงแล้วนอกจากลูกพลับสดที่เอาไปขายที่ตลาดได้ ข้าก็มีแผนที่จะทำลูกพลับตากแห้งเอาไว้กินแล้วก็อาจจะเอาไว้ขายด้วย ท่านย่าเคยทำลูกพลับตากแห้งมาก่อนหรือไม่เจ้าคะ” เยว่จินเอ่ยถามนางสวี คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้าจากอีกฝ่าย นั่นหมายถึงว่าไม่เคย นางสวีหน้าเสียเล็กน้อย ด้วยกลัวว่าจะทำให้สตรีงดงามผิดหวัง หากแต่เยว่จินยังคงระบายยิ้มอ่อนโยน 

 “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าสอน อีกอย่างจากที่ข้าดูยังมีลูกพลับที่สามารถเก็บมาทำพลับตากแห้งได้อีกมาก และหากให้ข้าทำคนเดียวคงไม่ไหว ไม่รู้ว่าจะเป็นอันใดหรือไม่ หากข้าอยากจะจ้างท่านย่าและซิ่งเออร์ หรูเออร์ มาช่วยทำลูกพลับตากแห้ง” 

 “พวกเรายินดีขอรับ/เจ้าค่ะ”  

 ไม่ทันที่นางสวีจะได้ตอบอันใดหลานทั้งสองก็ชิงตอบไปเสียแล้ว พร้อมกันยังส่งสายตาไปหาท่านย่าของตนให้รีบตกลง 

 “เอ่อ ให้พวกข้าช่วยทำเฉย ๆ ก็ได้ไม่ต้องจ้างอันใดหรอก” นางสวีนั้นเกรงใจตั้งแต่ที่อีกฝ่ายมอบเซาปิ่ง ไหนจะอาหารที่เลิศรสมาให้แล้ว พลางคิดอยู่ตลอดว่าหากตอบแทนอันใดได้ก็อยากตอบแทน

 “ช่วยเฉย ๆ ไม่ได้เจ้าค่ะ หากเป็นเช่นนั้นข้าก็คงจะไม่สบายใจ เช่นนั้นตกลงตามนี้นะเจ้าคะ เดี๋ยววันนี้ข้าจะสอนการทำลูกพลับตากแห้งแบบชุดเล็ก ๆ ก่อน” เยว่จินกล่าวรวบรัดไม่เปิดโอกาสให้ได้ปฏิเสธ ก่อนจะรีบไปเตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ วันนี้นางจะทดลองทำตัวอย่างให้ท่านย่าสวีดูก่อนโดยเริ่มจากการปอกเปลือก ต่อไปก็จะคงจะง่ายขึ้น 

 หลังจากที่สามย่าหลานเข้าใจขั้นตอนแรกแล้วก็เริ่มลงมือทำทันที คราแรกอาจจะทุลักทุเลสักหน่อย แต่เมื่อชินกับอุปกรณ์แล้วทุกอย่างก็ไม่ได้ยากถึงเพียงนั้น โดยเฉพาะอุปกรณ์ปอกลูกพลับที่แม้แต่เด็กก็สามารถใช้งานได้ไม่เป็นอันตรายแต่อย่างใด เยว่จินเห็นว่าทุกอย่างลงตัวแล้วจึงได้คิดจะกลับไปเตรียมอาหารต่อ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของใครบางคนมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ

 “พี่เยี่ยนซีมีอะไรหรือเจ้าคะ” 

 “คือว่า…”